Όταν ήταν διευθύντρια στο Λύκειο υπήρχε σοβαρή πιθανότητα να μην την συμπαθούσε ούτε ένας - είτε μαθητής είτε καθηγητής. 22 χρόνια μετά θα το απέδιδα όχι τόσο στην αυστηρότητά της αλλά μάλλον στην ικανότητα που είχε να
πετυχαίνει σχεδόν πάντα το δικό της - και αυτό εκνεύριζε τους πάντες.
Με τον γράφοντα είχε μια μόνιμη συγκρουσιακή σχέση. Ξεκίνησε θυμάμαι όταν ως φιλόλογος στα Αρχαία στην πρώτη Λυκείου είπε κάτι για τον Ιησού και εγώ αμφισβήτησα την ιστορικότητα της ύπαρξής του. Ήταν η πρώτη φορά που με κάλεσε στο γραφείο της και από τότε ήταν αρκετά συχνές οι κατ΄ιδίαν συζητήσεις μας. Μεγάλη εντύπωση μου είχε κάνει όταν μετά από μια διαμάχη που είχα με μια άλλη καθηγήτρια (έφυγε κλαίγοντας από το μάθημα γιατί της είπα πως πληρώνεται για να μας εξηγεί την Ιστορία και όχι να μας τη διαβάζει από το βιβλίο - εποχές επανάστασης γαρ) ,εκείνη πήρε το μέρος μου στο συμβούλιο των καθηγητών.Με έμαθε να ακούω την αντίθετη από μένα άποψη, κάνοντας και αυτή το ίδιο. Έτσι κάποιος που διάβαζε το "Αντί" συνήθισε από τότε να μην χάνει ούτε ένα άρθρο του Γ.Μαρίνου στο Βήμα. Και μια μεσήλικη φιλόλογος που άκουγε εκκλησιαστικούς ύμνους , μιλούσε με θαυμασμό για τους Pink Floyd.
Κατάφερε σε ένα τμήμα 25 περίπου μαθητών όλων των ικανοτήτων στα άλλα μαθήματα, να τους μάθει (σε ΟΛΟΥΣ) να καταλαβαίνουν στο τέλος της χρονιάς άγνωστο κείμενο στα Αρχαία Ελληνικά.(και σας το λέει κάποιος που ακολούθησε
την θετική κατεύθυνση αλλά έγινε πρώτα πολύ καλός στο συντακτικό.)
Στην χρονιά των Πανελληνίων του ΄91 είχε αναλάβει την τρίτη Δέσμη, ταυτόχρονα με τη διεύθυνση του Λυκείου. Θυμάμαι ακόμη τους συμμαθητές μου να την βρίζουν αγανακτισμένοι με τη συμπεριφορά της. Όταν εμείς πηγαίναμε εκδρομή, εκείνοι κάναν Αρχαία. Στη γυμναστική σχεδόν πάντα το ίδιο. Εμείς φεύγαμε από το σχολείο και εκείνοι ήταν σε μια μικρή "επαναληψούλα". Τα απογεύματα έπαιρνε τηλέφωνο στα σπίτια τους γονείς για να μάθει αν είναι εκεί τα παιδιά τους. Για πενταήμερη και καταλήψεις ούτε λόγος (είπαμε στην αρχή - είχε τον τρόπο να πετυχαίνει πάντα το δικό της). Αποτέλεσμα: Eκείνη τη χρονιά σχεδόν όλοι της τρίτης Δέσμης από το Λύκειο της Κόνιτσας πέρασαν στο Πανεπιστήμιο. Χωρίς φροντιστήριο και χωρίς να επιβαρύνουν τις -κατά βάση- φτωχές οικογένειές τους. Σήμερα έχουν λύσει το οικονομικό τους πρόβλημα και πολλοί διαπρέπουν στον τομέα που επέλεξαν.
Πριν δύο καλοκαίρια που κάναμε το re-union της τάξης την καλέσαμε και αυτή (μάλλον πιστεύοντας πως δεν θα ανταποκριθεί). Κι όμως ξεκίνησε από την Αθήνα για να μας δει και "να μας χαρεί" όπως είπε. Στα 70 της έμαθε να οδηγεί αυτοκίνητο και μετά τις πρώτες φιλοφρονήσεις, μου άνοιξε το laptop για να της λύσω "μερικές απορίες". Ακόμη και σήμερα συνεχίζει να διδάσκει σε ιδιωτικό σχολείο ενώ οι περισσότεροι συνάδελφοί τους σκέφτονται την σύνταξη από τα 50. Στο τέλος της βραδιάς κανείς μας δεν το είπε , αλλά όλοι το εννοούσαμε : "μήπως την είχαμε παρεξηγήσει;"
Tην θυμήθηκα αυτές τις μέρες με την απεργία των εκπαιδευτικών. Που θα δούλευαν δύο ώρες παραπάνω την εβδομάδα, ενώ πολλοί έκαναν ιδιαίτερα στους μαθητές τους το απόγευμα. Που θα άφηναν τα 17χρονα με την απορία αν θα δώσουν το μάθημα την άλλη μέρα το πρωί ή όχι και τους γονείς αν πέταξαν σε μια μαύρη τρύπα τις οικονομίες τους. Την θυμήθηκα γιατί είχε τον τρόπο της να κάνει το αυτονόητο. Και είμαι σίγουρος πως θα τα κατάφερνε να πείσει όσους μπορούσε για να γίνουν οι εξετάσεις. Επειδή ήταν δυσάρεστη αλλά κυρίως ήταν χρήσιμη.
