Πόση αλήθεια αντέχεις?

Δοκιμάστε να πείτε σε έναν καμπούρη κάτι για την πλάτη του ή σε έναν αλλοίθωρο κάτι για τα μάτια του. Κατά πάσα πιθανότητα δεν θα αναγνωρίσουν κάποιο πρόβλημα και μάλιστα δεν θα ήταν καθόλου παράξενο να σας κατηγορήσουν κιόλας πως σκόπιμα διεστρεβλώνετε την δική τους εικόνα και ίσως να σας κόψουν και την καλημέρα.
Αλήθεια , πόση αλήθεια μπορεί να αντέξει κάποιος; Και από πότε είναι σωστό άραγε να λέμε όλη την αλήθεια σε κάποιον (αρχίζοντας από τα παιδιά μας); Φανταστείτε ένα παιδάκι που τρελαίνεται να βλέπει μπάσκετ και επιθυμεί να παίζει για να μοιάσει κάποιο ίνδαλμά του. Όμως είναι και κοντό και ατάλαντο . Αξίζει να παιδεύεται ή κάποιος πρέπει να του πει την -οφθαλμοφανή- αλήθεια μήπως και δείξει κάποιο ταλέντο σε άλλο άθλημα ? (εδώ βέβαια υπάρχει ο όχι και μικρός κίνδυνος να μην βλέπουν ούτε οι γονείς την πραγματικότητα).
Μεγαλώνοντας τα πράγματα είναι εξίσου δύσκολα. Ξέρετε κάποιον αλκοολικό να παραδέχεται το πρόβλημά του ? Κάποιον μυθομανή , κλεπτομανή ή έστω κάποιον κουτσομπόλη ?
Ας μου βρει κάποιος τον τρόπο να πει σε μια γυναίκα της παρέας πως τα -ακριβά κιόλας- εφαρμοστά ρούχα που αγόρασε δεν ταιριάζουν στο τροφαντό κορμί της. Ή σε μια πενηντάρα πως τα χρόνια πέρασαν όσες πλαστικές και να κάνει για να ανταγωνιστεί κάποια με τα μισά της χρόνια. Ή ακόμη ακόμη σε έναν φίλο σας πως τα πέταξε τα λεφτά του αγοράζοντας τα πανάκριβα Gucci γυαλιά του.
Φυσικά ως γονείς δεν δεχόμαστε παρατηρήσεις για την ανατροφή των παιδιών μας. Όλοι μπορεί να βλέπουν πως είναι ανάγωγα, κακομαθημένα ή με κακές επιδόσεις στο σχολείο εκτός από τον πατέρα και την μάνα που αρνούνται να δούνε την προφανέστατη σε όλους τους άλλους δική τους ευθύνη - ίσως επειδή αρνούνται να κοιτάξουν στο παρελθόν την δική τους οικογενειακή ιστορία.
Στον επαγγελματικό τομέα ισχύουν τα ίδια πάνω κάτω μόνο που αν δεν καταλάβεις μόνος σου τα λάθη σου ίσως και να είναι αργά. Όσο κυνικό και να ακούγεται μόνο η αγορά σου λέει την αλήθεια για το προιόν που πουλάς και σε τιμωρεί δυστυχώς αν δεν αρέσει αυτό. Ήξερα ένα φίλο φούρναρη που είχε πάει στην καλύτερη σχολή αρτοποιίας και νόμιζε πως βγάζει το καλύτερο ψωμί. Έλα όμως που από την θεωρία στην πράξη υπήρχε τέτοια απόσταση που το ψωμί του σχεδόν δεν τρωγόταν. Για εκείνον έφταιγαν πάντα οι άλλοι που τον ζήλευαν και τον σνόμπαραν κλπ κλπ. Σήμερα αλλάζει λάδια σε συνεργείο αυτοκινήτων.
Τι λένε άραγε οι ειδικοί για αυτό ? Επιλέγουμε μια επιφανειακή -από φιλική έως ερωτική ή και οικογενειακή - σχέση κρατώντας ισορροπίες ή λέμε αυτό που βλέπουμε και αισθανόμαστε με κίνδυνο να πορευτούμε μόνοι μας στη ζωή?

Η παρέα των "τριών"

Υπάρχουν άνθρωποι που δεν αλλάζουν καθόλου - έχω παραδείγματα συνομίληκών μου που διαβάζουν τη ζωή με τον ίδιο τρόπο που το έκαναν όταν ήταν 20 χρονών. Εκείνοι νομίζουν πως ίσως έτσι παραμένουν νέοι , εγώ πιστεύω πως είναι ο καλύτερος τρόπος να παραμένουν βαρετοί.
Βλέποντας - όσο ο φυσιολογικός ως ένα σημείο εγωισμός μου το επιτρέπει - τον εαυτό μου στο κλάσμα της ζωής που έχω διανύσει, θέλω να ελπίζω πως τουλάχιστον δεν έμεινα ίδιος.
Φυσικά το περιβάλλον βοήθησε σε αυτό - δημιουργία οικογένειας, φίλοι κλπ- καθώς και οι συναναστροφές λόγω δουλειάς με κόσμο που δεν θα συναντούσα ποτέ στη ζωή μου σε μία μικρή επαρχιακή πόλη. Εξίσου σημαντικό πρέπει να ήταν και το πολυτεχνείο που μου έδωσε τα φώτα να αντιμετωπίζω τη ζωή πρώτα ορθολογιστικά και έπειτα συναισθηματικά πράγμα που σίγουρα πρέπει να έκανα πριν όπως και οι περισσότεροι λόγω κυρίως του εκπαιδευτικού συστήματος της χώρας.
Το μεγαλύτερο ρόλο στη διαρκή μεταμόρφωσή μου νομίζω πως έπαιξαν - και παίζουν ακόμη φυσικά- τρεις άνδρες με κοινό χαρακτηριστικό πως είναι εξίσου παρεξηγημένοι στο χώρο τους : Ο συγγραφέας Νίκος Δήμου, ο πολιτικός Στέφανος Μάνος και ο δημοσιογράφος Πάσχος Μανδραβέλης. Δεν ξέρω από ποιον ξεκίνησα να επηρεάζομαι πρώτα, όμως από ένα σημείο και μετά ήταν σαν ένα αόρατο χέρι να με έσπρωχνε στα γραπτά των τριών , έτσι ώστε σιγά σιγά να φτάσω στο σημείο να έχω διαβάσει ό,τι δικό τους έχει κυκλοφορήσει (πρόσφατα έπεσε στα χέρια μου π.χ. το "Είπαν" του Πάσχου που μάλλον το αγόρασα τυχαία).
Και τους τρεις είχα την χαρά να τους συναντήσω και από κοντά. Τον Μάνο αρκετές φορές στα συνέδρια της "Δράσης" - την τελευταία φορά πριν δύο περίπου χρόνια φωτογραφήθηκα μαζί του και μιλήσαμε χωρίς να μπορέσω δυστυχώς να κρύψω την αμηχανία μου.
 Τον Δήμου συνάντησα δύο φορές : Την πρώτη τυχαία στον "Βενέτη" της Κηφισιάς όπου κόμπιασα να του μιλήσω (ίσως επειδή έδειχνε πως βιαζόταν), και τη δεύτερη στο ίδρυμα Θεοχαράκη όπου έκανε μία από τις 9 διαλέξεις-διαλόγους για αντίστοιχα θέματα (ήμουν σε αυτή για τις θρησκείες και το Θεό) που ήθελε να αφήσει ως παρακαταθήκη μετά το θάνατό του.
Με τον πιο νέο Μανδραβέλη βρεθήκαμε μία φορά όταν συντόνιζε ένα πάνελ πάλι σε ένα συνέδριο νομίζω- με αυτόν φυσιολογικά θα έχω περισσότερες ευκαιρίες.
Αν ρωτήσεις 100 Έλληνες που τους γνωρίζουν, είμαι βέβαιος πως οι 99 δεν θα μπουν καν στον κόπο να τους κρίνουν με βάση τα έργα τους αλλά με βάση τη φήμη τους (νεοφιλελεύθεροι....). Είμαι σίγουρος όμως πως αν η χώρα μετά από χρόνια δει κάποια πρόοδο, αυτό θα οφείλεται σε αυτό που πρεσβεύουν αυτοί οι τρείς , οι οποίοι ακούραστα θα δημιουργούν και θα σπάνε σιγά σιγά τα συντηρητικά αντανακλαστικά μιας στάσιμης κοινωνίας.