Γιωργάκη εγκώμιον

Ξέρω ότι είναι δύσκολο να υπερασπιστείς έναν άνθρωπο που μέσα σε δυο χρόνια κατάφερε από το συν 10% με το οποίο αναδείχτηκε πρωθυπουργός,να βυθίσει τον εαυτό του και το κόμμα του σχεδόν σε μονοψήφια ποσοστά.Από την πρώτη στιγμή όμως που αναδείχθηκε πρωθυπουργός έδωσε το στίγμα του,το όραμά του.Ήθελε να γίνουμε η Δανία του Νότου.Και μου έδωσε ξαφνικά ελπίδα κάποιος που ποτέ δεν ψήφισα ,ούτε αυτόν ούτε το κόμμα του.Ελπίδα για ένα μακροπρόθεσμο στόχο που όμως ποτέ τόλμησε να πει κανένας πολιτικός καθαρά - να διαλέξουμε το δρόμο της Ευρώπης και όχι της τεμπέλικης και κουτοπόνηρης Ανατολής.Μόνο που δεν κατάλαβε ποτέ ότι δεν απευθυνόταν σε Σκαδιναυούς αλλά σε Έλληνες που θέλουν την καλοπέραση του Ευρωπαίου αλλά με τη ραστώνη του Ανατολίτη.
Αν δούμε ψυχρά το έργο του αυτά τα δύο χρόνια και προσπαθώντας να βάλουμε στην άκρη -όσο μπορούμε βέβαια- όλα τα μέτρα που μείωσαν τα εισοδήματα όλων μας,ο Παπανδρέου δεν έκανε και λίγα.Άνοιξε τα κλειστά επαγγέλματα(τα οφέλη για τον πολίτη δεν φαίνονται άμεσα αλλά είναι σίγουρο ότι θα του αυξήσουν μελλοντικά το εισόδημα),κατήργησε το απολιθωμένο πανεπιστημιακό άσυλο,έβαλε βάσεις για πραγματική διαφάνεια στο δημόσιο βίο και -κυρίως- άλλαξε (με αλλόκοτο τρόπο πάντως) τη νοοτροπία ότι ο βουλευτής είναι ο παντοδύναμος που θα μας χώσει σε μια θεσούλα στο Δημόσιο ώστε να μην κάνουμε τίποτε και να πληρωνόμαστε αδρά.Πολύς κόσμος έχασε τη δουλειά του και εξίσου πολύς θα αλλάξει δουλειά τα επόμενα χρόνια.Είναι το τίμημα της μεταμόρφωσης της κοινωνίας μας σε πραγματικά ευρωπαική,το οποίο θα ήταν σίγουρα μικρότερο αν ο Γιωργάκης δεν έιχε απέναντι του τους άπληστους συνδικαλιστές και όλους τους βολεμένους κομματάρχες του παλιού πολιτικού συστήματος.Δεν τόλμησε όσο έπρεπε και έκανε ένα μεγάλο πολιτικό λάθος-τοποθέτησε τον Βενιζέλο στα Οικονομικά- που όμως επιτάχυνε τις εξελίξεις.
Όσο για τις παλινωδίες με το δημοψήφισμα ας κοιτάξουμε το αποτέλεσμα:Μπήκε τέλος στην Μεταπολίτευση,δεν υπήρξε ούτε μια ώρα ακυβερνησίας και έκανε σάρκα και οστά αυτό που θέλαν οι περισσότεροι Έλληνες-την συννενόηση.Η δική του κυβέρνηση κατά πάσα πιθανότητα ήταν η τελευταία μονοκομματική,ενώ αν κατάφερνε να σπάσει και την αδιαλλαξία της Αριστεράς θα είχε πετύχει την απόλυτη εθνική συστράτευση.
Κάποιοι ισχυριζόταν από την αρχή ότι ο Παπανδρέου θα ήταν ιδανικός για να διοικήσει μια μεγάλη μη κυβερνητική οργάνωση αλλά όχι μια χώρα.Πιστεύω ότι η Ελλάδα θα τον χρειαστεί πάλι -ίσως σε άλλη θέση- όταν θα έχουμε ξεπεράσει
τα οικονομικά μας προβλήματα(ναι θα γίνει κι αυτό!).Το γνωστό κλισέ λέει πως η ιστορία θα τον κρίνει ,αλλά για μένα είναι σίγουρο ότι τουλάχιστον προσπάθησε...