Τρίτη 30 Μαΐου 2017

Αλλόκοτες φιλίες

Δούλευα τα καλοκαίρια από μικρό παιδί-όχι επειδή μου άρεσε (ποιος πιτσιρικάς του Δημοτικού θα προτιμούσε να κουβαλάει καρπούζια μες στον καύσωνα από το να κάνει βουτιές στο ποτάμι;) , αλλά επειδή μου το επέβαλλε ο πατέρας μου. Θύμωνα, στενοχωριόμουν, αλλά δεν τόλμησα ποτέ να αντιδράσω - μάλλον επειδή στο τέλος της εβδομάδας η σούμα ήταν θετική (1200 δρχ δεν ήταν και λίγα - μάλλον τα αφεντικά το είχαν ταρίφα είτε δούλευες σε σούπερμάρκετ είτε σε μανάβικο).
Όσο περνούσαν τα χρόνια άρχισα μόνος μου να ψάχνομαι και έβρισκα ευκαιρίες με καλύτερα λεφτά σε εστιατόρια όπου το μπουρμπουάρ ήταν το επιπλέον κίνητρο. Αν και το οικογενειακό περιβάλλον δεν βοηθούσε να καταλάβω την έννοια της "αγοράς", της "πιάτσας" που λέμε (ο πατέρας Δ.Υ και η μάνα οικιακά) , αυτές οι ψιλοδουλειές καταλαβαίνω σήμερα πως μου άνοιξαν τα μάτια. Επιπλέον εκεί έκανα και τις γνωριμίες που με βοήθησαν πολύ αργότερα να κάνω τα πρώτα μου βήματα στο επιχειρείν.
Τα θυμήθηκα όλα αυτά όταν πριν λίγες μέρες συνάντησα κάποιον που δουλέψαμε ένα καλοκαίρι όταν ήμουν 12 σε ένα σουπερμάρκετ. Θυμηθήκαμε ιστορίες 30 χρόνων, φέραμε στο νου μας το μακαρίτη το αφεντικό και αν και δεν βρισκόμαστε συχνά νοιώσαμε ένα δέσιμο σημαντικό. Σκέφτηκα μετά πως αυτό το δέσιμο υπάρχει σχεδόν με όλους που έτυχε να δουλέψουμε μαζί σε ηλικίες απαγορευτικές για τους περισσότερους σήμερα- περισσότερο και από τις "σειρές" του στρατού και από τους συμφοιτητές μου.
Αργότερα που έγινα εγώ αφεντικό αυτές οι σχέσεις με κάνουν πάντα να βλέπω μία κατάσταση στη δουλειά από την πλευρά του υπαλλήλου. Με κάποιους παραμένουμε πολύ καλοί φίλοι , παρότι πήραν τη δικιά τους πορεία στη ζωή - με έναν μάλιστα κουμπαριάσαμε κιόλας.
Πως το είχε πει κάποιος: " Μία φιλία που γεννήθηκε στις επιχειρήσεις , είναι προτιμότερη από μία επιχείρηση που γεννήθηκε από μία φιλία".