Και ύστερα ξύπνησα

"Έλληνες,
Αναλαμβάνουμε την ευθύνη να σας κυβερνήσουμε για τα επόμενα τέσσερα χρόνια.Ό,τι και να συμβεί η διάρκεια ζωής αυτής της κυβέρνησης θα είναι τόση. Μας δώσατε την εντολή να μείνουμε στην Ευρώπη και αυτός είναι ο στόχος μας.
Σήμερα η ζωή για τους περισσότερους από εσάς είναι δύσκολη.Πολλοί έχετε χάσει τις δουλειές σας, άλλοι αναγκάζεστε να κλείσετε τις επιχειρήσεις σας,άλλοι είστε υποχρεωμένοι να ζείτε με πολύ λιγότερα από αυτά που είχατε συνηθίσει.Σας ζητούμε να δουλέψετε σκληρά είτε είστε στον ιδιωτικό είτε στον δημόσιο τομέα. Μην ψάχνετε για άλλοθι για την σημερινή κατάσταση, ούτε μαγικές λύσεις ευημερίας. Δεν θα μας σώσει κανείς αν μόνοι μας δεν αποφασίσουμε πως πρέπει να αλλάξουμε. Θα συγκρουστούμε με τους λίγους που παρασιτούν σε βάρος των πολλών για να αποκατασταθεί η αδικία. Το κράτος θα βρίσκεται δίπλα στον πολίτη και δεν θα εμποδίζει τον επιχειρηματία.Θα κλείσουμε τους άχρηστους οργανισμούς που επιβαρύνουν τον προυπολογισμό και θα τιμωρήσουμε όσους φοροδιαφεύγουν.
Πρωταρχικός στόχος θα είναι η παιδεία.Από το νηπιαγωγείο μέχρι το πανεπιστήμιο όλα πρέπει να ξεκινήσουν από το μηδέν.Όλοι θα αξιολογούνται και θα επιβραβεύονται ή θα τιμωρούνται ανάλογα με το έργο που παράγουν.Αν δεν αλλάξουμε τον τρόπο σκέψης μας είμαστε καταδικασμένοι να αποτύχουμε ακόμη και αν δεν χρεωκοπήσουμε.
Σε όλες τις αλλαγές θα βρούμε εμπόδια.Δεν θα υποκύψουμε ούτε στα ΜΜΕ,ούτε σε λαικίστικα συνθήματα που θα καλούν να πιστέψουμε σε μύθους αρκεί να μην ξεβολευτεί κανείς,ούτε σε  αυτούς που απειλούν με εξεγέρσεις και καταστροφές.Όποιος δεν τηρεί τους κανόνες της δημοκρατίας ,θα τιμωρείται σύμφωνα με τον νόμο και χωρίς διακρίσεις.
Στο τέλος της τετραετίας δεν θα είμαστε όλοι πλούσιοι.Όμως δεν θα πεινάει κανείς, όλοι θα έχουμε πραγματική δωρεάν υγεία και παιδεία ,θα είμαστε ίσοι απέναντι στο κράτος ,θα έχει μειωθεί στο μισό η ανεργία και θα υπάρχει πρόνοια για αυτούς που την έχουν ανάγκη.
Αν δεν τα καταφέρουμε κανείς από μας δεν θα ζητήσει ξανά την ψήφο σας."

Έτσι πάνω κάτω θα ήθελα να μιλήσει στον Ελληνικό λαό η καινούρια κυβέρνηση. Δυστυχώς το μόνο που ακούω μετά την επομένη των εκλογών είναι βερμπαλισμοί όπως "εθνική ομάδα διαπραγμάτευσης" ή "αυτές είναι οι κόκκινες γραμμές" ή "θα περικόψουμε δαπάνες χωρίς να απολυθεί κανείς"(πως ? ..από τη χαρτική ύλη?) και  άλλα ωραία που μας χαιδεύουν τα αυτιά και ρίχνουν έμμεσα την ευθύνη της αποτυχίας αλλού.
Σκέφτομαι πως αν είχε μιλήσει έτσι ο Καραμανλής (που ήταν πιο εύκολο...) ή ο Παπανδρέου ,μάλλον θα είχαμε αποφύγει και τρόικες και μνημόνια. Σκεφτήκαν όμως σαν κουτοπόνηροι Έλληνες και τα αποτελέσματα τα ζούμε. Αν θα είναι απέναντί μας ειλικρινείς ο Σαμαράς με τον Βενιζέλο και τον κυρ-Φώτη πάντως επιτρέψτε μου να αμφιβάλλω....

Δύσκολο πράμα η πολιτική

       Τελικά το σίγουρο συμπέρασμα που έβγαλα από τις δύο συνεχόμενες εκλογικές αναμετρήσεις είναι πως είναι πολύ δύσκολο να πολιτεύεσαι με ένα κόμμα σαν τη "Δράση-Φιλ.Συμμαχία". Τα όπλα που έχεις για να πείσεις τον ψηφοφόρο που πιστεύει πως αν φύγει το μνημόνιο θα γυρίσει η ζωή του τρία χρόνια πίσω,είναι ελάχιστα. Τι να φέρεις σε αντιπαράθεση στα 17-18 "μέτρα"-παροχές του Σαμαρά και του Τσίπρα?
       Ο άνεργος νέος προτιμά να έχει ελπίδα να μπει σε μια στρατιωτική σχολή για να παίρνει τα "σίγουρα" ή να γίνει stager, παρά να ακούσει εμένα να του λέω για άνοιγμα επαγγελμάτων και απελευθέρωση αγοράς που δημιουργεί θέσεις εργασίας.
       Ο επιχειρηματίας προτιμά να συνεχίσει να παίρνει δουλειές από το κράτος όπως έχει συνηθίσει,παρά να γίνει καινοτόμος και ανταγωνιστικός για να πουλήσει. Ακόμη και αυτός που δεν έχει καθόλου δουλειά ελπίζει ότι "αν αλλάξουν τα πράγματα" θα έρθει "ανάπτυξη" και θα "πέσουν λεφτά στην αγορά".Κυρίως χωρίς να κουνήσει τον κώλο του.
        Τον αγρότη τον νοιάζει να διατηρήσει τα επιδοτούμενα- νοικιασμένα για ένα κομμάτι ψωμί στρέμματα του,παρά να αλλάξει και να γίνει businessman που παράγει και εξάγει ή να μπούν και νέοι αγρότες στον κάμπο του.
        Ο δημόσιος υπάλληλος δεν θέλει ούτε να ακούσει για αξιολόγηση,πόσο μάλλον για απόλυση ακόμη και αν νοιώσει απελευθερωμένος να προσφέρει ή αν παίρνει καλύτερο μισθό.Λίγα και σίγουρα κι ας μην πατάμε και καθόλου βρε αδελφέ...
        Πως να με ψηφίσει ο δικηγόρος όταν του λέω πως είναι άδικο να πληρώνεται τόσο πολύ για μια μεταβίβαση ακινήτου, ο φαρμακοποιός όταν ξέρει πως θεωρώ τεράστιο το ποσοστό κέρδους του, ο φορτηγατζής και ο ταξιτζής όταν τον καθιστώ υπεύθυνο που κάποιοι νέοι δεν έχουν δουλειά επειδή τους προστατεύει κάποιος υπουργός?
        Ακόμη και στους συναδέλφους μου εστιάτορες φαντάζω εχθρός όταν τους λέω για το κάπνισμα στα μαγαζιά μας.
       Ακόμη και το σόι μου αρνήθηκε να με ακολουθήσει αυτή τη φορά για να μην καταστραφεί ο Βαγγελάκης.
       Τι να πω στον συνταξιούχο για την εθνική σύνταξη ή την δωρεάν περίθαλψη όταν φοβάται πως θα του πάρει ο Τσίπρας το σπίτι?
       Πως να πείσω τον κόσμο ότι είναι ανήθικο να παίρνουν οι "καλλιτέχνες" στα καλοκαιρινά πανηγύρια τόσο μαύρο χρήμα,όταν σου λένε πως αυτοί εκφράζουν την παράδοσή μας?
       Μου φαίνεται πως το 1% (ουσιαστικά τόσο ήταν...)που πήραμε ήταν πολύ.Σήμερα το πιστεύω αυτό. Για την Ελλάδα που δεν θέλει να ξεβολευτεί είναι τεράστιο το ποσοστό. Έχω και μια παρηγοριά όμως.Στο Ευρωκοινοβούλιο το φιλελεύθερο κόμμα (στο οποίο είμαστε πιο ...κοντά η Δράση-Φις) κινείται διαχρονικά γύρω στο 15%. Σε αυτό το κοινοβούλιο δεν υπάρχει ΚΚ σαν το δικό μας και φυσικά δεν υπάρχουν ακροδεξιοί σαν τους Χρυσαυγίτες μας. Και επειδή νοιώθω πάνω απ΄όλα Ευρωπαίος είμαι περήφανος για αυτό. Όπως θα είμαι ίσως και μετά από καμμιά δεκαριά χρόνια ,που θα έχουμε αντίστοιχα ποσοστά και στην ελληνική  Βουλή , ξέροντας ότι όλα ξεκίνησαν από το σημερινό 1%.

Τότε όμως μπορεί και να χαίρομαι ως Έλληνας επειδή κάποια άλλη χώρα θα με αποκαλεί "δανειστή",μπορεί και "τοκογλύφο". Θα είμαι και  περήφανος γιατί είμαι δυνατός και την βοηθάω...

Ίσως η τελευταία ευκαιρία του

Διαβάζοντας τη δήλωση του Στέλιου Ράμφου πριν λίγες μέρες ότι "στην Ελλάδα μας νοιάζει μόνο το πρώτο βήμα και αδιαφορούμε για το δεύτερο", σκέφτηκα πόσο αυτό έχει συμβάλλει στο να φτάσουμε στο σημερινό χάλι.
Οι πολιτικοί που μας κυβερνούσαν είχαν κανόνα το "βλέποντας και κάνοντας" ,χωρίς ιδέα μακρυπρόθεσμου σχεδιασμού.Αν κάποιος σκεφτόταν λίγο παραπάνω το μέλλον (π.χ Γιαννίτσης), αυτοαποκαλούμενοι προοδευτικοί τον σταματούσαν.
Λίγο πριν τους Ολυμπιακούς ,άνοιξε το αεροδρόμιο στα Σπάτα και εγκαταλείφθηκε στην τύχη του αυτό του Ελληνικού.Ο Στ.Μάνος οραματίστηκε από τότε μια λύση που θα έδινε  άλλη όψη στην Αθήνα.
Δεν είχε σχέση με τα μεγαλεπίβολα σχέδια του Ν.Κακλαμάνη για το μεγαλύτερο πάρκο στην Ευρώπη (που θα πρόσθετε σήμερα λίγο παραπάνω στο χρέος μας), ούτε με την άρνηση του Τσίπρα για οποιαδήποτε επένδυση εκεί αφού είναι δημόσια  περιουσία. Ήταν όμως μια λογική σκέψη που θα έκανε κάποιος που αγαπά τον τόπο του.
Το 2009 ενώ στην ελληνική πολιτική σκηνή κυριαρχούσαν οι γνωστές κοκορομαχίες  και στο Τύπο τα θέματα άπτονταν της σοβαρότητας της Eurovision,ιδρύεται η "Δράση". Στην ιδρυτική της διακύρηξη μιλά για την κρίση που έρχεται και για τα δύο κόμματα εξουσίας που την προκάλεσαν.Μιλά για την "απειλή της οικονομικής χρεοκοπίας" και για τον "εφιάλτη μιας κοινωνίας χωρίς συνοχή και αλληλεγγύη,χωρίς δικαιοσύνη,χωρίς κοινωνική προστασία,χωρίς σεβασμό για τον πολίτη και τα δικαιώματά του". Χτυπά δυνατά το -μικρό - καμπανάκι αλλά δεν εισακούεται και στις ευρωεκλογές παίρνει λιγότερες ψήφους κι απ΄τους Κυνηγούς.
Από τότε ο Μάνος ζητά επίμονα από την Κυβέρνηση να επιβάλλει πρόστιμο στην Siemens και να τον αποκλεισμό της εταιρίας από τις προμήθειες του Δημοσίου, ζητά προτού μπούμε στο Μνημόνιο να αρθούν οι στρεβλώσεις στην οικονομία για να το αποφύγουμε,παλεύει με συντεχνίες για την κατάργηση των φόρων υπέρ τρίτων και τόσα άλλα που θα ανακούφιζαν την πλειοψηφία των πολιτών και θα εξαφάνιζαν τον άκοπο πλουτισμό των λίγων.
Σε όλη τη διάρκεια του Μνημονίου στα δελτία τύπου της "Δράσης" οι οικονομικοί στόχοι που ανακοίνωνε οι κυβέρνηση αμφισβητούνταν και πάντα δυστυχώς ερχόταν η επιβεβαίωση της αποτυχίας.
Ακόμη και σήμερα η πρόταση του Μάνου για κατάργηση όλων των ταμείων και των εισφορών και για καθιέρωση εθνικής σύνταξης των 700 ευρώ ,είναι η μόνη ρεαλιστική για την τόνωση της οικονομίας και τη μείωση της ανεργίας.
Όπως οι περισσότεροι χριστιανοί αφορίζουν τον Καζαντζάκη χωρίς να τον έχουν διαβάσει,έτσι και οι Έλληνες απορρίπτουν τον Μάνο χωρίς να ακούνε καν τι λέει.
Το πνεύμα της συνεργασίας μας υποδεικνύει να μην τον προβάλλουμε τόσο γιατί δεν είναι νέος ,ωραίος και επικοινωνιακός.Νοιώθω όμως σήμερα περισσότερο από ποτέ  και βλέποντας την ποιότητα "βουλευτών" που δέρνουν και βρίζουν ,την ανάγκη να πω πως είναι αυτοί οι νικητές αν δεν βρίσκεται ο Μάνος στην επόμενη Βουλή.