O ορειβατικός σύλλογος Κόνιτσας άλλαξε Δ.Σ. και δραστηριοποιείται ουσιαστικά με εκδρομές κλπ, δημιουργήθηκε ομάδα αναρρίχησης για μικρά παιδιά, Λέσχη 4χ4, γίνονται μαθήματα σκακιού, η Κινηματογραφική Λέσχη συνεχίζει τις προβολές , μια παρέα φροντίζει τα αδέσποτα , γίνονται μαθήματα πολεμικών τεχνών ,αερόμπικ, χορού, οι ποδοσφαιρικές ομάδες και το καγιάκ συνεχίζουν να πρωταγωνιστούν , συναυλίες με γνωστούς καλλιτέχνες καθιερώθηκαν το καλοκαίρι.
Τα περισσότερα από τα παραπάνω ξεκίνησαν τα τελευταία δύο χρόνια , μέσα στην κρίση και κυρίως χωρίς καμμία (ή ελάχιστη)κρατική-Δημοτική παρέμβαση ή βοήθεια. Δείγμα πως ο κόσμος ξεπερνάει πια την ιδέα του "κεντρικού σχεδιασμού" και ψάχνει μόνος του να φτιάξει τη ζωή του ή να βγάλει το φίδι από την τρύπα, δείγμα πως "κάτι κινείται" παρά τα οικονομικά προβλήματα.
Ζούμε σε μια κωμόπολη 3000 κατοίκων που την τελευταία δεκαετία γνώρισε κι αυτή τη δική της ιδιόμορφη ανάπτυξη. Το κράτος έπαιξε το μεγαλύτερο ρόλο σε αυτήν είτε άμεσα (διορίζοντας κόσμο) είτε έμμεσα ("αγοράζοντας" υπηρεσίες από αμφιβόλου ποιότητας επιχειρήσεις). Έτσι είχαμε τουρισμό από τα προγράμματα της Νέας Γενιάς και τα κουπόνια του Κοινωνικού τουρισμού, τα μπαράκια και τα εστιατόρια γέμιζαν από τους σπουδαστές της Δημοτικής Αστυνομίας, τα μανάβικα και τα σούπερ μάρκετ προμήθευαν το Στρατό και τις Σ.Ε.Κ κ.ο.κ. Έτσι δημιουργήθηκαν πρόσκαιρες δουλειές , απασχολώντας το δυναμικό κομμάτι της νεολαίας που - φυσιολογικά- προτίμησε το εύκολο κέρδος από το να "ψαχτεί" στον κάμπο και τον πρωτογενή τομέα.
Στην καθημερινότητά μας περιμέναμε από το Δήμο να μας πληρώσει το Ωδείο , το μπαλέτο , τον καθηγητή Φυσικής αγωγής με αποτέλεσμα όταν κοπήκαν τα λεφτά να καταργηθούν και οι αντίστοιχες υπηρεσίες (ευτυχώς λειτουργεί σήμερα το Δημοτικό Ωδείο κυρίως επειδή αυτοχρηματοδοτείται).
Ακόμη και εκεί που ο Δήμος έπρεπε να είναι διαιτητής δεν τα κατάφερε αφού δεν έδειξε διάθεση σύγκρουσης με κανέναν ιδιώτη. Ο νόμος για το κάπνισμα δεν εφαρμόστηκε ποτέ - το ότι δεν εφαρμόστηκε σχεδόν πουθενά δεν είναι άλλοθι για έναν σοβαρό Δήμο- , το ιστορικό κέντρο δεν απέκτησε ποτέ τον παραδοσιακό του χαρακτήρα, η μουσική στα μαγαζιά είναι εκκωφαντική για τον πολίτη που θέλει να κάνει μια βόλτα στην πλατεία του, κλπ κλπ.
Τα παραδείγματα που έφερα στην αρχή αποδεικνύουν πως δεν είμαστε μια στατική κοινωνία. Εμείς που αποφασίσαμε να ζήσουμε εδώ (στο καλύτερο μέρος του κόσμου δηλαδή....), άθελά μας σχεδιάζουμε το μέλλον των παιδιών μας.
Πιστεύω πως είναι η κατάλληλη στιγμή να ανοίξει ο διάλογος για το πως φανταζόμαστε την Κόνιτσα μετά από δέκα χρόνια. Ας συζητήσουμε για το που και πως θέλουμε να παίζουν τα πιτσιρίκια, για το πως θα διαχειριζόμαστε τα σκουπίδια μας, που θα παρκάρουμε τα αυτοκίνητά μας, ποιον ρόλο θέλουμε να παίζει η Εκκλησία στη ζωή μας , πως θα εκμεταλευτούμε τα Δημόσια κτίρια που ρημάζουν,πως θα δημιουργήσουμε δουλειές και ο,τιδήποτε άλλο σκεφτεί να βάλει ο καθένας από μας στην κουβέντα.
Είμαστε λίγοι και αυτό μας δίνει τη δυνατότητα να υλοποιήσουμε τις ιδέες μας. (μακάρι να μας έδινε το κράτος και τη δυνατότητα να διαχειριστούμε τα λεφτά από τους φόρους μας αλλά αυτό είναι άλλη κουβέντα...).Σκεφτείτε μόνο πόσο πιο εύκολο είναι να μεταναστεύσει κάποιος Έλληνας σε μια πόλη σαν την Κόνιτσα που μπορεί να του δώσει την ποιότητα ζωής που δεν βρίσκει στις Ελληνικές μεγαλουπόλεις , από το να φύγει στο εξωτερικό.
- ( θα ήθελα να ζητήσω την βοήθεια για να ανοίξει αυτός ο διάλογος από τα αξιόλογα τοπικά site του Ν.Κυρίτση(nikoskyritsis.blogspot.com) και www.e-konitsa.gr καθώς και από το περιοδικό "Κόνιτσα").
