Στον πολιτικό διάλογο που διεξάγεται καθημερινά είναι εξαιρετικά θολός ο ορισμός του "δημόσιου συμφέροντος".Όλοι το επικαλούνται ως έννοια αλλά ελάχιστοι δείχνουν πραγματική διάθεση να υποχωρήσουν σε κάποια θέση τους έτσι ώστε να ευνοηθούν συνολικά περισσότεροι.
Σίγουρο είναι πως τα τελευταία 2,5 χρόνια διεξάγεται ένας πόλεμος στη χώρα μας. Και όπως όλοι οι πόλεμοι έχει και θύματα.Και μάλιστα πολλά που μάλλον έπεσαν στο βωμό μιας αόριστης "σωτηρίας της χώρας".Επίσης αποδείχθηκε πως η πολιτική τάξη κινήθηκε αυτή την περίοδο με την τακτική "βλέποντας και κάνοντας",χωρίς πλάνο και πρόταση. Τα αποτελέσματα δεν αμφισβητούνται πια: 1,5εκ. άνεργοι,συρρίκνωση του ΑΕΠ,μετανάστευση νέων και επιχειρήσεων,ελλείψεις σε φάρμακα και κυρίως ελάχιστες προσδοκίες για το μέλλον.
Μπορούσαν άραγε τα πράγματα να είναι καλύτερα? Αν δινόταν σήμερα η ευκαιρία στον μέσο Έλληνα να επιλέξει άλλου είδους αντίδραση στο πρόβλημα της χώρας από αυτή που δοκιμάσαμε,τι θα επέλεγε?
Aν μόλις η κυβέρνηση ΓΑΠ αντιλαμβανόταν την κατάσταση:
- Απέλυε άμεσα 200000 δημοσίους υπαλλήλους (κλείνοντας άχρηστους οργανισμούς, βρίσκοντας τους επίορκους ή εκείνους που δεν έχουν αντικείμενο,τους εκτός ΑΣΕΠ της πενταετίας ΝΔ)
- Προχωρούσε σε αποκρατικοποιήσεις και πώληση κρατικής περιουσίας[θυμάστε τα 50 δις που πρότεινε η τρόικα αλλά εκείνη τη βραδιά του Φεβρουαρίου του 2011 ο ΓΑΠ ( ικανοποιώντας τον διάδοχό του, την αντιπολίτευση και φυσικά τα ΜΜΕ) βγήκε με στόμφο και είπε πως δεν πουλάμε τίποτε?]
- Έβρισκε αυτούς που εισπράτανε μαιμού συντάξεις και επιδόματα.
- Απελευθέρωνε όλα τα επαγγέλματα
- Έκοβε μισθούς όχι οριζόντια αλλά σε εκείνους που αμείβονται υπέρογκα από το Δημόσιο.
- Αξιοποιούσε την λίστα Λαγκαρντ (όχι επικοινωνιακά φυσικά) φέρνοντας έσοδα στο Δημόσιο.
- Καταργούσε τα ταμεία και τις εισφορές δίνοντας εννιαία σύνταξη και δωρεάν φάρμακα για όλους.(με αντίστοιχο περιορισμό σπατάλης)
-Καθιέρωνε σταθερό φορολογικό πλαίσιο
Τότε όλα αυτά θα έθιγαν πάνω κάτω μισό εκατομμύριο κόσμο αλλά ίσως είχαμε σήμερα :
- ένα πιο light (αναπόφευκτο πάντως) μνημόνιο με χαμηλότερο επιτόκιο και καλύτερη συνεργασία με τους δανειστές.
- οι μικρομολογιούχοι και τα ταμεία δεν θα έχαναν τα λεφτά τους.
- δεν θα υπήρχε έλλειμα αξιοπιστίας για τις ελληνικές επιχειρήσεις που εισάγουν-εξάγουν και δεν θα στέγνωνε η αγορά από ρευστό.
- δεν θα επιβαλλόταν το χαράτσι της ΔΕΗ
- δεν θα είχαμε αύξηση στα καύσιμα (μόνο αυτό θα απέτρεπε την κατάρευση του εσωτερικού τουρισμού-ρωτήστε και εμάς!).
- Δεν θα επιβαλλόταν ΦΠΑ στην εστίαση 23%
- Οι τιμές των προιόντων θα έπεφταν.
-θα είχαμε σίγουρα πολύ λιγότερους άνεργους αλλά θα υπήρχε απόθεμα για επιδόματα ανεργίας και πρόνοια.
- Oι ηλικιωμένοι θα είχαν "δίχτυ ασφαλείας" 700 ευρώ με δωρεάν φάρμακα.
- Δεν θα υπήρχε φόβος για να επενδύσει κάποιος, με κέρδος θέσεις εργασίας (και για τους ικανούς Δ.Υ που απολύθηκαν!).
- O δάσκαλος δεν θα έπαιρνε 600 ευρώ!(ήμαρτον...)
-Όσο για το "πολιτικό κόστος" πόσο πιο κάτω θα πήγαινε το ΠΑΣΟΚ?
Τώρα θα είχαμε το περιθώριο να συζητάμε πιο άνετα ,χωρίς κραυγές και ουσιαστικά για "αξιολόγηση", "αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου","εξωστρέφεια" ,"συνδικαλισμό",ακόμη και για προσλήψεις Δ.Υ όπου πραγματικά χρειάζονται. Τόσα άλλα όμως θα γίνουν βιαστικά και μπορεί να είναι και άδικα με την απειλή της μη καταβολής μιας δόσης.
Βέβαια εκτός των δύο εκδοχών υπήρχε και ο τρίτος δρόμος της καταγγελίας και της ελπίδας ότι θα μας δίνονται δανεικά ώστε εμείς να καταναλώνουμε επειδή το κόστος μιας χρεωκοπίας θα ήταν τεράστιο. Όμως αυτή η εκδοχή είχε και το μεγαλύτερο ρίσκο με κίνδυνο η κατάσταση που ζούμε σήμερα να είναι απείρως καλύτερη.
Ποιό ειναι λοιπόν το δημόσιο συμφέρον? Η εξαθλίωση τόσων πολιτών χρησιμοποιώντας συνθήματα "όχι στις απολύσεις¨,"όχι στο ξεπούλημα"(λες και αν
πουλούσαμε τον ΟΠΑΠ στα 25 ευρώ πριν 2,5 χρόνια και όχι στα 4 ευρώ που έχει σήμερα θα χάναμε),"θίγονται τα κεκτημένα μας" κλπ, έγινε για να προστατευθούν λιγότεροι ή όχι?
Αν σκεφθούμε ψυχρά και δεν αφήνουμε την ιδεολογία μας να σκέφτεται για μας, μάλλον οι περισσότεροι πρέπει να είναι μετανοιωμένοι τώρα.
Σίγουρο είναι πως τα τελευταία 2,5 χρόνια διεξάγεται ένας πόλεμος στη χώρα μας. Και όπως όλοι οι πόλεμοι έχει και θύματα.Και μάλιστα πολλά που μάλλον έπεσαν στο βωμό μιας αόριστης "σωτηρίας της χώρας".Επίσης αποδείχθηκε πως η πολιτική τάξη κινήθηκε αυτή την περίοδο με την τακτική "βλέποντας και κάνοντας",χωρίς πλάνο και πρόταση. Τα αποτελέσματα δεν αμφισβητούνται πια: 1,5εκ. άνεργοι,συρρίκνωση του ΑΕΠ,μετανάστευση νέων και επιχειρήσεων,ελλείψεις σε φάρμακα και κυρίως ελάχιστες προσδοκίες για το μέλλον.
Μπορούσαν άραγε τα πράγματα να είναι καλύτερα? Αν δινόταν σήμερα η ευκαιρία στον μέσο Έλληνα να επιλέξει άλλου είδους αντίδραση στο πρόβλημα της χώρας από αυτή που δοκιμάσαμε,τι θα επέλεγε?
Aν μόλις η κυβέρνηση ΓΑΠ αντιλαμβανόταν την κατάσταση:
- Απέλυε άμεσα 200000 δημοσίους υπαλλήλους (κλείνοντας άχρηστους οργανισμούς, βρίσκοντας τους επίορκους ή εκείνους που δεν έχουν αντικείμενο,τους εκτός ΑΣΕΠ της πενταετίας ΝΔ)
- Προχωρούσε σε αποκρατικοποιήσεις και πώληση κρατικής περιουσίας[θυμάστε τα 50 δις που πρότεινε η τρόικα αλλά εκείνη τη βραδιά του Φεβρουαρίου του 2011 ο ΓΑΠ ( ικανοποιώντας τον διάδοχό του, την αντιπολίτευση και φυσικά τα ΜΜΕ) βγήκε με στόμφο και είπε πως δεν πουλάμε τίποτε?]
- Έβρισκε αυτούς που εισπράτανε μαιμού συντάξεις και επιδόματα.
- Απελευθέρωνε όλα τα επαγγέλματα
- Έκοβε μισθούς όχι οριζόντια αλλά σε εκείνους που αμείβονται υπέρογκα από το Δημόσιο.
- Αξιοποιούσε την λίστα Λαγκαρντ (όχι επικοινωνιακά φυσικά) φέρνοντας έσοδα στο Δημόσιο.
- Καταργούσε τα ταμεία και τις εισφορές δίνοντας εννιαία σύνταξη και δωρεάν φάρμακα για όλους.(με αντίστοιχο περιορισμό σπατάλης)
-Καθιέρωνε σταθερό φορολογικό πλαίσιο
Τότε όλα αυτά θα έθιγαν πάνω κάτω μισό εκατομμύριο κόσμο αλλά ίσως είχαμε σήμερα :
- ένα πιο light (αναπόφευκτο πάντως) μνημόνιο με χαμηλότερο επιτόκιο και καλύτερη συνεργασία με τους δανειστές.
- οι μικρομολογιούχοι και τα ταμεία δεν θα έχαναν τα λεφτά τους.
- δεν θα υπήρχε έλλειμα αξιοπιστίας για τις ελληνικές επιχειρήσεις που εισάγουν-εξάγουν και δεν θα στέγνωνε η αγορά από ρευστό.
- δεν θα επιβαλλόταν το χαράτσι της ΔΕΗ
- δεν θα είχαμε αύξηση στα καύσιμα (μόνο αυτό θα απέτρεπε την κατάρευση του εσωτερικού τουρισμού-ρωτήστε και εμάς!).
- Δεν θα επιβαλλόταν ΦΠΑ στην εστίαση 23%
- Οι τιμές των προιόντων θα έπεφταν.
-θα είχαμε σίγουρα πολύ λιγότερους άνεργους αλλά θα υπήρχε απόθεμα για επιδόματα ανεργίας και πρόνοια.
- Oι ηλικιωμένοι θα είχαν "δίχτυ ασφαλείας" 700 ευρώ με δωρεάν φάρμακα.
- Δεν θα υπήρχε φόβος για να επενδύσει κάποιος, με κέρδος θέσεις εργασίας (και για τους ικανούς Δ.Υ που απολύθηκαν!).
- O δάσκαλος δεν θα έπαιρνε 600 ευρώ!(ήμαρτον...)
-Όσο για το "πολιτικό κόστος" πόσο πιο κάτω θα πήγαινε το ΠΑΣΟΚ?
Τώρα θα είχαμε το περιθώριο να συζητάμε πιο άνετα ,χωρίς κραυγές και ουσιαστικά για "αξιολόγηση", "αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου","εξωστρέφεια" ,"συνδικαλισμό",ακόμη και για προσλήψεις Δ.Υ όπου πραγματικά χρειάζονται. Τόσα άλλα όμως θα γίνουν βιαστικά και μπορεί να είναι και άδικα με την απειλή της μη καταβολής μιας δόσης.
Βέβαια εκτός των δύο εκδοχών υπήρχε και ο τρίτος δρόμος της καταγγελίας και της ελπίδας ότι θα μας δίνονται δανεικά ώστε εμείς να καταναλώνουμε επειδή το κόστος μιας χρεωκοπίας θα ήταν τεράστιο. Όμως αυτή η εκδοχή είχε και το μεγαλύτερο ρίσκο με κίνδυνο η κατάσταση που ζούμε σήμερα να είναι απείρως καλύτερη.
Ποιό ειναι λοιπόν το δημόσιο συμφέρον? Η εξαθλίωση τόσων πολιτών χρησιμοποιώντας συνθήματα "όχι στις απολύσεις¨,"όχι στο ξεπούλημα"(λες και αν
πουλούσαμε τον ΟΠΑΠ στα 25 ευρώ πριν 2,5 χρόνια και όχι στα 4 ευρώ που έχει σήμερα θα χάναμε),"θίγονται τα κεκτημένα μας" κλπ, έγινε για να προστατευθούν λιγότεροι ή όχι?
Αν σκεφθούμε ψυχρά και δεν αφήνουμε την ιδεολογία μας να σκέφτεται για μας, μάλλον οι περισσότεροι πρέπει να είναι μετανοιωμένοι τώρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου