Μίσος

Πνίγομαι. Πνίγομαι από ένα συναίσθημα που δεν ένοιωσα ποτέ για κανένα αλλά βλέπω κάθε μέρα όλο και περισσότερους να το εκφράζουν. Μίσος. Κυρίως για αυτόν που δεν συμφωνεί μαζί μας . Μίσος που δεν μας αφήνει ούτε να ακούσουμε, αλλά  ούτε να αλλάξουμε . Κατέληξα όλο αυτό τον καιρό που μιλάω με τον κόσμο για τη "ΔΡΑΣΗ" πως είναι το χειρότερο επακόλουθο της κρίσης . Δεν χωράει ούτε λογική , ούτε επιχείρημα σ΄αυτόν που μισεί . Μισεί τους "δανειστές" , τους "πλουτοκράτες" , τους βουλευτές , τον διπλανό του που κατάφερε να βολευτεί κάπου ενώ αυτός δεν πρόλαβε . Προσοχή δεν τους απαξιώνει απλά - θέλει την καταστροφή τους .
Αναρωτιέμαι αν κάποτε βγούμε από αυτήν την κρίση και κάποια άλλη αδύναμη χώρα χρειαστεί τα δανεικά μας , αν θα την βοηθήσουμε .
Άραγε τότε πως θα νοιώθουμε αν μας λένε τοκογλύφους και μας καίνε την σημαία μας στις πλατείες τους ; Θα βγούμε τότε στους δρόμους να φωνάξουμε "είμαστε όλοι Βούλγαροι"(π.χ.) ή θα λέμε "ας πρόσεχαν" ?
Οι βουλευτές μας που θα εγκρίνουν τα δανεικά θα είναι πάλι προδότες;
Ίσως όμως να μην προλάβουμε να φτάσουμε εκεί. Το μίσος θα μας έχει αφήσει μόνους μας ήδη.

Αξίζει το ρίσκο ;

Aκόμη και σήμερα το πολιτικό σύστημα φαίνεται αδιόρθωτο. Έχουν ανακοινωθεί πλέον τα ψηφοδέλτια των κομμάτων και φαίνεται "σαν να μην πέρασε μια μέρα " από τότε που πλέαμε σε πελάγη (δανεικών) πεντοχίλιαρων. Υποτίθεται πως η επιλογή γίνεται με κριτήριο την ικανότητα των υποψηφίων να βοηθήσουν σε μια εντολή να κυβερνήσει το κόμμα τους.

Προτού πάμε στην κάλπη θα ήθελα να δω από κάθε κόμμα μια φωτογραφία . Όχι με συνθήματα και logo αλλά με τον αρχηγό και αυτούς που πιστεύει ότι θα βάλει να μας κυβερνήσουν. 

Από τη ΝΔ θα ήταν ωραίο να έβλεπα τον Σαμαρά δίπλα δίπλα με "κουμπάρους" και "Βατοπαιδινούς" και φόντο την Άρια Αγάτσα.

Στο ΠΑΣΟΚ ο Βενιζέλος δεν θα μπορούσε να μην έχει στο πλάνο τον Χρυσοχοίδη, τον Παπουτσή , τον Κουκουλόπουλο και άλλους "σωτήρες" της τελευταίας διετίας . 

Κοντά στον Αλέξη και ο Λαφαζάνης της δραχμής και ο Παπαδημούλης της Ευρώπης και παραλίγο και ο Παιτέρης (αν και μάλλον δεν θα χωρούσαν στη φωτογραφία  όλες οι συνιστώσες).

Η μεταρρυθμιστική Ντόρα θα έκανε κυβέρνηση χωρίς τον Μαρκογιαννάκη που το 2009 που καιγόταν το σύμπαν ήθελε να διορίσει ως υπουργός του Καραμανλή 1300 νέους αγροφύλακες;

Στο ΚΚΕ , τον Καμμένο ,το ΛΑΟΣ ,την Κατσέλη και τα άλλα άκρα όλοι οι καλοί χωράνε. Από την Καννέλη και τη σύζυγο του Πασχάλη μέχρι τον Χαικάλη, τον Μπίγαλη και τον Τέρενς.

Κι όμως με ένα τόσο δα 3% οκτώ από αυτούς θα έμεναν έξω από τη Βουλή. Τη θέση τους θα έπαιρναν οκτώ υποψήφιοι της "ΔΡΑΣΗΣ-Φιλελεύθερης Συμμαχίας", οκτώ άγνωστοι αλλά ενεργοί πολίτες που χρησιμοποιούν το μυαλό τους και ξέρουν να λύνουν προβλήματα . Σκεφθείτε για λίγο αν αξίζει το ρίσκο.

"ΔΡΑΣΗ" η δημιουργική αντίδραση

Οι περισσότεροι πρέπει να συμφωνήσουμε πως η εποχή που ερχόταν οι εκλογές και κάναμε χαβαλέ πέρασε και μάλλον ανεπιστρεπτί.Βέβαια είμασταν και κάπως δικαιολογημένοι αφού οι περισσότεροι περνούσαν κάτι παραπάνω από καλά (έστω κι αν κάποιες παρατάξεις μιλούσαν και τότε για "μισθούς πείνας" όπως τους υπαγόρευε το κομματικό τους DNA). Σε αυτήν την καταραμένη μεταπολίτευση που όλοι βρίζουν τώρα, η Ελλάδα κατάφερε να μπει στις 25 πλουσιότερες χώρες του κόσμου έστω κι αν το κατάφερε με όχι και πολύ ορδόδοξο τρόπο. Έτσι είχαμε και το περιθώριο να ψηφίζουμε και κανα Άκη να περνά η ώρα.Τα τελευταία δύο χρόνια όμως αυτό που έγινε ταρακούνησε ακόμη και τον τελευταίο Έλληνα πολίτη που νοιώθει τις "σταθερές" του να τρίζουν.Οι εκλογές της 6ης Μαίου ήταν αναπόφευκτες και θα είναι και οι πιο σοβαρές από το 1974.

Ο δρόμος για τις εκλογές είναι πλέον ένας και νεφελώδης αλλά την επόμενη μέρα χωρίζεται σε τρεις άλλους ξεκάθαρους.Ο ένας είναι της επανάστασης, ο άλλος της στασιμότητας και ο άλλος της μεταρρύθμισης. Είτε τον πρώτο διαλέξουμε όμως είτε τον δεύτερο μετά από λίγο θα είναι το ίδιο και δυστυχώς θα οδηγεί σε ένα άγνωστο μεν αλλά σίγουρα χαώδες αδιέξοδο.Τα κόμματα που ανήκουν στις δύο πρώτες κατηγορίες είτε αρνούνται την πραγματικότητα είτε την κρύβουν επιμελώς κραυγάζοντας συνήθως σε τηλεοπτικούς διαύλους που είναι δυστυχώς η κύρια πηγή πληροφόρησης των ψηφοφόρων. Τα κόμματα "εξουσίας" της δεύτερης κατηγορίας εδώ και δεκαετίες μας αναγγέλουν "επανιδρύσεις" και "διαρθρωτικές αλλαγές " τις οποίες ούτε μπορούν αλλά κυρίως δεν θέλουν να κάνουν .
Στις διακοπές του Πάσχα λόγω της φύσης της δουλειάς μου ,συνάντησα πολύ κόσμο , νέους κυρίως ανθρώπους , αγέλαστους και απογοητευμένους να μου λένε πως θα διαλέξουν τον πρώτο δρόμο στις εκλογές. "Στην Ελλάδα δεν αλλάζει τίποτε " είναι η συνισταμένη των απόψεών τους. Αν δεν σκεφτούμε σήμερα θετικά όμως δεν θα πράξουμε και θετικά και αυτό θα είναι το τελειωτικό χτύπημα για τη χώρα. Ο τρίτος δρόμος είναι ο πιο δύσκολος γιατί η μεταρρύθμιση θέλει σύγκρουση , ειλικρίνεια ,εντιμότητα και ικανότητα. Θέλει να ξεπεράσουμε ιδεοληψίες , συνθήματα και ταμπού για το καλό και την ευημερία των πολλών.
Η ψήφος στη "ΔΡΑΣΗ" το ξέρω πως είναι δύσκολη υπόθεση και θέλει παίδεμα. Ας σκεφτούμε λίγο όμως πως όταν ψηφίζαμε χωρίς πολλά πολλά τι αποτελέσματα έχουμε σήμερα. Τουλάχιστον ας βγούμε αυτή τη φορά από το παραβάν χωρίς να έχουμε τύψεις.

Καλό Πάσχα!

Θα τα πούμε μετά .
Με μπόλικη πολιτική.
Καλή δύναμη σε όσους δουλεύουν αυτές τις μέρες.

Όπου γάμος και χαρά η Βασίλω πρώτη

Το περιστατικό ολίγον πρωτόγνωρο για τα τοπικά τηλεοπτικά δεδομένα αλλά όχι και τόσο σπάνιο πλέον.Μια γρήγορη περιήγηση και βρίσκεις "οπαδούς του ΠΑΟΚ να εισβάλουν στα στούντιο της ΕΤ3","φοιτητές στα στούντιο της ΝΕΤ","εισβολή στο ASTRA ή στο ΔΙΚΤΥΟ TV" και πολλά άλλα είμαι σίγουρος.
Μερικοί αγανακτισμένοι πολίτες μπούκαραν με το έτσι θέλω στο ΤV1 και πέταξαν επαναστατικά λαικά γιαούρτια ("Δωδώνης" φαντάζομαι) στον παρουσιαστή επειδή πριν λίγες μέρες εκείνος τόλμησε να βγάλει στον αέρα κάποιους με διαφορετικές αντιλήψεις από αυτούς(και τους περισσότερους από μας ελπίζω).
Αν γινόταν αυτό πριν 20 χρόνια θα ήταν πρωτοσέλιδο την επόμενη μέρα παντού.Όμως σήμερα έχουμε πάθει ανοσία σε τέτοια γεγονότα και τα θεωρούμε σε κάποιο βαθμό "φυσιολογικά".Έιναι ιστορικά γνωστό άλλωστε πως οι μεγάλες αλλαγές δεν εγιναν απότομα αλλά σταδιακά σε βάθος χρόνου(π.χ ναζισμός).
Βέβαια που κολλάν σε όλα αυτά ο φωτορεπόρτερ Μάριος Λώλος και ο αυτόχειρας Δημήτρης Χριστούλας μόνο ένας Σύριζα το ξέρει.Φυσικά καταδικάζει τα επεισόδια (θυμάστε άραγε ότι ο πρώτος που βγήκε να καταδικάσει την επίθεση στους Δίδυμους πύργους ήταν ο Καντάφι?) αλλά με μια ανακοίνωση πασπαλισμένη με το γνωστό λεξιλόγιο μας λέει πως η "δημοκρατία δεν φοβάται τον διάλογο"(άραγε αν δοκιμάσουν να κάνουν διάλογο οι Συριζιανοί,οι ΚΚΕέδες και οι Χρυσαυγίτες στο χώρο ελεύθερης διακίνησης ιδεών που θίγεται τελευταία ,μπορείτε να φανταστείτε την συνέχεια?),ή ότι ο "φασισμός κατέλυσε πρώτα την ελευθερία του λόγου"(στην Κούβα και τη Β.Κορέα φαντάζομαι εκφράζονται ελεύθερα εδώ και χρόνια).
Βέβαια γιά ότι κακό γίνεται δεν είναι δυνατό να μην φταίει το Μνημόνιο και η Τρόικα καθώς και οι ντόπιοι επιτετραμένοι τους.Φυσικά τα καταδικάζει τα γεγονότα αλλά κουβέντα για σύλληψη και τιμωρία αυτών που τα προκάλεσαν.
Με άλλα λόγια να αγαπιόμαστε όμως φοβάμαι πως χάνουμε την ουσία της καταδίκης (που πέρα απ΄την πλάκα την πιστεύουν τα παιδιά του Σύριζα) και ρίχνουμε το βάρος αλλού.Όμως αν είναι για όλα τα θέματα να λέμε τα ίδια πράγματα μου φαίνεται πως η προεκλογική κουβέντα που θα ξεκινήσει και επίσημα τις επόμενες μέρες θα είναι μια από τα ίδια και κυρίως βαρετή.

Η "δυστυχία" σήμερα

Το βιβλίο έχει την ίδια σχεδόν ηλικία με μένα αλλά παραμένει πάντα επίκαιρο.Χθες το βράδυ το ξεφύλλιζα για πολλοστή φορά.Γράφει το 1975 λοιπόν ο Νίκος Δήμου στην 127 παράγραφο :"Στατιστικές παράμετροι του μέσου Έλληνα:Ζει στην ακριβότερη χώρα της Ευρώπης(σε σχέση με τις αμοιβές του),έχει την χειρότερη κοινωνική ασφάλιση,τα περισσότερα τροχαία ατυχήματα,το φτωχότερο εκπαιδευτικό σύστημα και τις μικρότερες κυκλοφορίες βιβλίων".
37 χρόνια μετά είμαστε ακόμη μια ακριβή χώρα,δεν έχουμε κοινωνικό κράτος,οδηγούμε σκοτώνοντας αθώους,μαθαίνουμε ακόμη τα παιδιά μας να παπαγαλίζουν και παραδώσαμε τη γνώση στα τελεκαφενεία.
Αν είχαμε βελτιωθεί σε όλα αυτά δεν θα με πείραζε ούτε το χρέος ούτε οι θυσίες.Θα ήξερα ότι είναι τα πραγματικά "κεκτημένα" μου ,για τα οποία αξίζει να αγωνιστώ για να διατηρήσω...