Ο θάνατος είναι δίπλα

Είναι αλήθεια πως δεν αντιλαμβάνεσαι την πραγματική διάσταση της τραγικότητας ενός γεγονότος αν δεν χτυπήσει την πόρτα σου. Τα ναρκωτικά ήταν μέχρι πριν λίγο καιρό κάτι απόμακρο, κάτι που ήξερα μόνο από τον Μπάροουζ και το "Τζάνκι" ή από "Ρέκβιεμ για ένα όνειρο". Κακό πράμα μεν αλλά αφορούσε μόνο τους άλλους.
Μέχρι που ένα βράδυ χτυπάει το τηλέφωνο και σου λένε ψυχρά πως ο πρώτος ξάδελφός σου βρέθηκε νεκρός σε ένα ξενοδοχείο στην Ομόνοια μετά από χρήση πρέζας. Το πως έφτασε ως εκεί είναι μια ιστορία χρόνων με ενόχους όχι μόνο τον ίδιο - σημασία τώρα έχει το αποτέλεσμα που δυστυχώς είναι το μοναδικό μη αναστρέψιμο σε αυτόν τον κόσμο.
Ο Δημήτρης στα 37 του πρόλαβε να χαρεί λίγα - ίσως κάποιες στιγμές απόλαυσης σε μια άλλη διάσταση που ειλικρινά δεν θέλω να νοιώσω ποτέ. Αυτά που έχασε όμως ήταν σίγουρα περισσότερα. Δεν μπόρεσε να ταξιδέψει, δεν μπόρεσε να ερωτευθεί, δεν μπόρεσε να απολαύσει το σεξ, δεν ένοιωσε τη χαρά της οικογένειας, δεν κατάλαβε την ευτυχία της φιλίας, δεν μπόρεσε να κάνει ούτε  ένα καλό ξενύχτι στα μπουζούκια που όλοι έχουμε να θυμόμαστε, ούτε να σκάσει στο φαγητό και να μην μπορεί να κοιμηθεί έπειτα. Τα θυσίασε όλα αυτά άθελά του κυνηγώντας για χρόνια τη δόση του.
Από μικρός είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου πως στη ζωή δεν θα αρνηθώ να δοκιμάσω τα πάντα εκτός από ελάχιστα. Ένα από αυτά ήταν τα ναρκωτικά (ένα άλλο να μην σκοτώσω άνθρωπο και ένα τρίτο που δεν το λέω) και είμαι σίγουρος πως θα το τηρήσω 100% μετά από την εμπειρία που έζησα με τον θάνατο του Δημήτρη. Προσπάθησα σε αυτό το σοκ να έχει συμμετοχή όσο το δυνατόν περισσότερος κόσμος (ειδικά νέα παιδιά - ακόμη και τα παιδιά μου) - νομίζω πως είναι το ελάχιστο που μπορούσα να κάνω για να τους αποτρέψω από τέτοιου είδους "πειράματα" στη ζωή τους βλέποντας τον πόνο που προκαλούν. Ας είναι μια ελάχιστη βοήθεια που πρόσφερε ο Δημήτρης με το θάνατό του...