Στο κάμπιγκ

Όταν μας βλέπετε να συναντιόμαστε , να επικοινωνούμε, να συναναστρεφόμαστε κάθε μέρα με διαφορετικούς ανθρώπους ,άλλους χαρακτήρες, ξένες φυλές, μας θεωρείτε εμάς τους ανθρώπους του τουρισμού τυχερούς για αυτό- σε μια εποχή αποξένωσης δεν μένουμε ποτέ από παρέα εξάλλου. Τώρα που φεύγουν οι τελευταίοι φαίνεται η γύμνια μας - πόσο μόνοι είμαστε στην πραγματικότητα. Όσο και να γνωρίσεις κάποιον που έρχεται για μερικές μέρες δεν θα γίνει ποτέ κάτι παραπάνω από μια -έστω ενδιαφέρουσα- γνωριμία. Και μετά έρχεται ο επομένος ,ο επόμενος μέχρι τον τελευταίο. Και μένεις μόνος ,στην αρχή χρειάζεσαι την μοναξιά για να αδειάσεις το μυαλό σου. Μετά δεν έχεις κανέναν , φεύγουν οι συνάδελφοι, εξαφανίζονται οι υπάλληλοι, ζεις αναγκαστικά σε ένα μέρος που δεν ανήκεις σαν τον “Μήτσο” στο “Κάμπιγκ” που μαζεύει τα άλογα του και γυρίζει για τον χειμώνα στη μιζέρια του χωριού του. Όπως οι πόρνες που συναντούν δεκάδες κάθε μέρα, στο τέλος της βραδιάς δεν θυμούνται κανέναν αλλά ούτε που τις λογαριάζει κανείς πέρα από τις λίγες στιγμές.Τις ξεχνάνε γυρίζοντας στη ζωή τους, στις πραγματικές παρέες τους.Κι αυτές  κοιμούνται μόνες στο κρεβάτι παρέα μόνο με μια μπουκάλα ουίσκυ. Αυτοί είμαστε οι ξενοδόχοι της επαρχίας,μοναχικοί,αλλόκοτοι και πάντα ξένοι.

Υπομονή και τύχη

“ Η Ελλάδα χωρίζεται στα 2” έγραψαν στο πανό οι οπαδοί του ΠΑΟΚ με αφορμή τον επικείμενο υποβιβασμό της ομάδας τους. Κούνια που τους κούναγε. Η Ελλάδα δεν χωρίζεται τώρα, είναι ήδη χωρισμένη στα δυό εδώ και πολλά χρόνια και μάλιστα τα μέρη της δεν πλησιάζουν καν στο να είναι ίσα. Είναι χωρισμένη σε εκείνους που κάθε πρώτη ή δεκαπέντε του μηνός θα πάνε στην τράπεζα και θα βρούν ένα επιπλέον ποσό βρέξει χιονίσει που τους το κατέθεσε το κράτος-πατερούλης και σε εκείνους που θα παλεύουν όλο το μήνα για να δουν αν θα τους περισέψει ένα ποσό στο τέλος του.

Στις προηγούμενες εκλογές ψήφισαν περίπου 5,7 εκ. πολίτες. Χοντρικά στην Ελλάδα έχουμε 2,5 εκ συνταξιούχους ,0,7 εκ δημοσίους υπαλλήλους ,συν συμβασιούχους, “οκταμηνίτες” σε ΟΤΑ , συν “επιχειρηματίες” που έχουν σαν μοναδικό πελάτη το κράτος. Βάλτε και εκείνους που παίρνουν επιδόματα αλληλεγγύης,ενοικίου,ανεργίας,γέννησης κλπ και θα καταλάβετε ποιο είναι το μεγαλύτερο κομμάτι της χωρισμένης Ελλάδας.

Στην πολιτική έχει σημασία το αποτέλεσμα λένε όλοι. Μπορεί να ξέρεις ποιο είναι το σωστό, να ξέρεις και τον τρόπο να το εφαρμόσεις αλλά τα άτιμα τα παραπάνω νούμερα θα σε φέρουν και χωρίς αποτέλεσμα για τον τόπο και εξαφανισμένο πολιτικά. 

Αυτό συμβαίνει με τον τωρινό πρωθυπουργό σε αντίθεση ακριβώς με τον προκάτοχό του. Ξέρει πως για να δούμε όλοι μια άσπρη μέρα στο μέλλον πρέπει και δημοσίους υπαλλήλους να απολύσει και να πετσοκόψει συντάξεις και να ελαχιστοποιήσει τα επιδόματα και να ιδιωτικοποήσει ό,τι δεν συμφέρει. Αν ήταν τόσο παρορμητικός και νέος όπως ο Στέφανος Μάνος θα τα είχε κάνει ήδη τα περισσότερα. Όμως ήδη η αντιπολίτευση του κ. Τσίπρα θα είχε πάρει κεφάλι στις δημοσκοπήσεις, ο δε αρχηγός της θα έταζε άμεση επιστροφή στην προηγούμενη κατάσταση συν φυσικά και επιπλέον προσλήψεις και αυξήσεις και δώστου επιδόματα. Τι λέτε, θα έβγαζε τετραετία ο Μητσοτάκης ή όχι; Και τι θα έπαιρνε στις επόμενες εκλογές; ;Άρα πάλι Τσίπρας πρωθυπουργός και φτου κι απ΄την αρχή.

Το ένα πρόβλημα λοιπόν είναι η αντιπολίτευση (που ποτέ δεν θα έβαζε πλάτη σε οποιαδήποτε γενναία μεταρρύθμιση όπως και όλες οι άλλες ως τώρα) και το άλλο ο κόσμος που καλώς ή κακώς κοιτάει κυρίως τη τσέπη του. Και κακά τα ψέματα ουδόλως τον απασχολούν τα Εξάρχεια και οι καταλήψεις ή το άσυλο και ακόμη και το μεταναστευτικό αν βλέπει το ποσό που λέγαμε στην αρχή να μπαίνει στην Τράπεζα να μειώνεται. Επιπλέον η  μιζέρια τον κάνει να περιμένει τα σίγουρα (κι ας είναι και λίγα) , παρά να ρισκάρει στην προοπτική να αυξήσει θεαματικά το εισόδημά του στο μέλλον .Πάρτε για παράδειγμα τους 18ρηδες που σκίζονται στο διάβασμα στις πανελλήνιες για να παίρνουν 700 ευρώ (αλλά σίγουρα…) αν περάσουν στην Αστυνομία ή στην Πυροσβεστική και οι γονείς τους να κερνάνε στα καφενεία όταν τα καταφέρουν. Πραγματική κατάντια δηλαδή. Και περιμένουμε ο κάθε Μητσοτάκης να αλλάξει σε 6 μήνες αυτόν τον κόσμο.

Και τι να κάνει δηλαδή; Δυο πράγματα. Πρώτον υπομονή και δεύτερο ήπιες αλλαγές που θα είναι η βάση για να αναστραφούν κάποια στιγμή τα νούμερα των 2 Ελλάδων. Μπορεί να καταργήσει την μονιμότητα των νέων Δημοσίων υπαλλήλων ή να μεγαλώσει τα όρια συνταξιοδότησης μέσα σε αυτήν την τετραετία. Μαζί με τους ρυθμούς ανάπτυξης που φαίνεται να πετυχαίνει η οικονομία και την μείωση των πρωτογενών πλεονασμάτων που μπορεί να καταφέρει, είναι πολύ πιθανό να κερδίσει και τις επόμενες εκλογές. Αρκεί να είναι και τυχερός και δεν χαλάσουν τα σχέδια από κάποιο παγκόσμιο αρνητικό-οικονομικό συμβάν. Μα έτσι για να δούμε πραγματικά κάποια ριζική διαφορά στον τρόπο λειτουργίας αυτού του κράτους θα έχουν περάσει σχεδόν είκοσι χρόνια από τότε που άρχισε η κρίση και τα μνημόνια. Ας προσέχαμε κι ας ήμασταν Σκανδιαναβοί να ξεμπερδεύαμε σε δυό-τρία…

Ένα αλλιώτικο ταξίδι

Είμαι ανάδοχος της Actionaid σχεδόν 18 χρόνια. Φέτος για πρώτη φορά επεδίωξα να λάβω μέρος -και τα κατάφερα μετά από διαδικασία κλήρωσης- σε ένα ταξίδι αλληλεγύης που διοργανώνει η Actionaid της χώρας μας 2-3 φορές το χρόνο και αυτή τη φορά ήταν στη Nyanga της Ζιμπάμπουε. Να σημειώσω πως αν και η συγκεκριμένη οργάνωση δραστηριοποιείται σε 45 χώρες , μόνο η ελληνική συνιστώσα καταφέρνει να διοργανώνει αυτά τα ταξίδια.

Πέρα από τον προφανή λόγο, εκείνο που με ώθησε να πάρω μια τέτοια απόφαση για ένα τόσο ασυνήθιστο (αλλά και επικίνδυνο και με αρκετά μεγάλο κόστος) ταξίδι ήταν η περιέργειά μου να διαπιστώσω αν οι εισφορές τόσων χρόνων πιάνουν πραγματικά τόπο ή χάνονται στη γραφειοκρατία μιας οργάνωσης.

Ευτυχώς πήρα την απάντηση στο ερώτημα αυτό στο πρώτο λεπτό που κατεβήκαμε ,μαζί με τους υπόλοιπους 39 εθελοντές από Ελλάδα και Κυπρο, τα σκαλιά του λεωφορείου κατευθυνόμενοι στο σχολείο όπου θα βοηθούσαμε να χτιστεί ένα τμήμα του. 

Εκατοντάδες παιδιά χίμηξαν κυριολεκτικά πάνω μας μόνο και μόνο για να μας αγκαλιάσουν, κοιτώντας μας στα μάτια όχι για να τους δώσουμε κάτι εκείνη τη στιγμή αλλά για να μας ευχαριστήσουν για όλα αυτά που τους έχουμε δώσει ως τώρα. 

Απομονωμένα από την πρωτεύουσα και τις άλλες πόλεις, μακριά από πρόσβαση σε πόσιμο νερό και ρεύμα , με γονείς χωρίς επαρκές εισόδημα να τους καλύψει τα βασικά έξοδα, είναι μαθηματικά βέβαιο πως χωρίς την Actionaid και τις άλλες αντίστοιχες οργανώσεις πολλά από αυτά τα παιδιά δεν θα υπήρχαν καν σήμερα.

Σε μια περιοχή όπου η ξηρασία είναι κυρίαρχη τους περισσότερους μήνες τα λεφτά μας πάνε για να φτιαχτούν πηγάδια , εκεί που τα κορίτσια που δεν πηγαίνουν σχολείο παντρεύνται απο τα 11 χρόνια τους φροντίζουμε να βρίσκονται πόροι για να τελειώνουν την μέση εκπαίδευση, εκεί που η γυναίκα κακοποιείται χωρίς να μπορεί να πει κουβέντα , εχει πλέον ένα κέντρο να καταγγείλει και να προστατευθεί. Κι όλα αυτά τα είδαμε με τα μάτια μας, τα νοιώσαμε πως πιάνουν τόπο στα βλέμματα όλων αυτών που ευεργετήθηκαν τόσα χρόνια.

Σίγουρα υπάρχει τεράστιο περιθώριο να γίνουν πολλά ακόμη. Δυστυχώς για αυτό πρέπει να υπάρχει τουλάχιστον η ανοχή των (διεφθαρμένων) Κυβερνήσεων αφού η βοήθεια μάλλον πρέπει να αποκλείεται. Δεν μπορώ να εξηγήσω π.χ. γιατί δεν υπάρχει κάποιος περιορισμός στη νομοθεσία για τον έλεγχο των γεννήσεων ή γιατί δεν παίρνουν την τεχνογνωσία μας για την εκμετάλευση της ηλιακής ενέργειας.

Με ρωτάνε αρκετοί από την μέρα που επέστρεψα , αν θα μπορούσα να ζήσω εκεί όπου όλα είναι αγνά και οι άνθρωποι δείχνουν (είναι όμως;) ευτυχισμένοι. Παρά το συναισθηματικό δέσιμο, η απάντηση είναι κατηγορηματικά όχι. Θα ήθελα να ξαναπάω όμως σε 10 χρόνια. Και να δω τρεχούμενο νερό από τις βρύσες των σπιτιών. Να δω αγροτικά μηχανήματα στα χωράφια. Να βρω κάποια από τα αγόρια και κορίτσια που συνάντησα σήμερα , να σπουδάζουν σε πανεπιστήμια για να ικανοποιήσουν τα όνειρά τους. Να δω ανθρώπους που δεν θα παλεύουν από τα χαράματα μέχρι το βράδυ μόνο και μονο για την επιβίωσή τους, αλλά να έχουν λίγο χρόνο να απολαύσουν και τις χαρές της ζωής.

Για όλα αυτά δεν θα σταματήσω να είμαι ανάδοχος της Actionaid. Και θα προσπαθώ να πείσω όσους περισσότερους μπορώ να γίνουν και εκείνοι.

Μια πορεία και καθαρίσαμε

Φυσικά και δεν είμαστε ρατσιστές - ούτε στην Κόνιτσα,ούτε στην Ελλάδα. Όποιον και να ρωτήσεις αυτό θα σου πει. Αυτό λέγαν οι (γηγενείς;)  Κονιτσιώτες ακόμη κι όταν  ήρθαν με την ανταλλαγή πληθυσμών οι Μικρασιάτες κι ας τους λέγαν για χρόνια Τουρκόσπορους. Ούτε όταν κατακτούσαμε το Ευρωπαικό το 2004 και φωνάζαμε εν χορώ "δεν θα γίνεις Έλληνας ποτέ, Αλβανέ-Αλβανέ" είμασταν ρατσιστές. Ούτε φυσικά όταν λέμε πως "είναι πονηρός αφού είναι Βλάχος" ή "κιμπάρης επειδή είναι Σαλονικιός" (ανάποδος ρατσισμός αυτό).Όταν ζούσαμε μόνοι μας και ήμαστε όλοι ίδιοι δεν είχαμε κανένα πρόβλημα με κανέναν, τι κάναμε όμως όταν η ζωή μας έστελνε μες στα πόδια μας κάποιοιυς "άλλους";
 Ρατσισμός είναι  η προκατάληψη για κάποιον λόγω του χρώματός του αλλά είναι και τα χαρακτηριστικά  που δίνουμε σε ολόκληρες κοινωνικές ομάδες παίρνοντας ένα μικρό-και άρα λανθασμένο εξ ορισμού- δείγμα. Είναι εύκολο βέβαια και μας λύνει πολλά προβλήματα. Όπως και εύκολο είναι να τον αντιμετωπίσεις με πορείες αντιρατσιστικές, με καταδίκες και άλλα τέτοια ωραία που δεν μας δίνουν τίποτε άλλο από ένα ωραίο άλλοθι πως πράξαμε το καθήκον μας και ανήκουμε στον δημοκρατικό χώρο. Βάζοντας και το πονηρό δίλημμα πως αν δεν συμμετέχεις σε όλα αυτά ανήκεις στην αντίθετη πλευρά. Ως γνωστό η Αριστερά θέλει να οικειοποιείται αυτό το αντιρατσιστικό αίσθημα, μονοπωλώντας τις πορείες και τις διαδηλώσεις - κάτι που έγινε και από το ΚΚΕ στην πόλη μας (που βέβαια δεν είναι ρατσιστές ούτε με τους Αμερικάνους,ούτε με τους βιομηχάνους ) . Αλήθεια οι αντιρατσιστές κυβερνώντες σκέφτηκαν ποτέ πως τα κατάφεραν με το μεταναστευτικό στη Μόρια και θυμούνται πως έστειλαν στο αυτόφωρο δημοσιογράφους επειδή τόλμησαν να τους κάνουν κριτική στο θέμα αυτό; Η υποκρισία ποτέ δεν έλλειψε σε αυτή τη χώρα - εκείνοι που μας κουνάνε το δάκτυλο πως πρέπει  πάμε σε μια αντιρατσιστική πορεία γιατί αλλιώς κινδυνεύουμε να χαρακτηριστούμε φασίστες, ας κοιτάξουν πρώτα τον εαυτό τους στον καθρέπτη. Η νίκη ενάντια στον ρατσισμό είναι μια καθαρά προσωπική υπόθεση, είναι ένας αγώνας που πρέπει να κάνουμε συνεχώς με τον εαυτό μας, με τη φύση μας και δεν εξαργυρώνεται με μια πορεία ή μια ανακοίνωση. (ευχαριστώ τον δάσκαλο Ν.Δήμου που μου το δίδαξε αυτό).

Η Κόνιτσα σε 20 χρόνια

Όταν το 1999 επέστρεφα στην Κόνιτσα έπειτα από σπουδές και στρατιωτικές υποχρεώσεις βρήκα μια ζωντανή κωμόπολη περίπου 3000 μόνιμων κατοίκων που -παρά τη μόνιμη γκρίνια των περισσοτέρων- ευημερούσαν ακολουθώντας τους ρυθμούς μιας ολόκληρης χώρας που ζούσε σε υψηλούς-χρηματιστηριακούς- παλμούς. Ο κόσμος ζούσε κυρίως από τις Δημόσιες υπηρεσίες, το στρατό αλλά και τις κατασκευές που προέκυψαν μετά το σεισμό του 1996 οι οποίες βέβαια έφεραν στην περιοχή αρκετό κόσμο αλλοδαπών κυρίως από τη γειτονική Αλβανία (τους οποίους στραβοκοιτούσαν πολλοί....) οι οποίοι με τα χρόνια έγιναν μόνιμοι κάτοικοι. Για τουρισμό ελάχιστη κουβέντα γινόταν (εκτός φυσικά από τις μόνιμες προεκλογικές υποσχέσεις για αξιοποίηση των λουτρών Καβασίλων και Αμαράντου), λίγες μικρές οικογενειακές μονάδες σιγά σιγά εμφανιζόταν και για εστιατόρια ούτε λόγος.Το μόνο που είχαμε καταφέρει σε αυτόν τον τομέα ήταν να δώσουμε ένα στίγμα για εναλλακτικό τουρισμό κυρίως με τους αγώνες "Εύαθλος".
Αν τότε έλεγες σε κάποιον πως είκοσι χρόνια μετά , θα μέναμε οι μισοί, με δύο τράπεζες,χωρίς εφορία και ΙΚΑ ,ουσιαστικά χωρίς εμπορικά καταστήματα αλλά με 600 περίπου κλίνες σε ξενοδοχεία και ενοικιαζόμενα, αρκετά αξιόλογα καφέ-ζαχαροπλαστεία-εστιατόρια που δεν φτάνουν να εξυπηρετήσουν τους τουρίστες αρκετές μέρες το χρόνο, μάλλον θα έβαζε τα γέλια. Στο μυαλό του βέβαια δεν θα περνούσε ποτέ πως το μοντέλο μπορεί να αλλάξει - και ενώ η αλλαγή ξεκίνησε ήπια (με την επίδραση του Internet π.χ στα εμπορικά), ολοκληρώνεται σχεδόν βίαια με τα απόνερα της κρίσης.
Το ερώτημα που έρχεται στο μυαλό είναι αναπόφευκτο. Πως φανταζόμαστε την Κόνιτσα σε 20 χρόνια από τώρα; Θέλουμε επιστροφή στο παλιό μοντέλο όπως αναπολούν οι περισσότεροι ή πρέπει να καταλάβουμε κάποια στιγμή πως αυτό είναι αδύνατο; Οι τέσσερις υποψήφιοι Δήμαρχοι θα ήθελα να σκεφτούν την εικόνα που θέλουν για την πόλη σε 20 χρόνια και να μας εξηγήσουν τον τρόπο που θα την πετύχουν. Αν ο τρόπος που θα προτείνουν είναι να ξαναγυρίσουν οι υπηρεσίες θα έλεγα να κρατήσουμε μικρό καλάθι, αν όμως έχουν τη βούληση  να στηρίξουν τις επιχειρήσεις μας και να προσελκύσουν κι άλλες , τότε αξίζει να τους ακούσουμε και να τους ψηφίσουμε. Και επιτέλους ας έρθει κι εκείνη η ώρα που κάποιος Δήμαρχος δεν θα έχει στο προεκλογικό του πρόγραμμα τα Λουτρά γιατί αυτό δεν θα χρειάζεται πια...

Κάποιο λάκκο έχει η φάβα...

Αφήνοντας πίσω το -εντυπωσιακό- Ντουμπάι (και το αντίστοιχο Άμπου Ντάμπι) κάτι δεν μου καθόταν καλά. Ακριβά αυτοκίνητα, χρυσός, ουρανοξύστες, πράσινο παντού (μέσα στην έρημο μην ξεχνιόμαστε...), μόδα, όλα πεντακάθαρα, εστιατόρια και καφέ γεμάτα, κόσμος -ντόπιος και κυρίως μετανάστες- ευτυχισμένος. Κι όλα αυτά σε ένα καθεστώς όπου όλα τα πάθη είναι απαγορευμένα, όπου ο νόμος της σαρίας υπερισχύει των δικαστηρίων, όπου η γυναίκες (όχι όλες βέβαια) κυκλοφορούν με μπούρκα, όπου ο βασιλιάς και το ισλάμ είναι οι ρυθμιστές της ζωής των ανθρώπων.Η εύκολη απάντηση σε όλα είναι πως το πετρέλαιο και το χρήμα λύνουν όλα τα προβλήματα. Μια καλοστημένη προπαγανδιστική μηχανή βοηθά τη σκέψη να πάει μόνη της εκεί. Οι ξεναγοί σε ενημερώνουν πως ο βασιλιάς και η οικογένεια του κυκλοφορούν χωρίς σωματοφύλακες γιατί "δεν έχουν εχθρούς", τα λεωφορεία και τα ταξί σε πάνε μόνο από τις χλιδάτες περιοχές ενώ σε ένα ατύχημα που προπεράσαμε ενημερωθήκαμε πως απαγορεύονται οι φωτογραφίες (προφανώς γιατί φοβούνται οποιαδήποτε δυσφήμιση).
Πόσο ουτοπικό είναι σε μια χώρα 10 εκατομμυρίων να μην υπάρχουν ναρκωτικά, πορνεία, να μην βρίσκεις αλκοόλ, φαντάζομαι να μην έχεις το δικαίωμα ούτε να νοιώθεις ομοφυλόφιλος, να μην υπάρχει εγκληματικότητα - κι όλα αυτά επειδή υπάρχουν λεφτά. Να μην μπορείς ούτε να είσαι φτωχός από επιλογή.

Είμαι σίγουρος πως τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα έχουν και άλλο πρόσωπο - μόνο και μόνο γιατί κατοικούνται από ανθρώπους. Και αυτοί έχουν πάθη από τη φύση τους. Περισσότερη αξία θα είχε ένα ταξίδι με σκοπό την ανακάλυψη αυτού του κόσμου - ίσως τότε που τα χρήματα δεν θα είναι αρκετά για να τον καλύψουν.

ΟΧΙ στον πόλεμο.

Έιχα συναντήσει πριν λίγα χρόνια και μέσα στη γενική δυσαρέσκεια για τις περικοπές στις δαπάνες του κράτους λόγω των επάρατων "μνημονίων" , έναν μακρινό θείο μου που πλησίαζε τα 85 του χρόνια. Χρόνια πάλευε με τον κάμπο -καμμία σχέση με τους αγρότες του "καναπέ"- και αυτό το έβλεπες ξεκάθαρα στα χέρια και στο δέρμα του. Πήγα να του συμπαρασταθώ λέγοντάς του για την αδικία που του έκοψαν την έτσι κι αλλιώς μικρή σύνταξη του ΟΓΑ, αλλά πρόλαβε και με απόστόμωσε: " Εφτασα κοντά 85, πέρασα κατοχή, Εμφύλιο, Χούντα , πείνασα , κρύφτηκα ,έφαγα ξύλο χωρίς λόγο, και θα με πειράξουν λίγα ψωροευρώ που θα χάσω λες εσύ; Αν έχω ειρήνη μέχρι να πεθάνω δεν θέλω τίποτε άλλο".
Στην αρχή μου φάνηκε λίγο κακομοίρικη και μίζερη η γωνία που έβλεπε τα πράγματα, όμως μόλις το καλοσκέφθηκα συνηδειτοποίησα πόσο κακομαθημένες είναι οι γενιές της Μεταπολίτευσης που δεν έζησαν τίποτε απ΄όλα αυτά.
Δεν μπορούμε να καταλάβουμε πόσο σημαντικό είναι το ότι ζούμε σε μια περιοχή του κόσμου όπου δεν έχει ζήσει πόλεμο εδώ και 75 περίπου χρόνια. Γκρινιάζουμε οι νέοι για την "Ευρώπη των ανισοτήτων και το έλλειμμα Δημοκρατίας(...)" και άλλες τέτοιες μπαρούφες ενώ κανείς μας δεν άκουσε σειρήνες που σε ωθούσαν στα καταφύγια ή τον γείτονα του να ψελλίζει "πεινάω".
Αυτές οι σκέψεις πραγματικά με κάνουν πολύ αισιόδοξο. Οι ειδικοί λένε πως μέσα στα επόμενα χρόνια ο πλανήτης θα γνωρίσει μια μεγάλη οικονομική ύφεση. Ε και ,λέω εγώ. Το πολύ πολύ να χάσουμε τις αποταμιεύσεις μας, άντε να χάσουμε και τη δουλειά μας. Αρκεί να μην έχουμε πόλεμο , αρκεί να μην χυθεί αίμα και όλα ξαναφτιάχνονται. Και όσο η Ευρώπη παραμένει ενωμένη , οι πιθανότητες  στρατιωτικής σύρραξης μικραίνουν...