Σάββατο 9 Δεκεμβρίου 2017

Οι παρέες μου στα 44

Στα 44 σου η μοναξιά μπορεί να είναι μια καλή επιλογή για κάποιες ώρες της ημέρας. Όταν μιλάς , συναναστρέφεσαι , "βγαίνεις" η επιλογή σου επίσης πρέπει να είναι συνειδητή. Μέχρι πριν λίγα χρόνια οι παρέες επιβάλλονται μάλλον από την καθημερινότητα - στο σχολείο οι συμμαθητές, στο στρατό οι φαντάροι, στο πανεπιστήμιο οι συμφοιτητές κ.ο.κ με κοινό χαρακτηριστικό την ηλικιακή ταύτιση.
Σήμερα συνειδητοποίσα κάτι παράδοξο όμως: Οι συνομήλικοί μου με κάνουν και πλήττω. Δεν έχουν καμμία έκπληξη να μου παρουσιάσουν εδώ και χρόνια, ξέρω σε τι Θεό πιστεύουν , τι ομάδα υποστηρίζουν , σε ποια μεριά του πολιτικού φάσματος τοποθετούνται- και τίποτε δεν πρόκειται από όλα αυτά να αλλάξει. Συμβιβασμένοι στη μιζέρια, ανίκανοι να αλλάξουν την καθημερινότητά τους με απώτερο σκοπό της ζωής πλέον μια καλή σύνταξη. Να τους κάνω παρέα μόνο για να θυμόμαστε τι καλά που περνούσαμε κάποτε, είναι πλέον σπατάλη χρόνου.(με φοβίζει από την άλλη πως και εκείνοι μπορεί να σκέφτονται έτσι για μένα...)
Η διαφορά τους με τους 80ρηδες είναι μόνο πως στους τελευταίους θα βρω μεγαλύτερο ποσοστό εκείνων που έχουν στόχους για την - λιγοστή- ζωή τους ή εκείνων που έχουν κάτι να με διδάξουν. Είναι αυτοί που κοιμούνται ελάχιστα, που ψάχνουν να μάθουν κάτι καινούριο κάθε μέρα - και τεχνολογικά φυσικά-, που δεν έχουν προκαταλήψεις (ούτε ιδεολογικές πλέον), που σέβονται τη ζωή , που αγαπούν πραγματικά και όχι συμφεροντολογικά, που προσπαθούν να δημιουργήσουν, που δεν ωραιοποιούν το παρελθόν, που εκτιμούν το παρόν, που δεν μετάνοιωσαν για τις "αμαρτίες" τους, που πιστεύουν πως δεν θα πεθάνουν ποτέ. Αν μη τι άλλο ένα ενδιαφέρον θα βρεις σε αυτούς.
Και είναι και οι νέοι. Τους κατηγορούν πως είναι ράθυμοι, παιδιά του υπολογιστή, πως δεν παίζουν στις αλάνες, πως προτιμούν τα βιντεοπαιχνίδια από τα τόξα και τα βέλη (μήπως επειδή έχουν περισσότερο ενδιαφέρον;), πως είναι ακοινώνητοι και αγενείς (επειδή μάλλον δεν φιλάνε το χέρι του παππά στο δρόμο όπως η δικιά μου γενιά), πως δεν έχουν ενδιαφέροντα. Κι όμως αυτά τα παιδιά που μισούν τα αρχαία έχουν μια φοβερή ικανότητα να λαμβάνουν και να επεξεργάζονται την άπειρη πληροφορία που τους παρέχεται σήμερα και να την χρησιμοποιούν για τα ενδιαφέροντά τους. Κόντρα σε ένα άθλιο σχολείο με γερασμένους δασκάλους, που επιμένει να τους μάθει νεκρές γλώσσες ή λάθος ιστορία , τα παιδιά αυτά κάνουν μια σιωπηλή επανάσταση ανοργάνωτα χρησιμοποιώντας το δικό τους κώδικα επικοινωνίας με ένα χιούμορ ιδιαίτερο.
Όσο μπορώ προσπαθώ να τα συναναστρέφομαι - αν μη τι άλλο έχει ενδιαφέρον να συγκρίνω την καθημερινότητά τους στον ίδιο τόπο,  με τα αντίστοιχα δικά μου χρόνια που σκεφτόμαστε μόνο το ποδόσφαιρο. Και εκεί που δεν το περιμένεις μαθαίνεις πως ο 17ρης ξέρει απ΄έξω κι ανακατωτά τον David Lynch και έχει δει ήδη το Breaking Bad. Άντε τώρα να του κινήσει το ενδιαφέρον η Οδύσσεια...
Το μόνο που φοβάμαι είναι μήπως περνώντας τα χρόνια αρχίσουν να με σνομπάρουν ("τι να καταλάβει τώρα ο γέρος" - τι επιμένει να έρχεται μαζί μας για μπάσκετ κλπ) - αν δεν το κάνουν ήδη πίσω από την πλάτη μου. Έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου πως όσο μπορώ θα προσπαθώ να τους καταλαβαίνω και να τους ακολουθώ - σήμερα ας πούμε έχω σχεδιάσει με τον δεκάχρονο γιό μου να μου μάθει το Minecraft στο Playstation , και με την 12χρονη κόρη μου να ανεβάσουμε την πρώτη φωτογραφία στο Instangram. Αν δεν με πάρουν στο ψιλό θα το θεωρήσω επιτυχία...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου