Τρίτη 24 Οκτωβρίου 2017

Η παρέα των "τριών"

Υπάρχουν άνθρωποι που δεν αλλάζουν καθόλου - έχω παραδείγματα συνομίληκών μου που διαβάζουν τη ζωή με τον ίδιο τρόπο που το έκαναν όταν ήταν 20 χρονών. Εκείνοι νομίζουν πως ίσως έτσι παραμένουν νέοι , εγώ πιστεύω πως είναι ο καλύτερος τρόπος να παραμένουν βαρετοί.
Βλέποντας - όσο ο φυσιολογικός ως ένα σημείο εγωισμός μου το επιτρέπει - τον εαυτό μου στο κλάσμα της ζωής που έχω διανύσει, θέλω να ελπίζω πως τουλάχιστον δεν έμεινα ίδιος.
Φυσικά το περιβάλλον βοήθησε σε αυτό - δημιουργία οικογένειας, φίλοι κλπ- καθώς και οι συναναστροφές λόγω δουλειάς με κόσμο που δεν θα συναντούσα ποτέ στη ζωή μου σε μία μικρή επαρχιακή πόλη. Εξίσου σημαντικό πρέπει να ήταν και το πολυτεχνείο που μου έδωσε τα φώτα να αντιμετωπίζω τη ζωή πρώτα ορθολογιστικά και έπειτα συναισθηματικά πράγμα που σίγουρα πρέπει να έκανα πριν όπως και οι περισσότεροι λόγω κυρίως του εκπαιδευτικού συστήματος της χώρας.
Το μεγαλύτερο ρόλο στη διαρκή μεταμόρφωσή μου νομίζω πως έπαιξαν - και παίζουν ακόμη φυσικά- τρεις άνδρες με κοινό χαρακτηριστικό πως είναι εξίσου παρεξηγημένοι στο χώρο τους : Ο συγγραφέας Νίκος Δήμου, ο πολιτικός Στέφανος Μάνος και ο δημοσιογράφος Πάσχος Μανδραβέλης. Δεν ξέρω από ποιον ξεκίνησα να επηρεάζομαι πρώτα, όμως από ένα σημείο και μετά ήταν σαν ένα αόρατο χέρι να με έσπρωχνε στα γραπτά των τριών , έτσι ώστε σιγά σιγά να φτάσω στο σημείο να έχω διαβάσει ό,τι δικό τους έχει κυκλοφορήσει (πρόσφατα έπεσε στα χέρια μου π.χ. το "Είπαν" του Πάσχου που μάλλον το αγόρασα τυχαία).
Και τους τρεις είχα την χαρά να τους συναντήσω και από κοντά. Τον Μάνο αρκετές φορές στα συνέδρια της "Δράσης" - την τελευταία φορά πριν δύο περίπου χρόνια φωτογραφήθηκα μαζί του και μιλήσαμε χωρίς να μπορέσω δυστυχώς να κρύψω την αμηχανία μου.
 Τον Δήμου συνάντησα δύο φορές : Την πρώτη τυχαία στον "Βενέτη" της Κηφισιάς όπου κόμπιασα να του μιλήσω (ίσως επειδή έδειχνε πως βιαζόταν), και τη δεύτερη στο ίδρυμα Θεοχαράκη όπου έκανε μία από τις 9 διαλέξεις-διαλόγους για αντίστοιχα θέματα (ήμουν σε αυτή για τις θρησκείες και το Θεό) που ήθελε να αφήσει ως παρακαταθήκη μετά το θάνατό του.
Με τον πιο νέο Μανδραβέλη βρεθήκαμε μία φορά όταν συντόνιζε ένα πάνελ πάλι σε ένα συνέδριο νομίζω- με αυτόν φυσιολογικά θα έχω περισσότερες ευκαιρίες.
Αν ρωτήσεις 100 Έλληνες που τους γνωρίζουν, είμαι βέβαιος πως οι 99 δεν θα μπουν καν στον κόπο να τους κρίνουν με βάση τα έργα τους αλλά με βάση τη φήμη τους (νεοφιλελεύθεροι....). Είμαι σίγουρος όμως πως αν η χώρα μετά από χρόνια δει κάποια πρόοδο, αυτό θα οφείλεται σε αυτό που πρεσβεύουν αυτοί οι τρείς , οι οποίοι ακούραστα θα δημιουργούν και θα σπάνε σιγά σιγά τα συντηρητικά αντανακλαστικά μιας στάσιμης κοινωνίας.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου