Το τίμημα της αλλαγής

Oυκ ολίγες φορές αναγκάζομαι να κάνω ταξίδι 130χλμ Κόνιτσα-Ιωάννινα για να πάρω δύο έγγραφα που λένε ότι η επιχείρησή μου δεν έχει πτωχεύσει αλλά ούτε έχει κάνει αίτηση για πτώχευση. Στο γραφείο που παίρνω τα συγκεκριμένα έγγραφα (πολυ γρήγορα είναι αλήθεια αφού θεωρείται δεδομένο ότι ...δεν έχω πτωχεύσει) απασχολούνται 3 υπάλληλοι οι οποίοι πάντα εξυπηρετούν τον κόσμο για 4-5 χαρτιά αυτού του τύπου. Η απορία μου ήταν πάντα ότι αφού οι εταιρίες που πτωχεύουν είναι ελάχιστες συγκριτικά με τις υπόλοιπες , πόσο δύσκολο είναι να το βλέπεις αυτό on line πχ με έναν κωδικό.
Βέβαια αν γινόταν αυτό οι 3 υπάλληλοι αυτόματα δεν θα είχαν αντικείμενο , το γραφείο δεν θα είχε λειτουργικά έξοδα , ούτε τηλέφωνο-φαξ ,χαρτική ύλη κλπ. Εγώ δεν θα έχανα μία μέρα από τη δουλειά μου (ή τον ελευθερο χρόνο μου βρε αδελφέ), ούτε θα πλήρωνα 25 ευρώ καύσιμα , 3 ευρώ πάρκιγκ και 4 ευρώ για καφέ "για να κινείται το χρήμα και να εισπράτει φόρους το κράτος και να δημιουργούνται θέσεις εργασίας στις καφετέριες".
Το παράδειγμα απλό αλλά όχι και τόσο χαρακτηριστικό αφού οι συγκεκριμένοι υπάλληλοι και αντικείμενο έχουν και δουλεύουν. Κατά γενική ομολογία υπάρχουν πολλοί  που δεν παρουσιάζονται καθόλου ή δεν έχουν κάτι να τους απασχολεί. Αυτό που δεν έχουν συνειδητοποιήσει πολλοί είναι πως όλοι αυτοί πληρώνονται όχι με κουκιά αλλά με τους φόρους μας. Και μάλιστα και από τον -έμμεσο- φόρο του άνεργου που πληρώνει το πετρέλαιο για χρυσάφι ή τα τσιγάρα του. Όσο σκληρό και να ακούγεται είναι λογικό πως για κάποιους απ΄ αυτούς πρέπει να βρεθεί αντικείμενο στον Δημόσιο τομέα αλλά είναι αδύνατο να βρεθεί για όλους.
Ειδικά αν απλοποιήσεις και μηχανογραφήσεις τις υπηρεσίες , αυτοί που θα περισσέψουν μάλλον θα είναι αρκετοί. Μπορείς π.χ να  απελευθερώσεις τις διατάξεις των μετατάξεων έτσι ώστε να μην έχεις περισσευούμενο εκπαιδευτικό προσωπικό (υπολογίζεται περίπου 80000 που βρίσκονται κυρίως σε ...γραφεία) , και να το χρησιμοποιήσεις ας πούμε για να έχεις ανοιχτά τα μουσεία και τα απογεύματα και όλο το χρόνο.
Σε μια φυσιολογική δημοκρατία με πραγματικό κοινωνικό κράτος -όπου τα επιδόματα παίρνουν αυτοί που δικαιούνται και όχι αυτοί που μπορούν- οι απολυμένοι αυτοί θα εκπαιδευόταν από το κράτος σε άλλο αντικείμενο για να μπορέσουν να ενταχθούν κάπου στον ιδιωτικό τομέα. Στην σκληρή Ελλάδα του 2012 η τρόικα απαιτεί απολύσεις χωρίς όρους και μόνο ένα κόμμα λέει για 3ετή αποζημίωση με το 70% του μισθού αλλά μάλλον δεν πείθει και πολλούς.
Το δημοσιονομικό αποτέλεσμα που επιτυγχάνεται έτσι - μείωση δαπάνης - σύμφωνα με μια άλλη θεωρία - του Βαρουφάκη- μπορεί να επιτευχθεί συμπιέζοντας τους μισθούς (από πάνω προς τα κάτω) έτσι ώστε να εξοικονομήσεις τα ίδια χρήματα χωρίς να απολυθεί κανένας. Με την ίδια λογική μπορείς να προσλάβεις και τους 100000 που υπόσχεται ο Σύριζα αρκεί πάντα να μην αυξάνεται το συνολικό κόστος.
Όμως αυτή την Ελλάδα θέλουμε? Με υπαλλήλους που δεν θα έχουν ουσιαστικό αντικείμενο και θα πληρώνονται με χαμηλούς μισθούς? Με άλλους που θα έχουν ικανότητες αλλά δεν θα μπορούν να τις αναπτύξουν γιατί θα έχουν πάντα από πάνω τους έναν άχρηστο προιστάμενο? Με πολίτες που θα ταλαιπωρούνται σε μια άθλια γραφειοκρατία? Οι απολύσεις δεν είναι πράξη εκδίκησης του ιδιωτικού τομέα απέναντι στον δημόσιο. Δυστυχώς είναι το τίμημα του εκσυγχρονισμού ενός κράτους.
Το θέμα είναι πως όλοι βλέπουν το πρόβλημα αλλά κανένας δεν το αγγίζει. Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ το απέδειξαν . Η Αριστερά ούτε καν θα τολμήσει αν γίνει εξουσία να μετακινήσει έναν υπάλληλο σε μια άλλη θέση - όποιος πιστεύει το αντίθετο μάλλον ζει σε άλλη χώρα. Δυστυχώς σε αυτό το θέμα μόνο ένας "Ρεχάγκελ" μας σώζει. Ένας σκληρός τεχνοκράτης που ξέρει πως δουλεύουν οι υπηρεσίες σε μια προηγμένη δυτική δημοκρατία προς όφελος του πολίτη. Κάποιος που θα πάρει "εν λευκώ" από μια κυβέρνηση την κατάσταση στα χέρια του . Κάποιος που όλοι θα τον βρίζουν σήμερα αλλά θα τον ευγνωμονούν αύριο.
Κάποιος που αν το είχε κάνει νωρίτερα ίσως η κρίση να μας είχε περάσει ξώφαλτσα.