Η ιδέα μπήκε το καλοκαίρι που μας πέρασε όταν μια πολύ καλή και πολυταξιδεμένη παρέα μου από την Κέρκυρα (η Άνα με ένα ν) μου περιέγραφε την προ ετών εμπειρία της στην χώρα της Κεντρικής Αμερικής με ένα πάθος που έκανε το πρόσωπό της να εκπέμπει χαρά και οι αναμνήσεις της να είναι μόνο ευχάριστες από αυτήν(αυτό δεν είναι δεδομένο σε εκείνους που έχουν ταξιδέψει αρκετά).
Η σκέψη ωρίμαζε όσο τελείωνε η περίοδος του φόρτου εργασίας μου και η απόφαση πάρθηκε.Το ταξίδι θα γινόταν με τους δικούς μου όρους φυσικά και γνωρίζοντας πως ούτε κάποια μόνιμη σύντροφος υπήρχε εκείνη την περίοδο αλλά ούτε και κάποιος φίλος θα μπορούσε να ακολουθήσει είτε γιατί το ταξίδι θα γινόταν στα μέσα Ιανουαρίου που οι περισσότεροι δουλεύουν είτε γιατί δεν μπορούσε να το στηρίξει οικονομικά, ήξερα πως οι πιθανότητες να πάω εντελώς μόνος ήταν οι περισσότερες.
Το είχα ξανακάνει άλλη μια φορά εξάλλου (στη Νορβηγία και τα νησιά Λοφούτεν) με εντελώς άλλες (πιο εύκολες στο ταξίδι αλλά πιο δύσκολες στην προσωπική ζωή) συνθήκες, οπότε υπήρχε μια σχετική εμπειρία κυρίως για αποφυγή λαθών.
Για τους επόμενους τρεις μήνες προετοιμαζόμουν με κάθε ευκαιρία για το τι θα βρω μπροστά μου.Έκλεισα αεροπορικά, αυτοκίνητο και ξενοδοχείο κοντά στο αεροδρόμιο για την πρώτη και την τελευταία μέρα.Από κει και πέρα έμπαινα σε φόρουμ,στο youtube, διάβαζα κείμενα περίπου σαν αυτό εδώ για να μπω στο κλίμα Κόστα Ρίκα και να φτιάξω περίπου το πλάνο του ταξιδιού.
Ήξερα πως σε 12 καθαρές μέρες δεν μπορείς να τα δεις όλα από τη στιγμή που οι μετακινήσεις από το ένα μέρος στο άλλο είναι πολύωρες.Έτσι για αρχή απέκλεισα κάποια πιο δύσβατα μέρη που δεν θα άξιζαν την ταλαιπωρία και χώρισα το ταξίδι σε δύο μέρη - στα πάρκα και τα δάση με τις όποιες δραστηριότητες και στα παραθαλάσσια.
Δεν θα πω πολλές λεπτομέρειες για το ταξίδι.Θα δώσω μόνο το περίγραμμα και τι μου έμεινε από κάθε μέρος.Νομίζω πως έχει σημασία πάντως να μελετήσεις καλά ένα τέτοιο άγνωστο μέρος για να προετοιμαστείς για τα απρόοπτα που σίγουρα θα τύχουν.
Μετά την πρώτη διανυκτέρευση από το πολύωρο ταξίδι , την όποια προσαρμογή από την αλλαγή ώρας (8 ώρες πίσω), κάποιες απαραίτητες κινήσεις (αγορά sim κάρτας για ίντερνετ και αλλαγή ευρώ σε κολόνες) μετά από τρίωρη υπέροχη διαδρομή μέσα στα περίφημα cloud forests άφιξη στην La Fortuna.Όμορφοι καταρράκτες αλλά αυτό που μένει είναι το ποτάμι με τα θερμά νερά (35-38 βαθμοί) που αναβλύζει απο το κοντινό ηφαίστειο.Μπορείς να το επισκεφθείς δωρεάν είτε πιο οργανωμένα μέσω του ξενοδοχείου Tabacon όπως και έκανα εγώ.Μοναδική εμπειρία και άκρως αναζωογονητική.
Την άλλη μέρα οδήγηση γύρω από τη λίμνη και το ηφαίστειο με προορισμό την περιοχή με το πάρκο Monteverde. Στο δρόμο στάση για καφέ και ένα πάρκο με πεταλούδες χωρίς κάτι ιδιαίτερο.Η διαδρομή μαγική όμως αν και κοντά στις 4 ώρες. Διανυκτέρευση για δυό μέρες στην μικρή Santa Elena και επίσκεψη στις κρεμαστές γέφυρες αλλά και στο πάρκο με τα zip-line. 9 διαδρομές από 30 μέτρα η πρώτη έως 1450(!) μέτρα η τελευταία.Και από κάτω το χάος.
Οι επόμενες μέρες αφιερώθηκαν σε πιο χαλαρωτικές δραστηριότητες.Οδήγηση από τα rain forrests της ενδοχώρας και σε λίγες ώρες στην πλευρά του Ειρηνικού στο Tamarindo.Κάπως πιο κοσμοπολίτικα εκεί με καλά εστιατόρια, ξενοδοχεία και άπειρους σέρφερς λόγω των κυμάτων.Οι επόμενοι δύο προορισμοί ήταν κάπως πιο μακρινοί αλλά πήρα την απόφαση να ακολουθήσω το αρχικό πρόγραμμα και ευτυχώς δεν απογοητεύτηκα για αυτό. Πέντε ώρες για το πάρκο Manuel Antonio με την τεράστια βιοποικιλότητα, την εξαιρετική παραλία, τις μαιμούδες και τους βραδύποδες και μετά από δύο μέρες άλλες εφτά από εκεί για την πλευρά της χώρας στην Καραιβική και το Porto Viejo που μου περιέγραψε η Άνα τόσο έντονα που ήθελα να το δω για να ανταλλάξουμε κάποια στιγμή τις εμπειρίες μας.Βέβαια οι συνθήκες με τον covid ήταν πολύ διαφορετικές (τα μαγαζιά έκλειναν στις 10 π.χ) αλλά η ρέγκε και κουλ ατμόσφαιρα ήταν διάχυτη από τις παραλίες μέχρι το πιο απλό καφέ.
Συνοψίζοντας θα έλεγα πως το συγκεκριμένο ταξίδι ήταν μια προσωπική συνειδητή επιλογή γνωρίζοντας πως είναι και μια πρόκληση.Από την μία δεν παρείχε την ασφάλεια μιας οργανωμένης με γραφείο εκδρομής,από την άλλη παρείχε την ελευθερία της αυθόρμητης και καμμιά φορά ενστικτώδους επιλογής που έκανε το ταξίδι (όπως και όλα τα αντίστοιχα φαντάζομαι) ιδιαίτερο.
Το σίγουρο είναι πως δεν θα μπορούσα να καταλάβω τη χώρα εάν δεν ταξίδευα οδικώς και μάλιστα χωρίς δημόσιες συγκοινωνίες αλλά με ένα μικρό και οικονομικό Σουζουκάκι που ήταν υπεραρκετό (ναι νοικιάσεις τζίπ ήταν υπερβολικό). Η εμπειρία οδήγησης γύρω από τη λίμνη στο La fortuna ή προς το Monteverde μέσα στο δάσος ή παραλιακά στον Ειρηνικό μου έδινε τέτοια ευχαρίστηση που παρά την δυσκολία σε αρκετά σημεία δεν κούρασε καθόλου.Η αλήθεια είναι πως από τις λίγες φορές που φοβήθηκα κάπως ήταν όταν για κάποια χιλιόμετρα δεν υπήρχε καθόλου σήμα στο κινητό αλλά ούτε και κάποια κίνηση στο δρόμο.
Η Κόστα Ρίκα γενικά είναι μια ήσυχη και ασφαλής χώρα (βέβαια δεν επισκέφθηκα την πρωτεύουσα ούτε κάποια άλλη μεγάλη πόλη πλην του Tamarindo). Το βράδυ με πλησίαζαν αρκετοί για ναρκωτικά από μαριχουάνα μέχρι κόκα ή για γυναίκες αλλά δεν ενοχλούσαν παραπέρα.Ο κόσμος είναι φιλικός και ήρεμος - δεν ακούς ούτε φωνές ούτε κορναρίσματα. Η χώρα είναι πεντακάθαρη και χωρίς να έχει πολυτελείς κατασκευές σου δίνει μια αίσθηση ευμάρειας.Σίγουρα υπάρχει οικολογική συνείδηση - το βλέπεις από τις ανεμογεννήτριες μέχρι την ανακύκλωση, τις χάρτινες σακούλες στα σούπερ μάρκετ και τους ανεμιστήρες αντί για air-condition στα καταλύματα.Προσπάθησα να δω τον τρόπο ζωής των ντόπιων - μέχρι και σε καθολική εκκλησία πήγα η οποία είναι το ίδιο βαρετή με τις δικές μας.
Η διαμονή ήταν γενικά ικανοποιητική -πέραν μιας κακής επιλογής στο Tamarindo όπου δεν υπήρχε καν νερό! Μπορείς να βρεις από αρκετά ακριβά καταλύματα μέχρι αρκετά οικονομικά(από 30 δολάρια με πρωινό) που ικανοποιούσαν τις ανάγκες και τη διάθεση της ημέρας. Το ίδιο και με το φαγητό.Έφαγα στο δρόμο, σε καντίνα (δίπλα στην παραλία στο Manuel Antonio-το καλύτερό μου γεύμα!) αλλά και σε καλό εστιατόριο έναν μεγαλοπρεπή αστακό.Γενικά οι επιλογές στον ύπνο και το φαγητό δεν ήταν αυστηρά οικονομικές.
Οι επισκέπτες ήταν από την Ευρώπη και την Αμερική κυρίως. Συνάντησα Ολλανδούς,Άγγλους,Ευρωπαίους που μένουν στη Χιλή ,πολλούς Καλιφορνέζους αλλά καθόλου Ασιάτες. Δεν είναι προορισμός για οικογένειες αλλά κυρίως για νεανικές παρέες που νοιώθουν πως μπορούν να κυκλοφορούν με ασφάλεια οποιαδήποτε ώρα της ημέρας. Πολλοί επίσης μοναχικοί σαν του λόγου μου (θυμάμαι ενδεικτικά έναν Γάλλο σε ένα καφέ ή έναν Ολλανδό με μηχανή που μένει μόνιμα στον Παναμά που πήραμε μαζί πρωινό στην La Fortuna και μου έδωσε κάποιες συμβουλές για τη συνέχεια του ταξιδιού μου).
Δεν ταξιδεύω μόνος για να βρώ τον εαυτό μου ή για να ξεφύγω από τα προβλήματά μου και άλλα τέτοια κλισέ. Τον εαυτό μου τον ανακαλύπτω συνέχεια μέρα με τη μέρα και συνέχισα να το κάνω και σε αυτό το ταξίδι, ενώ τα προβλήματα δεν ξεπερνιούνται με αυτόν τον τρόπο. Βέβαια ήξερα πως οι στιγμές μοναξιάς θα ήταν αρκετές και ήμουν προετοιμασμένος για αυτό. Είχα τα βιβλία μου (ο Τζίμης στην Κυψέλη ήταν η καλύτερη παρέα), το Netflix (είδα Ozark,After Life) ,τη μουσική μου και φυσικά όταν υπήρχε ανάγκη για κουβέντα και παρέα απλά έβρισκα...
Το ταξίδι στη Κόστα Ρίκα ήταν πετυχημένο και γιατί με βοήθησε να ξεπεράσω κάποιες χρόνιες φοβίες μου. Του ύψους κυρίως με το ατελείωτο zip line και το απρόπτο στο τέλος δύο διαδρομών όπου λόγω χαμηλού μου βάρους και αντίθετου ανέμου δεν έφτασα μέχρι το τέλος και αναγκαστικά έπρεπε να γυρίσω ανάποδα και να φτάσω χειροκίνητα. Αλλά και της οδήγησης σε άγνωστο μέρος ή της αντιμετώπισης προβλημάτων στο αεροδρόμιο (καθυστέρηση πτήσης-καθοριστική βοήθεια ενός ζευγαριού Ολλανδών με τον ίδιο προορισμό έτσι ώστε να βγάλουμε γρήγορα άκρη στο χάος του Νιουάρκ) και γενικά καθημερινών προκλήσεων εκτός προγράμματος. Μην υποτιμούμε και τον παράγοντα covid φυσικά που κάνει οποιοδήποτε ταξίδι αυτή την εποχή ιδιαίτερο και με μεγαλύτερο ρίσκο (π.χ αν στο τεστ μιά μέρα πριν την αναχώρηση ήμουν θετικός θα έπρεπε να παραμείνω στη χώρα άλλες 7 μέρες-ήταν μια αγωνία που δεν την λές και αμελητέα..).
Κάποιο μελανό σημείο στο ταξίδι ίσως να ήταν η συνάντηση με την τοπική τροχαία όπου για μικρή -ούτε 30χλμ/ώρα- υπέρβαση του ορίου ταχύτητας των 60χλμ ,πήγαν να μου βάλουν πρόστιμο 200 δολαρίων το οποίο με την ελληνική διαπραγμάτευση έπεσε στα 50 στο χέρι..Είχα διαβάσει για τον σχετικό κίνδυνο αλλά μάλλον τον υποτίμησα.Και πάλι η σχετική περιπέτεια μάλλον στη σφαίρα του γραφικού πρέπει να καταταγεί με τη σκέψη πως Βαλκάνιοι αστυνομικοί υπάρχουν σε όλον τον πλανήτη.
Η Κόστα Ρίκα ήταν η τριακοστή χώρα που επισκέφθηκα. Αν την είχα γνωρίσει στα 20 μου σίγουρα θα έλεγα πως κάποια στιγμή θα ξαναπήγαινα - τώρα στα 48 δεν νομίζω πως θα έχω ξανά την πολυτέλεια αυτής της επιλογής.
Αν θα μπορούσα να μείνω εκεί μόνιμα; Έχει καλό κλίμα, καλούς ανθρώπους,μέτριες θάλασσες,αλλά Ελλάδα δεν είναι.Και ως γνωστό πρέπει να βρεθεί κάτι εξαιρετικό για να μπορέσω να πω πως θα μπορούσα να ζήσω κάπου αλλού μόνιμα εκτός από την Κόνιτσα.
(η μόνη επαφή με Ελλάδα ήταν ένα τραγούδι του Βέρτη που άκουσα σε ένα εστιατόριο ενός Ισραηλινού και ένας τύπος ντόπιος φορτηγατζής με ένα μπλουζάκι του Λεωνίδα που έγραφε "Μολών Λαβέ" που συνάντησα σε μια στάση στο ταξίδι...)
Η σκέψη που έκανα κάποια στιγμή είναι πως σε οποιοδήποτε ταξίδι αν κάτι στραβώσει όλα λύνονται αρκεί να έχεις 4 πράγματα - διαβατήριο,κινητό,πιστωτική και να ξέρεις στοιχειωδώς Αγγλικά. Και αν τα έχεις αυτά απλά παραμένεις ψύχραιμος για να βρεις τη λύση.
Αυτά μέχρι το επόμενο...
