Παρακολούθησα πριν λίγες μέρες και για αρκετή ώρα την "Ανατροπή" με θέμα το πρόβλημα της Παιδείας και τις καταλήψεις των μαθητών. Οι δύο μαθητές που συμμετείχαν στην κουβέντα είπαν όλα τα κλισέ για το σύστημα εκπαίδευσης αλλά απέφυγαν να είναι ειλικρινείς κυρίως απέναντι στον εαυτό τους χάνοντας την ευκαιρία να πουν σε ένα εκατομμύριο κόσμο την μεγάλη αλήθεια για το ελληνικό σχολείο : ότι είναι βαρετό. Τα παιδιά βαριούνται τόσο αυτά που διδάσκονται όσο και τον τρόπο που τα διδάσκονται, βαριούνται τους καθηγητές τους και κατά συνέπεια ο,τιδήποτε σπάει τη μονοτονία αυτής της μαθησιακής διαδικασίας είναι καλοδεχούμενο για αυτά- ας είναι και κατάληψη.
Όποιος έχει την ευκαιρία να συναναστρέφεται που και που με τα σημερινά Λυκειόπαιδα αντιλαμβάνεται πως το σχολείο δεν έχει καμμία σχέση με την εκτός σχολείου καθημερινότητά τους και με αυτά που πραγματικά γουστάρουν. Πως να πείσεις έναν 16άρη ότι ακόμη και το πιο καλογραμμένο βιβλίο ιστορίας π.χ. είναι πιο συναρπαστικό από το μάθει σε real time τι γίνεται στην άλλη πλευρά του πλανήτη? Αν και δεν έχουν διδαχθεί από κανέναν πως είναι να αναζητήσεις την γνώση συνδιάζοντας διάφορες πηγές , το κενό καλύπτεται από την διάχυτη πληροφορία του internet που συμπληρώνει την έμφυτη περιέργεια του νέου. Λογικό είναι μετά τα βιβλία να φαίνονται γεροντίστικα και να απαξιώνονται. Όση προσπάθεια και να κάνουν κάποιοι δάσκαλοι , έχουν χαμένο το παιχνίδι αφού τα μέσα διδασκαλίας δεν κάνουν θελκτική την ύλη διδασκαλίας. Πριν είκοσι χρόνια ένας καθηγητής μπορούσε να δώσει πνοή σε ένα μάθημα μόνο και μόνο με την ιδιαίτερη παρουσία του, τώρα νομίζω πως αυτό είναι πολύ δύσκολο πλέον (οι παλιοί συμμαθητές μου ας θυμηθούν το καθηγητή ....Θρησκευτικών στην πρώτη Λυκείου...).
Από τη μία λοιπόν έχουμε ένα εκπαιδευτικό σύστημα που δεν έχει σχέση με την τεχνολογική πραγματικότητα και από την άλλη έχεις μια τεχνοφοβική κοινωνία που αντί να σπαταλήσει κονδύλια για να προωθήσει τα καλά του internet, ξοδεύει λεφτά σε καμπάνιες που βγάζουν καρχαρίες σε μπανιέρες για να δείξει πόσο κακό πράγμα είναι η τεχνολογία - φανταστείτε την πεποίθηση αυτή να έχει και η πλειονότητα των δασκάλων.
Και έχεις και τους μπερδεμένους κυρίως μαθητές να κάνουν κατάληψη γιατί "το σχολείο μετατρέπεται σήμερα σε θάλαμο των επιχειρήσεων και οι μαθητές σε υπερεξειδικευμένους εργάτες" όπως ισχυρίζεται η ανακοίνωση του δεκαπενταμελούς και του Συλλόγου γονέων του Λυκείου Κόνιτσας (ταυτίζονται οι απόψεις μαθητών και γονέων- ανησυχητικά αναχρονιστικό εξ ορισμού) ή "...η γνώση που μας δίνεται είναι τυποποιημένη που όσοι πειθαρχήσουν και την παπαγαλίσουν θα είναι έτοιμοι να καταλάβουν θέσεις στην αγορά εργασίας".(αν δεν σας πάρει ο ύπνος όλη η επαναστατική ανακοίνωση εδώ-http://www.e-konitsa.gr/index.php/eidiseis/epikairotita/5524-ypo-katalipsi-to-lykeio-konitsas).
Ακόμη και έτσι μακάρι να ήταν αλήθεια και να έβρισκαν δουλειά αυτοί που παπαγαλίζουν. Όμως η πραγματικότητα λέει πως επειδή το μόνο που μαθαίνουν ορθά από το Νηπιαγωγείο μέχρι να μεγαλώσουν και να γίνουν σωστοί φοιτητοπατέρες είναι ποιήματα, η αγορά δεν τους εμπιστεύεται για να επενδύσει πάνω τους.
Αντί λοιπόν η επανάσταση να έχει το χρώμα της γκρίζας αλογοουράς των πατεράδων τους, το ελπιδοφόρο θα ήταν τα παιδιά αυτά να ξεσηκωθούν διεκδικώντας ένα σχολείο που θα τους κάνει περιζήτητους στις ανάλογες Google ή Αpple που θα κυριαρχούν όταν βγουν στην πιάτσα και όχι σε ένα ασφαλές Δημόσιο που ονειρεύονται οι γονείς τους. Πρώτα όμως πρέπει κάποιος να τους μάθει πως σε αυτή τη ζωή δεν είναι και τόσο κακό να βγάζεις λεφτά ακόμη και από το adwords κι αν δεν είσαι καινοτόμος οι ελπίδες σου για να έχεις τη "ζωή που ονειρεύεσαι" λιγοστεύουν.
Ο Bill Gates μιλώντας στους μαθητές ενός Γυμνασίου στην Αμερική έδωσε τους παρακάτω 11 κανόνες - απόρροια προσωπικών εμπειριών:
ιKανόνας 1: Η ζωή δεν είνα...δίκαιη - συνήθισέ το!
Κανόνας 2: Ο κόσμος δεν ενδιαφέρεται για την αυτό-εκτίμησή σου. Περιμένει πρώτα να επιτύχεις εσύ ο ίδιος κάτι ΠΡΙΝ αισθανθείς καλά με τον εαυτό σου.
Κανόνας 3: Δεν θα κερδίσεις 60.000 ευρώ το χρόνο τελειώνοντας το σχολείο. Δεν πρόκειται να γίνεις αντιπρόεδρος με δωρεάν αυτοκίνητο και κινητό τηλέφωνο μέχρι να τα κερδίσεις και τα δύο.
Κανόνας 4: Εάν νομίζεις ότι ο καθηγητής σου είναι σκληρός, περίμενε μέχρι να δεις το αφεντικό.
Κανόνας 5: Το γύρισμα των μπιφτεκιών δεν σου μειώνει την αξιοπρέπεια. Οι παππούδες σου είχαν μια διαφορετική λέξη για αυτή την εργασία: την έλεγαν ευκαιρία.
Κανόνας 6: Εάν τα μουσκέψεις, ΔΕΝ ΦΤΑΙΝΕ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΣΟΥ. Γι' αυτό μην κλαψουρίζεις για τα δικά σου λάθη, αλλά μάθε από αυτά.
Κανόνας 7: Πριν γεννηθείς, οι γονείς σου δεν ήταν τόσο βαρετοί όσο είναι σήμερα. Έγιναν έτσι πληρώνοντας τους λογαρισμούς σου, καθαρίζοντας τα ρούχα σου και ακούγοντάς σε να λες πόσο «cool» είσαι. Πριν λοιπόν σώσεις τα δάση από τα παράσιτα της γενιάς των γονιών σου, προσπάθησε να καθαρίσεις τη ντουλάπα στο δωμάτιό σου.
Κανόνας 8: Το σχολείο μπορεί να έχει βρει τον τρόπο να εξαλείψει τις διαφορές μεταξύ κερδισμένων και χαμένων, αλλά η ζωή ΟΧΙ. Μερικά σχολεία έχουν απορρίψει τις αρνητικές βαθμολογίες και θα σου δώσουν όσες ευκαιρίες θέλεις για να βρεις τη σωστή απάντηση. Αυτή η κατάσταση δεν μοιάζει ούτε στο ελάχιστο με την πραγματική ζωή.
Κανόνας 9: Η ζωή δεν είναι χωρισμένη σε εξάμηνα. Δεν υπάρχουν ολόκληρα καλοκαίρια διακοπών και πολύ λίγοι υπάλληλοι είναι διατεθειμένοι να σε βοηθήσουν να «βρεις» τον εαυτό σου. Αυτό μπορείς να το κάνεις στον ελεύθερο χρόνο σου.
Κανόνας 10: Η τηλεόραση ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ η πραγματική ζωή. Στη πραγματική ζωή οι άνθρωποι είναι στις δουλειές τους και όχι στα μπαρ και στα καφενεία.
Κανόνας 11: Να είσαι ευγενικός με τους σπασίκλες. Στο τέλος μάλλον θα καταλήξεις να δουλεύεις για έναν από αυτούς.
Προσπαθεί να αλλάξει τα μυαλά μιας γενιάς που - ακόμη και στην Αμερική - την έμαθαν να μην έχει σχέση με την πραγματικότητα. Τουλάχιστον εκεί κάποιοι θα τον ακούσουν...
