Αναποδιές

Δεν πιστεύω σε Θεούς, δεν πιστεύω στα ζώδια, δεν μιστεύω στο "μάτι", δεν πιστεύω στο κάρμα - η μόνη μου πίστη είναι η επιστήμη και έτσι προσπαθώ να λύσω ο,τιδήποτε μου στέκεται εμπόδιο ή δεν καταλαβαίνω.
Είναι κάποιες μέρες όμως που ό,τι έχει να κάνει με μένα πάει στραβά: στη δουλειά (από τις σχέσεις με τους υπαλλήλους μέχρι τις προμήθειες και την ποσότητα της δουλειάς), στις προσωπικές -οικογενειακές κυρίως- συναναστροφές (ακόμη και με τα παιδιά μου που σπάνια έχει συμβεί να "ηλεκτρισθούμε") , στις επενδύσεις που τυχαίνει να έχω κάνει κατά καιρούς ή και σε θέματα υγείας (τέσσερα ράμματα στο κεφάλι...).
Οπότε ακόμη και ένας λογικός άνθρωπος όπως θέλω να πιστεύω πως είμαι, μπαίνει άθελά του στον πειρασμό της μη λογικής ερμηνείας. Εκπέμπω μήπως κάποια "αρνητική ενέργεια" αυτές τις μέρες, όλοι και όλα συνωμοτούν εναντίον μου, ο Ερμής πήρε ανάστροφες (ή κάπως έτσι τελοσπάντων..) ή με μάτιασαν οι οχτροί μου;
Κάποιες στιγμές ζηλεύω εκείνους που σε αντίστοιχη περίπτωση θα πήγαιναν να ανάψουν ένα κεράκι στην εκκλησία ή θα έκαναν μια ειλικρινή προσευχή μετάνοιας στο Θεό τους, για τα όποια κρίματα νομίζουν πως έπραξαν και τιμωρούνται για αυτά. Είμαι σίγουρος πως η πλάνη τους θα τους κάνει το λιγότερο να νοιώσουν καλύτερα.
Όμως αφού δεν ανήκω συνειδητά εδώ και χρόνια σε αυτήν την κατηγορία ψάχνω να βρω τρόπους να ξεφύγω από την δίνη αυτή. Και δυστυχώς για μένα οι παραδοσιακοί τρόποι (διάβασμα,μουσική ,αθλητισμός κλπ) δεν πιάνουν τόπο. Οπότε για να ξεχαστώ κάνω κάτι που δεν είμαι και πολύ οπαδός - το ρίχνω στη δουλειά! Εδώ και μερικές ώρες έχω μαζέψει γύρω στα 50 κιλά κεράσια, έχω καθαρίσει το σπίτι, έχω βάλει πλυντήρια,πότισα τα δέντρα και τα λουλούδια μου, μέχρι και κάτι χαρτιά που έπρεπε να στείλω σε μια υπηρεσία και περίμεναν εδώ και μήνες τα μάζεψα για να φύγουν αύριο.
Θα είμαι καλύτερα αργότερα; Δεν το ξέρω ακόμη αλλά η προσπάθειά μου είχε να κάνει με τούτον τον κόσμο!

Οι ταινίες της χρονιάς

Οσκαρικές μέρες έρχονται , ας κάνω και μια σύντομη ανασκόπηση των φετινών ταινιών που έχω προλάβει να δώ. Είναι γνωστή στους γνωστούς μου η αδυναμία που έχω στον κινηματογράφο - κάποιες στιγμές του χρόνου μπορεί να εξελιχθεί σε πάθος μάλιστα.
Α.Οι καλύτερες ταινίες λοιπόν για φέτος:
1.Lucky

Μόνο και μόνο από το στυλ - διάλογοι ανθρώπινοι, απλοί φαινομενικά χαρακτήρες, σενάριο χωρίς εκπλήξεις αλλά που σε κρατάει μέχρι το τέλος σαν την καλύτερη περιπέτεια,αργός ρυθμός - αξίζει την πρωτιά. Όλα αυτά σε συνδιασμό με τις υπέροχες ερμηνείες την βάζουν στην κατηγορία των ταινιών που όταν δεν είμαι καλά , μπορεί να δω ένα τυχαίο δεκάλεπτο τους, μόνο και μόνο για να μου φτιάξουν τη διάθεση.
2.Paterson

Ακόμη και η χειρότερη ταινία του Τζάρμους θα είναι πάντα στις καλύτερες της χρονιάς. Πόσο μάλλον τούτη εδώ που είναι και από τις καλύτερές του. Ένας ποιητής-οδηγός λεωφορείου δίνει μαθήματα διαχείρισης ανθρώπινων σχέσεων. Οι διάλογοι με το κοριτσάκι που γράφει ποίηση και με τον Γιαπωνέζο στο παγκάκι , σε κάνουν να μην θες να τελειώσει ποτέ.
3. Η άλλη όψη της ελπίδας

Το μεταναστευτικό είναι ένα θέμα που μπορεί να γίνει "πιασάρικο" σε κόσμο -σαν τους Έλληνες ας πούμε- που δεν έχουν καμμιά κουλτούρα ανοχής στη διαφορετικότητα αλλά "πρέπει" να δείχνουν αντιρατσιστές γιατί η ιδεολογική κυριαρχία της αριστεράς τους το επιβάλλει. Εδώ ο σκηνοθέτης φτιάχνει μια υπέροχη ιστορία χωρίς μελοδραματισμούς, κυνική όσο χρειάζεται και με αλατοπίπερο το σουρεαλιστικό του χιούμορ. Αποτέλεσμα και να ευχαριστηθείς ένα έργο τέχνης και να συμπαθήσεις τους μετανάστες.
4 Οι τρεις πινακίδες έξω από το Έμπιγκ,στο Μιζούρι

Αγαπημένος Αμερικάνικος Νότος - με γραφικές φιγούρες ρατσιστών μπάτσων και διαλόγους που σπάνε κόκκαλα με το ρεαλισμό και το χιούμορ τους. Αν προσθέσεις και ένα ευαίσθητο θέμα που το χειρίζεται άριστα με την ερμηνεία της η πρωταγωνίστρια, την βάζεις σε μια κατηγορία ταινιών που με τα χρόνια μπορεί να χαρακτηριστεί κλασσική.
5. Η θυσία του Ιερού Ελαφιού

Η ικανότητα του Λάνθιμου να περνά μέσα σε μια κανονική ροή ιστορίας, την εντύπωση πως το παράλογο είναι φυσιολογικό , τον κάνει πλέον αναγνωρίσιμο αλλά και μοναδικό. Και σε αυτή τη δημιουργία του το πετυχαίνει τόσο εύστοχα και απλά -βοηθούμενος και από υπέροχους ερμηνευτές-, που βάζει την ταινία αυτή στις καλύτερες της χρονιάς μόνο και μόνο για αυτό.
6.Χωρίς αγάπη

Η σχέση χωρισμένων γονέων και παιδιού δεν είναι εύκολο να διαχειρισθεί στην πραγματική ζωή- πόσο μάλλον στον κινηματογράφο όπου μπορεί εύκολα να περάσει στο επίπεδο της γελοιότητας για κάποιον που καταλαβαίνει. Κι όμως αυτή η ταινία αγγίζει το θέμα ψυχρά - όπως τα μάτια του παιδιού όταν εξαφανίζεται. Και καταφέρνει και να συγκινήσει και να προβληματίσει με μεγάλη επιτυχία.
7.Τρέξε

Έξυπνο, ανατρεπτικό, με αγωνία και καλές ερμηνείες. Δεν την ξεχνάς εύκολα.
8.Hell or high water

Αν πρέπει να μπει μια "περιπέτεια" ή "αστυνομική ταινία" μέσα στις επιλογές μου, σίγουρα θα είναι αυτή. Δεν είναι απλά κάτι τέτοιο όμως - είναι η ματιά στη σημερινή άγρια Δύση,είναι ο Μπρίτζες που του ταιριάζουν γάντι τέτοιοι ρόλοι,είναι η κάντρυ μουσική,είναι η ατμόσφαιρα που σε καθηλώνουν μέχρι το τέλος. Δεν πολυδιαφημίστηκε αλλά είναι must.

Στην ενδεκάδα νομίζω πως θα μπουν σφήνα και τρεις ταινίες που δεν έχω δει ακόμη- "Να με φωνάζεις με το όνομά σου" ,"η πιο σκοτεινή ώρα" και το "Florida Project". Ίδωμεν κρατώντας πάντως και μικρό καλάθι. (από το τρέιλερ νομίζω πάντως πως η πολυαναμενόμενη "Μορφή του νερού" θα είναι πατάτα ολκής.)

Β. Οι μεγαλύτερες απογοητεύσεις

1. Mother
Κακές ερμηνείες,κακό σενάριο , δηθενιές από έναν καλό σκηνοθέτη που είχε δείξει πολύ καλά στοιχεία.
2.Wonder Wheel
Ο αγαπημένος Γούντυ έκανε μια άνευρη,χωρίς χιούμορ, βαρετή ταινία. Ας ελπίσω πως είναι παρένθεση γιατί παρά τα χρονάκια του μπορεί να δώσει πολλά ακόμη.
3.Raw
Μόνο η πρώτη σκηνή αξίζει. Τάχα ταινία τρόμου με σεναριακά άλματα που απαυθύνονται σε νοημοσύνη 3χρονου. Μακριά.
4.Σιωπή
Απογοήτευση κυρίως γιατί άλλο περιμενεις και άλλο βλέπεις - ειδικά από τον συγκεκριμένο σκηνοθέτη.
5.Nocturnal animals
Σεναριακά ξεκινά έξυπνα, έχει και αγωνία - μετά από λίγο παρακαλάς να τελειώσει.
6. Αόρατη κλωστή
Τη βάζω τελευταία αλλά μπορεί να πάρει άνετα το βραβείο της μεγαλύτερης πατάτας της χρονιάς - ήμουν ο πρώτος που αποχώρησε από την αίθουσα αφού άντεξα 1ωρα και ένα τέταρτο περιμένοντας να γίνει κάτι (είμαι σίγουρος πως ακολούθησαν κι άλλοι). Τι να την κάνω την ωραία ερμηνεία σε μια ταινία που δεν έχει τίποτε να πεί;

Γ.Έτσι κι έτσι

1.Blade Runner
Ευχάριστη, με ωραία εφέ αλλά μέχρι εκεί
2.Δουνκέρκη
Ουσιαστικά μια αποτύπωση ιστορικών γεγονότων, ένα καλογυρισμένο ντοκιμαντέρ και τίποτε άλλο
3.Ladybird
Δεν είναι άσχημη η ταινία,όμως έχουμε ξαναδεί έφηβες που βγαίνουν στην πραγματική ζωή με καλύτερο καλλιτεχνικό αποτέλεσμα.

Αυτά και έρχονται και οι καλύτερες σειρές...

Αριστεροδέξιος συντηρητισμός

Χρόνια τώρα η χώρα μένει στάσιμη ακολουθώντας ένα εκκρεμές που πότε γέρνει δεξιά πότε αριστερά, αλλά πάντα είναι συντηρητικό. Ελάχιστες τομές έχουμε δει που να αλλάζουν πραγματικά τη δομή διακυβέρνησης και αυτές γίνανε περισσότερο με την πίεση της χρεωκοπίας παρά επειδή κάποιος -δεξιός ή αριστερός- ήθελε να αλλάξει κάτι. Η αριστερή σημερινή κυβέρνηση μπορεί να είναι η πλέον άσχετη και ανίκανη της Μεταπολίτευσης αλλά είχε την τύχη με το μέρος της (τιμή πετρελαίου, τουρισμός λόγω της αστάθειας σε ανταγωνιστικές περιοχές, μεγάλη ρευστότητα στη μεσαία τάξη παγκοσμίως) που σε συνδυασμό με την εύνοια των δανειστών κράτησαν όρθια τη χώρα. Αυτή η τύχη δεν είναι σίγουρο πως θα μας ακολουθεί για πάντα (ήδη το μίνι κραχ στα χρηματιστήρια είναι άσχημος οιωνός) , οπότε η όποια ικανότητα διαχείρησης της κατάστασης από την επόμενη (δεξιά) κυβέρνηση να μη σταθεί ικανή να αποφευχθεί η κατάρευση. Αν ο Κ.Μητσοτάκης δεν το δει αυτό και πάει με τα νερά -όπως δυστυχώς δείχνει τελευταία- των στελεχών και ψηφοφόρων που απλά περιμένουν να αρπάξουν την κρατική κουτάλα ξανά, είναι πολύ πιθανό η χώρα να σκάσει στα χέρια του.

Οι παρέες μου στα 44

Στα 44 σου η μοναξιά μπορεί να είναι μια καλή επιλογή για κάποιες ώρες της ημέρας. Όταν μιλάς , συναναστρέφεσαι , "βγαίνεις" η επιλογή σου επίσης πρέπει να είναι συνειδητή. Μέχρι πριν λίγα χρόνια οι παρέες επιβάλλονται μάλλον από την καθημερινότητα - στο σχολείο οι συμμαθητές, στο στρατό οι φαντάροι, στο πανεπιστήμιο οι συμφοιτητές κ.ο.κ με κοινό χαρακτηριστικό την ηλικιακή ταύτιση.
Σήμερα συνειδητοποίσα κάτι παράδοξο όμως: Οι συνομήλικοί μου με κάνουν και πλήττω. Δεν έχουν καμμία έκπληξη να μου παρουσιάσουν εδώ και χρόνια, ξέρω σε τι Θεό πιστεύουν , τι ομάδα υποστηρίζουν , σε ποια μεριά του πολιτικού φάσματος τοποθετούνται- και τίποτε δεν πρόκειται από όλα αυτά να αλλάξει. Συμβιβασμένοι στη μιζέρια, ανίκανοι να αλλάξουν την καθημερινότητά τους με απώτερο σκοπό της ζωής πλέον μια καλή σύνταξη. Να τους κάνω παρέα μόνο για να θυμόμαστε τι καλά που περνούσαμε κάποτε, είναι πλέον σπατάλη χρόνου.(με φοβίζει από την άλλη πως και εκείνοι μπορεί να σκέφτονται έτσι για μένα...)
Η διαφορά τους με τους 80ρηδες είναι μόνο πως στους τελευταίους θα βρω μεγαλύτερο ποσοστό εκείνων που έχουν στόχους για την - λιγοστή- ζωή τους ή εκείνων που έχουν κάτι να με διδάξουν. Είναι αυτοί που κοιμούνται ελάχιστα, που ψάχνουν να μάθουν κάτι καινούριο κάθε μέρα - και τεχνολογικά φυσικά-, που δεν έχουν προκαταλήψεις (ούτε ιδεολογικές πλέον), που σέβονται τη ζωή , που αγαπούν πραγματικά και όχι συμφεροντολογικά, που προσπαθούν να δημιουργήσουν, που δεν ωραιοποιούν το παρελθόν, που εκτιμούν το παρόν, που δεν μετάνοιωσαν για τις "αμαρτίες" τους, που πιστεύουν πως δεν θα πεθάνουν ποτέ. Αν μη τι άλλο ένα ενδιαφέρον θα βρεις σε αυτούς.
Και είναι και οι νέοι. Τους κατηγορούν πως είναι ράθυμοι, παιδιά του υπολογιστή, πως δεν παίζουν στις αλάνες, πως προτιμούν τα βιντεοπαιχνίδια από τα τόξα και τα βέλη (μήπως επειδή έχουν περισσότερο ενδιαφέρον;), πως είναι ακοινώνητοι και αγενείς (επειδή μάλλον δεν φιλάνε το χέρι του παππά στο δρόμο όπως η δικιά μου γενιά), πως δεν έχουν ενδιαφέροντα. Κι όμως αυτά τα παιδιά που μισούν τα αρχαία έχουν μια φοβερή ικανότητα να λαμβάνουν και να επεξεργάζονται την άπειρη πληροφορία που τους παρέχεται σήμερα και να την χρησιμοποιούν για τα ενδιαφέροντά τους. Κόντρα σε ένα άθλιο σχολείο με γερασμένους δασκάλους, που επιμένει να τους μάθει νεκρές γλώσσες ή λάθος ιστορία , τα παιδιά αυτά κάνουν μια σιωπηλή επανάσταση ανοργάνωτα χρησιμοποιώντας το δικό τους κώδικα επικοινωνίας με ένα χιούμορ ιδιαίτερο.
Όσο μπορώ προσπαθώ να τα συναναστρέφομαι - αν μη τι άλλο έχει ενδιαφέρον να συγκρίνω την καθημερινότητά τους στον ίδιο τόπο,  με τα αντίστοιχα δικά μου χρόνια που σκεφτόμαστε μόνο το ποδόσφαιρο. Και εκεί που δεν το περιμένεις μαθαίνεις πως ο 17ρης ξέρει απ΄έξω κι ανακατωτά τον David Lynch και έχει δει ήδη το Breaking Bad. Άντε τώρα να του κινήσει το ενδιαφέρον η Οδύσσεια...
Το μόνο που φοβάμαι είναι μήπως περνώντας τα χρόνια αρχίσουν να με σνομπάρουν ("τι να καταλάβει τώρα ο γέρος" - τι επιμένει να έρχεται μαζί μας για μπάσκετ κλπ) - αν δεν το κάνουν ήδη πίσω από την πλάτη μου. Έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου πως όσο μπορώ θα προσπαθώ να τους καταλαβαίνω και να τους ακολουθώ - σήμερα ας πούμε έχω σχεδιάσει με τον δεκάχρονο γιό μου να μου μάθει το Minecraft στο Playstation , και με την 12χρονη κόρη μου να ανεβάσουμε την πρώτη φωτογραφία στο Instangram. Αν δεν με πάρουν στο ψιλό θα το θεωρήσω επιτυχία...

Στο πάρκιγκ

Πριν λίγες μέρες κα ενώ είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει,μόλις άφησα το αυτοκίνητό μου στο Δημοτικό πάρκιγκ στα Γιάννενα, μου πετάγεται μπροστά μου ένας -καλοστεκούμενος και περιποιημένος- κύριος γύρω στα 70 και μου ζητά λίγα ευρώ για να βγάλει τη μέρα όπως μου είπε. Με τον τρόπο που έγιναν όλα το πρώτο πράγμα που ήρθε στο μυαλό μου είναι πως ο άνθρωπος αυτός πρώτα ήλεγξε αν ήμουν κάποιος γνωστός προφανώς επειδή ντρεπόταν για αυτό που έκανε.Ενστικτωδώς απομακρύνομαι (δεν έχει σημασία αν έδωσα κάτι ή όχι) σκεπτόμενος: Θέλουμε μια κοινωνία όπου οι αδύναμοι (είτε από ατυχία στη ζωή, είτε από επιλογή) θα εξαρτώνται για την επιβίωση τους από την ελεημοσύνη κάποιων που μπορεί να τους κουνήσουν και το δάχτυλο αν τους βοηθήσουν , ή μια κοινωνία που θα έχει φτιάξει τις προυποθέσεις να μην ζητά κανένας την βοήθεια κανενός τουλάχιστον για τα αυτονόητα στη ζωή;

(και αυτό είναι το σχόλιό μου για το χθεσινό "κοινωνικό μέρισμα" του χουβαρντά μας πρωθυπουργού ).

Πόση αλήθεια αντέχεις?

Δοκιμάστε να πείτε σε έναν καμπούρη κάτι για την πλάτη του ή σε έναν αλλοίθωρο κάτι για τα μάτια του. Κατά πάσα πιθανότητα δεν θα αναγνωρίσουν κάποιο πρόβλημα και μάλιστα δεν θα ήταν καθόλου παράξενο να σας κατηγορήσουν κιόλας πως σκόπιμα διεστρεβλώνετε την δική τους εικόνα και ίσως να σας κόψουν και την καλημέρα.
Αλήθεια , πόση αλήθεια μπορεί να αντέξει κάποιος; Και από πότε είναι σωστό άραγε να λέμε όλη την αλήθεια σε κάποιον (αρχίζοντας από τα παιδιά μας); Φανταστείτε ένα παιδάκι που τρελαίνεται να βλέπει μπάσκετ και επιθυμεί να παίζει για να μοιάσει κάποιο ίνδαλμά του. Όμως είναι και κοντό και ατάλαντο . Αξίζει να παιδεύεται ή κάποιος πρέπει να του πει την -οφθαλμοφανή- αλήθεια μήπως και δείξει κάποιο ταλέντο σε άλλο άθλημα ? (εδώ βέβαια υπάρχει ο όχι και μικρός κίνδυνος να μην βλέπουν ούτε οι γονείς την πραγματικότητα).
Μεγαλώνοντας τα πράγματα είναι εξίσου δύσκολα. Ξέρετε κάποιον αλκοολικό να παραδέχεται το πρόβλημά του ? Κάποιον μυθομανή , κλεπτομανή ή έστω κάποιον κουτσομπόλη ?
Ας μου βρει κάποιος τον τρόπο να πει σε μια γυναίκα της παρέας πως τα -ακριβά κιόλας- εφαρμοστά ρούχα που αγόρασε δεν ταιριάζουν στο τροφαντό κορμί της. Ή σε μια πενηντάρα πως τα χρόνια πέρασαν όσες πλαστικές και να κάνει για να ανταγωνιστεί κάποια με τα μισά της χρόνια. Ή ακόμη ακόμη σε έναν φίλο σας πως τα πέταξε τα λεφτά του αγοράζοντας τα πανάκριβα Gucci γυαλιά του.
Φυσικά ως γονείς δεν δεχόμαστε παρατηρήσεις για την ανατροφή των παιδιών μας. Όλοι μπορεί να βλέπουν πως είναι ανάγωγα, κακομαθημένα ή με κακές επιδόσεις στο σχολείο εκτός από τον πατέρα και την μάνα που αρνούνται να δούνε την προφανέστατη σε όλους τους άλλους δική τους ευθύνη - ίσως επειδή αρνούνται να κοιτάξουν στο παρελθόν την δική τους οικογενειακή ιστορία.
Στον επαγγελματικό τομέα ισχύουν τα ίδια πάνω κάτω μόνο που αν δεν καταλάβεις μόνος σου τα λάθη σου ίσως και να είναι αργά. Όσο κυνικό και να ακούγεται μόνο η αγορά σου λέει την αλήθεια για το προιόν που πουλάς και σε τιμωρεί δυστυχώς αν δεν αρέσει αυτό. Ήξερα ένα φίλο φούρναρη που είχε πάει στην καλύτερη σχολή αρτοποιίας και νόμιζε πως βγάζει το καλύτερο ψωμί. Έλα όμως που από την θεωρία στην πράξη υπήρχε τέτοια απόσταση που το ψωμί του σχεδόν δεν τρωγόταν. Για εκείνον έφταιγαν πάντα οι άλλοι που τον ζήλευαν και τον σνόμπαραν κλπ κλπ. Σήμερα αλλάζει λάδια σε συνεργείο αυτοκινήτων.
Τι λένε άραγε οι ειδικοί για αυτό ? Επιλέγουμε μια επιφανειακή -από φιλική έως ερωτική ή και οικογενειακή - σχέση κρατώντας ισορροπίες ή λέμε αυτό που βλέπουμε και αισθανόμαστε με κίνδυνο να πορευτούμε μόνοι μας στη ζωή?

Η παρέα των "τριών"

Υπάρχουν άνθρωποι που δεν αλλάζουν καθόλου - έχω παραδείγματα συνομίληκών μου που διαβάζουν τη ζωή με τον ίδιο τρόπο που το έκαναν όταν ήταν 20 χρονών. Εκείνοι νομίζουν πως ίσως έτσι παραμένουν νέοι , εγώ πιστεύω πως είναι ο καλύτερος τρόπος να παραμένουν βαρετοί.
Βλέποντας - όσο ο φυσιολογικός ως ένα σημείο εγωισμός μου το επιτρέπει - τον εαυτό μου στο κλάσμα της ζωής που έχω διανύσει, θέλω να ελπίζω πως τουλάχιστον δεν έμεινα ίδιος.
Φυσικά το περιβάλλον βοήθησε σε αυτό - δημιουργία οικογένειας, φίλοι κλπ- καθώς και οι συναναστροφές λόγω δουλειάς με κόσμο που δεν θα συναντούσα ποτέ στη ζωή μου σε μία μικρή επαρχιακή πόλη. Εξίσου σημαντικό πρέπει να ήταν και το πολυτεχνείο που μου έδωσε τα φώτα να αντιμετωπίζω τη ζωή πρώτα ορθολογιστικά και έπειτα συναισθηματικά πράγμα που σίγουρα πρέπει να έκανα πριν όπως και οι περισσότεροι λόγω κυρίως του εκπαιδευτικού συστήματος της χώρας.
Το μεγαλύτερο ρόλο στη διαρκή μεταμόρφωσή μου νομίζω πως έπαιξαν - και παίζουν ακόμη φυσικά- τρεις άνδρες με κοινό χαρακτηριστικό πως είναι εξίσου παρεξηγημένοι στο χώρο τους : Ο συγγραφέας Νίκος Δήμου, ο πολιτικός Στέφανος Μάνος και ο δημοσιογράφος Πάσχος Μανδραβέλης. Δεν ξέρω από ποιον ξεκίνησα να επηρεάζομαι πρώτα, όμως από ένα σημείο και μετά ήταν σαν ένα αόρατο χέρι να με έσπρωχνε στα γραπτά των τριών , έτσι ώστε σιγά σιγά να φτάσω στο σημείο να έχω διαβάσει ό,τι δικό τους έχει κυκλοφορήσει (πρόσφατα έπεσε στα χέρια μου π.χ. το "Είπαν" του Πάσχου που μάλλον το αγόρασα τυχαία).
Και τους τρεις είχα την χαρά να τους συναντήσω και από κοντά. Τον Μάνο αρκετές φορές στα συνέδρια της "Δράσης" - την τελευταία φορά πριν δύο περίπου χρόνια φωτογραφήθηκα μαζί του και μιλήσαμε χωρίς να μπορέσω δυστυχώς να κρύψω την αμηχανία μου.
 Τον Δήμου συνάντησα δύο φορές : Την πρώτη τυχαία στον "Βενέτη" της Κηφισιάς όπου κόμπιασα να του μιλήσω (ίσως επειδή έδειχνε πως βιαζόταν), και τη δεύτερη στο ίδρυμα Θεοχαράκη όπου έκανε μία από τις 9 διαλέξεις-διαλόγους για αντίστοιχα θέματα (ήμουν σε αυτή για τις θρησκείες και το Θεό) που ήθελε να αφήσει ως παρακαταθήκη μετά το θάνατό του.
Με τον πιο νέο Μανδραβέλη βρεθήκαμε μία φορά όταν συντόνιζε ένα πάνελ πάλι σε ένα συνέδριο νομίζω- με αυτόν φυσιολογικά θα έχω περισσότερες ευκαιρίες.
Αν ρωτήσεις 100 Έλληνες που τους γνωρίζουν, είμαι βέβαιος πως οι 99 δεν θα μπουν καν στον κόπο να τους κρίνουν με βάση τα έργα τους αλλά με βάση τη φήμη τους (νεοφιλελεύθεροι....). Είμαι σίγουρος όμως πως αν η χώρα μετά από χρόνια δει κάποια πρόοδο, αυτό θα οφείλεται σε αυτό που πρεσβεύουν αυτοί οι τρείς , οι οποίοι ακούραστα θα δημιουργούν και θα σπάνε σιγά σιγά τα συντηρητικά αντανακλαστικά μιας στάσιμης κοινωνίας.