Κανένα δίλημμα πλέον

Ο Πρωθυπουργός δεν θα τοποθετούσε ποτέ τον Κ.Καραμανλή στο υπουργείο Μεταφορών εάν εκείνος δεν κουβαλούσε το συγκεκριμένο όνομα (που με τον εύκολο συνειρμό κουβαλάει και συγκεκριμένο εκλογικό ακροατήριο) ή αν δεν θεωρούσε (λανθασμένα όπως αποδείχθηκε) πως αφού ήταν λόγω συνθηκών αναπόφευκτη η υπουργοποίηση, πως το συγκεκριμένο είναι ένα σχετικά ανώδυνο πολιτικά υπουργείο να ασχοληθεί (ίσως εδώ να ήταν και η μοναδική χρησιμότητα ενός Μακεδονίας-Θράκης).

Τα πεπραγμένα του ως υπουργού μάλλον ενίσχυσαν τις αμφιβολίες περί ανικανότητάς του παρά τις διέψευσαν. Ήταν και εκείνη η χαμογελαστή φώτο -τις πρώτες μέρες κιόλας ανάληψης των καθηκόντων του - με την κ.Βόζεμπεργκ σε αυτοκίνητο που είχε τη γνωστή πατέντα αποφυγής ηχητικού σήματος αν δεν φοράς ζώνη, που έφερε τα πρώτα σύννεφα. Στη διάρκεια της θητείας του τα στατιστικά είναι αμείλικτα όσο αφορά τα τροχαία και τους θανάτους στη χώρα - θα ήταν μια μεγάλη πρόοδος αν κατέφερνε μια μείωση έστω 10-15%. Όμως στην Ελλάδα επιτυχία θεωρείται να μην τα κάνεις χειρότερα από τους προκατόχους σου και οι 700 περίπου νεκροί το χρόνο στους ελληνικούς δρόμους παρέμειναν μακάβριο αμετάβλητο νούμερο.

 Η δε προκλητική του διαβεβαίωση στο βήμα της Βουλής πως δεν τίθεται θέμα ασφάλειας στα τρένα δείχνει πως αν έχει ασχοληθεί στα 4 χρόνια της θητείας του με το αντικείμενο, είτε δεν πήρε χαμπάρι τι γινόταν είτε ακόμη χειρότερο θεώρησε σωστό τον τρόπο που λειτουργούσε το σύστημα. Οι τελευταίες αποκαλύψεις πως τα τούνελ από όπου διερχόταν τα τρένα δεν τηρούσαν καμμία προδιαγραφή πυρασφάλειας μάλλον ενισχύουν τις υπόνoιες ασχετοσύνης του με το αντικείμενο.

Αυτά και μόνο πρέπει να βγάζουν τον Πρωθυπουργό από οποιοδήποτε αδιέξοδο περί υποψηφιότητας του συγκεκριμένου κυρίου στις εκλογές.Αν είναι αποφασισμένος όπως υπονόησε να ξηλώσει τα κακώς κείμενα του κράτους είναι η απόδειξη πως μπορεί να κάνει την αρχή-κάτι που έπρεπε να είναι προτεραιότητα στην παρούσα θητεία του.

Η ψευδαίσθηση πως οι “καραμανλικοί” λύνουν και δένουν στο κόμμα και στο κράτος ήρθε η ώρα να καταρεύσει.Εξάλλου οι πρωτοκλασάτοι επί κυβέρνησης του έτερου Καραμανλή (Σπηλιωτόπουλος,Αντώναρος κλπ) έκαναν το άλμα απέναντι και περισσότερο γέλιο προκάλεσαν παρά ανησυχία.Ήρθε η ώρα λοιπόν ο Μητσοτάκης να αποδείξει πως το όνομά του περισσότερο κακό κάνει στον ίδιο και πως μπορεί κάποιος να κατέχει ένα υψηλό αξίωμα με κύριο κριτήριο τις ικανότητές του (και) να διοικεί.

Η επόμενη μέρα των εκλογών

 Δεν θυμάμαι αν σε κάποια από  τις εκλογικές αναμετρήσεις για εθνικές εκλογές από το 81 και έπειτα (πλην ίσως αυτήν του 2000 όπου κρίθηκε στο νήμα υπέρ του ΠΑΣΟΚ και με τα γκάλοπ να δίνουν άλλο νικητή ), να υπήρχε κάποια σοβαρή αμφιβολία για το ποιος θα είναι πρώτο κόμμα. Το ίδιο θα συμβεί και στις εκλογές που έρχονται. Πρώτη θα είναι η ΝΔ και κάποια στιγμή θα σχηματίσει κυβέρνηση είναι μόνη της είτε με το ΠΑΣΟΚ. 

Το πως θα κυβερνηθεί η χώρα πάνω-κάτω το είδαμε. Συντηρητικά μεν , με αρκετή επιδοματική πολιτική, νοικοκυρεμένα οικονομικά για να αποφευχθούν προβλήματα χρηματοδότησης, αλλά και με τομές εκεί που δεν υπάρχει πολιτικό κόστος όπως η ψηφιοποίηση του κράτους. Και εδώ σταματούν οι βεβαιότητες.

Μόνη ελπίδα τα πρώτα χρόνια της επανεκλογής του ο Μητσοτάκης να τολμήσει να πειράξει τον τρόπο λειτουργίας του Δημοσίου (με άρση της μονιμότητας τουλάχιστον για τους νεοπροσληφθέντες ή/και θέσπιση κατώτατου μισθού για αυτούς μικρότερο από τον ιδιωτικό τομέα) , να απαλλάξει το κράτος από το βαρίδι της Εκκλησίας, να τα βάλει με τις συντεχνίες δικαστικών -δικηγόρων και να κάνει τη δικαιοσύνη να λειτουργεί με όρους πραγματικού χρόνου και να δώσει κύρος ξανά στο Δημόσιο σχολείο εισάγοντας δοκιμασμένες μεθόδους από άλλες χώρες. Φυσικά και ήθελε να τα κάνει όλα αυτά από την πρώτη τετραετία, όμως (μάλλον ορθώς) δεν έσπασε αυγά γιατί δεν θα είχε δεδομένη την επανεκλογή του  και η εναλλακτική τρομάζει.Ένα ερώτημα είναι αν θα κινηθεί στις σίγουρες συντηρητικές ράγες ή θα διαλέξει έναν αβέβαιο χωματόδρομο που θα αλλάξει την χώρα όμως.

Το μεγαλύτερο ερώτημα όμως είναι τι θα γίνει με την αντιπολίτευση. Μικρή ή μεγαλύτερη θα είναι μια ακόμη (συνεχόμενη) ήττα για τον ΣΥΡΙΖΑ και κυρίως για τον αρχηγό του. Σύμφωνοι το κόμμα αυτό δεν θα είχε γιγαντωθεί χωρίς εκείνον, όμως η απουσία προοπτικής εξουσίας το αποδυναμώνει εξ ορισμού και κάνει τον Τσίπρα αυτόματα τον πιο βολικό αντίπαλο για τον Μητσοτάκη.Και ο Τσίπρας θέλει να ξαναγίνει Πρωθυπουργός.

Ο πλανήτης απαλλάσσεται σιγά-σιγά από τα λαικίστικα κόμματα που αποδείχθηκε πως ενώ κέρδισαν την εξουσία, στάθηκαν ανίκανα να την κρατήσουν. Και ο ΣΥΡΙΖΑ παρόλες τις φιλότιμες προσδοκίες να μετατραπεί σε ένα κανονικό κόμμα με ρεαλιστικές ιδέες θα παραμένει δέσμιος του λαικισμού και αριστερισμού του που όσο μπαίνουμε πιο βαθιά στον αιώνα, τόσο πιο παρωχημένος δείχνει.Αν θεωρήσουμε και δεδομένη την όχι και τόσο θεαματική ανάκαμψη του ΠΑΣΟΚ, αυτόματα γίνεται και πιο προφανές το κενό που έχει δημιουργηθεί από την εποχή των μνημονίων - ένα σύγχρονο σοσιαλδημοκρατικό κόμμα με έναν αρχηγό που μπορεί να συναρπάσει. Ο Τσίπρας παρόλες τις αδυναμίες του αυτό μπορεί να το καταφέρει - αφού δεν μπορεί να μετατρέψει το κόμμα του και αφού το brand name του ΠΑΣΟΚ συγκινεί όλο και λιγότερο, νομίζω πως θα βρεί την ευκαιρία να ίδρύσει κάτι νέο , με εκείνον αργηγό, παίρνοντας μαζί του κάποιους ανοιχτόμυαλους που υπάρχουν στον ΣΥΡΙΖΑ και κάποιους πρόθυμους που υπάρχουν στο ΠΑΣΟΚ. Αλλά κυρίως προσελκύοντας κάποιους είτε παροπλισμένους του κεντρώου χώρου, είτε καινούρια πρόσωπα που δεν τους ελκύει η συνεύρεση στο κόμμα της ΝΔ με ακραίους καθαρόαιμους δεξιούς.

Η σιγουριά της μόνιμης παραμονής στην αντιπολίτευση (παρά τους όποιους προσωρινούς ενδοκομματικούς κραδασμούς) ως αρχηγός της δεν τον ικανοποιεί ενώ πάντα θα υπάρχει ο κίνδυνος να αναδυθεί κάποιος νέος ηγέτης από το χώρο της σοσιαλδημοκρατίας που θα τον εξαφανίσει πολιτικά. Η ευκαιρία του θα είναι στους πρώτους μήνες σχηματισμού της νέας κυβέρνησης. Αν θα το πράξει θα το διαπιστώσουμε σύντομα.

Τα βιβλία του 23

 26 βρήκα και μέτρησα. 1-2 μου δάνεισαν από όσο θυμάμαι (και τα επέστρεψα)- 2 δάνεισα εγώ και δεν τα πήρα ακόμη πίσω.Έχω την συνήθεια τα τελευταία χρόνια να σημειώνω στην πρώτη λευκή σελίδα κάθε βιβλίου τον μήνα που το τελείωσα. Συνολικά γύρω στα 30 τη χρονιά λοιπόν με κάποιους μήνες πιο παραγωγικούς (παραδόξως τον Οκτώβριο-Νοέμβριο από 4 και μάλιστα σχετικά ογκώδη και όχι τον Φεβρούάριο -Μάρτιο που λογικά υπάρχει περισσότερος χρόνος- το καλοκαίρι έτσι κι αλλιώς βάζω άλλες προτεραιότητες). Λογοτεχνικά κινήθηκα κυρίως σε γνώριμα μονοπάτια (Οζ, Χωμενίδης,ένα ξεχασμένο του Ροθ) ενώ επέστρεψα για λίγο και στον μπητ κόσμο του Μπάροουζ και του Κέρουακ.Έστω και αργά ανακάλυψα τον Bernhard με τον οποίο θα έχω σίγουρα συνέχεια.Αν και με την πολιτική η επαφή μου είναι καθημερινή μέσω των αρθρογράφων σε εφημερίδες και σάιτ, δεν γινόταν να μην περάσει από τα χέρια μου το βιβλίο του Πορτοσάλτε για τον αγαπημένο Στ.Μάνο "Τομή στην αδράνεια".Δεν έλειψαν και τα επιστημονικά (με κύριο θέμα την αστροφυσική) ή τα κοινωνιολογικά-φιλοφοφικά όπως το εξαιρετικά αισιόδοξο "Ανθρωπότητα" του Rutger Bregman.

Ανά μήνα θα παρουσιάσω το πιο σημαντικό (σε μερικούς μήνες υπάρχει ένα και μοναδικό που μπορεί να μην είναι και τόσο αξιόλογο σε σύγκριση με άλλα που χάνονται στον υψηλό ανταγωνισμό πιο 'διαβαστερών" μηνών αλλά έτσι επέλεξα να κάνω την κατανομή για φέτος ίσως για να υπάρχει πιο δίκαιη διασπορά μέσα στον χρόνο).

Ιανουάριος

Ό,τι έπρεπε για τις παραλίες της Καραϊβικής. Ανάλαφρο μεν ,με ρεαλισμό και δυναμισμό όμως που δεν σε αφήνει να ξεκολήσεις."Υπόλοιπο ενός ημιτελούς έρωτα οκτώ ημερών που καλλιέργησε περισσότερες προσδοκίες από αυτές που η πραγματικότητα μπορεί να προσφέρει"-βρήκα την σημείωση στην άκρη του βιβλίου,που πρέπει να έγραψα λίγο καιρό μετά - πόσο μακρινή μου φαίνεται σήμερα κι ας μην πέρασε ούτε χρόνος.

Φεβρουάριος

Μετά την τριλογία του, το αδυσώπητο χτύπημα στις ψευδαισθήσεις που έχουμε εμείς οι Δυτικοί για την αγνή και εξωτική Κούβα συνεχίζεται. Βρώμικο σεξ,πείνα,φτώχεια στους σκονισμένους δρόμους της πρωτεύουσας.

Μάρτιος

Πρώτη επαφή με τον Πολωνό συγγραφέα που έχει μια έντονα ποιητική γραφή.Ξεχώρισα το εξαιρετικό διήγημα "Η οδός των κροκοδείλων".

Απρίλιος

Δεν είναι ένα ακόμη κείμενο για το Ολοκαύτωμα και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Είναι μια συγκλονιστική μαρτυρία ενός ανθρώπου που τα έζησε και επέζησε.Για αυτούς που έζησαν εκεί μέσα "το πρόβλημα του μέλλοντος έχασε τη σημασία του,τη βαρύτητά του, ξεθώριασε μπροστά στα επείγοντα προβλήματα του παρόντος, πόσο φαγητό θα μας δώσουν σήμερα,αν θα χιονίσει,αν θα ξεφορτώσουμε κάρβουνο".Χωρίς μελοδραματισμούς,χωρίς μίσος - ένα κείμενο που πρέπει να διδάσκεται στα σχολεία.

Μάιος

Προσπάθεια ανάδειξης της θεωρίας των χορδών ως θεωρία των πάντων- η Θεϊκή εξίσωση που ενοποιεί όλες τις δυνάμεις, η Αποκάλυψη για τους Φυσικούς.

Ιούνιος

4,6 δις χρόνια συμπυκνωμένα σε 8 κεφάλαια με κύριο βάρος στη γεωλογία.Βήμα βήμα εξηγείται πως δημιουργήθηκαν οι συνθήκες για να μπορέσουμε να υπάρξουμε ως είδος και οι προϋποθέσεις επιβίώσής μας.

Ιούλιος

Μετά την Σώτη Τριανταφύλλου, τον θεωρώ τον πιο αξιόλογο Έλληνα συγγραφέα.Στο συγκεκριμένο τα στοιχεία ελληνικής ιστορίας είναι έντονα πάντα μέσα στο πλαίσιο του έρωτα, του θανάτου και της ειρωνίας για τον ελληνικό τρόπο ζωής.

Αύγουστος

Ο Κρίστοφερ είναι φίλος πια και ένας λόγος για αυτό είναι αυτό το βιβλίο.Η αγάπη για την Ηπειρώτικη μουσική ξεχειλίζει σε κάθε λέξη του , μας εξηγεί το μεγαλείο της σε μας που την ακούμε από μικρά παιδιά αλλά είμαστε ουσιαστικά ανίδεοι.Συλλεκτικό και το cd που το συνοδεύει.Ευχαριστούμε Κρις που μας κάνεις την τιμή και ζεις μόνιμα ανάμεσά μας.

Σεπτέμβριος

Σε δύο τόμους 450 σελίδων ο καθένας το πολυδιαβασμένο μυθιστόρημα με στοιχεία επιστημονικής φαντασίας.Λίγο τραβηγμένο και φλύαρο σε κάποια σημεία - γενικά όμως ευχάριστο.Όχι πάντως αριστούργημα και σίγουρα μετά και το "Νορβηγικό δάσος" νομίζω πως ο συγκεκριμένος δεν έχει κάτι παραπάνω να μου δώσει.

Οκτώβριος

Ενα ακόμη αισιόδοξο βιβλίο για το μέλλον μας, για την τεχνολογία , για την τεχνητή νοημοσύνη.Πολύ ενδιαφέρουσα η ανάλυση για τις γενιές από τους μπούμερς μέχρι την Χ και πως βλέπουν τον κόσμο.Συμπέρασμα; Τα πράγματα μόνο καλύτερα μπορούν να πάνε.

Νοέμβριος

Είχα την εντύπωση πως τα είχα διαβάσει όλα του τα βιβλία αλλά τελικά αυτό μου είχε ξεφύγει."Μελετηρός την ημέρα,ακόλαστος τη νύχτα" ,ένας ακόμη γνωστός ήρωάς του, που ποτέ ο ερωτισμός του δεν μας αφήνει να πλήξουμε.

Δεκέμβριος

Σχετικά άγνωστα κείμενα ενός συγγραφέα που έγινε παγκοσμίως γνωστός από τον "Φύλακα στη σίκαλη".Σίγουρα όχι της ίδιας ποιότητας αλλά αξίζει να αφιερώσεις τον χρόνο σου σε αυτά.

Στόχος για το νέο έτος ένας μέσος όρος 4/μήνα και αποφυγή άστοχων επιλογών (υπήρξαν και λίγες τέτοιες).Και ίσως να αποκαλυφθεί αυτό που κάπου άκουσα σε ένα podcast πρόσφατα- πως αυτός που διαβάζει κατά βάθος έχει την ανάγκη να γράψει κι ο ίδιος κάποτε...

14 μέρες μόνος στην Κόστα Ρίκα

 Η ιδέα μπήκε το καλοκαίρι που μας πέρασε όταν μια πολύ καλή και πολυταξιδεμένη παρέα μου από την Κέρκυρα (η Άνα με ένα ν) μου περιέγραφε την προ ετών εμπειρία της στην χώρα της Κεντρικής Αμερικής με ένα πάθος που έκανε το πρόσωπό της να εκπέμπει χαρά και οι αναμνήσεις της να είναι μόνο ευχάριστες από αυτήν(αυτό δεν είναι δεδομένο σε εκείνους που έχουν ταξιδέψει αρκετά).

Η σκέψη ωρίμαζε όσο τελείωνε η περίοδος του φόρτου εργασίας μου και η απόφαση πάρθηκε.Το ταξίδι θα γινόταν με τους δικούς μου όρους φυσικά και γνωρίζοντας πως ούτε κάποια μόνιμη σύντροφος υπήρχε εκείνη την περίοδο αλλά ούτε και κάποιος φίλος θα μπορούσε να ακολουθήσει είτε γιατί το ταξίδι θα γινόταν στα μέσα Ιανουαρίου που οι περισσότεροι δουλεύουν είτε γιατί δεν μπορούσε να το στηρίξει οικονομικά, ήξερα πως οι πιθανότητες να πάω εντελώς μόνος ήταν οι περισσότερες.

Το είχα ξανακάνει άλλη μια φορά εξάλλου (στη Νορβηγία και τα νησιά Λοφούτεν) με εντελώς άλλες (πιο εύκολες στο ταξίδι αλλά πιο δύσκολες στην προσωπική ζωή) συνθήκες, οπότε υπήρχε μια σχετική εμπειρία κυρίως για αποφυγή λαθών.

Για τους επόμενους τρεις μήνες προετοιμαζόμουν με κάθε ευκαιρία για το τι θα βρω μπροστά μου.Έκλεισα αεροπορικά, αυτοκίνητο και ξενοδοχείο κοντά στο αεροδρόμιο για την πρώτη και την τελευταία μέρα.Από κει και πέρα έμπαινα σε φόρουμ,στο youtube, διάβαζα κείμενα περίπου σαν αυτό εδώ για να μπω στο κλίμα Κόστα Ρίκα και να φτιάξω περίπου το πλάνο του ταξιδιού.

Ήξερα πως σε 12 καθαρές μέρες δεν μπορείς να τα δεις όλα από τη στιγμή που οι μετακινήσεις από το ένα μέρος στο άλλο είναι πολύωρες.Έτσι για αρχή απέκλεισα κάποια πιο δύσβατα μέρη που δεν θα άξιζαν την ταλαιπωρία και χώρισα το ταξίδι σε δύο μέρη - στα πάρκα και τα δάση με τις όποιες δραστηριότητες και στα παραθαλάσσια.

Δεν θα πω πολλές λεπτομέρειες για το ταξίδι.Θα δώσω μόνο το περίγραμμα και τι μου έμεινε από κάθε μέρος.Νομίζω πως έχει σημασία πάντως να μελετήσεις καλά ένα τέτοιο άγνωστο μέρος για να προετοιμαστείς για τα απρόοπτα που σίγουρα θα τύχουν.

Μετά την πρώτη διανυκτέρευση από το πολύωρο ταξίδι , την όποια προσαρμογή από την αλλαγή ώρας (8 ώρες πίσω), κάποιες απαραίτητες κινήσεις (αγορά sim κάρτας για ίντερνετ και αλλαγή ευρώ σε κολόνες) μετά από τρίωρη υπέροχη διαδρομή μέσα στα περίφημα cloud forests άφιξη στην La Fortuna.Όμορφοι καταρράκτες αλλά αυτό που μένει είναι το ποτάμι με τα θερμά νερά (35-38 βαθμοί) που αναβλύζει απο το κοντινό ηφαίστειο.Μπορείς να το επισκεφθείς δωρεάν είτε πιο οργανωμένα μέσω του ξενοδοχείου Tabacon όπως και έκανα εγώ.Μοναδική εμπειρία και άκρως αναζωογονητική.

Την άλλη μέρα οδήγηση γύρω από τη λίμνη και το ηφαίστειο με προορισμό την περιοχή με το πάρκο Monteverde. Στο δρόμο στάση για καφέ και ένα πάρκο με πεταλούδες χωρίς κάτι ιδιαίτερο.Η διαδρομή μαγική όμως αν και κοντά στις 4 ώρες. Διανυκτέρευση για δυό μέρες στην μικρή Santa Elena και επίσκεψη στις κρεμαστές γέφυρες αλλά και στο πάρκο με τα zip-line. 9 διαδρομές από 30 μέτρα η πρώτη έως 1450(!) μέτρα η τελευταία.Και από κάτω το χάος.

Οι επόμενες μέρες αφιερώθηκαν σε πιο χαλαρωτικές δραστηριότητες.Οδήγηση από τα rain forrests της ενδοχώρας και σε λίγες ώρες στην πλευρά του Ειρηνικού στο Tamarindo.Κάπως πιο κοσμοπολίτικα εκεί με καλά εστιατόρια, ξενοδοχεία και άπειρους σέρφερς λόγω των κυμάτων.Οι επόμενοι δύο προορισμοί ήταν κάπως πιο μακρινοί αλλά πήρα την απόφαση να ακολουθήσω το αρχικό πρόγραμμα και ευτυχώς δεν απογοητεύτηκα για αυτό. Πέντε ώρες για το πάρκο Manuel Antonio με την τεράστια βιοποικιλότητα, την εξαιρετική παραλία, τις μαιμούδες και τους βραδύποδες και μετά από δύο μέρες άλλες εφτά από εκεί για την πλευρά της χώρας στην Καραιβική και το Porto Viejo που μου περιέγραψε η Άνα τόσο έντονα που ήθελα να το δω για να ανταλλάξουμε κάποια στιγμή τις εμπειρίες μας.Βέβαια οι συνθήκες με τον covid ήταν πολύ διαφορετικές (τα μαγαζιά έκλειναν στις 10 π.χ) αλλά η ρέγκε και κουλ ατμόσφαιρα ήταν διάχυτη από τις παραλίες μέχρι το πιο απλό καφέ.

Συνοψίζοντας θα έλεγα πως το συγκεκριμένο ταξίδι ήταν μια προσωπική συνειδητή επιλογή γνωρίζοντας πως είναι και μια πρόκληση.Από την μία δεν παρείχε την ασφάλεια μιας οργανωμένης με γραφείο εκδρομής,από την άλλη παρείχε την ελευθερία της αυθόρμητης και καμμιά φορά ενστικτώδους επιλογής που έκανε το ταξίδι (όπως και όλα τα αντίστοιχα φαντάζομαι) ιδιαίτερο.

Το σίγουρο είναι πως δεν θα μπορούσα να καταλάβω τη χώρα εάν δεν ταξίδευα οδικώς και μάλιστα χωρίς δημόσιες συγκοινωνίες αλλά με ένα μικρό και οικονομικό Σουζουκάκι που ήταν υπεραρκετό (ναι νοικιάσεις τζίπ ήταν υπερβολικό). Η εμπειρία οδήγησης γύρω από τη λίμνη στο La fortuna ή προς το Monteverde μέσα στο δάσος ή παραλιακά στον Ειρηνικό μου έδινε τέτοια ευχαρίστηση που παρά την δυσκολία σε αρκετά σημεία δεν κούρασε καθόλου.Η αλήθεια είναι πως από τις λίγες φορές που φοβήθηκα κάπως ήταν όταν για κάποια χιλιόμετρα δεν υπήρχε καθόλου σήμα στο κινητό αλλά ούτε και κάποια κίνηση στο δρόμο.

Η Κόστα Ρίκα γενικά είναι μια ήσυχη και ασφαλής χώρα (βέβαια δεν επισκέφθηκα την πρωτεύουσα ούτε κάποια άλλη μεγάλη πόλη πλην του Tamarindo). Το βράδυ με πλησίαζαν αρκετοί για ναρκωτικά από μαριχουάνα μέχρι κόκα ή για γυναίκες αλλά δεν ενοχλούσαν παραπέρα.Ο κόσμος είναι φιλικός και ήρεμος - δεν ακούς ούτε φωνές ούτε κορναρίσματα. Η χώρα είναι πεντακάθαρη και χωρίς να έχει πολυτελείς κατασκευές σου δίνει μια αίσθηση ευμάρειας.Σίγουρα υπάρχει οικολογική συνείδηση - το βλέπεις από τις ανεμογεννήτριες μέχρι την ανακύκλωση, τις χάρτινες σακούλες στα σούπερ μάρκετ και τους ανεμιστήρες αντί για air-condition στα καταλύματα.Προσπάθησα να δω τον τρόπο ζωής των ντόπιων - μέχρι και σε καθολική εκκλησία πήγα η οποία είναι το ίδιο βαρετή με τις δικές μας.

Η διαμονή ήταν γενικά ικανοποιητική -πέραν μιας κακής επιλογής στο Tamarindo όπου δεν υπήρχε καν νερό! Μπορείς να βρεις από αρκετά ακριβά καταλύματα μέχρι αρκετά οικονομικά(από 30 δολάρια με πρωινό) που ικανοποιούσαν τις ανάγκες και τη διάθεση της ημέρας. Το ίδιο και με το φαγητό.Έφαγα στο δρόμο, σε καντίνα (δίπλα στην παραλία στο Manuel Antonio-το καλύτερό μου γεύμα!) αλλά και σε καλό εστιατόριο έναν μεγαλοπρεπή αστακό.Γενικά οι επιλογές στον ύπνο και το φαγητό δεν ήταν αυστηρά οικονομικές.

Οι επισκέπτες ήταν από την Ευρώπη και την Αμερική κυρίως. Συνάντησα Ολλανδούς,Άγγλους,Ευρωπαίους που μένουν στη Χιλή ,πολλούς Καλιφορνέζους αλλά καθόλου Ασιάτες. Δεν  είναι προορισμός για οικογένειες αλλά κυρίως για νεανικές παρέες που νοιώθουν πως μπορούν να κυκλοφορούν με ασφάλεια οποιαδήποτε ώρα της ημέρας. Πολλοί επίσης μοναχικοί σαν του λόγου μου (θυμάμαι ενδεικτικά έναν Γάλλο σε ένα καφέ ή έναν Ολλανδό με μηχανή που μένει μόνιμα στον Παναμά που πήραμε μαζί πρωινό στην La Fortuna και μου έδωσε κάποιες συμβουλές για τη συνέχεια του ταξιδιού μου).

Δεν ταξιδεύω μόνος για να βρώ τον εαυτό μου ή για να ξεφύγω από τα προβλήματά μου και άλλα τέτοια κλισέ. Τον εαυτό μου τον ανακαλύπτω συνέχεια μέρα με τη μέρα και συνέχισα να το κάνω και σε αυτό το ταξίδι, ενώ τα προβλήματα δεν ξεπερνιούνται με αυτόν τον τρόπο. Βέβαια ήξερα πως οι στιγμές μοναξιάς θα ήταν αρκετές και ήμουν προετοιμασμένος για αυτό. Είχα τα βιβλία μου (ο Τζίμης στην Κυψέλη ήταν η καλύτερη παρέα), το Netflix (είδα Ozark,After Life) ,τη μουσική μου και φυσικά όταν υπήρχε ανάγκη για κουβέντα και παρέα απλά έβρισκα...

Το ταξίδι στη Κόστα Ρίκα ήταν πετυχημένο και γιατί με βοήθησε να ξεπεράσω κάποιες χρόνιες φοβίες μου. Του ύψους κυρίως με το ατελείωτο zip line και το απρόπτο στο τέλος δύο διαδρομών όπου λόγω χαμηλού μου βάρους και αντίθετου ανέμου δεν έφτασα μέχρι το τέλος και αναγκαστικά έπρεπε να γυρίσω ανάποδα και να φτάσω χειροκίνητα. Αλλά και της οδήγησης σε άγνωστο μέρος ή της αντιμετώπισης προβλημάτων στο αεροδρόμιο (καθυστέρηση πτήσης-καθοριστική βοήθεια ενός ζευγαριού Ολλανδών με τον ίδιο προορισμό έτσι ώστε να βγάλουμε γρήγορα άκρη στο χάος του Νιουάρκ) και γενικά καθημερινών προκλήσεων εκτός προγράμματος. Μην υποτιμούμε και τον παράγοντα covid φυσικά που κάνει οποιοδήποτε ταξίδι αυτή την εποχή ιδιαίτερο και με μεγαλύτερο ρίσκο (π.χ αν στο τεστ μιά μέρα πριν την αναχώρηση ήμουν θετικός θα έπρεπε να παραμείνω στη χώρα άλλες 7 μέρες-ήταν μια αγωνία που δεν την λές και αμελητέα..).

Κάποιο μελανό σημείο στο ταξίδι ίσως να ήταν η συνάντηση με την τοπική τροχαία όπου για μικρή -ούτε 30χλμ/ώρα- υπέρβαση του ορίου ταχύτητας των 60χλμ ,πήγαν να μου βάλουν πρόστιμο 200 δολαρίων το οποίο με την ελληνική διαπραγμάτευση έπεσε στα 50 στο χέρι..Είχα διαβάσει για τον σχετικό κίνδυνο αλλά μάλλον τον υποτίμησα.Και πάλι η σχετική περιπέτεια μάλλον στη σφαίρα του γραφικού πρέπει να καταταγεί με τη σκέψη πως Βαλκάνιοι αστυνομικοί υπάρχουν σε όλον τον πλανήτη.

Η Κόστα Ρίκα ήταν η τριακοστή χώρα που επισκέφθηκα. Αν την είχα γνωρίσει στα 20 μου σίγουρα θα έλεγα πως κάποια στιγμή θα ξαναπήγαινα - τώρα στα 48 δεν νομίζω πως θα έχω ξανά την πολυτέλεια αυτής της επιλογής. 

Αν θα μπορούσα να μείνω εκεί μόνιμα; Έχει καλό κλίμα, καλούς ανθρώπους,μέτριες θάλασσες,αλλά Ελλάδα δεν είναι.Και ως γνωστό πρέπει να βρεθεί κάτι εξαιρετικό για να μπορέσω να πω πως θα μπορούσα να ζήσω κάπου αλλού μόνιμα εκτός από την Κόνιτσα.

(η μόνη επαφή με Ελλάδα ήταν ένα τραγούδι του Βέρτη που άκουσα σε ένα εστιατόριο ενός Ισραηλινού και ένας τύπος ντόπιος φορτηγατζής με ένα μπλουζάκι του Λεωνίδα που έγραφε "Μολών Λαβέ" που συνάντησα σε μια στάση στο ταξίδι...)

Η σκέψη που έκανα κάποια στιγμή είναι πως σε οποιοδήποτε ταξίδι αν κάτι στραβώσει όλα λύνονται αρκεί να έχεις 4 πράγματα - διαβατήριο,κινητό,πιστωτική και να ξέρεις στοιχειωδώς Αγγλικά. Και αν τα έχεις αυτά απλά παραμένεις ψύχραιμος για να βρεις τη λύση.

Αυτά μέχρι το επόμενο...

Δεν είναι όλες οι φυλές του κόσμου ίδιες

Μου αρέσει να κάνω παρέα με πολύ νεαρότερους από μένα, από τα έφηβα ανίψια μου μέχρι τους φοιτητές και τα παιδιά που δουλεύουν κατά καιρούς για μένα. Γουστάρω τον αυθορμητισμό τους, τις άγνωστες λέξεις τους, την ώρες ώρες τεμπελιά τους.Δεν είναι αυτά τα παιδιά που είναι θυμωμένα αναγκαστικά ,που θέλουν να βγουν έξω και να τα κάνουν λίμπα. Είναι αδικημένα από την εικόνα που σχηματίζεται για αυτά.

Δεν ερμηνεύουν οι νέοι μας τον κόσμο με τον ίδιο τρόπο - δεν βλέπουν την αιτία των προβλημάτων στον κακό καπιταλισμό και τη λύση στον καλό σοσιαλισμό γιατί είναι πιο ρεαλιστές από τους μέντορές τους. Θέλουν να πάρουν το i-phone αλλά θα δουλέψουν γκαρσόνια για να το καταφέρουν. Βλέπουν τον πετυχημένο και δεν τον φθονούν αλλά ψάχνουν να βρουν τρόπο να βγάλουν λεφτά και να τον φτάσουν.Δεν θα κατέβουν στο δρόμο να “διεκδικήσουν” αλλά θα θελήσουν να αποδείξουν πως αξίζουν και θα κερδίσουν αυτό που θέλουν με τη δουλειά τους.Βλέπω σήμερα κάποιους που πριν λίγα χρόνια έκαναν το λατζέρη και σήμερα έχουν τις δικές τους επιχειρήσεις ή δουλεύουν σε εταιρίες στο εξωτερικό και τους θαυμάζω.Ακόμη περισσότερο θαυμάζω τα παιδιά των μεταναστών κυρίως από την Αλβανία που μέσα στην κρίση χωρίς την ανάλογη με τα δικά μας βοήθεια, σήμερα μεγαλουργούν.

Φυσικά και μερικοί θα αδικηθούν, φυσικά κάποιοι θα τους εκμεταλευτούν, κάποιοι θα τους πικράνουν.Μου αρέσουν τα παιδιά που μου ζητάνε δουλειά το καλοκαίρι και η πρώτη τους ερώτηση δεν είναι πόσα θα παίρνουν αλλά τι πρέπει να κάνουν.

Με αυτή τη νεολαία ,που δεν έχει σχέση με κάποιους συνομίληκους τους που θαυμάζουν δολοφόνους και σπάνε ξένες περιουσίες ,που κανένα κόμμα δεν την αναφέρει γιατί δεν κάνει τη φασαρία που εκείνα θέλουν, που σιωπηλά απολαμβάνουν τα νειάτα τους,θέλω να συμπορευτώ. Εκείνοι μπροστά και εμείς οι μεγαλύτεροι από πίσω μπας και αλλάξει αυτή η ρημαδοχώρα.

Για ένα άγαλμα πάλι

Θα πω και γω τη γνώμη μου για το μέγα τοπικό θέμα των ημερών που αφορά στην επανατοποθέτηση του αγάλματος της Βασίλισσας σε κάποιο σημείο της πόλης.
-Να θυμίσω σε όσουν ή δεν γνωρίζουν ή ξεχνούν πως το θέμα δεν είναι τωρινό. Είχε έρθει προς συζήτηση στο Δημοτικό Συμβούλιο το 2012 μετά από πρόταση της Κοινωφελούς Επιχείρησης. Να θυμίσω επίσης πως Δήμαρχος τότε ήταν ο κ.Γαργάλας.
-Σε εκείνη τη συνεδρίαση ήμουν παρών. Συμπολίτευση και Αντιπολίτευση έκαναν γενικά μια πολιτισμένη συζήτηση και η τάση ήταν να ψηφιστεί πλειοψηφικά η τοποθέτηση και του συγκεκριμένου αγάλματος μαζί με κάποια άλλα. Ο νυν Δήμαρχος δε, λειτούργησε πυροσβεστικά και ήπια όταν πήγαν να οξυνθούν τα πνεύματα συναινώντας και αυτός στην πρόταση της Συμπολίτευσης. Το μεγάλο πρόβλημα δημιούργησε ο εκπρόσωπος της “Λαικής Συσπείρωσης” ο οποίος εκτός εαυτού με βρισιές,απειλές,χτυπήματα στα έδρανα κλπ “έπεισε” το σώμα να αναβάλλει το θέμα.
-Νομίζω πως η κουβέντα που γίνεται είναι σε λάθος βάση. Και είναι κυρίως ποδοσφαιρική με την έννοια πως η κάθε ομάδα είναι προκαθορισμένο το τι θα υποστηρίξει με βάση την “προοδευτικότητά” της. Αυτό είναι το πρόβλημα γενικά σε αυτόν τον τόπο πιστεύω. Ποτέ δεν συζητάμε ουσιαστικά για κάτι παρά μόνο το κρίνουμε εκ των προτέρων. Αμβιβάλλω αν ενδιαφέρει κάποιους πλην μερικών φανατικών , τι έκανε η Φρειδερίκη και αν και πως το έκανε. Η ουσία της συζήτησης πρέπει να μεταφερθεί στο αν το συγκεκριμένο γλυπτό αξίζει καλλιτεχνικά και αν μπορεί να φέρει κάποια επισκεψιμότητα στον τόπο.
-Σιγά μην ξυπνήσουν μνήμες εμφυλίου και διχαστεί ο κόσμος από ένα άγαλμα. Έγινε το ίδιο όταν σε κοινή θέα στήθηκε πριν λίγα χρόνια το μνημείο του ΚΚΕ στη Θεοτόκο; Σωστά στήθηκε για μένα και ας απευθύνεται σε συγκεκριμένο κοινό. Ούτε ενόχλησε κανέναν , ούτε και βανδαλίστηκε ποτέ κι ας εκφράζει μια μικρή μειοψηφία.
-Φυσικά και υπάρχουν νοσταλγοί της Βασιλείας και μέσα στην πόλη- αυτό δεν σημαίνει πως όποιος προτείνει να μπεί το άγαλμα είναι τέτοιος. Σίγουρα δεν είναι πάντως φιλοβασιλική η παράταξη του κ.Γαργάλα που με τόλμη το έφερε προς συζήτηση.
-Προσωπικά θεωρώ το θεσμό της Βασιλείας άχρηστο και αστείο στα όρια του γελοίου. Αν δεν το θέλει ο κόσμος το άγαλμα στο κέντρο της πόλης, εγώ θα το ήθελα στο ωραίο παρκάκι απέναντι από την επιχείρησή μου , που έχει και άλλα γλυπτά εξάλλου.
-Φυσικά και δεν λύνονται τέτοια θέματα με δημοψηφίσματα όπως προτάθηκε. Υπάρχουν δημοκρατικοί θεσμοί που τα λύνουν και οι υπόλοιποι υπακούουμε στις αποφάσεις τους.Αν δεν μας αρέσουν, υπάρχουν οι επόμενες εκλογές για να τις αλλάξουμε.
Ξέρω πως δεν θα είναι -ως συνήθως..- ιδιαίτερα δημοφιλή αυτά που λέω.Μου ζητήθηκε να πω τη γνώμη μου και από σεβασμό το έκανα.

Η ελίτ που μας λείπει

Με ρώτησε κάποιος γιατί έχω καιρό να γράψω κάτι για την Κόνιτσα που εδώ ζω εξάλλου. Να γράψω λοιπόν για να τον στενοχωρήσω.

 Η μεγάλη διαφορά που βλέπω κατοικώντας στον πανέμορφο αυτό τόπο για πάνω από 40 χρόνια και σε σύγκριση με αυτό που επικρατούσε 20 χρόνια πριν, είναι η απουσία κάποιων  - δεν είναι ανάγκη να λειτουργούν ως ομάδα - η οποίοι θα είναι πρότυπο για τους υπόλοιπους.

 Κάποιοι που όλοι θα τους σέβονται , κάποιοι που η γνώμη τους θα μετράει και δεν θα είναι προβλέψιμη. Κάποιοι με τη δική τους σκέψη που δεν θα εξαρτάται από πολιτικές πεποιθήσεις.Κάποιοι που η προσωπική τους πορεία είναι εγγύηση για την ανιδιοτέλειά τους. Κάποιοι που θα τολμούν να κριτικάρουν τους κυβερνώντες και δεν θα περιφέρονται τριγύρω τους γλύφωντας την (πρόσκαιρη)εξουσία τους. Είτε ήταν επιστήμονες, είτε άνθρωποι της τέχνης, είτε επιχειρηματίες,είτε εκπαιδευτικοί. 

Είναι λάθος να πιστεύουμε και κυρίως να επαναπαυόμαστε σε αυτή τη σκέψη ,πως υπεύθυνοι για την παρακμή (της οποίας η μικρότερη συνιστώσα είναι η οικονομική) είναι εκείνοι που πέρασαν από το Δημαρχείο όλα αυτά τα χρόνια. Ο εκάστοτε Δήμαρχος χρειάζεται να ακούει ιδέες, να δέχεται παρατηρήσεις και να πίνει τον καφέ του με εκείνους που θα ξεχωρίζουν από τον πολτό. 

Δυστυχώς αυτή η ελίτ καλλιεργημένων ανθρώπων που θα εμπνεύσουν ,θα αγκαλιάσουν και θα βοηθήσουν τους υπόλοιπους να ανεβάσουν το επίπεδό τους, είναι εκείνη που λείπει από τον τόπο και δεν βλέπω να δημιουργείται στο προσεχές μέλλον.