Μέχρι πριν λίγα χρόνια όταν ξεκινούσε σιγά σιγά η μικρή καλοκαιρινή σεζόν τέτοια εποχή η όρεξη για δουλειά και η αισιοδοξία περίσευαν - ανάλογα με την διάθεση των πρώτων (Ελλήνων κυρίως) πελατών πού ρίσκαραν τις καλοκαιρινές τους διακοπές ερχόμενοι σε μια απομακρυσμένη ορεινή περιοχή όπου δεν μπορείς να ποντάρεις ούτε στον καιρό της επόμενης ώρας.
Τα τελευταία χρόνια η κατάσταση έχει αντιστραφεί πλήρως : Οι πελάτες είναι κατά βάση "ξένοι" και Έλληνες βρίσκεις με τι κυάλι - οι λόγοι γνωστοί. Τους βλέπω να χαίρονται κάθε στιγμή των διακοπών τους και τους ζηλεύω. Ολλανδοί,Γάλλοι,Βέλγοι,Ισραηλινοί, γυρίζουν όλη μέρα τα βουνά και το βραδάκι πίνουν το κρασάκι τους συζητώντας για οτιδήποτε άλλο εκτός από λεφτά,κρίση,πολιτική. Και όταν αναφέρονται στη δουλειά τους την περιγράφουν με όρους ηθελημένης εξάρτησης - όπως ένας Ισραηλινός αγρότης μας μιλούσε για τις πιπεριές του σαν να τις είχε ερωμένες.
Και μεις μες στην αγωνία για να βγει η μέρα, αν θα έρθει το ΙΚΑ, αν θα μας επισκεφθεί η εφορία, αν θα βρούμε καμμιά στιγμή χαλάρωσης. Να γκρινιάζουμε χρόνια τώρα για το αν φταίει ο Τσίπρας ή ο Σαμαράς. Και το σημαντικότερο να μας τρώει τη σκέψη αν θα περισσέψει τίποτε για να πάμε κάπου κοντά για λίγες μέρες . Είναι να μην σε πιάνει κατάθλιψη όταν βλέπεις τους πολίτες της αντίστοιχης μεσαίας τάξης των χωρών της Ε.Ε που ανήκεις και συ ως χώρα, να κάνουν άνετα ένα μήνα διακοπές και να γυρίζουν στην ασφάλεια μιας δουλειάς που επέλεξαν και τους ευχαριστεί;
Ο μύθος της καλοπέρασης,του ήλιου και της εύκολης ζωής φθίνει κάθε μέρα μέσα μας. Το χειρότερο όλων είναι πως με τον διαρκή φόβο μιας ολοκληρωτικής κατάρευσης έχουμε συμβιβαστεί όλοι με την μετριότητα. Οι Δημόσιοι υπάλληλοι δεν γκρινιάζουν επειδή παίρνουν λίγα αλλά ούτε αν στο μέλλον θα παίρνουν ακόμη λιγότερα - αρκεί να τα παίρνουν. Οι ελεύθεροι επαγγελματίες σκέφτονται μόνο αν θα επιβιώσουν και όχι πως να επενδύσουν κάποια κέρδη τους στην ίδια τους την επιχείρηση όπως έκαναν πάντα. Οι άνεργοι έχουν πετάξει λευκή πετσέτα αντιλαμβανόμενοι τις συνθήκες στην αγορά και βλέποντας να κλείνουν σιγά σιγά και οι πόρτες στο εξωτερικό. Έχουν πάψει με άλλα λόγια όλοι αυτοί να κάνουν το αυτονόητο της ανθρώπινης φύσης : να προσπαθούν να αυξήσουν το εισόδημά τους έτσι ώστε να απολαύσουν καλύτερα τη ζωή.
Οι γονείς βλέπουν να μην μπορούν να στείλουν τα παιδιά τους σε παιδικό σταθμό, να μην έχουν τη δυνατότητα να τα στείλουν σε ένα καλύτερο σχολείο, να μην έχουν την ελπίδα να εξασκήσουν κάποιο ταλέντο τους και δεν μπορούν να κάνουν τίποτε για όλα αυτά. Πάμε σε ένα νοσοκομείο και δεν βρίσκουμε γιατρό, ούτε αντιτετανικό ορό (μου συνέβη σχετικά πρόσφατα...) και λέμε " δεν πειράζει έτσι είναι η ζωή". Έχουμε μια υπόθεση σε δικαστήριο, τραβιόμαστε χρόνια με αναβολές και απεργίες και απλά το αποδεχόμαστε.
Το παράδοξο είναι πως για όλα αυτά πάψαμε να λέμε "που είναι το κράτος" ενώ για αυτά και μόνο άξιζε να το βροντοφωνάζουμε κάθε στιγμή σήμερα.
Η γκρίνια και η οργή της πρώτης περιόδου της κρίσης έδωσαν μέρα με τη μέρα τη θέση τους στην αδιαφορία και στην μιζέρια αντί της ωρίμανσης και του ορθολογισμού. Αν αυτό παγιωθεί νομίζω πως η μέρα που θα γυρίσουμε σελίδα θα αργήσει πολύ.
Τα τελευταία χρόνια η κατάσταση έχει αντιστραφεί πλήρως : Οι πελάτες είναι κατά βάση "ξένοι" και Έλληνες βρίσκεις με τι κυάλι - οι λόγοι γνωστοί. Τους βλέπω να χαίρονται κάθε στιγμή των διακοπών τους και τους ζηλεύω. Ολλανδοί,Γάλλοι,Βέλγοι,Ισραηλινοί, γυρίζουν όλη μέρα τα βουνά και το βραδάκι πίνουν το κρασάκι τους συζητώντας για οτιδήποτε άλλο εκτός από λεφτά,κρίση,πολιτική. Και όταν αναφέρονται στη δουλειά τους την περιγράφουν με όρους ηθελημένης εξάρτησης - όπως ένας Ισραηλινός αγρότης μας μιλούσε για τις πιπεριές του σαν να τις είχε ερωμένες.
Και μεις μες στην αγωνία για να βγει η μέρα, αν θα έρθει το ΙΚΑ, αν θα μας επισκεφθεί η εφορία, αν θα βρούμε καμμιά στιγμή χαλάρωσης. Να γκρινιάζουμε χρόνια τώρα για το αν φταίει ο Τσίπρας ή ο Σαμαράς. Και το σημαντικότερο να μας τρώει τη σκέψη αν θα περισσέψει τίποτε για να πάμε κάπου κοντά για λίγες μέρες . Είναι να μην σε πιάνει κατάθλιψη όταν βλέπεις τους πολίτες της αντίστοιχης μεσαίας τάξης των χωρών της Ε.Ε που ανήκεις και συ ως χώρα, να κάνουν άνετα ένα μήνα διακοπές και να γυρίζουν στην ασφάλεια μιας δουλειάς που επέλεξαν και τους ευχαριστεί;
Ο μύθος της καλοπέρασης,του ήλιου και της εύκολης ζωής φθίνει κάθε μέρα μέσα μας. Το χειρότερο όλων είναι πως με τον διαρκή φόβο μιας ολοκληρωτικής κατάρευσης έχουμε συμβιβαστεί όλοι με την μετριότητα. Οι Δημόσιοι υπάλληλοι δεν γκρινιάζουν επειδή παίρνουν λίγα αλλά ούτε αν στο μέλλον θα παίρνουν ακόμη λιγότερα - αρκεί να τα παίρνουν. Οι ελεύθεροι επαγγελματίες σκέφτονται μόνο αν θα επιβιώσουν και όχι πως να επενδύσουν κάποια κέρδη τους στην ίδια τους την επιχείρηση όπως έκαναν πάντα. Οι άνεργοι έχουν πετάξει λευκή πετσέτα αντιλαμβανόμενοι τις συνθήκες στην αγορά και βλέποντας να κλείνουν σιγά σιγά και οι πόρτες στο εξωτερικό. Έχουν πάψει με άλλα λόγια όλοι αυτοί να κάνουν το αυτονόητο της ανθρώπινης φύσης : να προσπαθούν να αυξήσουν το εισόδημά τους έτσι ώστε να απολαύσουν καλύτερα τη ζωή.
Οι γονείς βλέπουν να μην μπορούν να στείλουν τα παιδιά τους σε παιδικό σταθμό, να μην έχουν τη δυνατότητα να τα στείλουν σε ένα καλύτερο σχολείο, να μην έχουν την ελπίδα να εξασκήσουν κάποιο ταλέντο τους και δεν μπορούν να κάνουν τίποτε για όλα αυτά. Πάμε σε ένα νοσοκομείο και δεν βρίσκουμε γιατρό, ούτε αντιτετανικό ορό (μου συνέβη σχετικά πρόσφατα...) και λέμε " δεν πειράζει έτσι είναι η ζωή". Έχουμε μια υπόθεση σε δικαστήριο, τραβιόμαστε χρόνια με αναβολές και απεργίες και απλά το αποδεχόμαστε.
Το παράδοξο είναι πως για όλα αυτά πάψαμε να λέμε "που είναι το κράτος" ενώ για αυτά και μόνο άξιζε να το βροντοφωνάζουμε κάθε στιγμή σήμερα.
Η γκρίνια και η οργή της πρώτης περιόδου της κρίσης έδωσαν μέρα με τη μέρα τη θέση τους στην αδιαφορία και στην μιζέρια αντί της ωρίμανσης και του ορθολογισμού. Αν αυτό παγιωθεί νομίζω πως η μέρα που θα γυρίσουμε σελίδα θα αργήσει πολύ.
