Η ελίτ που μας λείπει

Με ρώτησε κάποιος γιατί έχω καιρό να γράψω κάτι για την Κόνιτσα που εδώ ζω εξάλλου. Να γράψω λοιπόν για να τον στενοχωρήσω.

 Η μεγάλη διαφορά που βλέπω κατοικώντας στον πανέμορφο αυτό τόπο για πάνω από 40 χρόνια και σε σύγκριση με αυτό που επικρατούσε 20 χρόνια πριν, είναι η απουσία κάποιων  - δεν είναι ανάγκη να λειτουργούν ως ομάδα - η οποίοι θα είναι πρότυπο για τους υπόλοιπους.

 Κάποιοι που όλοι θα τους σέβονται , κάποιοι που η γνώμη τους θα μετράει και δεν θα είναι προβλέψιμη. Κάποιοι με τη δική τους σκέψη που δεν θα εξαρτάται από πολιτικές πεποιθήσεις.Κάποιοι που η προσωπική τους πορεία είναι εγγύηση για την ανιδιοτέλειά τους. Κάποιοι που θα τολμούν να κριτικάρουν τους κυβερνώντες και δεν θα περιφέρονται τριγύρω τους γλύφωντας την (πρόσκαιρη)εξουσία τους. Είτε ήταν επιστήμονες, είτε άνθρωποι της τέχνης, είτε επιχειρηματίες,είτε εκπαιδευτικοί. 

Είναι λάθος να πιστεύουμε και κυρίως να επαναπαυόμαστε σε αυτή τη σκέψη ,πως υπεύθυνοι για την παρακμή (της οποίας η μικρότερη συνιστώσα είναι η οικονομική) είναι εκείνοι που πέρασαν από το Δημαρχείο όλα αυτά τα χρόνια. Ο εκάστοτε Δήμαρχος χρειάζεται να ακούει ιδέες, να δέχεται παρατηρήσεις και να πίνει τον καφέ του με εκείνους που θα ξεχωρίζουν από τον πολτό. 

Δυστυχώς αυτή η ελίτ καλλιεργημένων ανθρώπων που θα εμπνεύσουν ,θα αγκαλιάσουν και θα βοηθήσουν τους υπόλοιπους να ανεβάσουν το επίπεδό τους, είναι εκείνη που λείπει από τον τόπο και δεν βλέπω να δημιουργείται στο προσεχές μέλλον.

Την κάναμε την επανάσταση!

 Το 1990 ήμουν 17 ετών. Όπως λένε τα κλισέ "το αίμα έβραζε" και ήθελα εγώ και οι συνομίληκοί μου να αλλάξουμε τον κόσμο. Βλέπαμε παντού αδικίες, εκμετάλευση,  καταπίεση και μιζέρια. Θέλαμε να φύγουμε από το μικρό τόπο που δεν χωρούσε την ενέργεια και το πάθος για ριζοσπαστισμό, για μόρφωση ,για νέες ιδέες.

30 χρόνια μετά όσοι μείναμε βλέπουμε ο ένας τον άλλο απογοητευμένοι. Σπουδάσαμε οι περισσότεροι, κάναμε οικογένειες, αλλά μέχρι εκεί. Ούτε καμμιά επανάσταση κάναμε, ούτε αφήσαμε κάποιο στίγμα αλλαγής.

Ευτυχώς τα πράγματα δεν είναι καθόλου έτσι.Στα 30 αυτά χρόνια άλλαξαν τόσα πολλά που ίσως δεν θα μπορούσε να φανταστεί ούτε στα καλύτερα όνειρά του ο 17ρης του 1990.Σε προσωπικό επίπεδο για αρχή: Φαντάζομαι τον πατέρα μου στην τωρινή μου ηλικία και τον συγκρίνω με μένα. Έκανε δυο δουλειές και δεν είχε παρά ελάχιστο χρόνο για τον εαυτό του ή για διασκέδαση. Η γενιά μου σε αντίστοιχη ηλικία έχει γυρίσει την Ευρώπη (τουλάχιστον) σε ταξίδια, έχει δύο αυτοκίνητα και ίσως και εξοχικό,για να μην μιλήσουμε για gadgets και τεχνολογία μέσα στο σπίτι που κάνουν τη ζωή απείρως ευκολότερη.

Η ατομική αυτή πρόοδος αποτυπώνεται -ευτυχώς- και στους παγκόσμιους δείκτες. Στον παγκόσμιο πληθυσμό σήμερα 600εκ άνθρωποι (δηλ. το 8%) ζουν κάτω από το όριο της ακραίας φτώχειας. Αν μας φαίνονται πολλοί (που είναι) καλό θα είναι να τους συγκρίνουμε με τα αντίστοιχα 2δις (25%) του 1990 για να καταλάβουμε τη διαφορά.

Αντίστοιχα ανέβηκε και ο μέσος όρος ζωής στον πλανήτη. Από τα στοιχεία που μπόρεσα να βρώ μέχρι το 2014 αυτός αυξήθηκε κατά 6,2 χρόνια παγκοσμίως- από 65,3 το 1990 στα 71,5 το 2013 (με αρκετά μεγάλες αποκλίσεις από χώρα σε χώρα βέβαια). Αυτό οφείλεται στους πολύ λιγότερους θανάτους από καρκίνο (ο οποίος στα εφηβικά μας μάτια ήταν ανίκητος...) και καρδιοαγγειακά προβλήματα στις πλούσιες χώρες και στην καταπολέμηση της διαρροιας,της ελονοσίας,της φυματίωσης και του HIV στις πιο φτωχές.Στον δείκτη αυτό σημαντικό ρόλο έπαιξε και η μείωση της παιδικής θνησιμότητας στην οποία συνέβαλλαν οι βελτιωμένες οικονομικές συνθήκες,η συμμετοχή στην εκπαίδευση και φυσικά τα προγράμματα καταπολέμησης της φτώχειας που συνέταξαν οι αναπτυγμένες χώρες. Καθοριστική παράμετρος η αύξηση του κατά κεφαλήν εισοδήματος ειδικά σε χώρες με μεγάλο πληθυσμό όπως η Κίνα και η Ινδία. (χαρακτηριστικά να αναφέρουμε πως το παγκόσμιο ΑΕΠ σχεδόν διπλασιάστηκε τα τελευταία 20 χρόνια).

Ακόμη και στην πρόκληση της κλιματικής αλλαγής φαίνεται πως τα πηγαίνουμε καλύτερα.Με άξονα την ΕΕ που έχει δεσμευτεί να μειώσει μέχρι το 2030 τις εκπομπές CO2 στην επικράτειά της κατά τουλάχιστον 40% σε σύγκριση με τα επίπεδα του 1990, ο πλανήτης ενισχύει τη χρήση ενέργειας από ανανεώσιμες πηγές, όπως η αιολική, η ηλιακή, η υδροηλεκτρική και η ενέργεια από βιομάζα, ενώ παράλληλα βελτιώνει την ενεργειακή αποτελεσματικότητα μιας σειράς εξοπλισμών και οικιακών συσκευών. 

Φυσικά τεράστια πρόοδος έχει συντελεστεί και σε τομείς που δεν είναι άμεσα και ορατά τα αποτελέσματα στην καθημερινότητά μας.Το 2000 χιλιάδες επιστήμονες από έξι χώρες συνέταξαν τις δυνάμεις τους για να παρουσιάσουν για πρώτη φορά την ακολουθία του ανθρώπινου γονιδιώματος.Λίγα χρόνια πριν το 1996, είχε κλωνοποιηθεί η "Ντόλυ' από ένα μοναδικό κύτταρο παρμένο από το μαστό μιας εξάχρονης προβατίνας.Όσον αφορά την ανακάλυψη του σύμπαντος με την βοήθεια του Humble εδώ και 25 χρόνια αλλά και άλλων πιο σύγχρονων τηλεσκοπίων σε τροχιά, μπορούμε να δούμε εικόνες από γαλαξίες που βρίσκονται ακόμη και δισεκατομμύρια έτη φωτός μακριά μας.Εικόνα από κοντινούς πλανήτες παίρνουμε από διαστημόπλοια σαν το Galileo που τέθηκε σε τροχιά γύρω από τον Δία το 1995.

Είμαι πραγματικά περήφανος για τη γενιά μου σήμερα.Μπορεί να μην βγήκαμε στους δρόμους ή να μην γράψαμε στους τοίχους όσα συνθήματα έγραψαν οι προηγούμενοι από εμάς νέοι,καταφέραμε όμως να αλλάξουμε πραγματικά τον κόσμο προς το καλύτερο.Αποδείξαμε πως οι μεγάλες αλλαγές γίνονται σιγά σιγά χωρίς ίσως να τις αντιλαμβανόμαστε παρά μόνο αν τις δούμε σε βάθος χρόνου.Και αυτό είναι η πραγματική επανάσταση που καταφέραμε!

Στο κάμπιγκ

Όταν μας βλέπετε να συναντιόμαστε , να επικοινωνούμε, να συναναστρεφόμαστε κάθε μέρα με διαφορετικούς ανθρώπους ,άλλους χαρακτήρες, ξένες φυλές, μας θεωρείτε εμάς τους ανθρώπους του τουρισμού τυχερούς για αυτό- σε μια εποχή αποξένωσης δεν μένουμε ποτέ από παρέα εξάλλου. Τώρα που φεύγουν οι τελευταίοι φαίνεται η γύμνια μας - πόσο μόνοι είμαστε στην πραγματικότητα. Όσο και να γνωρίσεις κάποιον που έρχεται για μερικές μέρες δεν θα γίνει ποτέ κάτι παραπάνω από μια -έστω ενδιαφέρουσα- γνωριμία. Και μετά έρχεται ο επομένος ,ο επόμενος μέχρι τον τελευταίο. Και μένεις μόνος ,στην αρχή χρειάζεσαι την μοναξιά για να αδειάσεις το μυαλό σου. Μετά δεν έχεις κανέναν , φεύγουν οι συνάδελφοι, εξαφανίζονται οι υπάλληλοι, ζεις αναγκαστικά σε ένα μέρος που δεν ανήκεις σαν τον “Μήτσο” στο “Κάμπιγκ” που μαζεύει τα άλογα του και γυρίζει για τον χειμώνα στη μιζέρια του χωριού του. Όπως οι πόρνες που συναντούν δεκάδες κάθε μέρα, στο τέλος της βραδιάς δεν θυμούνται κανέναν αλλά ούτε που τις λογαριάζει κανείς πέρα από τις λίγες στιγμές.Τις ξεχνάνε γυρίζοντας στη ζωή τους, στις πραγματικές παρέες τους.Κι αυτές  κοιμούνται μόνες στο κρεβάτι παρέα μόνο με μια μπουκάλα ουίσκυ. Αυτοί είμαστε οι ξενοδόχοι της επαρχίας,μοναχικοί,αλλόκοτοι και πάντα ξένοι.

Υπομονή και τύχη

“ Η Ελλάδα χωρίζεται στα 2” έγραψαν στο πανό οι οπαδοί του ΠΑΟΚ με αφορμή τον επικείμενο υποβιβασμό της ομάδας τους. Κούνια που τους κούναγε. Η Ελλάδα δεν χωρίζεται τώρα, είναι ήδη χωρισμένη στα δυό εδώ και πολλά χρόνια και μάλιστα τα μέρη της δεν πλησιάζουν καν στο να είναι ίσα. Είναι χωρισμένη σε εκείνους που κάθε πρώτη ή δεκαπέντε του μηνός θα πάνε στην τράπεζα και θα βρούν ένα επιπλέον ποσό βρέξει χιονίσει που τους το κατέθεσε το κράτος-πατερούλης και σε εκείνους που θα παλεύουν όλο το μήνα για να δουν αν θα τους περισέψει ένα ποσό στο τέλος του.

Στις προηγούμενες εκλογές ψήφισαν περίπου 5,7 εκ. πολίτες. Χοντρικά στην Ελλάδα έχουμε 2,5 εκ συνταξιούχους ,0,7 εκ δημοσίους υπαλλήλους ,συν συμβασιούχους, “οκταμηνίτες” σε ΟΤΑ , συν “επιχειρηματίες” που έχουν σαν μοναδικό πελάτη το κράτος. Βάλτε και εκείνους που παίρνουν επιδόματα αλληλεγγύης,ενοικίου,ανεργίας,γέννησης κλπ και θα καταλάβετε ποιο είναι το μεγαλύτερο κομμάτι της χωρισμένης Ελλάδας.

Στην πολιτική έχει σημασία το αποτέλεσμα λένε όλοι. Μπορεί να ξέρεις ποιο είναι το σωστό, να ξέρεις και τον τρόπο να το εφαρμόσεις αλλά τα άτιμα τα παραπάνω νούμερα θα σε φέρουν και χωρίς αποτέλεσμα για τον τόπο και εξαφανισμένο πολιτικά. 

Αυτό συμβαίνει με τον τωρινό πρωθυπουργό σε αντίθεση ακριβώς με τον προκάτοχό του. Ξέρει πως για να δούμε όλοι μια άσπρη μέρα στο μέλλον πρέπει και δημοσίους υπαλλήλους να απολύσει και να πετσοκόψει συντάξεις και να ελαχιστοποιήσει τα επιδόματα και να ιδιωτικοποήσει ό,τι δεν συμφέρει. Αν ήταν τόσο παρορμητικός και νέος όπως ο Στέφανος Μάνος θα τα είχε κάνει ήδη τα περισσότερα. Όμως ήδη η αντιπολίτευση του κ. Τσίπρα θα είχε πάρει κεφάλι στις δημοσκοπήσεις, ο δε αρχηγός της θα έταζε άμεση επιστροφή στην προηγούμενη κατάσταση συν φυσικά και επιπλέον προσλήψεις και αυξήσεις και δώστου επιδόματα. Τι λέτε, θα έβγαζε τετραετία ο Μητσοτάκης ή όχι; Και τι θα έπαιρνε στις επόμενες εκλογές; ;Άρα πάλι Τσίπρας πρωθυπουργός και φτου κι απ΄την αρχή.

Το ένα πρόβλημα λοιπόν είναι η αντιπολίτευση (που ποτέ δεν θα έβαζε πλάτη σε οποιαδήποτε γενναία μεταρρύθμιση όπως και όλες οι άλλες ως τώρα) και το άλλο ο κόσμος που καλώς ή κακώς κοιτάει κυρίως τη τσέπη του. Και κακά τα ψέματα ουδόλως τον απασχολούν τα Εξάρχεια και οι καταλήψεις ή το άσυλο και ακόμη και το μεταναστευτικό αν βλέπει το ποσό που λέγαμε στην αρχή να μπαίνει στην Τράπεζα να μειώνεται. Επιπλέον η  μιζέρια τον κάνει να περιμένει τα σίγουρα (κι ας είναι και λίγα) , παρά να ρισκάρει στην προοπτική να αυξήσει θεαματικά το εισόδημά του στο μέλλον .Πάρτε για παράδειγμα τους 18ρηδες που σκίζονται στο διάβασμα στις πανελλήνιες για να παίρνουν 700 ευρώ (αλλά σίγουρα…) αν περάσουν στην Αστυνομία ή στην Πυροσβεστική και οι γονείς τους να κερνάνε στα καφενεία όταν τα καταφέρουν. Πραγματική κατάντια δηλαδή. Και περιμένουμε ο κάθε Μητσοτάκης να αλλάξει σε 6 μήνες αυτόν τον κόσμο.

Και τι να κάνει δηλαδή; Δυο πράγματα. Πρώτον υπομονή και δεύτερο ήπιες αλλαγές που θα είναι η βάση για να αναστραφούν κάποια στιγμή τα νούμερα των 2 Ελλάδων. Μπορεί να καταργήσει την μονιμότητα των νέων Δημοσίων υπαλλήλων ή να μεγαλώσει τα όρια συνταξιοδότησης μέσα σε αυτήν την τετραετία. Μαζί με τους ρυθμούς ανάπτυξης που φαίνεται να πετυχαίνει η οικονομία και την μείωση των πρωτογενών πλεονασμάτων που μπορεί να καταφέρει, είναι πολύ πιθανό να κερδίσει και τις επόμενες εκλογές. Αρκεί να είναι και τυχερός και δεν χαλάσουν τα σχέδια από κάποιο παγκόσμιο αρνητικό-οικονομικό συμβάν. Μα έτσι για να δούμε πραγματικά κάποια ριζική διαφορά στον τρόπο λειτουργίας αυτού του κράτους θα έχουν περάσει σχεδόν είκοσι χρόνια από τότε που άρχισε η κρίση και τα μνημόνια. Ας προσέχαμε κι ας ήμασταν Σκανδιαναβοί να ξεμπερδεύαμε σε δυό-τρία…

Ένα αλλιώτικο ταξίδι

Είμαι ανάδοχος της Actionaid σχεδόν 18 χρόνια. Φέτος για πρώτη φορά επεδίωξα να λάβω μέρος -και τα κατάφερα μετά από διαδικασία κλήρωσης- σε ένα ταξίδι αλληλεγύης που διοργανώνει η Actionaid της χώρας μας 2-3 φορές το χρόνο και αυτή τη φορά ήταν στη Nyanga της Ζιμπάμπουε. Να σημειώσω πως αν και η συγκεκριμένη οργάνωση δραστηριοποιείται σε 45 χώρες , μόνο η ελληνική συνιστώσα καταφέρνει να διοργανώνει αυτά τα ταξίδια.

Πέρα από τον προφανή λόγο, εκείνο που με ώθησε να πάρω μια τέτοια απόφαση για ένα τόσο ασυνήθιστο (αλλά και επικίνδυνο και με αρκετά μεγάλο κόστος) ταξίδι ήταν η περιέργειά μου να διαπιστώσω αν οι εισφορές τόσων χρόνων πιάνουν πραγματικά τόπο ή χάνονται στη γραφειοκρατία μιας οργάνωσης.

Ευτυχώς πήρα την απάντηση στο ερώτημα αυτό στο πρώτο λεπτό που κατεβήκαμε ,μαζί με τους υπόλοιπους 39 εθελοντές από Ελλάδα και Κυπρο, τα σκαλιά του λεωφορείου κατευθυνόμενοι στο σχολείο όπου θα βοηθούσαμε να χτιστεί ένα τμήμα του. 

Εκατοντάδες παιδιά χίμηξαν κυριολεκτικά πάνω μας μόνο και μόνο για να μας αγκαλιάσουν, κοιτώντας μας στα μάτια όχι για να τους δώσουμε κάτι εκείνη τη στιγμή αλλά για να μας ευχαριστήσουν για όλα αυτά που τους έχουμε δώσει ως τώρα. 

Απομονωμένα από την πρωτεύουσα και τις άλλες πόλεις, μακριά από πρόσβαση σε πόσιμο νερό και ρεύμα , με γονείς χωρίς επαρκές εισόδημα να τους καλύψει τα βασικά έξοδα, είναι μαθηματικά βέβαιο πως χωρίς την Actionaid και τις άλλες αντίστοιχες οργανώσεις πολλά από αυτά τα παιδιά δεν θα υπήρχαν καν σήμερα.

Σε μια περιοχή όπου η ξηρασία είναι κυρίαρχη τους περισσότερους μήνες τα λεφτά μας πάνε για να φτιαχτούν πηγάδια , εκεί που τα κορίτσια που δεν πηγαίνουν σχολείο παντρεύνται απο τα 11 χρόνια τους φροντίζουμε να βρίσκονται πόροι για να τελειώνουν την μέση εκπαίδευση, εκεί που η γυναίκα κακοποιείται χωρίς να μπορεί να πει κουβέντα , εχει πλέον ένα κέντρο να καταγγείλει και να προστατευθεί. Κι όλα αυτά τα είδαμε με τα μάτια μας, τα νοιώσαμε πως πιάνουν τόπο στα βλέμματα όλων αυτών που ευεργετήθηκαν τόσα χρόνια.

Σίγουρα υπάρχει τεράστιο περιθώριο να γίνουν πολλά ακόμη. Δυστυχώς για αυτό πρέπει να υπάρχει τουλάχιστον η ανοχή των (διεφθαρμένων) Κυβερνήσεων αφού η βοήθεια μάλλον πρέπει να αποκλείεται. Δεν μπορώ να εξηγήσω π.χ. γιατί δεν υπάρχει κάποιος περιορισμός στη νομοθεσία για τον έλεγχο των γεννήσεων ή γιατί δεν παίρνουν την τεχνογνωσία μας για την εκμετάλευση της ηλιακής ενέργειας.

Με ρωτάνε αρκετοί από την μέρα που επέστρεψα , αν θα μπορούσα να ζήσω εκεί όπου όλα είναι αγνά και οι άνθρωποι δείχνουν (είναι όμως;) ευτυχισμένοι. Παρά το συναισθηματικό δέσιμο, η απάντηση είναι κατηγορηματικά όχι. Θα ήθελα να ξαναπάω όμως σε 10 χρόνια. Και να δω τρεχούμενο νερό από τις βρύσες των σπιτιών. Να δω αγροτικά μηχανήματα στα χωράφια. Να βρω κάποια από τα αγόρια και κορίτσια που συνάντησα σήμερα , να σπουδάζουν σε πανεπιστήμια για να ικανοποιήσουν τα όνειρά τους. Να δω ανθρώπους που δεν θα παλεύουν από τα χαράματα μέχρι το βράδυ μόνο και μονο για την επιβίωσή τους, αλλά να έχουν λίγο χρόνο να απολαύσουν και τις χαρές της ζωής.

Για όλα αυτά δεν θα σταματήσω να είμαι ανάδοχος της Actionaid. Και θα προσπαθώ να πείσω όσους περισσότερους μπορώ να γίνουν και εκείνοι.

Μια πορεία και καθαρίσαμε

Φυσικά και δεν είμαστε ρατσιστές - ούτε στην Κόνιτσα,ούτε στην Ελλάδα. Όποιον και να ρωτήσεις αυτό θα σου πει. Αυτό λέγαν οι (γηγενείς;)  Κονιτσιώτες ακόμη κι όταν  ήρθαν με την ανταλλαγή πληθυσμών οι Μικρασιάτες κι ας τους λέγαν για χρόνια Τουρκόσπορους. Ούτε όταν κατακτούσαμε το Ευρωπαικό το 2004 και φωνάζαμε εν χορώ "δεν θα γίνεις Έλληνας ποτέ, Αλβανέ-Αλβανέ" είμασταν ρατσιστές. Ούτε φυσικά όταν λέμε πως "είναι πονηρός αφού είναι Βλάχος" ή "κιμπάρης επειδή είναι Σαλονικιός" (ανάποδος ρατσισμός αυτό).Όταν ζούσαμε μόνοι μας και ήμαστε όλοι ίδιοι δεν είχαμε κανένα πρόβλημα με κανέναν, τι κάναμε όμως όταν η ζωή μας έστελνε μες στα πόδια μας κάποιοιυς "άλλους";
 Ρατσισμός είναι  η προκατάληψη για κάποιον λόγω του χρώματός του αλλά είναι και τα χαρακτηριστικά  που δίνουμε σε ολόκληρες κοινωνικές ομάδες παίρνοντας ένα μικρό-και άρα λανθασμένο εξ ορισμού- δείγμα. Είναι εύκολο βέβαια και μας λύνει πολλά προβλήματα. Όπως και εύκολο είναι να τον αντιμετωπίσεις με πορείες αντιρατσιστικές, με καταδίκες και άλλα τέτοια ωραία που δεν μας δίνουν τίποτε άλλο από ένα ωραίο άλλοθι πως πράξαμε το καθήκον μας και ανήκουμε στον δημοκρατικό χώρο. Βάζοντας και το πονηρό δίλημμα πως αν δεν συμμετέχεις σε όλα αυτά ανήκεις στην αντίθετη πλευρά. Ως γνωστό η Αριστερά θέλει να οικειοποιείται αυτό το αντιρατσιστικό αίσθημα, μονοπωλώντας τις πορείες και τις διαδηλώσεις - κάτι που έγινε και από το ΚΚΕ στην πόλη μας (που βέβαια δεν είναι ρατσιστές ούτε με τους Αμερικάνους,ούτε με τους βιομηχάνους ) . Αλήθεια οι αντιρατσιστές κυβερνώντες σκέφτηκαν ποτέ πως τα κατάφεραν με το μεταναστευτικό στη Μόρια και θυμούνται πως έστειλαν στο αυτόφωρο δημοσιογράφους επειδή τόλμησαν να τους κάνουν κριτική στο θέμα αυτό; Η υποκρισία ποτέ δεν έλλειψε σε αυτή τη χώρα - εκείνοι που μας κουνάνε το δάκτυλο πως πρέπει  πάμε σε μια αντιρατσιστική πορεία γιατί αλλιώς κινδυνεύουμε να χαρακτηριστούμε φασίστες, ας κοιτάξουν πρώτα τον εαυτό τους στον καθρέπτη. Η νίκη ενάντια στον ρατσισμό είναι μια καθαρά προσωπική υπόθεση, είναι ένας αγώνας που πρέπει να κάνουμε συνεχώς με τον εαυτό μας, με τη φύση μας και δεν εξαργυρώνεται με μια πορεία ή μια ανακοίνωση. (ευχαριστώ τον δάσκαλο Ν.Δήμου που μου το δίδαξε αυτό).

Η Κόνιτσα σε 20 χρόνια

Όταν το 1999 επέστρεφα στην Κόνιτσα έπειτα από σπουδές και στρατιωτικές υποχρεώσεις βρήκα μια ζωντανή κωμόπολη περίπου 3000 μόνιμων κατοίκων που -παρά τη μόνιμη γκρίνια των περισσοτέρων- ευημερούσαν ακολουθώντας τους ρυθμούς μιας ολόκληρης χώρας που ζούσε σε υψηλούς-χρηματιστηριακούς- παλμούς. Ο κόσμος ζούσε κυρίως από τις Δημόσιες υπηρεσίες, το στρατό αλλά και τις κατασκευές που προέκυψαν μετά το σεισμό του 1996 οι οποίες βέβαια έφεραν στην περιοχή αρκετό κόσμο αλλοδαπών κυρίως από τη γειτονική Αλβανία (τους οποίους στραβοκοιτούσαν πολλοί....) οι οποίοι με τα χρόνια έγιναν μόνιμοι κάτοικοι. Για τουρισμό ελάχιστη κουβέντα γινόταν (εκτός φυσικά από τις μόνιμες προεκλογικές υποσχέσεις για αξιοποίηση των λουτρών Καβασίλων και Αμαράντου), λίγες μικρές οικογενειακές μονάδες σιγά σιγά εμφανιζόταν και για εστιατόρια ούτε λόγος.Το μόνο που είχαμε καταφέρει σε αυτόν τον τομέα ήταν να δώσουμε ένα στίγμα για εναλλακτικό τουρισμό κυρίως με τους αγώνες "Εύαθλος".
Αν τότε έλεγες σε κάποιον πως είκοσι χρόνια μετά , θα μέναμε οι μισοί, με δύο τράπεζες,χωρίς εφορία και ΙΚΑ ,ουσιαστικά χωρίς εμπορικά καταστήματα αλλά με 600 περίπου κλίνες σε ξενοδοχεία και ενοικιαζόμενα, αρκετά αξιόλογα καφέ-ζαχαροπλαστεία-εστιατόρια που δεν φτάνουν να εξυπηρετήσουν τους τουρίστες αρκετές μέρες το χρόνο, μάλλον θα έβαζε τα γέλια. Στο μυαλό του βέβαια δεν θα περνούσε ποτέ πως το μοντέλο μπορεί να αλλάξει - και ενώ η αλλαγή ξεκίνησε ήπια (με την επίδραση του Internet π.χ στα εμπορικά), ολοκληρώνεται σχεδόν βίαια με τα απόνερα της κρίσης.
Το ερώτημα που έρχεται στο μυαλό είναι αναπόφευκτο. Πως φανταζόμαστε την Κόνιτσα σε 20 χρόνια από τώρα; Θέλουμε επιστροφή στο παλιό μοντέλο όπως αναπολούν οι περισσότεροι ή πρέπει να καταλάβουμε κάποια στιγμή πως αυτό είναι αδύνατο; Οι τέσσερις υποψήφιοι Δήμαρχοι θα ήθελα να σκεφτούν την εικόνα που θέλουν για την πόλη σε 20 χρόνια και να μας εξηγήσουν τον τρόπο που θα την πετύχουν. Αν ο τρόπος που θα προτείνουν είναι να ξαναγυρίσουν οι υπηρεσίες θα έλεγα να κρατήσουμε μικρό καλάθι, αν όμως έχουν τη βούληση  να στηρίξουν τις επιχειρήσεις μας και να προσελκύσουν κι άλλες , τότε αξίζει να τους ακούσουμε και να τους ψηφίσουμε. Και επιτέλους ας έρθει κι εκείνη η ώρα που κάποιος Δήμαρχος δεν θα έχει στο προεκλογικό του πρόγραμμα τα Λουτρά γιατί αυτό δεν θα χρειάζεται πια...