Όταν μας βλέπετε να συναντιόμαστε , να επικοινωνούμε, να συναναστρεφόμαστε κάθε μέρα με διαφορετικούς ανθρώπους ,άλλους χαρακτήρες, ξένες φυλές, μας θεωρείτε εμάς τους ανθρώπους του τουρισμού τυχερούς για αυτό- σε μια εποχή αποξένωσης δεν μένουμε ποτέ από παρέα εξάλλου. Τώρα που φεύγουν οι τελευταίοι φαίνεται η γύμνια μας - πόσο μόνοι είμαστε στην πραγματικότητα. Όσο και να γνωρίσεις κάποιον που έρχεται για μερικές μέρες δεν θα γίνει ποτέ κάτι παραπάνω από μια -έστω ενδιαφέρουσα- γνωριμία. Και μετά έρχεται ο επομένος ,ο επόμενος μέχρι τον τελευταίο. Και μένεις μόνος ,στην αρχή χρειάζεσαι την μοναξιά για να αδειάσεις το μυαλό σου. Μετά δεν έχεις κανέναν , φεύγουν οι συνάδελφοι, εξαφανίζονται οι υπάλληλοι, ζεις αναγκαστικά σε ένα μέρος που δεν ανήκεις σαν τον “Μήτσο” στο “Κάμπιγκ” που μαζεύει τα άλογα του και γυρίζει για τον χειμώνα στη μιζέρια του χωριού του. Όπως οι πόρνες που συναντούν δεκάδες κάθε μέρα, στο τέλος της βραδιάς δεν θυμούνται κανέναν αλλά ούτε που τις λογαριάζει κανείς πέρα από τις λίγες στιγμές.Τις ξεχνάνε γυρίζοντας στη ζωή τους, στις πραγματικές παρέες τους.Κι αυτές κοιμούνται μόνες στο κρεβάτι παρέα μόνο με μια μπουκάλα ουίσκυ. Αυτοί είμαστε οι ξενοδόχοι της επαρχίας,μοναχικοί,αλλόκοτοι και πάντα ξένοι.
