Μια πορεία και καθαρίσαμε

Φυσικά και δεν είμαστε ρατσιστές - ούτε στην Κόνιτσα,ούτε στην Ελλάδα. Όποιον και να ρωτήσεις αυτό θα σου πει. Αυτό λέγαν οι (γηγενείς;)  Κονιτσιώτες ακόμη κι όταν  ήρθαν με την ανταλλαγή πληθυσμών οι Μικρασιάτες κι ας τους λέγαν για χρόνια Τουρκόσπορους. Ούτε όταν κατακτούσαμε το Ευρωπαικό το 2004 και φωνάζαμε εν χορώ "δεν θα γίνεις Έλληνας ποτέ, Αλβανέ-Αλβανέ" είμασταν ρατσιστές. Ούτε φυσικά όταν λέμε πως "είναι πονηρός αφού είναι Βλάχος" ή "κιμπάρης επειδή είναι Σαλονικιός" (ανάποδος ρατσισμός αυτό).Όταν ζούσαμε μόνοι μας και ήμαστε όλοι ίδιοι δεν είχαμε κανένα πρόβλημα με κανέναν, τι κάναμε όμως όταν η ζωή μας έστελνε μες στα πόδια μας κάποιοιυς "άλλους";
 Ρατσισμός είναι  η προκατάληψη για κάποιον λόγω του χρώματός του αλλά είναι και τα χαρακτηριστικά  που δίνουμε σε ολόκληρες κοινωνικές ομάδες παίρνοντας ένα μικρό-και άρα λανθασμένο εξ ορισμού- δείγμα. Είναι εύκολο βέβαια και μας λύνει πολλά προβλήματα. Όπως και εύκολο είναι να τον αντιμετωπίσεις με πορείες αντιρατσιστικές, με καταδίκες και άλλα τέτοια ωραία που δεν μας δίνουν τίποτε άλλο από ένα ωραίο άλλοθι πως πράξαμε το καθήκον μας και ανήκουμε στον δημοκρατικό χώρο. Βάζοντας και το πονηρό δίλημμα πως αν δεν συμμετέχεις σε όλα αυτά ανήκεις στην αντίθετη πλευρά. Ως γνωστό η Αριστερά θέλει να οικειοποιείται αυτό το αντιρατσιστικό αίσθημα, μονοπωλώντας τις πορείες και τις διαδηλώσεις - κάτι που έγινε και από το ΚΚΕ στην πόλη μας (που βέβαια δεν είναι ρατσιστές ούτε με τους Αμερικάνους,ούτε με τους βιομηχάνους ) . Αλήθεια οι αντιρατσιστές κυβερνώντες σκέφτηκαν ποτέ πως τα κατάφεραν με το μεταναστευτικό στη Μόρια και θυμούνται πως έστειλαν στο αυτόφωρο δημοσιογράφους επειδή τόλμησαν να τους κάνουν κριτική στο θέμα αυτό; Η υποκρισία ποτέ δεν έλλειψε σε αυτή τη χώρα - εκείνοι που μας κουνάνε το δάκτυλο πως πρέπει  πάμε σε μια αντιρατσιστική πορεία γιατί αλλιώς κινδυνεύουμε να χαρακτηριστούμε φασίστες, ας κοιτάξουν πρώτα τον εαυτό τους στον καθρέπτη. Η νίκη ενάντια στον ρατσισμό είναι μια καθαρά προσωπική υπόθεση, είναι ένας αγώνας που πρέπει να κάνουμε συνεχώς με τον εαυτό μας, με τη φύση μας και δεν εξαργυρώνεται με μια πορεία ή μια ανακοίνωση. (ευχαριστώ τον δάσκαλο Ν.Δήμου που μου το δίδαξε αυτό).

Η Κόνιτσα σε 20 χρόνια

Όταν το 1999 επέστρεφα στην Κόνιτσα έπειτα από σπουδές και στρατιωτικές υποχρεώσεις βρήκα μια ζωντανή κωμόπολη περίπου 3000 μόνιμων κατοίκων που -παρά τη μόνιμη γκρίνια των περισσοτέρων- ευημερούσαν ακολουθώντας τους ρυθμούς μιας ολόκληρης χώρας που ζούσε σε υψηλούς-χρηματιστηριακούς- παλμούς. Ο κόσμος ζούσε κυρίως από τις Δημόσιες υπηρεσίες, το στρατό αλλά και τις κατασκευές που προέκυψαν μετά το σεισμό του 1996 οι οποίες βέβαια έφεραν στην περιοχή αρκετό κόσμο αλλοδαπών κυρίως από τη γειτονική Αλβανία (τους οποίους στραβοκοιτούσαν πολλοί....) οι οποίοι με τα χρόνια έγιναν μόνιμοι κάτοικοι. Για τουρισμό ελάχιστη κουβέντα γινόταν (εκτός φυσικά από τις μόνιμες προεκλογικές υποσχέσεις για αξιοποίηση των λουτρών Καβασίλων και Αμαράντου), λίγες μικρές οικογενειακές μονάδες σιγά σιγά εμφανιζόταν και για εστιατόρια ούτε λόγος.Το μόνο που είχαμε καταφέρει σε αυτόν τον τομέα ήταν να δώσουμε ένα στίγμα για εναλλακτικό τουρισμό κυρίως με τους αγώνες "Εύαθλος".
Αν τότε έλεγες σε κάποιον πως είκοσι χρόνια μετά , θα μέναμε οι μισοί, με δύο τράπεζες,χωρίς εφορία και ΙΚΑ ,ουσιαστικά χωρίς εμπορικά καταστήματα αλλά με 600 περίπου κλίνες σε ξενοδοχεία και ενοικιαζόμενα, αρκετά αξιόλογα καφέ-ζαχαροπλαστεία-εστιατόρια που δεν φτάνουν να εξυπηρετήσουν τους τουρίστες αρκετές μέρες το χρόνο, μάλλον θα έβαζε τα γέλια. Στο μυαλό του βέβαια δεν θα περνούσε ποτέ πως το μοντέλο μπορεί να αλλάξει - και ενώ η αλλαγή ξεκίνησε ήπια (με την επίδραση του Internet π.χ στα εμπορικά), ολοκληρώνεται σχεδόν βίαια με τα απόνερα της κρίσης.
Το ερώτημα που έρχεται στο μυαλό είναι αναπόφευκτο. Πως φανταζόμαστε την Κόνιτσα σε 20 χρόνια από τώρα; Θέλουμε επιστροφή στο παλιό μοντέλο όπως αναπολούν οι περισσότεροι ή πρέπει να καταλάβουμε κάποια στιγμή πως αυτό είναι αδύνατο; Οι τέσσερις υποψήφιοι Δήμαρχοι θα ήθελα να σκεφτούν την εικόνα που θέλουν για την πόλη σε 20 χρόνια και να μας εξηγήσουν τον τρόπο που θα την πετύχουν. Αν ο τρόπος που θα προτείνουν είναι να ξαναγυρίσουν οι υπηρεσίες θα έλεγα να κρατήσουμε μικρό καλάθι, αν όμως έχουν τη βούληση  να στηρίξουν τις επιχειρήσεις μας και να προσελκύσουν κι άλλες , τότε αξίζει να τους ακούσουμε και να τους ψηφίσουμε. Και επιτέλους ας έρθει κι εκείνη η ώρα που κάποιος Δήμαρχος δεν θα έχει στο προεκλογικό του πρόγραμμα τα Λουτρά γιατί αυτό δεν θα χρειάζεται πια...

Κάποιο λάκκο έχει η φάβα...

Αφήνοντας πίσω το -εντυπωσιακό- Ντουμπάι (και το αντίστοιχο Άμπου Ντάμπι) κάτι δεν μου καθόταν καλά. Ακριβά αυτοκίνητα, χρυσός, ουρανοξύστες, πράσινο παντού (μέσα στην έρημο μην ξεχνιόμαστε...), μόδα, όλα πεντακάθαρα, εστιατόρια και καφέ γεμάτα, κόσμος -ντόπιος και κυρίως μετανάστες- ευτυχισμένος. Κι όλα αυτά σε ένα καθεστώς όπου όλα τα πάθη είναι απαγορευμένα, όπου ο νόμος της σαρίας υπερισχύει των δικαστηρίων, όπου η γυναίκες (όχι όλες βέβαια) κυκλοφορούν με μπούρκα, όπου ο βασιλιάς και το ισλάμ είναι οι ρυθμιστές της ζωής των ανθρώπων.Η εύκολη απάντηση σε όλα είναι πως το πετρέλαιο και το χρήμα λύνουν όλα τα προβλήματα. Μια καλοστημένη προπαγανδιστική μηχανή βοηθά τη σκέψη να πάει μόνη της εκεί. Οι ξεναγοί σε ενημερώνουν πως ο βασιλιάς και η οικογένεια του κυκλοφορούν χωρίς σωματοφύλακες γιατί "δεν έχουν εχθρούς", τα λεωφορεία και τα ταξί σε πάνε μόνο από τις χλιδάτες περιοχές ενώ σε ένα ατύχημα που προπεράσαμε ενημερωθήκαμε πως απαγορεύονται οι φωτογραφίες (προφανώς γιατί φοβούνται οποιαδήποτε δυσφήμιση).
Πόσο ουτοπικό είναι σε μια χώρα 10 εκατομμυρίων να μην υπάρχουν ναρκωτικά, πορνεία, να μην βρίσκεις αλκοόλ, φαντάζομαι να μην έχεις το δικαίωμα ούτε να νοιώθεις ομοφυλόφιλος, να μην υπάρχει εγκληματικότητα - κι όλα αυτά επειδή υπάρχουν λεφτά. Να μην μπορείς ούτε να είσαι φτωχός από επιλογή.

Είμαι σίγουρος πως τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα έχουν και άλλο πρόσωπο - μόνο και μόνο γιατί κατοικούνται από ανθρώπους. Και αυτοί έχουν πάθη από τη φύση τους. Περισσότερη αξία θα είχε ένα ταξίδι με σκοπό την ανακάλυψη αυτού του κόσμου - ίσως τότε που τα χρήματα δεν θα είναι αρκετά για να τον καλύψουν.

ΟΧΙ στον πόλεμο.

Έιχα συναντήσει πριν λίγα χρόνια και μέσα στη γενική δυσαρέσκεια για τις περικοπές στις δαπάνες του κράτους λόγω των επάρατων "μνημονίων" , έναν μακρινό θείο μου που πλησίαζε τα 85 του χρόνια. Χρόνια πάλευε με τον κάμπο -καμμία σχέση με τους αγρότες του "καναπέ"- και αυτό το έβλεπες ξεκάθαρα στα χέρια και στο δέρμα του. Πήγα να του συμπαρασταθώ λέγοντάς του για την αδικία που του έκοψαν την έτσι κι αλλιώς μικρή σύνταξη του ΟΓΑ, αλλά πρόλαβε και με απόστόμωσε: " Εφτασα κοντά 85, πέρασα κατοχή, Εμφύλιο, Χούντα , πείνασα , κρύφτηκα ,έφαγα ξύλο χωρίς λόγο, και θα με πειράξουν λίγα ψωροευρώ που θα χάσω λες εσύ; Αν έχω ειρήνη μέχρι να πεθάνω δεν θέλω τίποτε άλλο".
Στην αρχή μου φάνηκε λίγο κακομοίρικη και μίζερη η γωνία που έβλεπε τα πράγματα, όμως μόλις το καλοσκέφθηκα συνηδειτοποίησα πόσο κακομαθημένες είναι οι γενιές της Μεταπολίτευσης που δεν έζησαν τίποτε απ΄όλα αυτά.
Δεν μπορούμε να καταλάβουμε πόσο σημαντικό είναι το ότι ζούμε σε μια περιοχή του κόσμου όπου δεν έχει ζήσει πόλεμο εδώ και 75 περίπου χρόνια. Γκρινιάζουμε οι νέοι για την "Ευρώπη των ανισοτήτων και το έλλειμμα Δημοκρατίας(...)" και άλλες τέτοιες μπαρούφες ενώ κανείς μας δεν άκουσε σειρήνες που σε ωθούσαν στα καταφύγια ή τον γείτονα του να ψελλίζει "πεινάω".
Αυτές οι σκέψεις πραγματικά με κάνουν πολύ αισιόδοξο. Οι ειδικοί λένε πως μέσα στα επόμενα χρόνια ο πλανήτης θα γνωρίσει μια μεγάλη οικονομική ύφεση. Ε και ,λέω εγώ. Το πολύ πολύ να χάσουμε τις αποταμιεύσεις μας, άντε να χάσουμε και τη δουλειά μας. Αρκεί να μην έχουμε πόλεμο , αρκεί να μην χυθεί αίμα και όλα ξαναφτιάχνονται. Και όσο η Ευρώπη παραμένει ενωμένη , οι πιθανότητες  στρατιωτικής σύρραξης μικραίνουν...

Ο θάνατος είναι δίπλα

Είναι αλήθεια πως δεν αντιλαμβάνεσαι την πραγματική διάσταση της τραγικότητας ενός γεγονότος αν δεν χτυπήσει την πόρτα σου. Τα ναρκωτικά ήταν μέχρι πριν λίγο καιρό κάτι απόμακρο, κάτι που ήξερα μόνο από τον Μπάροουζ και το "Τζάνκι" ή από "Ρέκβιεμ για ένα όνειρο". Κακό πράμα μεν αλλά αφορούσε μόνο τους άλλους.
Μέχρι που ένα βράδυ χτυπάει το τηλέφωνο και σου λένε ψυχρά πως ο πρώτος ξάδελφός σου βρέθηκε νεκρός σε ένα ξενοδοχείο στην Ομόνοια μετά από χρήση πρέζας. Το πως έφτασε ως εκεί είναι μια ιστορία χρόνων με ενόχους όχι μόνο τον ίδιο - σημασία τώρα έχει το αποτέλεσμα που δυστυχώς είναι το μοναδικό μη αναστρέψιμο σε αυτόν τον κόσμο.
Ο Δημήτρης στα 37 του πρόλαβε να χαρεί λίγα - ίσως κάποιες στιγμές απόλαυσης σε μια άλλη διάσταση που ειλικρινά δεν θέλω να νοιώσω ποτέ. Αυτά που έχασε όμως ήταν σίγουρα περισσότερα. Δεν μπόρεσε να ταξιδέψει, δεν μπόρεσε να ερωτευθεί, δεν μπόρεσε να απολαύσει το σεξ, δεν ένοιωσε τη χαρά της οικογένειας, δεν κατάλαβε την ευτυχία της φιλίας, δεν μπόρεσε να κάνει ούτε  ένα καλό ξενύχτι στα μπουζούκια που όλοι έχουμε να θυμόμαστε, ούτε να σκάσει στο φαγητό και να μην μπορεί να κοιμηθεί έπειτα. Τα θυσίασε όλα αυτά άθελά του κυνηγώντας για χρόνια τη δόση του.
Από μικρός είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου πως στη ζωή δεν θα αρνηθώ να δοκιμάσω τα πάντα εκτός από ελάχιστα. Ένα από αυτά ήταν τα ναρκωτικά (ένα άλλο να μην σκοτώσω άνθρωπο και ένα τρίτο που δεν το λέω) και είμαι σίγουρος πως θα το τηρήσω 100% μετά από την εμπειρία που έζησα με τον θάνατο του Δημήτρη. Προσπάθησα σε αυτό το σοκ να έχει συμμετοχή όσο το δυνατόν περισσότερος κόσμος (ειδικά νέα παιδιά - ακόμη και τα παιδιά μου) - νομίζω πως είναι το ελάχιστο που μπορούσα να κάνω για να τους αποτρέψω από τέτοιου είδους "πειράματα" στη ζωή τους βλέποντας τον πόνο που προκαλούν. Ας είναι μια ελάχιστη βοήθεια που πρόσφερε ο Δημήτρης με το θάνατό του...

Οι σειρές που μπαίνουν στη ζωή μας

Ουσιαστικά η πρώτη τηλεοπτική σειρά που παρακολούθησα με πάθος ήταν το "Lost". Περίμενα πως και πως να βγει το επεισόδιο στην Αμερική για να το "κατεβάσω" κάθε Τρίτη πρωί-πρωί. Το "Lost" ήταν μοναδικό γιατί ουσιαστικά ήταν ένα τεράστιο πάζλ έξι κύκλων που το συμπλήρωνες κομμάτι-κομμάτι για έξι χρόνια. Οι δημιουργοί του σε έκαναν τόσο απλά να πιστεύεις τα πάντα και αυτό ήταν η μεγάλη τους επιτυχία. Το καλοκαίρι που μας πέρασε έκανα το πείραμα να ξαναδώ την συγκεκριμένη σειρά- πιο πολύ γιατί ήθελα κάτι ανάλαφρο το βράδυ πριν κοιμηθώ. Περιττό να αναφέρω πως πέρα από τους τρεις πρώτους κύκλους, το υπόλοιπο κομμάτι άγγιζε ακόμη και τα όρια της γελειότητας! Δεν μπαίνω σε λεπτομέρειες για τα σεναριακά ατοπήματα-που τότε ούτε καν να τα φανταστώ- αφού νομίζω πως το ουσιαστικό συμπέρασμα είναι πως έχουμε δει τόσες καλές σειρές από τότε, που οι απαιτήσεις για να τις παρακολουθήσεις ως το τέλος έχουν μεγιστοποιηθεί.
Κάποιος έγραψε πρόσφατα πως οι σειρές είναι η λογοτεχνία του σήμερα και ίσως να έχει και κάποιο δίκιο. Το στήσιμο των χαρακτήρων δεν έχει την πίεση του δίωρου μιας ταινίας αλλά μπορεί να εξελιχθεί όπως στη λογοτεχνία, ενώ η τεχνολογία μαζί με τα δυνατά σενάρια βγάζουν πραγματικά αριστουργήματα που σε μερικά χρόνια μπορεί να θεωρηθούν κλασσικά.
Θα προσπαθήσω να θυμηθώ μερικά από αυτά αλλά πρώτα θα αριθμήσω μερικά που ξεκίνησαν με πολύ καλές προοπτικές αλλά από ένα σημείο και μετά η ώρα -και τα επεισόδια!- δεν περνούσε με τίποτε (οι απαιτήσεις που λέγαμε...). Ήταν σίγουρα το Taboo, το Borderliner (αστυνομικοσκανδιναυικό-ό,τι πρέπει δηλαδή αλλά...) οι τελευταίοι κύκλοι του "24" που θυμάμαι χαρακτηριστικά. Σε αυτή την κατηγορία θα απογοητεύσω πολλούς βάζοντας και το "Casa de pappel" που είχε όλες τις σεναριακές προοπτικές για κάτι μοναδικό, αλλά κατέληξε σε μια μεγαλοπρεπή αριστερίστικη μπαρούφα (είχα καταλάβει πως κάτι δεν πήγαινε καλά από το χτίσιμο του χαρακτήρα της μάνας της επικεφαλής της αστυνομίας αλλά έκανα την παλαβή στο μυαλό μου...).
Το τι έχουν δει τα μάτια μας τόσα χρόνια αν καθήσεις και το σκεφθείς σε πιάνουν τύψεις για τις ώρες που αφιέρωσες (δεν λέω "έχασες"!) μποροστά σε μια οθόνη: Με ένα γρήγορο σκανάρισμα θυμάμαι το Homeland (οι πρώτοι κύκλοι μοναδικοί αλλά στο τέλος δεν αντέχεται), το Game of thrones φυσικά,το House of cards που μας βάζει για πρώτη φορά τόσο βαθιά στην έννοια της πολιτικής, το Sherlock, το Young Pope (που είναι ο δευτερος κύκλος γμτ;), o πρώτος κύκλος του True Detective, ο λατρεμένος Dexter, και οι τρεις κύκλοι του Narcos, το Stranger things (που δεν είναι και κανα αριστούργημα αλλά πρέπει να το δούμε...),το Prison Break χωρίς ενοχές, το εξαιρετικό για την ατμόσφαιρα της ναζιστικής Αμερικής The man in the high Castle, το αλλόκοτο Sinner, το ισλανδικό Trapped που για κάποιον που έχει ταξιδέψει εκεί αποδίδει μοναδικά την ιδιαίτερη καθημερινότητα, το ισραηλινό Fauda , το γερμανικό Dark και το Ozark όπου ο δεύτερος κύκλος παραδόξως είναι ανώτερος του πρώτου.
Για το τέλος κράτησα τις τρεις καλύτερες κατά τη γνώμη μου. Κοινό χαρακτηριστικό τους ο ρεαλισμός τόσο στην πλοκή όσο -κυρίως- στους χαρακτήρες και τους διαλόγους. Είναι το Fargo (ειδικά οι δύο πρώτοι κύκλοι) , το Breaking Bad και το prequel αυτού Better call Saul.
H τελευταία νομίζω πως κατάφερε να ξεπεράσει σε ποιότητα ακόμη και τη μεγάλη επιτυχία του Breaking Bad, και σήμερα που είδα το τελευταίο επεισόδιο του τέταρτου κύκλου είμαι σίγουρος πως είναι ό,τι πιο ολοκληρωμένο παίζεται αυτή τη στιγμή. Αργό ίσως αρκετές φορές για τους αμύητους, αλλά υπερβολικά έξυπνο(οι πλάκες του Saul με τον φίλο του και την Κim είναι πραγματικά βγαλμένες από το πεζοδρόμιο της ζωής), με χιούμορ που διαχέεται ακόμη και σε σκληρές σκηνές, με χαρακτήρες που λες πως κάπου δίπλα σου πρέπει να ζουν. Εδώ νομίζω αξίζει να πω πως ο Jimmy ταιριάζει πιο πολύ να είναι κάποιος Έλληνας παρά ο Αμερικάνος που έχουμε στο μυαλό μας. Είναι αυτός που θα βρει τη λύση προτιμώντας αν και δικηγόρος τον πλάγιο από τον νόμιμο τρόπο, εκείνος που θα πιστέψει στην οικογένεια και τους φίλους αν και τον πουλάνε, είναι ο παρεξηγημένος  "έλα μωρέ τώρα" που συναντάμε συχνά στη χώρα μας.
Κάθε ατάκα, κάθε σκηνή είναι μοναδική .Ο Mike είναι ο κακοποιός που θα μπορούσε να είναι άριστος σκακιστής και παίρνει μέρος σε μοναδικές σκηνές που τον οδηγούν σαν να ακολουθεί έναν μαθηματικό τύπο στις υπηρεσίες του Gus.
Νομίζω πως σεναριακά είναι ό,τι πιο άψογο έχει παιχτεί ποτέ - το καταλαβαίνεις καλύτερα βλέποντάς το δεύτερη και τρίτη φορά. Εξαλλου είναι το μόνο που μας απομένει μέχρι να δούμε τον πέμπτο κύκλο....

Αναποδιές

Δεν πιστεύω σε Θεούς, δεν πιστεύω στα ζώδια, δεν μιστεύω στο "μάτι", δεν πιστεύω στο κάρμα - η μόνη μου πίστη είναι η επιστήμη και έτσι προσπαθώ να λύσω ο,τιδήποτε μου στέκεται εμπόδιο ή δεν καταλαβαίνω.
Είναι κάποιες μέρες όμως που ό,τι έχει να κάνει με μένα πάει στραβά: στη δουλειά (από τις σχέσεις με τους υπαλλήλους μέχρι τις προμήθειες και την ποσότητα της δουλειάς), στις προσωπικές -οικογενειακές κυρίως- συναναστροφές (ακόμη και με τα παιδιά μου που σπάνια έχει συμβεί να "ηλεκτρισθούμε") , στις επενδύσεις που τυχαίνει να έχω κάνει κατά καιρούς ή και σε θέματα υγείας (τέσσερα ράμματα στο κεφάλι...).
Οπότε ακόμη και ένας λογικός άνθρωπος όπως θέλω να πιστεύω πως είμαι, μπαίνει άθελά του στον πειρασμό της μη λογικής ερμηνείας. Εκπέμπω μήπως κάποια "αρνητική ενέργεια" αυτές τις μέρες, όλοι και όλα συνωμοτούν εναντίον μου, ο Ερμής πήρε ανάστροφες (ή κάπως έτσι τελοσπάντων..) ή με μάτιασαν οι οχτροί μου;
Κάποιες στιγμές ζηλεύω εκείνους που σε αντίστοιχη περίπτωση θα πήγαιναν να ανάψουν ένα κεράκι στην εκκλησία ή θα έκαναν μια ειλικρινή προσευχή μετάνοιας στο Θεό τους, για τα όποια κρίματα νομίζουν πως έπραξαν και τιμωρούνται για αυτά. Είμαι σίγουρος πως η πλάνη τους θα τους κάνει το λιγότερο να νοιώσουν καλύτερα.
Όμως αφού δεν ανήκω συνειδητά εδώ και χρόνια σε αυτήν την κατηγορία ψάχνω να βρω τρόπους να ξεφύγω από την δίνη αυτή. Και δυστυχώς για μένα οι παραδοσιακοί τρόποι (διάβασμα,μουσική ,αθλητισμός κλπ) δεν πιάνουν τόπο. Οπότε για να ξεχαστώ κάνω κάτι που δεν είμαι και πολύ οπαδός - το ρίχνω στη δουλειά! Εδώ και μερικές ώρες έχω μαζέψει γύρω στα 50 κιλά κεράσια, έχω καθαρίσει το σπίτι, έχω βάλει πλυντήρια,πότισα τα δέντρα και τα λουλούδια μου, μέχρι και κάτι χαρτιά που έπρεπε να στείλω σε μια υπηρεσία και περίμεναν εδώ και μήνες τα μάζεψα για να φύγουν αύριο.
Θα είμαι καλύτερα αργότερα; Δεν το ξέρω ακόμη αλλά η προσπάθειά μου είχε να κάνει με τούτον τον κόσμο!