Ανανέωση

Ο Έσρα και η Έσθερ φτάνοντας για διακοπές κάθε χρόνο για μια δεκαετία σχεδόν τώρα , το πρώτο πράγμα που με ρωτάνε χαμογελώντας είναι τι καινούριο έφτιαξα φέτος διαψεύδοντας τον εαυτό μου για ακόμη μία φορά.

Αναρωτιέμαι πόσες φορές τα τελευταία χρόνια έχω πει "φτάνει ως εδώ" στα επιχειρηματικά μου σχέδια. Έχοντας πατήσει τα 44 σκέφτηκα πολλάκις  πως ήρθε η ώρα απλά να διαχειριστώ σωστά αυτά που έχω δημιουργήσει και να συντηρήσω έτσι το εισόδημά μου.

Βλέπω τριγύρω μου συνομίληκους που χρειάζονται και ψάχνουν την ανανέωση στη ζωή τους - άλλος με ταξίδια,άλλος με βιβλία,άλλος ψάχνοντας χόμπι. Τα έχω δοκιμάσει όλα όμως τίποτε δεν με κάνει πιο φρέσκο από μια καινούρια ιδέα που με την προοπτική να πετύχει ,μου απογειώνει τη διάθεση.

Δεν ξέρω κάποιον στον κύκλο μου που τα τελευταία χρόνια της κρίσης να αύξησε το εισόδημά του. Φυσικά ανήκω και εγώ σε αυτήν την κατηγορία. Αρνούμαι όμως να αλλάξω τον τρόπο ζωής μου επειδή βγάζω λιγότερα - το κίνητρο να σκεφτώ κάτι που θα με ισορροπήσει οικονομικά δημιουργείται έτσι.

Έχω καταστρώσει τα πλάνα μου για την επόμενη διετία ήδη. Τέσσερα σχέδια - όλα μέτριου ή χαμηλού ρίσκου, με λίγο κεφάλαιο ,επένδυση σε σωστούς συνεργάτες και πίστη στη διάρκεια τους (ποτέ δεν έχω κάνει "αρπαχτές" εξάλλου).

Από την εικοσαετή εμπειρία μου ξέρω πως είναι δύσκολο πράγμα να "διαβάσεις" την αγορά - μια μικρή λεπτομέρεια που δεν σχεδίασες σωστά μπορεί να κάνει ένα πλάνο να καταρεύσει (την έχω πατήσει δύο φορές εξάλλου).

Ξέρω μέσα μου πως έτσι θα είμαι μια ζωή. Δεν μπορώ να σκεφτώ τον εαυτό μου συνταξιούχο να περιμένει στη σιγουριά του γκισέ κάθε πρώτη του μηνός - θα είναι σαν να έχω σηκώσει λευκή σημαία.

Εξάλλου στα γεράματα θα χρειάζομαι περισσότερη ανανέωση έτσι δεν είναι;

Kυριακές της ζωής μου

Εκκλησία,βαρεμάρα,αντίδωρο,παππούς στο σπίτι,μασίνα,κρέας με πατάτες,μυρωδιές,
Πάστα στον Κοκοβέ,Ανδρέας,μικρόφωνο στα γήπεδα,Σαρελάκος,Χατζηπαναγής,
Αθλητική Κυριακή,
Ντιούκς,Panini,ξαδέρφια,ποδήλατο,ξύλο,playmobil στα γειτονόπουλα,Αθλητική Ηχώ,
τσόντες,Βέρν,Πίνδος,χώμα,ραδιόφωνο,ΠΡΟΠΟ,Amstrad6128,Γιώργος,ποτάμι,
μπάνιο,Iron Maiden,θείες στο σπίτι,
διάβασμα,νεύρα,σκίρτημα,μοναξιά,
Ύπνος,hangover,σεξ,μπύρες,Φίλαθλος,Beverly Hills,γλυκά,σεξ,θάλασσα,Καλογριά,Prince,Πουκεβίλ,mr.Burger,μακαρόνια,ΠλατείαΌλγας,θεία Κούλα
Κατερίνη,παραλία,Καυτατζόγλειο,κοπάνα,χακί,Κοζάνη,Φούντας,Βελβεντό,Hondacivic,ύπνος,ύπνος,μπάσκετ,άρβυλα,φραπέ
Δουλειά,άγχος,καφέδες,νεύρα,λεφτά,ξενύχτι,κόσμος
ΔΈθνική,οικογένεια,σπίτι,Κόνιτσα,5χ5,Μαρίνος,
Κυριακή

Ηθοποιοί πελάτες

Ένα από τα οφέλη της δουλειάς μου που μου πρόσφερε τα 20 περίπου χρόνια που ασχολούμαι με το ξενοδοχείο μου, είναι να διαβάζω τους χαρακτήρες των ανθρώπων. Φυσικά είναι δύσκολο μέσα σε 2-3 μέρες που συναναστρέφεσαι με κάποιον να τον καταλάβεις πραγματικά, όμως εκεί είναι το μυστικό - σπάνια κάποιος σε αυτό το μικρό χρονικό διάστημα (ειδικά σε διακοπές) να δείξει το πραγματικό του πρόσωπο.
Περισσότερο νοιώθω πως έχω να κάνω με ηθοποιούς παρά με πελάτες. Έρχονται να παίξουν για 2-3 μέρες το ρόλο τους και φεύγουν. Πρέπει να είναι καλοί γονείς,καλοί σύζυγοι, καλοί κουμπάροι,αγαπημένες φιλενάδες,θερμοί εραστές,ακόμη και υγιείς αν είναι άρρωστοι. Όλοι ξέρω πως υποκρίνονται. Μόνο τα παιδιά λένε την αλήθεια και αυτά γιατί τώρα μαθαίνουν από τους μεγάλους πως να την κρύβουν.
Ένας συνταξιούχος αεροπόρος ερχόταν με τη γυναίκα του για πάνω από 10 χρόνια - από ένα σημείο και μετά μπορεί και 2-3 φορές το χρόνο. Στην αρχή νόμισα πως του άρεσε απλά το μέρος και εγώ ως άνθρωπος - ήταν τόσο διαχυτικός και φιλικός όμως που έφτανε στα όρια της καταπίεσης. Αποδείχθηκε πως ήταν απλά μόνος σε μια μεγάλη πόλη, χωρίς παρέες και φίλους και εκλειπαρούσε ουσιαστικά ταξιδεύοντας εδώ για λίγη συντροφιά. Η ρήξη μεταξύ μας - από μέρους του φυσικά - ήρθε για ασήμαντη αφορμή.
Ο βασικός κανόνας είναι να μην πιστεύεις αυτό που βλέπεις. Οι προσδοκίες των ζευγαριών - κυρίως- πως σε ένα Σαββατοκύριακο θα σβήσουν τα προβλήματά τους, αποδεικνύονται μεγαλοπρεπείς ψευδαισθήσεις - το βλέπω πλέον εύκολα στο
βλέμμα τους κατά την αναχώρηση, το έβλεπα και στις στιγμές σιωπής και αμηχανίας που τους ξέφευγαν κατά τη διαμονή τους.
Κάπου κάπου κάποιος αποκαλύπτει μόνος τις σκέψεις του - πίνοντας δυό ποτηράκια παραπάνω και ξέροντας πως δεν θα με ξαναδεί ποτέ για να κινδυνεύσει να διαδοθεί το μυστικό (πάντως αυτό μου έχει τύχει και σε μένα - θυμάμαι πριν χρόνια να λέω τον πόνο μου σε έναν ταξιτζή στην Αθήνα που ούτε με ήξερε ούτε θα με ξανάβλεπε).
Και φυσικά το ερώτημα είναι ένα: Ελευθερία σκέψεων,συναισθημάτων με κίνδυνο την μοναξιά και την απομόνωση ή (ελεγχόμενη;) υποκρισία και συμβιβασμός με κέρδος την κοινωνικότητα;

Συγκρίνοντας δύο ίδιες πόλεις

Στην Κόνιτσα ζουν περίπου 3000 άτομα. Το περιβάλλον εδώ είναι ιδανικό για να ισχυριστείς πως μπορείς να περάσεις μια ζωή κοντά στη φύση, χωρίς πολύ άγχος, σε ένα ήσυχο περιβάλλον. Έχουμε απ΄όλα εξάλλου - βουνά ,ποτάμια,καθαρή ατμόσφαιρα, όχι ακραίες θερμοκρασίες, πολύ ήλιο και αρκετές βροχές και τόσα χιόνια ώστε να μην γίνονται και ενοχλητικά. Κάτι πολύ σημαντικό λείπει όμως και οι περισσότεροι ζουν καταθλιπτικά - ίσως στα όρια της μιζέριας.

Το τελευταίο μου ταξίδι ήταν στη Βόρεια Νορβηγία - 3 μέρες τις πέρασα στα νησιά Λοφότεν και την μεγαλύτερη πόλη τους το Svolvaer με πληθυσμό περίπου σαν την Κόνιτσα. Οι θερμοκρασίες εκεί ήταν μονίμως κάτω από το μηδέν -πήγα τον Ιανουάριο- , ξημέρωνε γύρω στις 10 και νύχτωνε στις 3 το μεσημέρι με ένα αμυδρό φως την "ημέρα". Οι δρόμοι παγωμένοι , ο αέρας κρύος και είτε θα χιόνιζε είτε θα έβρεχε έντονα χωρίς ουσιαστικά να μπορείς να κυκλοφορήσεις.
Η πρώτη σκέψη που κάνεις είναι πως μόνο παλαβοί θα μπορούσαν να ζουν μόνιμα εκεί. Κι όμως! Δεν υπήρχε άνθρωπος να δυσανασχετήσει με όλα αυτά - όλοι ήταν χαρούμενοι και θα τολμούσα να πω ευτυχισμένοι.

Η απάντηση διαπίστωσα πως ήταν απλή : ήταν όλοι αν όχι πλούσιοι ,τουλάχιστον ευκατάστατοι. Στο Svolvaer ο κόσμος ασχολείται με το ψάρεμα κυρίως μπακαλιάρου αλλά δεν μένει εκεί. Υπάρχει εργοστάσιο που επεξεργάζεται τα ψάρια και τα τυποποιεί για την προώθηση σε σημεία πώλησης σε όλο τον κόσμο μαζί με παράγωγά τους (μουρουνέλαιο κλπ). Επίσης στην πόλη λειτουργεί ναυπηγείο για μεγάλα πλοία που έρχονται από όλη τη χώρα για επισκευές. Τέλος ο τουρισμός εκμεταλεύεται στο έπακρο το φυσικό περιβάλλον με αποτέλεσμα να λειτουργούν μερικές μεγάλες ξενοδοχειακές μονάδες και παραπλήσιες δραστηριότητες (εταιρείες ξενάγησης,καφέ, εστιατόρια κλπ).
Το αποτέλεσμα προφανές : μεγάλο εισόδημα για όλους τους κατοίκους που τους επιτρέπει να ζουν μια άνετη ζωή με καλά αυτοκίνητα,μεγάλα σπίτια ,ταξίδια και γενικά να καλύπτουν τα μειονεκτήματα της πόλης τους με αυτό που λέμε "καταναλωτισμό".

Η σύγκριση με την πόλη μου μόνο θλίψη και αγανάκτηση μου έφερε. Φτιάξαμε μια πόλη συνταξιούχων που μαραζώνει κάθε μέρα, με νέους χωρίς όρεξη για δημιουργία, με όνειρα που περιορίζονται σε μια θεσούλα στο Δημόσιο. Σε μια πόλη που όπως μου είχε πει κάποτε ένας Ολλανδός είναι "στρωμένη με πενηνταεύρα αλλά δεν ξέρετε να τα μαζέψετε"...

Ταξίδια

"Ο φασισμός θεραπεύεται με το διάβασμα και ο ρατσισμός με τα ταξίδια" είχε πει κάποιος Ουναμούνο και τελευταία το μότο του αυτό έγινε viral στο facebook. Η αλήθεια είναι πως και οι δύο "αρρώστιες" είναι κολλητικές (ίσως μέσω μιμιδίων που εμπνεύστηκε πριν λίγα χρόνια ο R.Dawkins) και διαδίδονται εύκολα και ακούσια τις περισσότερες φορές από τις μικρές ηλικίες εκμεταλευόμενες το οικογενειακό,φιλικό και σχολικό περιβάλλον.

Δεν νομίζω πως είμαστε η μειοψηφία εκείνοι που μεγαλώσαμε ακούγοντας πως "οι μαύροι είναι χαζοί, οι Εβραίοι είναι αδίστακτοι, οι Άγγλοι (διαιτητές κυρίως..) αδερφές, οι Γερμανοί ψυχροί και φυσικά οι Έλληνες πανέξυπνοι και αδικημένοι ". Μετά η πραγματικότητα αρχίζει σιγά σιγά να διαψεύδει όλα αυτά αλλά όντως ένας καλός τρόπος να πεισθείς είναι να γνωρίσεις από κοντά ανθρώπους, συνήθειες , καθημερινότητες.

Ένα πράγμα που μου είχε κολλήσει από μικρός ήταν πως Εβραίοι και Μουσουλμάνοι σκοτώνονται έτσι κι αλλιώς μόλις αντικρίσουν ο ένας τον άλλο. Μέχρι που πήγα στο Μαρόκο και κατάλαβα πως η -πολύ μικρότερη- εβραική κοινότητα δεν αντιμετωπίζει κανένα πρόβλημα με τη μουσουλμανική - ίσα ίσα οι οικονομικές και φιλικές συναλλαγές που είχαν μου έδωσαν την εντύπωση πως ήταν προτιμητέες και από τις δύο πλευρές. Το ίδιο κατάλαβα και στο Μαυρίκιο όπου μπλεκόταν και Χριστιανοί - εκεί μάλιστα οι κάτοικοι μου φανήκαν θρησκευτικά περισσότερο αδιάφοροι.

                                                 (μια μέρα στο Μαρακές)

Στα 44 μου έχω ταξιδέψει σε 21 χώρες (Αλβανία,Ισπανία,Ιταλία,Γερμανία,Αυστρία,Γαλλία,Βρετανία,Δανία,Βέλγιο,

Ολλανδία,Φύρομ,Ισλανδία,Νορβηγία,Ουγγαρία,ΗΠΑ,Περού,Νεπάλ,Μαυρίκιο,

Ντουμπάι,Ταυλάνδη,Μαρόκο) - μεγάλο μέρος του εισοδήματός μου κατευθύνεται στα ταξίδια και αυτό εύχομαι να συμβαίνει και στο μέλλον. Μακάρι να μπορέσω να ταξιδέψω σε όλες τις χώρες του κόσμου , πολύ φοβάμαι πως τα είτε τα χρονικά περιθώρια της πεπερασμένης ύπαρξής μου δεν θα το επιτρέψουν , ή δεν θα έχω την οικονομική δυνατότητα, ή οι συνθήκες θα συνεχίσουν να είναι απαγορευτικές σε κάποια μέρη (όσα λεφτά και να έχεις δεν μπορείς να επισκεφθείς τη Β.Κορέα ας πούμε).

                                          (πεζόδρομος στην Κοπεγχάγη)

Όλα τα μέρη κάτι είχαν να μου πουν πάντως - κάποια νομίζω πως δεν θα μου έδιναν πάλι το ερέθισμα να τα ξαναεπισκεφθώ (κυρίως τα κλασσικά Δυτικοευρωπαικά κράτη) , κάποια όμως έχω σκοπό να τα δω πάλι κυρίως λόγω της φυσικής ομορφιάς τους (Ταυλάνδη,Ισλανδία).

                                                   (παιχνίδι στα χιόνια)

Ειδικά την Ισλανδία τη βάζω ένα επίπεδο επάνω από όλες τις άλλες χώρες - πήγα εκεί μες το καταχείμωνο , με χαμηλές θερμοκρασίες, σκοτάδι και πέρασα υπέροχα με την οικογένειά μου και τους αργοκίνητους κατοίκους της! Την επόμενη φορά θα δοκιμάσω καλοκαίρι να πάω οδικώς.

Το τελευταίο ταξίδι μου ήταν στη Νορβηγία και τα νησιά Λοφότεν. Λεπτομέρειες προσεχώς..

Υ.Γ. Μόλις άκουσα έναν "αγανακτισμένο" Κρητικό αγρότη που ήρθε κατά δήλωση του στην Αθήνα μετά από 25 χρόνια και "ήταν αγνώριστη αφού ήταν γεμάτη με μαύρους,Πακιστανούς,Κινέζους". Φαντάζομαι το χωριό του στην Κρήτη θα μην μολύνθηκε αυτά τα 25 χρόνια και να μην επέτρεψε ούτε να μπει ούτε να βγει κανένας από αυτό αυτά τα 25 χρόνια για να μην γίνει κι αυτό αγνώριστο...

Βιβλία

Προχθές το βράδυ κατάλαβα μετά από πολύ καιρό την έννοια της στέρησης. Μπορεί να μην διαβάζω κάθε μέρα πριν με πάρει ο ύπνος, όμως η αίσθηση πως έχω ένα βιβλίο στη μέση μου δίνει την ασφάλεια πως ανά πάσα στιγμή μπορώ να διαβάσω λίγο παρακάτω. Όμως ο λάθος σχεδιασμός του προηγούμενου αναγνώσματος (μικρό βιβλίο που διαβάστηκε μονοκοπανιά σε ένα απόγευμα -"Σχέσεις¨του Χαριτόπουλου) με άφησε ρέστο.

Τα τελευταία χρόνια η περίοδος μέσα Σεπτεμβρίου με μέσα Απριλίου, που ακολουθεί μετά από μια έντονη -επαγγελματικά- καλοκαιρινή σεζόν, είναι η καλύτερη για διάβασμα για μένα. Μάλιστα είχα βάλει στόχο να τελειώνω ένα βιβλίο την εβδομάδα - πάνω κάτω πρέπει να τον πετυχαίνω πάντως (υπολογίστε το κόστος 4 το μήνα επί 12 μήνες =48*15 ευρώ μέσο όρο - περίπου 700 ευρώ το χρόνο-για μένα σίγουρα βγάζουν τα λεφτά τους).

Τι βιβλία είναι αυτά και πως τα επιλέγω; Μέχρι πρίν λίγο καιρό δεν υπήρχαν κριτίρια - τα μόνα που δυσκολευόμουν να διαβάσω ήταν αυτά που μου πρότεινε κάποιος άλλος ( το γιατί υποθέτω έχει να κάνει με εγωιστικές αιτίες...) - μπορούσα από ένα ιστορικό να πηδήξω σε ένα πολιτικό ή λογοτεχνικό. Το τελευταίο διάστημα αποφάσισα να βάλω λίγη τάξη στο χάος της επιλογής - π.χ. όταν ξεκινάω έναν συγγραφέα να τον εξαντλώ μέχρι να νιώσω πως δεν έχει κάτι καινούριο να μου δώσει - το έκανα πριν τις γιορτές με τον αγαπημένο Philip Roth, ο "Ζούκερμαν Δεσμώτης" ήταν το τελευταίο μετά από περίπου 15!

Το ίδιο έκανα με την Σώτη Τριανταφύλλου και τον Αντώνη Σουρούνη (που ανακάλυψα αργά με αφορμή το θάνατό του) ή τον Καλβίνο και τον εξαιρετικό Ζοσέ Σαραμάγκου-μου μένει να βρω το "περί Τυφλότητος¨ και να ξεμπερδεύω και μαυτόν).
Η τελευταία σελίδα πριν το εξώφυλλο δεν παραμένει σχεδόν ποτέ λευκή. Θα έχει τουλάχιστον μια ημερομηνία (την ημέρα που τελείωσα την ανάγνωση) και ο,τιδήποτε άλλο μπορεί να την διακόψει ενδιάμεσα - συνήθως έχω σημειωμένο κάποιο τηλέφωνο για κράτηση πελάτη στο ξενοδοχείο μου.
Πολλά έχουν υπογραμμίσεις και σημειώσεις δίπλα αφήνοντας την εντύπωση πως κάποια στιγμή θα τα ξαναδιαβάσω στα γρήγορα (μέσα μου πιστεύω όμως πως να επιστρέφεις σε ένα παλιό βιβλίο είναι το ίδιο με το να επιστρέφεις μετά από χρόνια σε μια ίδια γυναίκα- δεν θα έχει εκπλήξεις και ενδιαφέρον , οπότε...).
Τι μένει απ΄όλη αυτή τη σπατάλη χρήματος και χρόνου είναι ένα ερώτημα. Σίγουρα δεν είμαι συγκεντρωμένος όλες τις στιγμές που διαβάζω - μπορεί να είμαι ώρα στην ίδια σελίδα ή να τις περνάω τόσο γρήγορα σκεπτόμενος άλλα πράγματα - πόσο άδικο για τον δημιουργό και πόσες τύψεις για μένα μετά.

Η φωτογραφία είναι από το Tromso ,μια μικρή πόλη 70000 κατοίκων στη Νορβηγία, κοντά στον Αρκτικό κύκλο που επισκέφθηκα πρίν ένα μήνα. Είναι η δημόσια βιβλιοθήκη της πόλης - ένα κατασκεύασμα που σε ελκύει να μπεις μέσα -φυσικά και το έκανα. Τρία πατώματα και δεκάδες παρέες έπιναν τον καφέ τους και συζητούσαν πάνω από άπειρα βιβλία έχοντας μια οθόνη υπολογιστή μπροστά τους. Φοιτητές , μαθητές, ακόμη και παιδάκια νηπιαγωγίου με τους γονείς τους ξεφύλλιζαν, γελούσαν, προβληματιζόταν με αφορμή κάποιο βιβλίο!
Δεν μ΄αρέσει να κάνω συγκρίσεις σε λαούς και τις συνήθειές τους. Είμαστε όμως από την κατασκευή μας όλοι οι άνθρωποι περίεργοι να ανακαλύψουμε. Δεν είναι λοιπόν πιο φυσιολογικό να κυνηγάς τη γνώση για να ικανοποιήσεις την  περιέργειά σου από το να την αφήνεις κρυμμένη;

Το σχέδιο μας για το μέλλον

Φανταστείτε αμέσως μετά το σεισμό του ΄96 στην Κόνιτσα να αποφασίζαμε ότι όλες οι κατοικίες που ανακατασκευάστηκαν ή χτίστηκαν από την αρχή θα ακολουθούσαν ένα συγκεκριμένο (παραδοσιακό) μοτίβο. Φανταστείτε να μην ξεσηκωνόμασταν (θυμάστε τις επιστολές και τις υπογραφές;) πριν μερικά χρόνια εναντίον εκείνης της εταιρίας με τα ελικόπτερα που έκανε εκδρομές στη Δρακόλιμνη. Ο κατάλογος των χαμένων ευκαιριών (και των σπαταλών φυσικά) είναι μακρύς τουλάχιστον για τα τελευταία είκοσι χρόνια. Απλά σήμερα ψάχνουμε για δουλειές ενώ κάποτε αρνούμασταν να αλλάξουμε λίγο τη βόλεψή μας ("δεν μας αφήνουν τα ελικόπτερα να κοιμηθούμε το μεσημέρι") , για να τις προσυλκύσουμε.

Αυτά ανήκουν στο παρελθόν όμως και το θέμα είναι τι κάνουμε τώρα. Τα ανέφερα ενδεικτικά για να δείξω πως το μέλλον φτιάχνεται ανάλογα με τις ενέργειές μας στο παρόν.

Νομίζω πως τα επόμενα χρόνια πρέπει να είμαστε έτοιμοι για μεγάλες αλλαγές στον τρόπο λειτουργίας του κράτους. Η παρούσα κυβέρνηση απλά θα επιταχύνει την κατάρευση του σάπιου μοντέλου διοίκησης της χώρας. Έχω την πεποίθηση πως η επόμενη θα είναι κυβέρνηση πραγματικών μεταρρυθμιστών και αυτό θα επηρέσει άμεσα την τοπική Αυτοδιοίκηση.

Πιστεύω πως μέχρι το 2020 οι Δήμοι θα είναι οικονομικά αυτοτελείς. Τα έσοδά τους όπως στις περισσότερες φιλελεύθερες χώρες θα προέρχονται απευθείας από τους πολίτες (από τον φόρο ακινήτων ας πούμε που σήμερα πέφτει στη μαύρη τρύπα των γενικών εσόδων του κράτους). Έτσι το περιθώριο για σπατάλες περιορίζεται για την εκάστοτε δημοτική αρχή ή οποία πρέπει να μάθει να λογοδοτεί άμεσα στον πολίτη για το που πάνε τα λεφτά του. Πάγια άποψη μου είναι πως πρέπει να προετοιμάσουμε το έδαφος για τη σωστή λειτουργία ενός καλού σχολείου για κάθε βαθμίδα εκπαίδευσης καθώς και ενός καλά οργανωμένου κέντρου Υγείας. Αυτά δίνουν ασφάλεια και αυτοπεποίθηση στον πολίτη.

Τόσα χρόνια η Κόνιτσα έκανε ένα στρατηγικό λάθος. Επένδυσε πολλά χρήματα σε έργα ,διαφήμιση κλπ σε μια περιοχή (Μαστοροχώρια) που δεν αναπτύχθηκε ποτέ. Ούτε κατάφερε να κρατήσει ντόπιους κατοίκους σε αυτά ούτε να προσελκύσει επενδυτές που θα τα εκμεταλευτούν τουριστικά. Σήμερα έχουν ελάχιστο κόσμο ,ελέχιστους επισκέπτες,ποτέ δεν κατάφεραν ούτε να ακουμπήσουν τη φήμη των Ζαγοροχωρίων και κοστίζουν δυσανάλογα για τη συντήρησή τους. Νομίζω πως το πείραμα απέτυχε και δεν αξίζει να επιμείνουμε περισσότερο. Τα έργα τα χρειάζεται η Κόνιτσα η οποία απέδειξε πως μπορεί να αποτελέσει αξιοπρόσεκτο σημείο στον τουριστικό χάρτη της χώρας. Μπορεί να δυσαρεστώ αρκετούς αλλά πρέπει να σταματήσουμε να φτιάχνουμε πλατείες για να πάρουμε την ψήφο του ετεροδημότη του Δεκαπενταύγουστου.

Τέλος έχω την πεποίθηση πως τα επόμενα χρόνια θα αρχίσει η λειτουργία ιδιωτικών πανεπιστημίων ή παραρτημάτων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων του εξωτερικού και στην Ελλάδα. Η Κόνιτσα έχει έτοιμες υποδομές (Αναγνωστοπούλειο Ίδρυμα και Σχολές Εκπαίδευσης) για να είναι πρωτοπόρα στη χώρα. Μπορούμε να κάνουμε επαφές από τώρα για να παραχωρηθούν τα κτίρια με μακροχρόνια μίσθωση και ευνοικούς όρους σε ιδιωτικά ιδρύματα με αντάλλαγμα την λειτουργία πανεπιστημιακών τμημάτων. Είναι κάτι που θα άλλαζε την όψη και το εισόδημα των κατοίκων της πόλης.

Ελπίζω να μην διαψευσθώ στις προβλέψεις μου αλλά και να μην ξαναδιαβάσουμε το κείμενο αυτό μετά από είκοσι χρόνια κουνώντας απλά το κεφάλι.