Οι παρέες μου στα 44

Στα 44 σου η μοναξιά μπορεί να είναι μια καλή επιλογή για κάποιες ώρες της ημέρας. Όταν μιλάς , συναναστρέφεσαι , "βγαίνεις" η επιλογή σου επίσης πρέπει να είναι συνειδητή. Μέχρι πριν λίγα χρόνια οι παρέες επιβάλλονται μάλλον από την καθημερινότητα - στο σχολείο οι συμμαθητές, στο στρατό οι φαντάροι, στο πανεπιστήμιο οι συμφοιτητές κ.ο.κ με κοινό χαρακτηριστικό την ηλικιακή ταύτιση.
Σήμερα συνειδητοποίσα κάτι παράδοξο όμως: Οι συνομήλικοί μου με κάνουν και πλήττω. Δεν έχουν καμμία έκπληξη να μου παρουσιάσουν εδώ και χρόνια, ξέρω σε τι Θεό πιστεύουν , τι ομάδα υποστηρίζουν , σε ποια μεριά του πολιτικού φάσματος τοποθετούνται- και τίποτε δεν πρόκειται από όλα αυτά να αλλάξει. Συμβιβασμένοι στη μιζέρια, ανίκανοι να αλλάξουν την καθημερινότητά τους με απώτερο σκοπό της ζωής πλέον μια καλή σύνταξη. Να τους κάνω παρέα μόνο για να θυμόμαστε τι καλά που περνούσαμε κάποτε, είναι πλέον σπατάλη χρόνου.(με φοβίζει από την άλλη πως και εκείνοι μπορεί να σκέφτονται έτσι για μένα...)
Η διαφορά τους με τους 80ρηδες είναι μόνο πως στους τελευταίους θα βρω μεγαλύτερο ποσοστό εκείνων που έχουν στόχους για την - λιγοστή- ζωή τους ή εκείνων που έχουν κάτι να με διδάξουν. Είναι αυτοί που κοιμούνται ελάχιστα, που ψάχνουν να μάθουν κάτι καινούριο κάθε μέρα - και τεχνολογικά φυσικά-, που δεν έχουν προκαταλήψεις (ούτε ιδεολογικές πλέον), που σέβονται τη ζωή , που αγαπούν πραγματικά και όχι συμφεροντολογικά, που προσπαθούν να δημιουργήσουν, που δεν ωραιοποιούν το παρελθόν, που εκτιμούν το παρόν, που δεν μετάνοιωσαν για τις "αμαρτίες" τους, που πιστεύουν πως δεν θα πεθάνουν ποτέ. Αν μη τι άλλο ένα ενδιαφέρον θα βρεις σε αυτούς.
Και είναι και οι νέοι. Τους κατηγορούν πως είναι ράθυμοι, παιδιά του υπολογιστή, πως δεν παίζουν στις αλάνες, πως προτιμούν τα βιντεοπαιχνίδια από τα τόξα και τα βέλη (μήπως επειδή έχουν περισσότερο ενδιαφέρον;), πως είναι ακοινώνητοι και αγενείς (επειδή μάλλον δεν φιλάνε το χέρι του παππά στο δρόμο όπως η δικιά μου γενιά), πως δεν έχουν ενδιαφέροντα. Κι όμως αυτά τα παιδιά που μισούν τα αρχαία έχουν μια φοβερή ικανότητα να λαμβάνουν και να επεξεργάζονται την άπειρη πληροφορία που τους παρέχεται σήμερα και να την χρησιμοποιούν για τα ενδιαφέροντά τους. Κόντρα σε ένα άθλιο σχολείο με γερασμένους δασκάλους, που επιμένει να τους μάθει νεκρές γλώσσες ή λάθος ιστορία , τα παιδιά αυτά κάνουν μια σιωπηλή επανάσταση ανοργάνωτα χρησιμοποιώντας το δικό τους κώδικα επικοινωνίας με ένα χιούμορ ιδιαίτερο.
Όσο μπορώ προσπαθώ να τα συναναστρέφομαι - αν μη τι άλλο έχει ενδιαφέρον να συγκρίνω την καθημερινότητά τους στον ίδιο τόπο,  με τα αντίστοιχα δικά μου χρόνια που σκεφτόμαστε μόνο το ποδόσφαιρο. Και εκεί που δεν το περιμένεις μαθαίνεις πως ο 17ρης ξέρει απ΄έξω κι ανακατωτά τον David Lynch και έχει δει ήδη το Breaking Bad. Άντε τώρα να του κινήσει το ενδιαφέρον η Οδύσσεια...
Το μόνο που φοβάμαι είναι μήπως περνώντας τα χρόνια αρχίσουν να με σνομπάρουν ("τι να καταλάβει τώρα ο γέρος" - τι επιμένει να έρχεται μαζί μας για μπάσκετ κλπ) - αν δεν το κάνουν ήδη πίσω από την πλάτη μου. Έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου πως όσο μπορώ θα προσπαθώ να τους καταλαβαίνω και να τους ακολουθώ - σήμερα ας πούμε έχω σχεδιάσει με τον δεκάχρονο γιό μου να μου μάθει το Minecraft στο Playstation , και με την 12χρονη κόρη μου να ανεβάσουμε την πρώτη φωτογραφία στο Instangram. Αν δεν με πάρουν στο ψιλό θα το θεωρήσω επιτυχία...

Στο πάρκιγκ

Πριν λίγες μέρες κα ενώ είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει,μόλις άφησα το αυτοκίνητό μου στο Δημοτικό πάρκιγκ στα Γιάννενα, μου πετάγεται μπροστά μου ένας -καλοστεκούμενος και περιποιημένος- κύριος γύρω στα 70 και μου ζητά λίγα ευρώ για να βγάλει τη μέρα όπως μου είπε. Με τον τρόπο που έγιναν όλα το πρώτο πράγμα που ήρθε στο μυαλό μου είναι πως ο άνθρωπος αυτός πρώτα ήλεγξε αν ήμουν κάποιος γνωστός προφανώς επειδή ντρεπόταν για αυτό που έκανε.Ενστικτωδώς απομακρύνομαι (δεν έχει σημασία αν έδωσα κάτι ή όχι) σκεπτόμενος: Θέλουμε μια κοινωνία όπου οι αδύναμοι (είτε από ατυχία στη ζωή, είτε από επιλογή) θα εξαρτώνται για την επιβίωση τους από την ελεημοσύνη κάποιων που μπορεί να τους κουνήσουν και το δάχτυλο αν τους βοηθήσουν , ή μια κοινωνία που θα έχει φτιάξει τις προυποθέσεις να μην ζητά κανένας την βοήθεια κανενός τουλάχιστον για τα αυτονόητα στη ζωή;

(και αυτό είναι το σχόλιό μου για το χθεσινό "κοινωνικό μέρισμα" του χουβαρντά μας πρωθυπουργού ).

Πόση αλήθεια αντέχεις?

Δοκιμάστε να πείτε σε έναν καμπούρη κάτι για την πλάτη του ή σε έναν αλλοίθωρο κάτι για τα μάτια του. Κατά πάσα πιθανότητα δεν θα αναγνωρίσουν κάποιο πρόβλημα και μάλιστα δεν θα ήταν καθόλου παράξενο να σας κατηγορήσουν κιόλας πως σκόπιμα διεστρεβλώνετε την δική τους εικόνα και ίσως να σας κόψουν και την καλημέρα.
Αλήθεια , πόση αλήθεια μπορεί να αντέξει κάποιος; Και από πότε είναι σωστό άραγε να λέμε όλη την αλήθεια σε κάποιον (αρχίζοντας από τα παιδιά μας); Φανταστείτε ένα παιδάκι που τρελαίνεται να βλέπει μπάσκετ και επιθυμεί να παίζει για να μοιάσει κάποιο ίνδαλμά του. Όμως είναι και κοντό και ατάλαντο . Αξίζει να παιδεύεται ή κάποιος πρέπει να του πει την -οφθαλμοφανή- αλήθεια μήπως και δείξει κάποιο ταλέντο σε άλλο άθλημα ? (εδώ βέβαια υπάρχει ο όχι και μικρός κίνδυνος να μην βλέπουν ούτε οι γονείς την πραγματικότητα).
Μεγαλώνοντας τα πράγματα είναι εξίσου δύσκολα. Ξέρετε κάποιον αλκοολικό να παραδέχεται το πρόβλημά του ? Κάποιον μυθομανή , κλεπτομανή ή έστω κάποιον κουτσομπόλη ?
Ας μου βρει κάποιος τον τρόπο να πει σε μια γυναίκα της παρέας πως τα -ακριβά κιόλας- εφαρμοστά ρούχα που αγόρασε δεν ταιριάζουν στο τροφαντό κορμί της. Ή σε μια πενηντάρα πως τα χρόνια πέρασαν όσες πλαστικές και να κάνει για να ανταγωνιστεί κάποια με τα μισά της χρόνια. Ή ακόμη ακόμη σε έναν φίλο σας πως τα πέταξε τα λεφτά του αγοράζοντας τα πανάκριβα Gucci γυαλιά του.
Φυσικά ως γονείς δεν δεχόμαστε παρατηρήσεις για την ανατροφή των παιδιών μας. Όλοι μπορεί να βλέπουν πως είναι ανάγωγα, κακομαθημένα ή με κακές επιδόσεις στο σχολείο εκτός από τον πατέρα και την μάνα που αρνούνται να δούνε την προφανέστατη σε όλους τους άλλους δική τους ευθύνη - ίσως επειδή αρνούνται να κοιτάξουν στο παρελθόν την δική τους οικογενειακή ιστορία.
Στον επαγγελματικό τομέα ισχύουν τα ίδια πάνω κάτω μόνο που αν δεν καταλάβεις μόνος σου τα λάθη σου ίσως και να είναι αργά. Όσο κυνικό και να ακούγεται μόνο η αγορά σου λέει την αλήθεια για το προιόν που πουλάς και σε τιμωρεί δυστυχώς αν δεν αρέσει αυτό. Ήξερα ένα φίλο φούρναρη που είχε πάει στην καλύτερη σχολή αρτοποιίας και νόμιζε πως βγάζει το καλύτερο ψωμί. Έλα όμως που από την θεωρία στην πράξη υπήρχε τέτοια απόσταση που το ψωμί του σχεδόν δεν τρωγόταν. Για εκείνον έφταιγαν πάντα οι άλλοι που τον ζήλευαν και τον σνόμπαραν κλπ κλπ. Σήμερα αλλάζει λάδια σε συνεργείο αυτοκινήτων.
Τι λένε άραγε οι ειδικοί για αυτό ? Επιλέγουμε μια επιφανειακή -από φιλική έως ερωτική ή και οικογενειακή - σχέση κρατώντας ισορροπίες ή λέμε αυτό που βλέπουμε και αισθανόμαστε με κίνδυνο να πορευτούμε μόνοι μας στη ζωή?

Η παρέα των "τριών"

Υπάρχουν άνθρωποι που δεν αλλάζουν καθόλου - έχω παραδείγματα συνομίληκών μου που διαβάζουν τη ζωή με τον ίδιο τρόπο που το έκαναν όταν ήταν 20 χρονών. Εκείνοι νομίζουν πως ίσως έτσι παραμένουν νέοι , εγώ πιστεύω πως είναι ο καλύτερος τρόπος να παραμένουν βαρετοί.
Βλέποντας - όσο ο φυσιολογικός ως ένα σημείο εγωισμός μου το επιτρέπει - τον εαυτό μου στο κλάσμα της ζωής που έχω διανύσει, θέλω να ελπίζω πως τουλάχιστον δεν έμεινα ίδιος.
Φυσικά το περιβάλλον βοήθησε σε αυτό - δημιουργία οικογένειας, φίλοι κλπ- καθώς και οι συναναστροφές λόγω δουλειάς με κόσμο που δεν θα συναντούσα ποτέ στη ζωή μου σε μία μικρή επαρχιακή πόλη. Εξίσου σημαντικό πρέπει να ήταν και το πολυτεχνείο που μου έδωσε τα φώτα να αντιμετωπίζω τη ζωή πρώτα ορθολογιστικά και έπειτα συναισθηματικά πράγμα που σίγουρα πρέπει να έκανα πριν όπως και οι περισσότεροι λόγω κυρίως του εκπαιδευτικού συστήματος της χώρας.
Το μεγαλύτερο ρόλο στη διαρκή μεταμόρφωσή μου νομίζω πως έπαιξαν - και παίζουν ακόμη φυσικά- τρεις άνδρες με κοινό χαρακτηριστικό πως είναι εξίσου παρεξηγημένοι στο χώρο τους : Ο συγγραφέας Νίκος Δήμου, ο πολιτικός Στέφανος Μάνος και ο δημοσιογράφος Πάσχος Μανδραβέλης. Δεν ξέρω από ποιον ξεκίνησα να επηρεάζομαι πρώτα, όμως από ένα σημείο και μετά ήταν σαν ένα αόρατο χέρι να με έσπρωχνε στα γραπτά των τριών , έτσι ώστε σιγά σιγά να φτάσω στο σημείο να έχω διαβάσει ό,τι δικό τους έχει κυκλοφορήσει (πρόσφατα έπεσε στα χέρια μου π.χ. το "Είπαν" του Πάσχου που μάλλον το αγόρασα τυχαία).
Και τους τρεις είχα την χαρά να τους συναντήσω και από κοντά. Τον Μάνο αρκετές φορές στα συνέδρια της "Δράσης" - την τελευταία φορά πριν δύο περίπου χρόνια φωτογραφήθηκα μαζί του και μιλήσαμε χωρίς να μπορέσω δυστυχώς να κρύψω την αμηχανία μου.
 Τον Δήμου συνάντησα δύο φορές : Την πρώτη τυχαία στον "Βενέτη" της Κηφισιάς όπου κόμπιασα να του μιλήσω (ίσως επειδή έδειχνε πως βιαζόταν), και τη δεύτερη στο ίδρυμα Θεοχαράκη όπου έκανε μία από τις 9 διαλέξεις-διαλόγους για αντίστοιχα θέματα (ήμουν σε αυτή για τις θρησκείες και το Θεό) που ήθελε να αφήσει ως παρακαταθήκη μετά το θάνατό του.
Με τον πιο νέο Μανδραβέλη βρεθήκαμε μία φορά όταν συντόνιζε ένα πάνελ πάλι σε ένα συνέδριο νομίζω- με αυτόν φυσιολογικά θα έχω περισσότερες ευκαιρίες.
Αν ρωτήσεις 100 Έλληνες που τους γνωρίζουν, είμαι βέβαιος πως οι 99 δεν θα μπουν καν στον κόπο να τους κρίνουν με βάση τα έργα τους αλλά με βάση τη φήμη τους (νεοφιλελεύθεροι....). Είμαι σίγουρος όμως πως αν η χώρα μετά από χρόνια δει κάποια πρόοδο, αυτό θα οφείλεται σε αυτό που πρεσβεύουν αυτοί οι τρείς , οι οποίοι ακούραστα θα δημιουργούν και θα σπάνε σιγά σιγά τα συντηρητικά αντανακλαστικά μιας στάσιμης κοινωνίας.

Αλλόκοτες φιλίες

Δούλευα τα καλοκαίρια από μικρό παιδί-όχι επειδή μου άρεσε (ποιος πιτσιρικάς του Δημοτικού θα προτιμούσε να κουβαλάει καρπούζια μες στον καύσωνα από το να κάνει βουτιές στο ποτάμι;) , αλλά επειδή μου το επέβαλλε ο πατέρας μου. Θύμωνα, στενοχωριόμουν, αλλά δεν τόλμησα ποτέ να αντιδράσω - μάλλον επειδή στο τέλος της εβδομάδας η σούμα ήταν θετική (1200 δρχ δεν ήταν και λίγα - μάλλον τα αφεντικά το είχαν ταρίφα είτε δούλευες σε σούπερμάρκετ είτε σε μανάβικο).
Όσο περνούσαν τα χρόνια άρχισα μόνος μου να ψάχνομαι και έβρισκα ευκαιρίες με καλύτερα λεφτά σε εστιατόρια όπου το μπουρμπουάρ ήταν το επιπλέον κίνητρο. Αν και το οικογενειακό περιβάλλον δεν βοηθούσε να καταλάβω την έννοια της "αγοράς", της "πιάτσας" που λέμε (ο πατέρας Δ.Υ και η μάνα οικιακά) , αυτές οι ψιλοδουλειές καταλαβαίνω σήμερα πως μου άνοιξαν τα μάτια. Επιπλέον εκεί έκανα και τις γνωριμίες που με βοήθησαν πολύ αργότερα να κάνω τα πρώτα μου βήματα στο επιχειρείν.
Τα θυμήθηκα όλα αυτά όταν πριν λίγες μέρες συνάντησα κάποιον που δουλέψαμε ένα καλοκαίρι όταν ήμουν 12 σε ένα σουπερμάρκετ. Θυμηθήκαμε ιστορίες 30 χρόνων, φέραμε στο νου μας το μακαρίτη το αφεντικό και αν και δεν βρισκόμαστε συχνά νοιώσαμε ένα δέσιμο σημαντικό. Σκέφτηκα μετά πως αυτό το δέσιμο υπάρχει σχεδόν με όλους που έτυχε να δουλέψουμε μαζί σε ηλικίες απαγορευτικές για τους περισσότερους σήμερα- περισσότερο και από τις "σειρές" του στρατού και από τους συμφοιτητές μου.
Αργότερα που έγινα εγώ αφεντικό αυτές οι σχέσεις με κάνουν πάντα να βλέπω μία κατάσταση στη δουλειά από την πλευρά του υπαλλήλου. Με κάποιους παραμένουμε πολύ καλοί φίλοι , παρότι πήραν τη δικιά τους πορεία στη ζωή - με έναν μάλιστα κουμπαριάσαμε κιόλας.
Πως το είχε πει κάποιος: " Μία φιλία που γεννήθηκε στις επιχειρήσεις , είναι προτιμότερη από μία επιχείρηση που γεννήθηκε από μία φιλία".

Έκπληξη

Η Σώτη Τριανταφύλλου συγγραφέας του μήνα στα Public! Αυτό κι αν είναι έκπληξη. Ως τώρα το όνομά της έφερνε αποστροφή στους συγγραφικούς "κύκλους". Απαξιωμένη για χρόνια αν και το έργο της περιλαμβάνει ουκ ολίγα (20 τουλάχιστον εκδόσεις) μυθιστορήματα, συλλογές διηγημάτων,νουβέλλες.
Η γραφή της είναι άμεση, κοφτή, χωρίς περιττούς συναισθηματισμούς - καμμιά σχέση με την Δημουλίδου ας πούμε που πουλάει τρελλά. Αυτό που ενοχλεί όμως είναι ο δημόσιος λόγος της - αιτία να δεχθεί ακόμη και προπηλακισμούς από "επαναστάτες" που δεν ανέχονται να τους θίγει κάποιος τα ιερά και τα όσια της αριστεράς (τους) και φυσικά να αποκλειστεί από κριτικούς και Τύπο για το έργο της.
Κι όμως η Τριανταφύλλου είναι αυτό που λέμε γένημμα θρέμμα αριστερής οικογένειας , με πατέρα μέλος του ΚΚΕ τα δύσκολα χρόνια και θείο που φυλακίστηκε και βασανίστηκε για τις ιδέες του. Μεγάλωσε σε περιβάλλον όπου η Ανατολική Γερμανία θεωρούνταν πρότυπο Δημοκρατίας και τα προιόντα της ήταν καλύτερης ποιότητας από τα Αμερικάνικα.
Μετά της σπουδές της στην (μεταπολιτευτική...) Πάντειο ζει μια εφηβική εκρηκτική ζωή μέχρι σήμερα. Σπούδασε-ταξίδεψε-δούλεψε στην Αμερική και απέβαλλε έτσι τις προκαταλήψεις της παιδικής και εφηβικής ηλικίας. Έζησε στην Αφρική και στο Παρίσι, άκουσε μουσικές στις μεγαλύτερες ροκ συναυλίες,διάβασε λογοτεχνία και ποίηση  Απεχθάνεται όλες τις θρησκείες και τα δόγματα και έτσι φυσικά απορρίπτει και τον κομμουνισμό. Έζησε με διάφορες φυλές ανθρώπων και αν μη τι άλλο ξέρει καλύτερα από πολλούς ειδήμονες την έννοια της πολιτισμικότητας.
Οι περισσότεροι από όσους  την ξέρουν στην Ελλάδα θα σου πουν πως είναι νεοφιλελεύθερη ακόμη και ακροδεξιά - έτσι δυστυχώς παρουσιάζει το εγχώριο καταστημένο (τη σιχαίνομαι τη λέξη αλλά εδώ είναι αναγκαία) μία τουλάχιστον αξιόλογη (και ιδιαίτερη)αλλά κυρίως καλλιεργημένη  συγγραφέα-πολίτη του κόσμου (αυτή που κατά δήλωσή της ψήφιζε μέχρι πρόσφατα "Συνασπισμό" γιατί ήταν χρήσιμος τότε).
Η πρόταση του Public είναι ευκαιρία να γνωρίσει το κοινό την τόσο περεξηγημένη Σώτη Τριανταφύλλου. Από τα βιβλία της που έχω διαβάσει ξεχωρίζω το "Εργοστάσιο των μολυβιών" και το "Λίγο από το αίμα σου".

Ανανέωση

Ο Έσρα και η Έσθερ φτάνοντας για διακοπές κάθε χρόνο για μια δεκαετία σχεδόν τώρα , το πρώτο πράγμα που με ρωτάνε χαμογελώντας είναι τι καινούριο έφτιαξα φέτος διαψεύδοντας τον εαυτό μου για ακόμη μία φορά.

Αναρωτιέμαι πόσες φορές τα τελευταία χρόνια έχω πει "φτάνει ως εδώ" στα επιχειρηματικά μου σχέδια. Έχοντας πατήσει τα 44 σκέφτηκα πολλάκις  πως ήρθε η ώρα απλά να διαχειριστώ σωστά αυτά που έχω δημιουργήσει και να συντηρήσω έτσι το εισόδημά μου.

Βλέπω τριγύρω μου συνομίληκους που χρειάζονται και ψάχνουν την ανανέωση στη ζωή τους - άλλος με ταξίδια,άλλος με βιβλία,άλλος ψάχνοντας χόμπι. Τα έχω δοκιμάσει όλα όμως τίποτε δεν με κάνει πιο φρέσκο από μια καινούρια ιδέα που με την προοπτική να πετύχει ,μου απογειώνει τη διάθεση.

Δεν ξέρω κάποιον στον κύκλο μου που τα τελευταία χρόνια της κρίσης να αύξησε το εισόδημά του. Φυσικά ανήκω και εγώ σε αυτήν την κατηγορία. Αρνούμαι όμως να αλλάξω τον τρόπο ζωής μου επειδή βγάζω λιγότερα - το κίνητρο να σκεφτώ κάτι που θα με ισορροπήσει οικονομικά δημιουργείται έτσι.

Έχω καταστρώσει τα πλάνα μου για την επόμενη διετία ήδη. Τέσσερα σχέδια - όλα μέτριου ή χαμηλού ρίσκου, με λίγο κεφάλαιο ,επένδυση σε σωστούς συνεργάτες και πίστη στη διάρκεια τους (ποτέ δεν έχω κάνει "αρπαχτές" εξάλλου).

Από την εικοσαετή εμπειρία μου ξέρω πως είναι δύσκολο πράγμα να "διαβάσεις" την αγορά - μια μικρή λεπτομέρεια που δεν σχεδίασες σωστά μπορεί να κάνει ένα πλάνο να καταρεύσει (την έχω πατήσει δύο φορές εξάλλου).

Ξέρω μέσα μου πως έτσι θα είμαι μια ζωή. Δεν μπορώ να σκεφτώ τον εαυτό μου συνταξιούχο να περιμένει στη σιγουριά του γκισέ κάθε πρώτη του μηνός - θα είναι σαν να έχω σηκώσει λευκή σημαία.

Εξάλλου στα γεράματα θα χρειάζομαι περισσότερη ανανέωση έτσι δεν είναι;