Πνίγομαι. Πνίγομαι από ένα συναίσθημα που δεν ένοιωσα ποτέ για κανένα αλλά βλέπω κάθε μέρα όλο και περισσότερους να το εκφράζουν. Μίσος. Κυρίως για αυτόν που δεν συμφωνεί μαζί μας . Μίσος που δεν μας αφήνει ούτε να ακούσουμε, αλλά ούτε να αλλάξουμε . Κατέληξα όλο αυτό τον καιρό που μιλάω με τον κόσμο για τη "ΔΡΑΣΗ" πως είναι το χειρότερο επακόλουθο της κρίσης . Δεν χωράει ούτε λογική , ούτε επιχείρημα σ΄αυτόν που μισεί . Μισεί τους "δανειστές" , τους "πλουτοκράτες" , τους βουλευτές , τον διπλανό του που κατάφερε να βολευτεί κάπου ενώ αυτός δεν πρόλαβε . Προσοχή δεν τους απαξιώνει απλά - θέλει την καταστροφή τους .
Αναρωτιέμαι αν κάποτε βγούμε από αυτήν την κρίση και κάποια άλλη αδύναμη χώρα χρειαστεί τα δανεικά μας , αν θα την βοηθήσουμε .
Άραγε τότε πως θα νοιώθουμε αν μας λένε τοκογλύφους και μας καίνε την σημαία μας στις πλατείες τους ; Θα βγούμε τότε στους δρόμους να φωνάξουμε "είμαστε όλοι Βούλγαροι"(π.χ.) ή θα λέμε "ας πρόσεχαν" ?
Οι βουλευτές μας που θα εγκρίνουν τα δανεικά θα είναι πάλι προδότες;
Ίσως όμως να μην προλάβουμε να φτάσουμε εκεί. Το μίσος θα μας έχει αφήσει μόνους μας ήδη.
Γιώργος Σεφέρης
ΑπάντησηΔιαγραφήὉ τόπος μας εἶναι κλειστός
«Ὁ τόπος μας εἶναι κλειστός, ὅλο βουνὰ ποὺ ἔχουν σκεπὴ τὸ χαμηλὸ οὐρανὸ μέρα καὶ νύχτα. Δὲν ἔχουμε ποτάμια δὲν ἔχουμε πηγάδια δὲν ἔχουμε πηγὲς μονάχα λίγες στέρνες, ἄδειες κι᾿ αὐτές, ποὺ ἠχοῦν καὶ ποὺ τὶς προσκυνοῦμε. Ἦχος στεκάμενος κούφιος, ἴδιος με τὴ μοναξιά μας ἴδιος με τὴν ἀγάπη μας, ἴδιος με τὰ σώματά μας. Μᾶς φαίνεται παράξενο ποὺ κάποτε μπορέσαμε νὰ χτίσουμε τὰ σπίτια τὰ καλύβια καὶ τὶς στάνες μας. Κι᾿ οἱ γάμοι μας, τὰ δροσερὰ στεφάνια καὶ τὰ δάχτυλα γίνουνται αἰνίγματα ἀνεξήγητα γιὰ τὴ ψυχή μας. Πῶς γεννήθηκαν πῶς δυναμώσανε τὰ παιδιά μας;
Ὁ τόπος μας εἶναι κλειστός. Τὸν κλείνουν οἱ δυὸ μαῦρες Συμπληγάδες. Στὰ λιμάνια τὴν Κυριακὴ σὰν κατεβοῦμε ν᾿ ἀνασάνουμε βλέπουμε νὰ φωτίζουνται στὸ ἡλιόγερμα σπασμένα ξύλα ἀπὸ ταξίδια ποὺ δὲν τέλειωσαν σώματα ποὺ δὲν ξέρουν πιὰ πῶς ν᾿ ἀγαπήσουν».