Είμαι ανάδοχος της Actionaid σχεδόν 18 χρόνια. Φέτος για πρώτη φορά επεδίωξα να λάβω μέρος -και τα κατάφερα μετά από διαδικασία κλήρωσης- σε ένα ταξίδι αλληλεγύης που διοργανώνει η Actionaid της χώρας μας 2-3 φορές το χρόνο και αυτή τη φορά ήταν στη Nyanga της Ζιμπάμπουε. Να σημειώσω πως αν και η συγκεκριμένη οργάνωση δραστηριοποιείται σε 45 χώρες , μόνο η ελληνική συνιστώσα καταφέρνει να διοργανώνει αυτά τα ταξίδια.
Πέρα από τον προφανή λόγο, εκείνο που με ώθησε να πάρω μια τέτοια απόφαση για ένα τόσο ασυνήθιστο (αλλά και επικίνδυνο και με αρκετά μεγάλο κόστος) ταξίδι ήταν η περιέργειά μου να διαπιστώσω αν οι εισφορές τόσων χρόνων πιάνουν πραγματικά τόπο ή χάνονται στη γραφειοκρατία μιας οργάνωσης.
Ευτυχώς πήρα την απάντηση στο ερώτημα αυτό στο πρώτο λεπτό που κατεβήκαμε ,μαζί με τους υπόλοιπους 39 εθελοντές από Ελλάδα και Κυπρο, τα σκαλιά του λεωφορείου κατευθυνόμενοι στο σχολείο όπου θα βοηθούσαμε να χτιστεί ένα τμήμα του.
Εκατοντάδες παιδιά χίμηξαν κυριολεκτικά πάνω μας μόνο και μόνο για να μας αγκαλιάσουν, κοιτώντας μας στα μάτια όχι για να τους δώσουμε κάτι εκείνη τη στιγμή αλλά για να μας ευχαριστήσουν για όλα αυτά που τους έχουμε δώσει ως τώρα.
Απομονωμένα από την πρωτεύουσα και τις άλλες πόλεις, μακριά από πρόσβαση σε πόσιμο νερό και ρεύμα , με γονείς χωρίς επαρκές εισόδημα να τους καλύψει τα βασικά έξοδα, είναι μαθηματικά βέβαιο πως χωρίς την Actionaid και τις άλλες αντίστοιχες οργανώσεις πολλά από αυτά τα παιδιά δεν θα υπήρχαν καν σήμερα.
Σίγουρα υπάρχει τεράστιο περιθώριο να γίνουν πολλά ακόμη. Δυστυχώς για αυτό πρέπει να υπάρχει τουλάχιστον η ανοχή των (διεφθαρμένων) Κυβερνήσεων αφού η βοήθεια μάλλον πρέπει να αποκλείεται. Δεν μπορώ να εξηγήσω π.χ. γιατί δεν υπάρχει κάποιος περιορισμός στη νομοθεσία για τον έλεγχο των γεννήσεων ή γιατί δεν παίρνουν την τεχνογνωσία μας για την εκμετάλευση της ηλιακής ενέργειας.
Με ρωτάνε αρκετοί από την μέρα που επέστρεψα , αν θα μπορούσα να ζήσω εκεί όπου όλα είναι αγνά και οι άνθρωποι δείχνουν (είναι όμως;) ευτυχισμένοι. Παρά το συναισθηματικό δέσιμο, η απάντηση είναι κατηγορηματικά όχι. Θα ήθελα να ξαναπάω όμως σε 10 χρόνια. Και να δω τρεχούμενο νερό από τις βρύσες των σπιτιών. Να δω αγροτικά μηχανήματα στα χωράφια. Να βρω κάποια από τα αγόρια και κορίτσια που συνάντησα σήμερα , να σπουδάζουν σε πανεπιστήμια για να ικανοποιήσουν τα όνειρά τους. Να δω ανθρώπους που δεν θα παλεύουν από τα χαράματα μέχρι το βράδυ μόνο και μονο για την επιβίωσή τους, αλλά να έχουν λίγο χρόνο να απολαύσουν και τις χαρές της ζωής.
Για όλα αυτά δεν θα σταματήσω να είμαι ανάδοχος της Actionaid. Και θα προσπαθώ να πείσω όσους περισσότερους μπορώ να γίνουν και εκείνοι.
