Φυσικά και δεν είμαστε ρατσιστές - ούτε στην Κόνιτσα,ούτε στην Ελλάδα. Όποιον και να ρωτήσεις αυτό θα σου πει. Αυτό λέγαν οι (γηγενείς;) Κονιτσιώτες ακόμη κι όταν ήρθαν με την ανταλλαγή πληθυσμών οι Μικρασιάτες κι ας τους λέγαν για χρόνια Τουρκόσπορους. Ούτε όταν κατακτούσαμε το Ευρωπαικό το 2004 και φωνάζαμε εν χορώ "δεν θα γίνεις Έλληνας ποτέ, Αλβανέ-Αλβανέ" είμασταν ρατσιστές. Ούτε φυσικά όταν λέμε πως "είναι πονηρός αφού είναι Βλάχος" ή "κιμπάρης επειδή είναι Σαλονικιός" (ανάποδος ρατσισμός αυτό).Όταν ζούσαμε μόνοι μας και ήμαστε όλοι ίδιοι δεν είχαμε κανένα πρόβλημα με κανέναν, τι κάναμε όμως όταν η ζωή μας έστελνε μες στα πόδια μας κάποιοιυς "άλλους";
Ρατσισμός είναι η προκατάληψη για κάποιον λόγω του χρώματός του αλλά είναι και τα χαρακτηριστικά που δίνουμε σε ολόκληρες κοινωνικές ομάδες παίρνοντας ένα μικρό-και άρα λανθασμένο εξ ορισμού- δείγμα. Είναι εύκολο βέβαια και μας λύνει πολλά προβλήματα. Όπως και εύκολο είναι να τον αντιμετωπίσεις με πορείες αντιρατσιστικές, με καταδίκες και άλλα τέτοια ωραία που δεν μας δίνουν τίποτε άλλο από ένα ωραίο άλλοθι πως πράξαμε το καθήκον μας και ανήκουμε στον δημοκρατικό χώρο. Βάζοντας και το πονηρό δίλημμα πως αν δεν συμμετέχεις σε όλα αυτά ανήκεις στην αντίθετη πλευρά. Ως γνωστό η Αριστερά θέλει να οικειοποιείται αυτό το αντιρατσιστικό αίσθημα, μονοπωλώντας τις πορείες και τις διαδηλώσεις - κάτι που έγινε και από το ΚΚΕ στην πόλη μας (που βέβαια δεν είναι ρατσιστές ούτε με τους Αμερικάνους,ούτε με τους βιομηχάνους ) . Αλήθεια οι αντιρατσιστές κυβερνώντες σκέφτηκαν ποτέ πως τα κατάφεραν με το μεταναστευτικό στη Μόρια και θυμούνται πως έστειλαν στο αυτόφωρο δημοσιογράφους επειδή τόλμησαν να τους κάνουν κριτική στο θέμα αυτό; Η υποκρισία ποτέ δεν έλλειψε σε αυτή τη χώρα - εκείνοι που μας κουνάνε το δάκτυλο πως πρέπει πάμε σε μια αντιρατσιστική πορεία γιατί αλλιώς κινδυνεύουμε να χαρακτηριστούμε φασίστες, ας κοιτάξουν πρώτα τον εαυτό τους στον καθρέπτη. Η νίκη ενάντια στον ρατσισμό είναι μια καθαρά προσωπική υπόθεση, είναι ένας αγώνας που πρέπει να κάνουμε συνεχώς με τον εαυτό μας, με τη φύση μας και δεν εξαργυρώνεται με μια πορεία ή μια ανακοίνωση. (ευχαριστώ τον δάσκαλο Ν.Δήμου που μου το δίδαξε αυτό).
Ρατσισμός είναι η προκατάληψη για κάποιον λόγω του χρώματός του αλλά είναι και τα χαρακτηριστικά που δίνουμε σε ολόκληρες κοινωνικές ομάδες παίρνοντας ένα μικρό-και άρα λανθασμένο εξ ορισμού- δείγμα. Είναι εύκολο βέβαια και μας λύνει πολλά προβλήματα. Όπως και εύκολο είναι να τον αντιμετωπίσεις με πορείες αντιρατσιστικές, με καταδίκες και άλλα τέτοια ωραία που δεν μας δίνουν τίποτε άλλο από ένα ωραίο άλλοθι πως πράξαμε το καθήκον μας και ανήκουμε στον δημοκρατικό χώρο. Βάζοντας και το πονηρό δίλημμα πως αν δεν συμμετέχεις σε όλα αυτά ανήκεις στην αντίθετη πλευρά. Ως γνωστό η Αριστερά θέλει να οικειοποιείται αυτό το αντιρατσιστικό αίσθημα, μονοπωλώντας τις πορείες και τις διαδηλώσεις - κάτι που έγινε και από το ΚΚΕ στην πόλη μας (που βέβαια δεν είναι ρατσιστές ούτε με τους Αμερικάνους,ούτε με τους βιομηχάνους ) . Αλήθεια οι αντιρατσιστές κυβερνώντες σκέφτηκαν ποτέ πως τα κατάφεραν με το μεταναστευτικό στη Μόρια και θυμούνται πως έστειλαν στο αυτόφωρο δημοσιογράφους επειδή τόλμησαν να τους κάνουν κριτική στο θέμα αυτό; Η υποκρισία ποτέ δεν έλλειψε σε αυτή τη χώρα - εκείνοι που μας κουνάνε το δάκτυλο πως πρέπει πάμε σε μια αντιρατσιστική πορεία γιατί αλλιώς κινδυνεύουμε να χαρακτηριστούμε φασίστες, ας κοιτάξουν πρώτα τον εαυτό τους στον καθρέπτη. Η νίκη ενάντια στον ρατσισμό είναι μια καθαρά προσωπική υπόθεση, είναι ένας αγώνας που πρέπει να κάνουμε συνεχώς με τον εαυτό μας, με τη φύση μας και δεν εξαργυρώνεται με μια πορεία ή μια ανακοίνωση. (ευχαριστώ τον δάσκαλο Ν.Δήμου που μου το δίδαξε αυτό).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου