Αφήνοντας πίσω το -εντυπωσιακό- Ντουμπάι (και το αντίστοιχο Άμπου Ντάμπι) κάτι δεν μου καθόταν καλά. Ακριβά αυτοκίνητα, χρυσός, ουρανοξύστες, πράσινο παντού (μέσα στην έρημο μην ξεχνιόμαστε...), μόδα, όλα πεντακάθαρα, εστιατόρια και καφέ γεμάτα, κόσμος -ντόπιος και κυρίως μετανάστες- ευτυχισμένος. Κι όλα αυτά σε ένα καθεστώς όπου όλα τα πάθη είναι απαγορευμένα, όπου ο νόμος της σαρίας υπερισχύει των δικαστηρίων, όπου η γυναίκες (όχι όλες βέβαια) κυκλοφορούν με μπούρκα, όπου ο βασιλιάς και το ισλάμ είναι οι ρυθμιστές της ζωής των ανθρώπων.Η εύκολη απάντηση σε όλα είναι πως το πετρέλαιο και το χρήμα λύνουν όλα τα προβλήματα. Μια καλοστημένη προπαγανδιστική μηχανή βοηθά τη σκέψη να πάει μόνη της εκεί. Οι ξεναγοί σε ενημερώνουν πως ο βασιλιάς και η οικογένεια του κυκλοφορούν χωρίς σωματοφύλακες γιατί "δεν έχουν εχθρούς", τα λεωφορεία και τα ταξί σε πάνε μόνο από τις χλιδάτες περιοχές ενώ σε ένα ατύχημα που προπεράσαμε ενημερωθήκαμε πως απαγορεύονται οι φωτογραφίες (προφανώς γιατί φοβούνται οποιαδήποτε δυσφήμιση).
Πόσο ουτοπικό είναι σε μια χώρα 10 εκατομμυρίων να μην υπάρχουν ναρκωτικά, πορνεία, να μην βρίσκεις αλκοόλ, φαντάζομαι να μην έχεις το δικαίωμα ούτε να νοιώθεις ομοφυλόφιλος, να μην υπάρχει εγκληματικότητα - κι όλα αυτά επειδή υπάρχουν λεφτά. Να μην μπορείς ούτε να είσαι φτωχός από επιλογή.
Είμαι σίγουρος πως τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα έχουν και άλλο πρόσωπο - μόνο και μόνο γιατί κατοικούνται από ανθρώπους. Και αυτοί έχουν πάθη από τη φύση τους. Περισσότερη αξία θα είχε ένα ταξίδι με σκοπό την ανακάλυψη αυτού του κόσμου - ίσως τότε που τα χρήματα δεν θα είναι αρκετά για να τον καλύψουν.
