Κυριακή 14 Οκτωβρίου 2018

Ο θάνατος είναι δίπλα



Είναι αλήθεια πως δεν αντιλαμβάνεσαι την πραγματική διάσταση της τραγικότητας ενός γεγονότος αν δεν χτυπήσει την πόρτα σου. Τα ναρκωτικά ήταν μέχρι πριν λίγο καιρό κάτι απόμακρο, κάτι που ήξερα μόνο από τον Μπάροουζ και το "Τζάνκι" ή από "Ρέκβιεμ για ένα όνειρο". Κακό πράμα μεν αλλά αφορούσε μόνο τους άλλους.
Μέχρι που ένα βράδυ χτυπάει το τηλέφωνο και σου λένε ψυχρά πως ο πρώτος ξάδελφός σου βρέθηκε νεκρός σε ένα ξενοδοχείο στην Ομόνοια μετά από χρήση πρέζας. Το πως έφτασε ως εκεί είναι μια ιστορία χρόνων με ενόχους όχι μόνο τον ίδιο - σημασία τώρα έχει το αποτέλεσμα που δυστυχώς είναι το μοναδικό μη αναστρέψιμο σε αυτόν τον κόσμο.
Ο Δημήτρης στα 37 του πρόλαβε να χαρεί λίγα - ίσως κάποιες στιγμές απόλαυσης σε μια άλλη διάσταση που ειλικρινά δεν θέλω να νοιώσω ποτέ. Αυτά που έχασε όμως ήταν σίγουρα περισσότερα. Δεν μπόρεσε να ταξιδέψει, δεν μπόρεσε να ερωτευθεί, δεν μπόρεσε να απολαύσει το σεξ, δεν ένοιωσε τη χαρά της οικογένειας, δεν κατάλαβε την ευτυχία της φιλίας, δεν μπόρεσε να κάνει ούτε  ένα καλό ξενύχτι στα μπουζούκια που όλοι έχουμε να θυμόμαστε, ούτε να σκάσει στο φαγητό και να μην μπορεί να κοιμηθεί έπειτα. Τα θυσίασε όλα αυτά άθελά του κυνηγώντας για χρόνια τη δόση του.
Από μικρός είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου πως στη ζωή δεν θα αρνηθώ να δοκιμάσω τα πάντα εκτός από ελάχιστα. Ένα από αυτά ήταν τα ναρκωτικά (ένα άλλο να μην σκοτώσω άνθρωπο και ένα τρίτο που δεν το λέω) και είμαι σίγουρος πως θα το τηρήσω 100% μετά από την εμπειρία που έζησα με τον θάνατο του Δημήτρη. Προσπάθησα σε αυτό το σοκ να έχει συμμετοχή όσο το δυνατόν περισσότερος κόσμος (ειδικά νέα παιδιά - ακόμη και τα παιδιά μου) - νομίζω πως είναι το ελάχιστο που μπορούσα να κάνω για να τους αποτρέψω από τέτοιου είδους "πειράματα" στη ζωή τους βλέποντας τον πόνο που προκαλούν. Ας είναι μια ελάχιστη βοήθεια που πρόσφερε ο Δημήτρης με το θάνατό του...

Παρασκευή 12 Οκτωβρίου 2018

Οι σειρές που μπαίνουν στη ζωή μας

Ουσιαστικά η πρώτη τηλεοπτική σειρά που παρακολούθησα με πάθος ήταν το "Lost". Περίμενα πως και πως να βγει το επεισόδιο στην Αμερική για να το "κατεβάσω" κάθε Τρίτη πρωί-πρωί. Το "Lost" ήταν μοναδικό γιατί ουσιαστικά ήταν ένα τεράστιο πάζλ έξι κύκλων που το συμπλήρωνες κομμάτι-κομμάτι για έξι χρόνια. Οι δημιουργοί του σε έκαναν τόσο απλά να πιστεύεις τα πάντα και αυτό ήταν η μεγάλη τους επιτυχία. Το καλοκαίρι που μας πέρασε έκανα το πείραμα να ξαναδώ την συγκεκριμένη σειρά- πιο πολύ γιατί ήθελα κάτι ανάλαφρο το βράδυ πριν κοιμηθώ. Περιττό να αναφέρω πως πέρα από τους τρεις πρώτους κύκλους, το υπόλοιπο κομμάτι άγγιζε ακόμη και τα όρια της γελειότητας! Δεν μπαίνω σε λεπτομέρειες για τα σεναριακά ατοπήματα-που τότε ούτε καν να τα φανταστώ- αφού νομίζω πως το ουσιαστικό συμπέρασμα είναι πως έχουμε δει τόσες καλές σειρές από τότε, που οι απαιτήσεις για να τις παρακολουθήσεις ως το τέλος έχουν μεγιστοποιηθεί.
Κάποιος έγραψε πρόσφατα πως οι σειρές είναι η λογοτεχνία του σήμερα και ίσως να έχει και κάποιο δίκιο. Το στήσιμο των χαρακτήρων δεν έχει την πίεση του δίωρου μιας ταινίας αλλά μπορεί να εξελιχθεί όπως στη λογοτεχνία, ενώ η τεχνολογία μαζί με τα δυνατά σενάρια βγάζουν πραγματικά αριστουργήματα που σε μερικά χρόνια μπορεί να θεωρηθούν κλασσικά.
Θα προσπαθήσω να θυμηθώ μερικά από αυτά αλλά πρώτα θα αριθμήσω μερικά που ξεκίνησαν με πολύ καλές προοπτικές αλλά από ένα σημείο και μετά η ώρα -και τα επεισόδια!- δεν περνούσε με τίποτε (οι απαιτήσεις που λέγαμε...). Ήταν σίγουρα το Taboo, το Borderliner (αστυνομικοσκανδιναυικό-ό,τι πρέπει δηλαδή αλλά...) οι τελευταίοι κύκλοι του "24" που θυμάμαι χαρακτηριστικά. Σε αυτή την κατηγορία θα απογοητεύσω πολλούς βάζοντας και το "Casa de pappel" που είχε όλες τις σεναριακές προοπτικές για κάτι μοναδικό, αλλά κατέληξε σε μια μεγαλοπρεπή αριστερίστικη μπαρούφα (είχα καταλάβει πως κάτι δεν πήγαινε καλά από το χτίσιμο του χαρακτήρα της μάνας της επικεφαλής της αστυνομίας αλλά έκανα την παλαβή στο μυαλό μου...).
Το τι έχουν δει τα μάτια μας τόσα χρόνια αν καθήσεις και το σκεφθείς σε πιάνουν τύψεις για τις ώρες που αφιέρωσες (δεν λέω "έχασες"!) μποροστά σε μια οθόνη: Με ένα γρήγορο σκανάρισμα θυμάμαι το Homeland (οι πρώτοι κύκλοι μοναδικοί αλλά στο τέλος δεν αντέχεται), το Game of thrones φυσικά,το House of cards που μας βάζει για πρώτη φορά τόσο βαθιά στην έννοια της πολιτικής, το Sherlock, το Young Pope (που είναι ο δευτερος κύκλος γμτ;), o πρώτος κύκλος του True Detective, ο λατρεμένος Dexter, και οι τρεις κύκλοι του Narcos, το Stranger things (που δεν είναι και κανα αριστούργημα αλλά πρέπει να το δούμε...),το Prison Break χωρίς ενοχές, το εξαιρετικό για την ατμόσφαιρα της ναζιστικής Αμερικής The man in the high Castle, το αλλόκοτο Sinner, το ισλανδικό Trapped που για κάποιον που έχει ταξιδέψει εκεί αποδίδει μοναδικά την ιδιαίτερη καθημερινότητα, το ισραηλινό Fauda , το γερμανικό Dark και το Ozark όπου ο δεύτερος κύκλος παραδόξως είναι ανώτερος του πρώτου.
Για το τέλος κράτησα τις τρεις καλύτερες κατά τη γνώμη μου. Κοινό χαρακτηριστικό τους ο ρεαλισμός τόσο στην πλοκή όσο -κυρίως- στους χαρακτήρες και τους διαλόγους. Είναι το Fargo (ειδικά οι δύο πρώτοι κύκλοι) , το Breaking Bad και το prequel αυτού Better call Saul.
H τελευταία νομίζω πως κατάφερε να ξεπεράσει σε ποιότητα ακόμη και τη μεγάλη επιτυχία του Breaking Bad, και σήμερα που είδα το τελευταίο επεισόδιο του τέταρτου κύκλου είμαι σίγουρος πως είναι ό,τι πιο ολοκληρωμένο παίζεται αυτή τη στιγμή. Αργό ίσως αρκετές φορές για τους αμύητους, αλλά υπερβολικά έξυπνο(οι πλάκες του Saul με τον φίλο του και την Κim είναι πραγματικά βγαλμένες από το πεζοδρόμιο της ζωής), με χιούμορ που διαχέεται ακόμη και σε σκληρές σκηνές, με χαρακτήρες που λες πως κάπου δίπλα σου πρέπει να ζουν. Εδώ νομίζω αξίζει να πω πως ο Jimmy ταιριάζει πιο πολύ να είναι κάποιος Έλληνας παρά ο Αμερικάνος που έχουμε στο μυαλό μας. Είναι αυτός που θα βρει τη λύση προτιμώντας αν και δικηγόρος τον πλάγιο από τον νόμιμο τρόπο, εκείνος που θα πιστέψει στην οικογένεια και τους φίλους αν και τον πουλάνε, είναι ο παρεξηγημένος  "έλα μωρέ τώρα" που συναντάμε συχνά στη χώρα μας.
Κάθε ατάκα, κάθε σκηνή είναι μοναδική .Ο Mike είναι ο κακοποιός που θα μπορούσε να είναι άριστος σκακιστής και παίρνει μέρος σε μοναδικές σκηνές που τον οδηγούν σαν να ακολουθεί έναν μαθηματικό τύπο στις υπηρεσίες του Gus.
Νομίζω πως σεναριακά είναι ό,τι πιο άψογο έχει παιχτεί ποτέ - το καταλαβαίνεις καλύτερα βλέποντάς το δεύτερη και τρίτη φορά. Εξαλλου είναι το μόνο που μας απομένει μέχρι να δούμε τον πέμπτο κύκλο....