Ίσως η τελευταία ευκαιρία του

Διαβάζοντας τη δήλωση του Στέλιου Ράμφου πριν λίγες μέρες ότι "στην Ελλάδα μας νοιάζει μόνο το πρώτο βήμα και αδιαφορούμε για το δεύτερο", σκέφτηκα πόσο αυτό έχει συμβάλλει στο να φτάσουμε στο σημερινό χάλι.
Οι πολιτικοί που μας κυβερνούσαν είχαν κανόνα το "βλέποντας και κάνοντας" ,χωρίς ιδέα μακρυπρόθεσμου σχεδιασμού.Αν κάποιος σκεφτόταν λίγο παραπάνω το μέλλον (π.χ Γιαννίτσης), αυτοαποκαλούμενοι προοδευτικοί τον σταματούσαν.
Λίγο πριν τους Ολυμπιακούς ,άνοιξε το αεροδρόμιο στα Σπάτα και εγκαταλείφθηκε στην τύχη του αυτό του Ελληνικού.Ο Στ.Μάνος οραματίστηκε από τότε μια λύση που θα έδινε  άλλη όψη στην Αθήνα.
Δεν είχε σχέση με τα μεγαλεπίβολα σχέδια του Ν.Κακλαμάνη για το μεγαλύτερο πάρκο στην Ευρώπη (που θα πρόσθετε σήμερα λίγο παραπάνω στο χρέος μας), ούτε με την άρνηση του Τσίπρα για οποιαδήποτε επένδυση εκεί αφού είναι δημόσια  περιουσία. Ήταν όμως μια λογική σκέψη που θα έκανε κάποιος που αγαπά τον τόπο του.
Το 2009 ενώ στην ελληνική πολιτική σκηνή κυριαρχούσαν οι γνωστές κοκορομαχίες  και στο Τύπο τα θέματα άπτονταν της σοβαρότητας της Eurovision,ιδρύεται η "Δράση". Στην ιδρυτική της διακύρηξη μιλά για την κρίση που έρχεται και για τα δύο κόμματα εξουσίας που την προκάλεσαν.Μιλά για την "απειλή της οικονομικής χρεοκοπίας" και για τον "εφιάλτη μιας κοινωνίας χωρίς συνοχή και αλληλεγγύη,χωρίς δικαιοσύνη,χωρίς κοινωνική προστασία,χωρίς σεβασμό για τον πολίτη και τα δικαιώματά του". Χτυπά δυνατά το -μικρό - καμπανάκι αλλά δεν εισακούεται και στις ευρωεκλογές παίρνει λιγότερες ψήφους κι απ΄τους Κυνηγούς.
Από τότε ο Μάνος ζητά επίμονα από την Κυβέρνηση να επιβάλλει πρόστιμο στην Siemens και να τον αποκλεισμό της εταιρίας από τις προμήθειες του Δημοσίου, ζητά προτού μπούμε στο Μνημόνιο να αρθούν οι στρεβλώσεις στην οικονομία για να το αποφύγουμε,παλεύει με συντεχνίες για την κατάργηση των φόρων υπέρ τρίτων και τόσα άλλα που θα ανακούφιζαν την πλειοψηφία των πολιτών και θα εξαφάνιζαν τον άκοπο πλουτισμό των λίγων.
Σε όλη τη διάρκεια του Μνημονίου στα δελτία τύπου της "Δράσης" οι οικονομικοί στόχοι που ανακοίνωνε οι κυβέρνηση αμφισβητούνταν και πάντα δυστυχώς ερχόταν η επιβεβαίωση της αποτυχίας.
Ακόμη και σήμερα η πρόταση του Μάνου για κατάργηση όλων των ταμείων και των εισφορών και για καθιέρωση εθνικής σύνταξης των 700 ευρώ ,είναι η μόνη ρεαλιστική για την τόνωση της οικονομίας και τη μείωση της ανεργίας.
Όπως οι περισσότεροι χριστιανοί αφορίζουν τον Καζαντζάκη χωρίς να τον έχουν διαβάσει,έτσι και οι Έλληνες απορρίπτουν τον Μάνο χωρίς να ακούνε καν τι λέει.
Το πνεύμα της συνεργασίας μας υποδεικνύει να μην τον προβάλλουμε τόσο γιατί δεν είναι νέος ,ωραίος και επικοινωνιακός.Νοιώθω όμως σήμερα περισσότερο από ποτέ  και βλέποντας την ποιότητα "βουλευτών" που δέρνουν και βρίζουν ,την ανάγκη να πω πως είναι αυτοί οι νικητές αν δεν βρίσκεται ο Μάνος στην επόμενη Βουλή.

Ένας φίλος στην Ευρώπη

Όταν μιλάω με τον φίλο στο Βέλγιο πραγματικά ξεχνιέμαι. Συζητάμε για μπάλα , για σινεμά  ή κουτσομπολεύουμε  για οτιδήποτε άλλο εκτός από την κρίση και τα οικονομικά προβλήματα. Είναι αυτό το μισάωρο κάθε εβδομάδα σχεδόν που με στέλνει στο 2009,όταν είχαμε όλοι περιθώρια και για άλλα ενδιαφέροντα.
 Εκείνος είχε την μικρή  επιχείρησή του εδώ αλλά κατάλαβε πριν ένα χρόνο και κάτι ότι δεν "τραβούσε" ,αφού τα λειτουργικά και τα "έκτακτα" έξοδα είχαν γίνει υπερβολικά.
Κάνοντας το πρώτο ταξίδι στο Βέλγιο έκανε την έρευνα αγοράς και αποφάσισε να ρισκάρει ανοίγοντας ελληνικό εστιατόριο σε μια μικρή πόλη πουλώντας παράλληλα και ελληνικά προιόντα. Έμαθε για την φορολογία εκεί , για τις άδειες που χρειάζονται ,για τους μισθούς που θα διαπραγματευθεί με το προσωπικό του. Πήγε σε μια χώρα που δεν είχε κυβέρνηση , αλλά και όταν απέκτησε δεν άλλαξε τίποτε από τα δεδομένα που είχε στο μυαλό του .Μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα άνοιξε την επιχείρηση και ευτυχώς δικαιώθηκε αφού πηγαίνει αρκετά καλά. Μάλιστα λόγω αρκετής δουλειάς δύο ακόμη άτομα από την μαμά πατρίδα τον ακολούθησαν.
Το κράτος δεν τον ενόχλησε αφού εισπράττει κανονικά τους -λογικούς- φόρους από εκείνον κάθε τρίμηνο. Αυτός δεν διανοήθηκε φυσικά να φοροδιαφύγει. Με τους υπαλλήλους (Έλληνες και Βέλγους) έχει άριστη σχέση.
Όπως μου έλεγε με κάποια πίκρα προχθές μόνο η Ελλάδα του στέκεται εμπόδιο.Προσπαθεί να νοικιάσει σπίτι και μόλις μαθαίνουν την καταγωγή του , τον θεωρούν αφερέγγυο. Οι ελληνικές εταιρίες που τον προμηθεύουν με υλικά και προιόντα δυσκολεύονται να ανταποκριθούν στις παραγγελίες αφού έχουν πρόβλημα ρευστότητας. Προσπαθεί να κλείσει τα χαρτιά από την παλιά του επιχείρηση αλλά δεν το έχει καταφέρει ακόμη.
Η Ελλάδα που είναι καταδικασμένη να περιμένει την διαφημισμένη ανάπτυξη είτε από τον Σαμαρά είτε από τον Τσίπρα.

Καθαρές κουβέντες επιτέλους

Aν θυμάστε καλά πήγαμε στις προηγούμενες εκλογές είτε θυμωμένοι,είτε φοβισμένοι, είτε αγανακτισμένοι αλλά σίγουρα όχι ενημερωμένοι. Σε παλιότερες εκλογικές αναμετρήσεις αυτό δεν είχε και μεγάλη σημασία αφού πάντα την επομένη είχαμε κυβέρνηση και εμείς βγάζαμε και κανένα ιδεολογικό απωθημένο.
Κύριο ρόλο στην έλλειψη ουσιαστικής πληροφόρησης παίζουν τα ΜΜΕ και κυρίως η τηλεόραση που είναι η κύρια πηγή της διαμόρφωσης της κοινής γνώμης.
Στις εκλογές της 17 Ιουνίου τα ψέματα τελειώνουν. Οι περισσότεροι από αυτούς που συναναστρέφομαι καθημερινά νοιώθουν υπεύθυνοι για την ψήφο τους πια και έχουν απαίτηση να ξέρουν λεπτομέρειες ώστε θα προτιμήσουν κάποιον.
Για τις 6 Μαίου τα κόμματα δεν τα βρήκαν για τα debate και ελπίζω να μην τα βρουν ούτε τώρα γιατί μάλλον θα κάνουν τον κόσμο να χασμουριέται έτσι όπως συνηθίσαμε να εξελίσσονται αυτά. Θα προτιμούσα έναν ζωντανό διάλογο κάθε ενός από τους πολιτικούς αρχηγούς με κάποιον  αντίπαλό τους δημοσιογράφο που ανήκει ιδεολογικά σε αντίπαλο στρατόπεδο. Έναν διάλογο χωρίς κανόνες και τύπους , όπου ο δημοσιογράφος θα μπορούσε να "ξεγυμνώσει" τον πολιτικό με επιχειρήματα και όχι με δημαγωγίες .
Θα ήθελα π.χ τον Παπαγιαννίδη απέναντι στον Σαμαρά να τον ρωτάει για την τούμπα από το Μνημόνιο 1 στο Μνημόνιο 2.
Τον Ρίζο απέναντι στον Βενιζέλο μήπως και μάθουμε αν υπήρχε και άλλος τρόπος να βρει λεφτά εκτός από το χαράτσι στα ακίνητα ή γιατί έσκαβε το λάκκο του Παπανδρέου για δύο χρόνια.
Τον Μανδραβέλη απέναντι στον Τσίπρα για να καταλάβουμε αν θα καταγγείλει το μνημόνιο ή θα πάρει το παραδάκι όταν με το καλό γίνει πρωθυπουργός.
Τον Κούλογλου  να ρωτά τον Καμμένο για το πως θα καλύψει με τα πετρέλαια του Αιγαίου το έλλειμμα όταν κοπούν τα δανεικά (ίσως είναι και λίγο προετοιμασμένος και μάθει πόσο είναι το χρέος εν τω μεταξύ).
Και όποιον αριστερό ή blogger προτιμάτε να ρωτήσει τον δικό μου τον Μάνο πως θα πολεμήσει τη φοροδιαφυγή.
(για την Παπαρήγα δεν αξίζει τον κόπο να ασχοληθεί κάποιος γιατί δεν αποφεύγουμε την ποίηση με τίποτε.)
Μετά από καθαρές κουβέντες ο πολίτης δεν έχει δικαίωμα να ισχυρίζεται ότι δεν ήξερε, ούτε ότι έπεσε θύμα συνομωσιών και συμφερόντων.
Βέβαια υπάρχει και ο κίνδυνος να πέσουν οι μάσκες....
(οι δημοσιογράφοι είναι ενδεικτικοί φυσικά - καλό είναι πάντως να μπουν στα βαθιά της τηλεόρασης και οι τύποι του unfollow,του hot doc ή οι λογιών λογιών "πιτσιρίκοι" που ξεσηκώνουν και αυτοί τον κόσμο προς συγκεκριμένη κατεύθυνση για να δούμε και πόσα απίδια πιάνει ο δικός τους σάκκος.)

Το τίμημα της αλλαγής

Oυκ ολίγες φορές αναγκάζομαι να κάνω ταξίδι 130χλμ Κόνιτσα-Ιωάννινα για να πάρω δύο έγγραφα που λένε ότι η επιχείρησή μου δεν έχει πτωχεύσει αλλά ούτε έχει κάνει αίτηση για πτώχευση. Στο γραφείο που παίρνω τα συγκεκριμένα έγγραφα (πολυ γρήγορα είναι αλήθεια αφού θεωρείται δεδομένο ότι ...δεν έχω πτωχεύσει) απασχολούνται 3 υπάλληλοι οι οποίοι πάντα εξυπηρετούν τον κόσμο για 4-5 χαρτιά αυτού του τύπου. Η απορία μου ήταν πάντα ότι αφού οι εταιρίες που πτωχεύουν είναι ελάχιστες συγκριτικά με τις υπόλοιπες , πόσο δύσκολο είναι να το βλέπεις αυτό on line πχ με έναν κωδικό.
Βέβαια αν γινόταν αυτό οι 3 υπάλληλοι αυτόματα δεν θα είχαν αντικείμενο , το γραφείο δεν θα είχε λειτουργικά έξοδα , ούτε τηλέφωνο-φαξ ,χαρτική ύλη κλπ. Εγώ δεν θα έχανα μία μέρα από τη δουλειά μου (ή τον ελευθερο χρόνο μου βρε αδελφέ), ούτε θα πλήρωνα 25 ευρώ καύσιμα , 3 ευρώ πάρκιγκ και 4 ευρώ για καφέ "για να κινείται το χρήμα και να εισπράτει φόρους το κράτος και να δημιουργούνται θέσεις εργασίας στις καφετέριες".
Το παράδειγμα απλό αλλά όχι και τόσο χαρακτηριστικό αφού οι συγκεκριμένοι υπάλληλοι και αντικείμενο έχουν και δουλεύουν. Κατά γενική ομολογία υπάρχουν πολλοί  που δεν παρουσιάζονται καθόλου ή δεν έχουν κάτι να τους απασχολεί. Αυτό που δεν έχουν συνειδητοποιήσει πολλοί είναι πως όλοι αυτοί πληρώνονται όχι με κουκιά αλλά με τους φόρους μας. Και μάλιστα και από τον -έμμεσο- φόρο του άνεργου που πληρώνει το πετρέλαιο για χρυσάφι ή τα τσιγάρα του. Όσο σκληρό και να ακούγεται είναι λογικό πως για κάποιους απ΄ αυτούς πρέπει να βρεθεί αντικείμενο στον Δημόσιο τομέα αλλά είναι αδύνατο να βρεθεί για όλους.
Ειδικά αν απλοποιήσεις και μηχανογραφήσεις τις υπηρεσίες , αυτοί που θα περισσέψουν μάλλον θα είναι αρκετοί. Μπορείς π.χ να  απελευθερώσεις τις διατάξεις των μετατάξεων έτσι ώστε να μην έχεις περισσευούμενο εκπαιδευτικό προσωπικό (υπολογίζεται περίπου 80000 που βρίσκονται κυρίως σε ...γραφεία) , και να το χρησιμοποιήσεις ας πούμε για να έχεις ανοιχτά τα μουσεία και τα απογεύματα και όλο το χρόνο.
Σε μια φυσιολογική δημοκρατία με πραγματικό κοινωνικό κράτος -όπου τα επιδόματα παίρνουν αυτοί που δικαιούνται και όχι αυτοί που μπορούν- οι απολυμένοι αυτοί θα εκπαιδευόταν από το κράτος σε άλλο αντικείμενο για να μπορέσουν να ενταχθούν κάπου στον ιδιωτικό τομέα. Στην σκληρή Ελλάδα του 2012 η τρόικα απαιτεί απολύσεις χωρίς όρους και μόνο ένα κόμμα λέει για 3ετή αποζημίωση με το 70% του μισθού αλλά μάλλον δεν πείθει και πολλούς.
Το δημοσιονομικό αποτέλεσμα που επιτυγχάνεται έτσι - μείωση δαπάνης - σύμφωνα με μια άλλη θεωρία - του Βαρουφάκη- μπορεί να επιτευχθεί συμπιέζοντας τους μισθούς (από πάνω προς τα κάτω) έτσι ώστε να εξοικονομήσεις τα ίδια χρήματα χωρίς να απολυθεί κανένας. Με την ίδια λογική μπορείς να προσλάβεις και τους 100000 που υπόσχεται ο Σύριζα αρκεί πάντα να μην αυξάνεται το συνολικό κόστος.
Όμως αυτή την Ελλάδα θέλουμε? Με υπαλλήλους που δεν θα έχουν ουσιαστικό αντικείμενο και θα πληρώνονται με χαμηλούς μισθούς? Με άλλους που θα έχουν ικανότητες αλλά δεν θα μπορούν να τις αναπτύξουν γιατί θα έχουν πάντα από πάνω τους έναν άχρηστο προιστάμενο? Με πολίτες που θα ταλαιπωρούνται σε μια άθλια γραφειοκρατία? Οι απολύσεις δεν είναι πράξη εκδίκησης του ιδιωτικού τομέα απέναντι στον δημόσιο. Δυστυχώς είναι το τίμημα του εκσυγχρονισμού ενός κράτους.
Το θέμα είναι πως όλοι βλέπουν το πρόβλημα αλλά κανένας δεν το αγγίζει. Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ το απέδειξαν . Η Αριστερά ούτε καν θα τολμήσει αν γίνει εξουσία να μετακινήσει έναν υπάλληλο σε μια άλλη θέση - όποιος πιστεύει το αντίθετο μάλλον ζει σε άλλη χώρα. Δυστυχώς σε αυτό το θέμα μόνο ένας "Ρεχάγκελ" μας σώζει. Ένας σκληρός τεχνοκράτης που ξέρει πως δουλεύουν οι υπηρεσίες σε μια προηγμένη δυτική δημοκρατία προς όφελος του πολίτη. Κάποιος που θα πάρει "εν λευκώ" από μια κυβέρνηση την κατάσταση στα χέρια του . Κάποιος που όλοι θα τον βρίζουν σήμερα αλλά θα τον ευγνωμονούν αύριο.
Κάποιος που αν το είχε κάνει νωρίτερα ίσως η κρίση να μας είχε περάσει ξώφαλτσα.

Περί συνεργασιών

Πριν από λίγο κάποιος φίλος μου έγραψε πως πρέπει να ζητήσω συγγνώμη που "έμπλεξα με τον Μάνο" , επειδή υπάρχει σοβαρό ένδεχόμενο η "Δράση-Φιλ.Συμμαχία " να κατέβει σε κοινό ψηφοδέλτιο με την "ΔΗΣΥ" στις επόμενες εκλογές.
Φυσικά είναι ψηφοφόρος του ΣΥΡΙΖΑ και οι συνεργασίες πρέπει να του είναι άγνωστη λέξη. Ας ρίξει μια ματιά πρώτα στις συνιστώσες του κόμματος (12 παρακαλώ) και θα βρει εύκολα ουκ ολίγα ευτράπελα. Από τροτσκτιστές μέχρι μαοικούς και από την ΔΕΑ(που απορρίπτει κάθε κουβέντα με τον Καμμένο) , μέχρι το ΔΗΚΚΙ(ναι,ναι του Τσοβόλα) και την ΚΟΕ με το σφυροδρέπανο. Όλοι σε ένα καζάνι για το καλό του λαού
όπως μπορεί σωστά να πιστεύουν. Ακόμη και σήμερα πριν ο κόκκορας λαλήσει τρις, ο κ. Τσίπρας άπλωσε τις φτερούγες του για να χωρέσει η πουλάδα Κατσέλη!(ναι αυτή που ψήφισε το μνημόνιο). Μέχρι αύριο θα συναντηθεί και με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ που αποτελείται από άλλες 9 συνιστώσες και θέλει εκτός των άλλων διάλυση του τραπεζικού συστήματος!
Δεν λέω ότι είναι και ευλογία η συνεργασία με την ΔΗΣΥ ή τον Τζήμερο. Μπορούν να βρεθούν όμως μερικά κοινά -λογικά-σημεία αφού το πρόσφατο εκλογικό αποτέλεσμα έδειξε πως και οι τρεις έχασαν. Εξάλλου η υποχώρηση για το θέμα της αρχηγίας δείχνει ότι ωρίμασαν οι προυποθέσεις για την κοινή κάθοδο. Το είχα γράψει και παλιότερα και το επαναλαμβάνω : δεν έχουμε πολυτέλειες για να ψάχνουμε να βρούμε ιδεολογικά αποκούμπια σήμερα. Αν είναι να γίνουμε Αλβανία , θα επιλέξω και μια ταπεινωτική για πολλούς υποχώρηση. Σίγουρα όμως θα αποχωρούσα από την "ΔΡΑΣΗ" αν έβγαινε η "Αυριανή" με πρωτοσέλιδο και στήριζε τον Μάνο!

Οι πρώτες μου εκλογές

Ήταν η πρώτη μου προσπάθεια σε εκλογές και η πρώτη μεγάλη απογοήτευση. Η "ΔΡΑΣΗ-Φιλ.Συμμαχία" δεν πήρε ούτε 2% στην Επικράτεια. Προσπάθησα να διασπείρω τις ιδέες μιας παράταξης που ίσως ήταν από τις λίγες που -κατά ομολογία και των αντιπάλων- είχε "πρόγραμμα". Στην κάλπη όμως φάνηκε πως η κοινή γνώμη δεν θέλει τέτοια ,προτιμά το "λεφτά υπάρχουν" κι ας μην λέγεται ακριβώς έτσι.
Δεν θα είχα μπει σε αυτή τη διαδικασία αν δεν υπήρχε ο Νάσσος Χρυσίνας,το οποίο ευχαριστώ και δημόσια. Πολλά ευχαριστώ στα παιδιά από την Κόνιτσα (Ελένη,Ευανθία,Νίκο,Νίκο,Σούλα) που με πίστεψαν και βοήθησαν να ξεπεράσει η "Δράση" το 3% στην πόλη. Στα Γιάννενα ο Γιάννης, ο Κώστας , ο Χρήστος, ο Θοδωρής δούλεψαν μέρα-νύχτα για μένα ,τον Νάσσο και την Άντζελα . Οι δυό τελευταίοι υπήρξαν υπέροχοι συνυποψήφιοι και με στήριξαν όπου χρειάστηκα βοήθεια όντας άπειρος και πρωτάρης. Kαι πάνω από όλους ευχαριστώ την γυναίκα μου Φωτεινή που ήταν δίπλα μου από την πρώτη στιγμή.
Είναι λίγο κλισέ αλλά πραγματικά θέλω να ευχαριστήσω και τους 368 που με ψήφισαν στο νομό.
Σε όλη την προεκλογική περίοδο ήρθα σε αντιπαράθεση με αρκετούς φίλους που ανήκουν σε άλλες παρατάξεις. Αν πίκρανα κάποιους με τις τοποθετήσεις μου ,τους ζητώ συγγνώμη αλλά επιμένω σε αυτές και νομίζω ότι δεν αξίζει να χαλάσουν σχέσεις φιλίας χρόνων για αυτό.
Έστελνα κάθε βράδυ όσα mail μπορούσα να απαντήσω αλλά ήταν αδύνατο να το κάνω για όλους.
Σήμερα είμαι πιο ψύχραιμος , ενώ το μόνο που θέλω είναι και οι παρατάξεις να είναι το ίδιο για να κυβερνηθεί η χώρα. Η επανάσταση έγινε στην κάλπη και σίγουρα είναι πιο συνετό από το να γίνει στο δρόμο. Ας το σεβαστούμε για το καλό όλων μας.

Το καθήκον μου την Κυριακή

Ένας από τους λόγους που δεν ταξιδεύω Σαββατοκύριακα  όταν πάω στο εξωτερικό είναι για να μπορέσω να καταλάβω πως ζουν "εκεί έξω" στην καθημερινότητά τους.
Σε ένα από αυτά τα ταξίδια επισκέφτηκα το Μαρόκκο.

Περπάτησα ανάμεσα στον κόσμο , είδα τις συνήθειές του. Τεράστιες αγορές με φθηνά τοπικά προιόντα και τους ανθρώπους να προσπαθούν να τα πουλήσουν στους τουρίστες . Πλανόδιοι να κάνουν κόλπα με φίδια για να τσιμπήσουν κανά δολάριο. "Ξεναγοί" της σειράς σε πλησίαζαν για να σου πλασάρουν το μαγαζί του φίλου τους . Ανά πάσα στιγμή κινδύνευες από αυτοκίνητα και μηχανάκια που διέσχιζαν τις πλατείες.

"We are poor but decent" μου είπε ένας από αυτούς αλλά τα γεγονότα άλλα μου έδειχναν για το δεύτερο σκέλος. Στα στενά η βρώμα των αποχετεύσεων σε έπνιγε μια που επέλεξα να μείνω σε συνοικία μη "τουριστική",ενώ το φαγητό νόστιμο μεν και φθηνό αλλά κανείς δεν μπορούσε να εγγυηθεί την υγιεινή του.  Το αβίαστο συμπέρασμα ήταν πως η γραφικότητα δεν μπορούσε να γίνει ανεκτή για πάνω από μερικές μέρες αν θες να είσαι εντάξει με τον εαυτό σου.
Σε ένα άλλο ταξίδι είχα επιλέξει την Κοπεγχάγη.

Ήταν σαφώς μια πιο δροσερή επιλογή από την προηγούμενη μια και την επισκέφτηκα χειμώνα. Έμεινα μόλις τρεις μέρες αλλά κατάλαβα πολλά. Οι "ξενέρωτοι" Σκανδιναβοί κυκλοφορούσαν σχεδόν παντού με ποδήλατα , ενώ τα βράδια μετά τη δουλειά ,τα ακριβά εστιατόριά τους γέμιζαν με πολίτες κάθε ηλικίας. Στους δρόμους ανάμεσα στα γέλια της νεολαίας , διέκρινες πάντα και δυο διακριτικούς δημοτικούς υπάλληλους να ρίχνουν αλάτι μήπως και γλιστρήσει κανείς.

Ένα πρωινό επισκέφτηκα το Δημαρχείο της Κοπεγχάγης ,ένα υπέροχο τριώροφο κτίριο όπου γινόταν και ο γάμος που βλέπετε. Το γύρισα ολόκληρο για πολύ ώρα και μου έκανε εντύπωση ότι δεν δούλευαν πάνω από 10 άτομα και αυτά μπροστά σε ένα υπολογιστή χωρίς να φωνάζει ο ένας στον άλλο γιατί "χάθηκε η στρογγυλή" ή γιατί ο φάκελος δεν είναι στη θέση του.(πικρή σύγκριση με το Δημαρχείο της πόλης μου των 3000 κατοίκων και των 40 υπαλλήλων).
Η αλήθεια είναι πως τα οικονομικά δεν τα κατέχω καλά αλλά ξέρω πως σίγουρα η Δανία έχει εκείνα τα ΑΑΑ και το Μαρόκκο μάλλον είναι στην κατηγορία junk.
Όσοι σας λένε πως το να είσαι μόνιμα στην δεύτερη κατάσταση σε κάνει περήφανο και "ανεξάρτητο" από τις αγορές , μάλλον δεν βγήκαν έξω από την πόρτα του σπιτιού τους ή σας δουλεύουν ψιλό γαζί.
Την Κυριακή δεν θα ρισκάρω για να δικαιολογήσω την αριστεροσύνη μου. Δεν θα ρισκάρω ούτε να ψηφίσω αυτούς που με έφεραν στο σημείο να γέρνει η πλάστιγγα της χώρας μου προς την Ανατολή.
Θα ψηφίσω "ΔΡΑΣΗ" μόνο και μόνο γιατί αν κάτι πάει στραβά και τα παιδιά μου με ρωτήσουν μετά από χρόνια τι έκανα για αυτό ,εγώ θα ξέρω ότι έκανα το καθήκον μου.