Όταν μιλάω με τον φίλο στο Βέλγιο πραγματικά ξεχνιέμαι. Συζητάμε για μπάλα , για σινεμά ή κουτσομπολεύουμε για οτιδήποτε άλλο εκτός από την κρίση και τα οικονομικά προβλήματα. Είναι αυτό το μισάωρο κάθε εβδομάδα σχεδόν που με στέλνει στο 2009,όταν είχαμε όλοι περιθώρια και για άλλα ενδιαφέροντα.
Εκείνος είχε την μικρή επιχείρησή του εδώ αλλά κατάλαβε πριν ένα χρόνο και κάτι ότι δεν "τραβούσε" ,αφού τα λειτουργικά και τα "έκτακτα" έξοδα είχαν γίνει υπερβολικά.
Κάνοντας το πρώτο ταξίδι στο Βέλγιο έκανε την έρευνα αγοράς και αποφάσισε να ρισκάρει ανοίγοντας ελληνικό εστιατόριο σε μια μικρή πόλη πουλώντας παράλληλα και ελληνικά προιόντα. Έμαθε για την φορολογία εκεί , για τις άδειες που χρειάζονται ,για τους μισθούς που θα διαπραγματευθεί με το προσωπικό του. Πήγε σε μια χώρα που δεν είχε κυβέρνηση , αλλά και όταν απέκτησε δεν άλλαξε τίποτε από τα δεδομένα που είχε στο μυαλό του .Μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα άνοιξε την επιχείρηση και ευτυχώς δικαιώθηκε αφού πηγαίνει αρκετά καλά. Μάλιστα λόγω αρκετής δουλειάς δύο ακόμη άτομα από την μαμά πατρίδα τον ακολούθησαν.
Το κράτος δεν τον ενόχλησε αφού εισπράττει κανονικά τους -λογικούς- φόρους από εκείνον κάθε τρίμηνο. Αυτός δεν διανοήθηκε φυσικά να φοροδιαφύγει. Με τους υπαλλήλους (Έλληνες και Βέλγους) έχει άριστη σχέση.
Όπως μου έλεγε με κάποια πίκρα προχθές μόνο η Ελλάδα του στέκεται εμπόδιο.Προσπαθεί να νοικιάσει σπίτι και μόλις μαθαίνουν την καταγωγή του , τον θεωρούν αφερέγγυο. Οι ελληνικές εταιρίες που τον προμηθεύουν με υλικά και προιόντα δυσκολεύονται να ανταποκριθούν στις παραγγελίες αφού έχουν πρόβλημα ρευστότητας. Προσπαθεί να κλείσει τα χαρτιά από την παλιά του επιχείρηση αλλά δεν το έχει καταφέρει ακόμη.
Η Ελλάδα που είναι καταδικασμένη να περιμένει την διαφημισμένη ανάπτυξη είτε από τον Σαμαρά είτε από τον Τσίπρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου