Θάρρος και έσοδα ή παράδοση και μιζέρια;

•  Όταν ρωτούσες πριν λίγα χρόνια για την απουσία του Δημάρχου , η απάντηση ήταν πάνω κάτω γνωστή και μονότονη : "πήγε στην Αθήνα για να φέρει λεφτά". Σήμερα κατά γενική αποδοχή λεφτά δεν υπάρχουν ειδικά για μικρούς περιφερειακούς Δήμους σαν τον δικό μας. Όπως έχω δημόσια τοποθετηθεί κατά καιρούς , γνώμη μου είναι πως αντί να παρακαλούμε το κεντρικό κράτος να μας τροφοδοτεί με χρήματα έχοντας ως βασικό (αλλά μόνο συναισθηματικό) επιχείρημα πως είμαστε ακριτική περιοχή , να προσπαθήσουμε από τη μία να μειώσουμε τα έξοδά μας (παράδειγμα ΚΤΕΛ) ή να δημιουργήσουμε πόρους για τον Δήμο (παραδείγματα εκμεταλεύσεως του Στρατοπέδου ή δημιουργίας Μουσείου και μονοπατιών για τον Εμφύλιο, που έχω φέρει κατά καιρούς κλπ). Η τοπική ηγεσία όμως αντί να φέρει προτάσεις που θα αυξήσουν τα έσοδα , προτιμά την μόνιμη διαμαρτυρία και γκρίνια για να μην γίνουν οι - μάλλον αναπόφυκτες - περικοπές, που ικανοποιεί όμως το κοινό αίσθημα .
• Στην Ελλάδα σήμερα ζούμε μια εντελώς προτόγνωρη κατάσταση για Ευρωπαική χώρα: Ενώ υπάρχει νομοθεσία από το 2006 (http://www.cremation.gr/cremationinfo1.htm) που επιτρέπει την αποτέφρωση νεκρών , και διάταγμα του 2009 ( http://www.cremation.gr/diatagma2009.pdf) που δίνει την αποκλειστικότητα λειτουργίας κέντρων αποτέφρωσης νεκρών στους ΟΤΑ (μονοπώλιο δηλαδή!) , κανένας Δήμος ως τώρα δεν προχώρησε στην λειτουργία ενός τέτοιου κέντρου.
• Η αποτέφρωση νεκρών ισχύει στη Γαλλία από το 1789, στη Βρετανία από το 1884 και σε πολλές ευρωπαικές χώρες από τη δεκαετία του 30. Σήμερα τα ποσοστά αποτέφρωσης θανόντων ξεπερνούν το 50% στην Ελβετία, Βρετανία,Δανία, Σουηδία, Ολλανδία κ.α. Στη χώρα όμως που οι ελευθερίες όλο και στενεύουν , δεν μπορείς ούτε να επιλέξεις την μετά - θάνατον τύχη σου, ανεξάρτητα αν είσαι χριστιανός , αλλόθρησκος ή άθεος. Έτσι εκείνοι που δεν επιθυμούν τον παραδοσιακό τρόπο , αναγκάζουν (...) τους συγγενείς τους να ξοδέψουν ένα ποσό τουλάχιστον 2000 ευρώ για αποτέφρωση στην (πιο κοντινή) Βουλγαρία.
• Σύμφωνα με υπολογισμούς το κέρδος για μια τέτοια επιχείρηση στην Ελλάδα θα κυμαινόταν από 350-500 χιλιάδες ευρώ το χρόνο! Προσωπική μου αίσθηση είναι πως με τα χρόνια τα έσοδα θα μεγαλώνουν καθώς τα υπάρχοντα νεκροταφεία έχουν υπερκορεστεί αλλά λόγω και του τρόπου διατροφής μας η αποσύνθεση απαιτεί περισσότερα χρόνια.
• Και αντί να σκοτώνονται οι Δήμοι για το ποιος θα κάνει την αρχή, πέραν του δήμου Μαρκόπουλου (που παρά την ομόφωνη αρχική απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου απέσυρε τελικά το ενδιαφέρον του λόγω της πάρέμβασης του κατά τα άλλα προοδευτικού και σπουδαγμένου Μητροπολίτη Μεσογαίας) , ουδείς άλλος ενδιαφέρθηκε.
• Στην Κόνιτσα όχι μόνο υπάρχουν οι προυποθέσεις για να κατασκευασθεί ένα ΚΑΝ , αλλά υπάρχουν και τα χρήματα. Το 1,5εκ ευρώ που απαιτείται λιμνάζει εδώ και χρόνια στο υπουργείο Εσωτερικών αφού προορίζεται για την επέκταση της σχολής Δημοτικής Αστυνομίας. Μια σχολή που είναι ουσιαστικά κλειστή εδώ και χρόνια και η επέκτασή της θα ήταν άχρηστη! Η πολιτική παρέμβαση της Δημοτικής αρχής μπορεί να απεγκλωβίσει αυτό το κονδύλι και να διατεθεί για τη δημιουργία μιας τέτοιας Δημοτικής επιχείρησης.
• Οι αντιδράσεις από τους εκκλησιαστικούς κύκλους θα είναι αναμενόμενες με επιχειρήματα περί "νέων ηθών", "ποδοπάτησης ιερών παραδόσεων" κλπ. 
• Όμως στο δημότη που συρρικνώνεται το εισόδημά του μέρα με τη μέρα πως θα φανεί αν παίρνει ένα επίδομα θέρμανσης?
• Στον ξενοδόχο και στον εστιάτορα που θα αυξήσουν τα έσοδά τους?
• Στην οικογένεια που  θα επιβαρύνεται λιγότερα στο Δημοτικό Ωδείο?
• Στον υπάλληλο του Δήμου που δεν θα φοβάται απόλυση ή μετακίνηση αφού θα υπάρχουν έσοδα και αντικείμενο για να καλυφθεί η θέση του?
• Σε μια ελεύθερη κοινωνία πολιτών υπάρχει χώρος για όλους. Και για πιστούς χριστιανούς αλλά και για αυτούς που θέλουν να ασκήσουν το συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα στην αυτοδιάθεση (που εμπεριέχει και το δικαίωμα της διάθεσης του σώματος μετά θάνατον ανάλογα με τα ιδεολογικά ή θρησκευτικά πιστεύω). Έξάλλου τόσο αυτοί που κυβερνούν τόσα χρόνια τον τόπο ,όσο και εκείνοι που θέλουν να πάρουν την εξουσία, προοδευτικοί αυτοαποκαλούνται. Μπορούν να βγάλουν ένα ωραίο ομόφωνο ψήφισμα (ξέρουν αυτοί...) και να διεκδικήσουν την κατασκευή του ΚΑΝ. Μάλλον θα λύσουν και τα χέρια της Κεντρικής εξουσίας αρκεί να μην τους προλάβει κανένας άλλος....

(και για να πείσουν ,καλύτερα να μην αναφέρουν ότι η πρόταση έγινε από έναν φιλελεύθερο).

Κυρία Μιχαηλίδου σας το χρωστάω.

   Όταν ήταν διευθύντρια στο Λύκειο υπήρχε σοβαρή πιθανότητα να μην την συμπαθούσε ούτε ένας - είτε μαθητής είτε καθηγητής. 22 χρόνια μετά θα το απέδιδα όχι τόσο στην αυστηρότητά της αλλά μάλλον στην ικανότητα που είχε να

πετυχαίνει σχεδόν πάντα το δικό της - και αυτό εκνεύριζε τους πάντες. 

    Με τον γράφοντα είχε μια μόνιμη συγκρουσιακή σχέση. Ξεκίνησε θυμάμαι όταν ως φιλόλογος στα Αρχαία στην πρώτη Λυκείου είπε κάτι για τον Ιησού και εγώ αμφισβήτησα την ιστορικότητα της ύπαρξής του. Ήταν η πρώτη φορά που με κάλεσε στο γραφείο της και από τότε ήταν αρκετά συχνές οι κατ΄ιδίαν συζητήσεις μας. Μεγάλη εντύπωση μου είχε κάνει όταν μετά από μια διαμάχη που είχα με μια άλλη καθηγήτρια (έφυγε κλαίγοντας από το μάθημα γιατί της είπα πως πληρώνεται για να μας εξηγεί την Ιστορία και όχι να μας τη διαβάζει από το βιβλίο - εποχές επανάστασης γαρ) ,εκείνη πήρε το μέρος μου στο συμβούλιο των καθηγητών.Με έμαθε να ακούω την αντίθετη από μένα άποψη, κάνοντας και αυτή το ίδιο. Έτσι κάποιος που διάβαζε το "Αντί" συνήθισε από τότε να μην χάνει ούτε ένα άρθρο του Γ.Μαρίνου στο Βήμα. Και μια μεσήλικη φιλόλογος που άκουγε εκκλησιαστικούς ύμνους , μιλούσε με θαυμασμό για τους Pink Floyd. 

      Κατάφερε σε ένα τμήμα 25 περίπου μαθητών όλων των ικανοτήτων στα άλλα μαθήματα, να τους μάθει (σε ΟΛΟΥΣ) να καταλαβαίνουν στο τέλος της χρονιάς άγνωστο κείμενο στα Αρχαία Ελληνικά.(και σας το λέει κάποιος που ακολούθησε 

την θετική κατεύθυνση αλλά έγινε πρώτα πολύ καλός στο συντακτικό.)

   Στην χρονιά των Πανελληνίων του ΄91 είχε αναλάβει την τρίτη Δέσμη, ταυτόχρονα με τη διεύθυνση του Λυκείου. Θυμάμαι ακόμη τους συμμαθητές μου να την βρίζουν αγανακτισμένοι με τη συμπεριφορά της. Όταν εμείς πηγαίναμε εκδρομή, εκείνοι κάναν Αρχαία. Στη γυμναστική σχεδόν πάντα το ίδιο. Εμείς φεύγαμε από το σχολείο και εκείνοι ήταν σε μια μικρή "επαναληψούλα". Τα απογεύματα έπαιρνε τηλέφωνο στα σπίτια τους γονείς για να μάθει αν είναι εκεί τα παιδιά τους. Για πενταήμερη και καταλήψεις ούτε λόγος (είπαμε στην αρχή - είχε τον τρόπο να πετυχαίνει πάντα το δικό της). Αποτέλεσμα: Eκείνη τη χρονιά σχεδόν όλοι της τρίτης Δέσμης από το Λύκειο της Κόνιτσας πέρασαν στο Πανεπιστήμιο. Χωρίς φροντιστήριο και χωρίς να επιβαρύνουν τις -κατά βάση- φτωχές οικογένειές τους. Σήμερα έχουν λύσει το οικονομικό τους πρόβλημα και πολλοί διαπρέπουν στον τομέα που επέλεξαν.

     Πριν δύο καλοκαίρια που κάναμε το re-union της τάξης την καλέσαμε και αυτή (μάλλον πιστεύοντας πως δεν θα ανταποκριθεί). Κι όμως ξεκίνησε από την Αθήνα για να μας δει και "να μας χαρεί" όπως είπε. Στα 70 της έμαθε να οδηγεί αυτοκίνητο και μετά τις πρώτες φιλοφρονήσεις, μου άνοιξε το laptop για να της λύσω "μερικές απορίες". Ακόμη και σήμερα συνεχίζει να διδάσκει σε ιδιωτικό σχολείο ενώ οι περισσότεροι συνάδελφοί τους σκέφτονται την σύνταξη από τα 50. Στο τέλος της βραδιάς κανείς μας δεν το είπε , αλλά όλοι το εννοούσαμε : "μήπως την είχαμε παρεξηγήσει;"

     Tην θυμήθηκα αυτές τις μέρες με την απεργία των εκπαιδευτικών. Που θα δούλευαν δύο ώρες παραπάνω την εβδομάδα, ενώ πολλοί έκαναν ιδιαίτερα στους μαθητές τους το απόγευμα. Που θα άφηναν τα 17χρονα με την απορία αν θα δώσουν το μάθημα την άλλη μέρα το πρωί ή όχι και τους γονείς αν πέταξαν σε μια μαύρη τρύπα τις οικονομίες τους. Την θυμήθηκα γιατί είχε τον τρόπο της να κάνει το αυτονόητο. Και είμαι σίγουρος πως θα τα κατάφερνε να πείσει όσους μπορούσε για να γίνουν οι εξετάσεις. Επειδή ήταν δυσάρεστη αλλά κυρίως ήταν χρήσιμη.

Ένα ακόμη μουσείο στα χαρτιά.

To κτίριο βρίσκεται στην Κάτω Κόνιτσα σε μια καταπληκτική τοποθεσία δίπλα ακριβώς στο Τζαμί και λειτουργούσε ως μουσουλμανικό σχολείο. Πριν λίγα χρόνια άρχισε να στεγάζεται εκεί μια αξιόλογη φωτογραφική έκθεση που αποτυπώνει την ιστορική πορεία της Κόνιτσας. Για διάφορους λόγους η έκθεση παρέμεινε κλειστή τον τελευταίο καιρό μέχρι που βρέθηκε τρόπος να λειτουργήσει ξανά πριν τρεις περίπου μήνες.
Πριν λίγες μέρες έκανα μια βόλτα και συνάντησα τον υπάλληλο που δουλεύει εκεί. Ο - συμπαθέστατος - κύριος μου είπε πως είναι οικονομολόγος και ανοίγει την έκθεση κάθε μέρα από Δευτέρα έως Παρασκευή από τις 9 το πρωί έως τις 2 το μεσημέρι. Σε ερώτησή μου για το πόσος κόσμος την έχει επισκεφθεί τους τρεις μήνες λειτουργίας της έμαθα πως ούτε 30 άτομα δεν επισκεφθήκαν το σημείο.
Τα εύλογα ερωτήματα που μου προέκυψαν μετά την κουβέντα:
- Σε μια τουριστική περιοχή όπου το 90% τουλάχιστον των επισκεπτών έρχεται το Σαββατοκύριακο , πόσο λογικό είναι να έχεις κλειστό ένα από τα ελάχιστα οργανωμένα επισκέψιμα σημεία της περιοχής;
- O υπάλληλος προτιμά να "δουλεύει" αυτές τις πέντε μέρες ή μία λιγότερη αρκεί να έρχεται το Σαββατοκύριακο;
- Πόσο δύσκολο είναι να εκπαιδευτεί ώστε να ξεναγεί τον κόσμο και στο Τζαμί που βρίσκεται λίγα μέτρα πιο δίπλα και μάλιστα και  τους ξένους , αφού ο ίδιος είναι άριστος γνώστης της Αγγλικής;( έχει ζήσει και δουλέψει για αρκετά χρόνια στην Αμερική).
     Αν η συγκεκριμένη έκθεση λειτουργούσε με όρους μιας επιχείρησης που θέλει επισκέπτες και φυσικά κέρδος, οι απαντήσεις θα ήταν προφανείς. Ο Δήμος φρόντισε μόνο να την διαφημίσει - στο καινούριο φυλλάδιο επιτέλους! - και μετά να την αφήσει στην τύχη της.
     Για όλους  εμάς που ζούμε από τον τουρισμό τέτοιου είδους εκθέσεις-μουσεία είναι βασικά εργαλεία για να αυξήσουμε την επισκεψιμότητα και να κάνουμε πιο ελκυστικό το τουριστικό προιόν που πουλάμε.
      Για τον Δήμο όμως φαίνεται πως δεν τον απασχολεί το ουσιαστικό αποτέλεσμα -αριθμός επισκεπτών,ενημέρωσή τους με φυλλάδια,πώληση ίσως κάποιων εκδόσεων του Δήμου για έσοδα που θα έκαναν τον χώρο να αυτοχρηματοδοτείται ή να δίνουν ένα κίνητρο στον υπάλληλο να δουλέψει παραπάνω κλπ- , παρά μόνο να παρουσιάσει - σε ποιον άραγε;- ; ότι λειτουργεί το μουσείο και να απασχολήσει έναν άνθρωπο που λογικά θα νοιώθει άχρηστος για αυτό πoυ προσφέρει.
       Ο αντίλογος είμαι σίγουρος πως θα έχει να κάνει με τις δυσκολίες που φέρνει ο νόμος για την απασχόληση των Δημοτικών υπαλλήλων εκτός πενθημέρου ή τα δικαιώματά τους για το ελεύθερο Σαββατοκύριακο κλπ. Κάποια στιγμή όμως πρέπει να αποφασίσουμε τι θέλουμε: Υπηρεσίες για τους υπαλλήλους που δουλεύουν σε αυτές ή για όλον τον υπόλοιπο κόσμο; Αυτή η ρημάδα η κινητικότητα που όλοι την εκθειάζουν ως αντίβαρο στις απολύσεις , θα εφαρμοσθεί μπας και δούμε κάτι να λειτουργεί σωστά; Και πόσο κακό είναι κάποιος να φέρνει αποτελέσματα για την εργασία του και να αμοίβεται ανάλογα.
Αυτό βέβαια είναι "ανάλγητο¨ και "νεοφιλελεύθερο" αλλά αν το σκεφθούμε λίγο μπορεί να είναι και ο δρόμος για να κάνει κάποιος κάτι που φαίνεται αδύνατο έως σήμερα: "καριέρα στο Δημόσιο".

Η ζωή μας μετά από 10 χρόνια.

         O ορειβατικός σύλλογος Κόνιτσας άλλαξε Δ.Σ. και δραστηριοποιείται ουσιαστικά με εκδρομές κλπ, δημιουργήθηκε ομάδα αναρρίχησης για μικρά παιδιά, Λέσχη 4χ4, γίνονται μαθήματα σκακιού, η Κινηματογραφική Λέσχη συνεχίζει τις προβολές , μια παρέα φροντίζει τα αδέσποτα , γίνονται μαθήματα πολεμικών τεχνών ,αερόμπικ, χορού, οι ποδοσφαιρικές ομάδες και το καγιάκ συνεχίζουν να πρωταγωνιστούν , συναυλίες με γνωστούς καλλιτέχνες καθιερώθηκαν το καλοκαίρι.

         Τα περισσότερα από τα παραπάνω ξεκίνησαν τα τελευταία δύο χρόνια , μέσα στην κρίση και κυρίως χωρίς καμμία (ή ελάχιστη)κρατική-Δημοτική παρέμβαση ή βοήθεια. Δείγμα πως ο κόσμος ξεπερνάει πια την ιδέα του "κεντρικού σχεδιασμού" και ψάχνει μόνος του να φτιάξει τη ζωή του ή να βγάλει το φίδι από την τρύπα, δείγμα πως "κάτι κινείται" παρά τα οικονομικά προβλήματα.

          Ζούμε σε μια κωμόπολη 3000 κατοίκων που την τελευταία δεκαετία γνώρισε κι αυτή τη δική της ιδιόμορφη ανάπτυξη. Το κράτος έπαιξε το μεγαλύτερο ρόλο σε αυτήν είτε άμεσα (διορίζοντας κόσμο) είτε έμμεσα ("αγοράζοντας" υπηρεσίες από αμφιβόλου ποιότητας επιχειρήσεις). Έτσι είχαμε τουρισμό από τα προγράμματα της Νέας Γενιάς και τα κουπόνια του Κοινωνικού τουρισμού, τα μπαράκια και τα εστιατόρια γέμιζαν από τους σπουδαστές της Δημοτικής Αστυνομίας, τα μανάβικα και τα σούπερ μάρκετ προμήθευαν το Στρατό και τις Σ.Ε.Κ κ.ο.κ. Έτσι δημιουργήθηκαν πρόσκαιρες δουλειές , απασχολώντας το δυναμικό κομμάτι της νεολαίας που - φυσιολογικά- προτίμησε το εύκολο κέρδος από το να "ψαχτεί" στον κάμπο και τον πρωτογενή τομέα.

          Στην καθημερινότητά μας περιμέναμε από το Δήμο να μας πληρώσει το Ωδείο , το μπαλέτο , τον καθηγητή Φυσικής αγωγής με αποτέλεσμα όταν κοπήκαν τα λεφτά να καταργηθούν και οι αντίστοιχες υπηρεσίες (ευτυχώς λειτουργεί σήμερα το Δημοτικό Ωδείο κυρίως επειδή αυτοχρηματοδοτείται).

          Ακόμη και εκεί που ο Δήμος έπρεπε να είναι διαιτητής δεν τα κατάφερε αφού δεν έδειξε διάθεση σύγκρουσης με κανέναν ιδιώτη. Ο νόμος για το κάπνισμα δεν εφαρμόστηκε ποτέ - το ότι δεν εφαρμόστηκε σχεδόν πουθενά δεν είναι άλλοθι για έναν σοβαρό Δήμο- , το ιστορικό κέντρο δεν απέκτησε ποτέ τον παραδοσιακό του χαρακτήρα, η μουσική στα μαγαζιά είναι εκκωφαντική για τον πολίτη που θέλει να κάνει μια βόλτα στην πλατεία του, κλπ κλπ.

         Τα παραδείγματα που έφερα στην αρχή αποδεικνύουν πως δεν είμαστε μια στατική κοινωνία. Εμείς που αποφασίσαμε να ζήσουμε εδώ (στο καλύτερο μέρος του κόσμου δηλαδή....), άθελά μας σχεδιάζουμε το μέλλον των παιδιών μας. 

          Πιστεύω πως είναι η κατάλληλη στιγμή να ανοίξει ο διάλογος για το πως φανταζόμαστε την Κόνιτσα μετά από δέκα χρόνια. Ας συζητήσουμε για το που και πως θέλουμε να παίζουν τα πιτσιρίκια, για το πως θα διαχειριζόμαστε τα σκουπίδια μας, που θα παρκάρουμε τα αυτοκίνητά μας, ποιον ρόλο θέλουμε να παίζει η Εκκλησία στη ζωή μας , πως θα εκμεταλευτούμε τα Δημόσια κτίρια που ρημάζουν,πως θα δημιουργήσουμε δουλειές και ο,τιδήποτε άλλο σκεφτεί να βάλει ο καθένας από μας στην κουβέντα. 

Είμαστε λίγοι και αυτό μας δίνει τη δυνατότητα να υλοποιήσουμε τις ιδέες μας. (μακάρι να μας έδινε το κράτος και τη δυνατότητα να διαχειριστούμε τα λεφτά από τους φόρους μας αλλά αυτό είναι άλλη κουβέντα...).Σκεφτείτε μόνο πόσο πιο εύκολο είναι να μεταναστεύσει κάποιος Έλληνας σε μια πόλη σαν την Κόνιτσα που μπορεί να του δώσει την ποιότητα ζωής που δεν βρίσκει στις Ελληνικές μεγαλουπόλεις , από το να φύγει στο εξωτερικό.

• ( θα ήθελα να ζητήσω την βοήθεια για να ανοίξει αυτός ο διάλογος από τα αξιόλογα τοπικά site του Ν.Κυρίτση(nikoskyritsis.blogspot.com) και www.e-konitsa.gr καθώς και από το περιοδικό "Κόνιτσα").

Τα πράγματα αλλάζουν;

Σας μεταφέρω την εικόνα λίγο καθυστερημένα αλλά την θυμήθηκα πριν λίγες μέρες που ο Πρωθυπουργός μας μετέφερε την αγωνία του για την ανεργία και την προσπάθειά του  να κάνει ό,τι είναι δυνατόν για την δημιουργία νέων θέσεων εργασίας.
Μέσα Αυγούστου και πηγαίνοντας για τη δουλειά μου , βλέπω τρεις νεαρές εργαζόμενες να προσπαθούν να καθαρίσουν από τα φύλλα ένα χαντάκι. Η εμφάνιση (γυαλί ηλίου , τακούνι , κραγιόν κλπ) δεν θα έκανε κάποιον τρίτο να ποντάρει στην επιτυχή περαίωση του εγχειρήματος. Πράγματι ένα περίπου δίωρο αργότερα περνώντας από το ίδιο σημείο , τις βρήκα λίγο παραδίπλα σε έναν ίσκιο να καπνίζουν. Σταμάτησα και πιάνοντας κουβέντα έμαθα πως δουλεύουν με πεντάμηνη σύμβαση στο Δήμο , αλλά " δεν πληρώνονται καλά " (δεν το ήξεραν από πριν άραγε πόσα θα παίρνουν;)  και για αυτό δεν αποδίδουν . Εξάλλου περίμεναν να τους βάλουν " σε γραφείο " γιατί "ξέρουν υπολογιστή". Φυσικά (...) ούτε το αυλάκι καθαρίστηκε , ούτε τα κορίτσια ικανοποιήθηκαν.
Το πρόγραμμα των "πενταμήνων" απασχόλησε περίπου εβδομήντα άτομα στο Δήμο Κόνιτσας. Κόστισε (σε Έλληνες ή Ευρωπαίους φορολογούμενους - δεν έχει σημασία για μένα) περίπου 250000 ευρώ. Αν ρωτούσατε στη διάρκειά του κάποιον υπεύθυνο στο Δήμο να σας πει που βρίσκεται και τι κάνει ο κάθε ένας, δύσκολα θα παίρνατε απάντηση για τους περισσότερους. Μετά από τρεις μήνες και αφού δεν πληρωθήκαν στην ώρα τους , οι υπάλληλοι προχώρησαν σε " επίσχεση εργασίας" και μερικοί δεν ερχόντουσαν καν από τα Γιάννενα. Τέλος αν ρωτήσετε έναν πολίτη κατά πόσο βελτιώθηκε η παροχή υπηρεσίας από το Δήμο σε αυτούς τους  πέντε μήνες , δύσκολα θα βρείτε θετικό ισοζύγιο.
Με άλλα λόγια ακόμη και σήμερα με τους 1,5 εκ ανέργους πετάμε με την πρώτη ευκαιρία λεφτά από το παράθυρο . Οι (περισσότεροι) υπάλληλοι λουφάρουν με την ανοχή των (πολιτικών) προισταμένων τους που δεν ρισκάρουν σύγκρουση μαζί τους. Το πελατειακό σύστημα που όλοι συμφωνούν πως μας έφτασε ως εδώ ζει και βασιλεύει , μόνο που πια είναι τρικομματικό. Αν δώσεις λεφτά σε Δημάρχους , υπουργούς , βουλευτές το μόνο που έχουν μάθει να κάνουν τόσα χρόνια είναι να τα ξοδεύουν για τους πελάτες τους. Μόνο που τώρα
το κάνουν στοχευμένα και σε ηλικίες που τα κόμματα τους βλέπουν σπάνια ψήφο, κλείνοντας το μάτι σε 20άρηδες που δημοσκοπικά τους κερδίζει κάποιος άλλος . Θέσεις εργασίας ξέρουν να "δημιουργούν" μόνο με τον παραπάνω τρόπο όσο και αν η επικοινωνιακή ελίτ προσπαθεί να μας πείσει πως τα πράγματα αλλάζουν. Xαθήκαν τρία ολόκληρα χρόνια και δεν πήρε χαμπάρι κανείς πως οι ελπίδες ανάκαμψης δεν θα έλθουν ταίζοντας το κουφάρι του Δημοσίου. Αν δεν το καταλάβουν ειδικά εκείνοι που βγαίνουν τώρα στην αγορά εργασίας , θα είναι και αυτοί που θα πονέσουν περισσότερο...

Καλή χρονιά!

Είτε περάσετε έτσι....

είτε αλλιώς.....

να είστε δυνατοί και αισιόδοξοι !!

Πόσο κινδυνεύουμε από ένα άγαλμα;

Είναι τετριμμένο πια να ακούγεται πως η κρίση που βιώνουμε δεν είναι μόνο οικονομική αλλά και θεσμική. Σε αυτό θα συμφωνούσε όποιος βρέθηκε στη συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου Κόνιτσας την Παρασκευή , όπου ο θεσμός αυτός αποδομήθηκε από τους ίδιους τους συμβούλους εν μία νυκτί.
Το θέμα που "άναψε τα αίματα" ήταν η εισήγηση του Δημάρχου για επανατοποθέτηση του αγάλματος της (βασίλισσας ?) Φρειδερίκης μαζί με άλλα γλυπτά σε κάποιο σημείο εντός της πόλης.
Την πρόταση του στήριξε με επιχειρήματα κυρίως για την καλλιτεχνική αξία του έργου αλλά και για την ιστορικότητα του προσώπου που απεικονίζει. Επιπλέον είχε και την ομόφωνη συγκατάθεση της Κοινωφελούς Επιχείρησης που λίγες μέρες πριν συνεδρίασε για το ίδιο θέμα. Παρά τις μετριοπαθείς τοποθετήσεις του κ.Εξάρχου και της κ.Τσούβαλη,δεν άργησαν να οξυνθούν τα πνεύματα όταν πήρε το λόγο ο εκπρόσωπος του ΚΚΕ κ.Μουζάκης που μέσα σε λίγα λεπτά ανέβασε τους τόνους και υποβοηθούμενος από την τοποθέτηση του κ.Παγανιά (ο οποίος ήταν σαφώς πιο ήρεμος) και κάποιους πολίτες έδειξε έναν άλλο άνθρωπο από αυτόν που ξέρουμε όσοι παρακολουθούμε τα Δημοτικά Συμβούλια βρίζοντας (μαλάκα,φασίστες κλπ) , χτυπώντας τα έδρανα και μην επιτρέποντας σε κανέναν άλλο ουσιαστικά να μιλήσει.Μέσα στο πανηγύρι προλάβαμε να μάθουμε πως η Φρειδερίκη ήταν ναζί,δολοφόνος,πουλούσε παιδιά και είχε εραστή τον Καραμανλή.Το αποτέλεσμα ήταν να δεχθεί ο Δήμαρχος την εισήγηση της κ.Παπαμιχαήλ και να φέρει το θέμα ΣΕ (όχι ΣΤΟ) επόμενο Δημ.Συμβούλιο ,όταν "θα έχουν ωριμάσει οι συνθήκες" έτσι ώστε να "μην δημιουργηθεί ρήξη στην κοινωνία".
Συμπεράσματα.
Την Παρασκευή ουσιαστικά αλλοιώθηκε η Δημοκρατία. Το θέμα δεν μπήκε καν σε ψηφοφορία επειδή "νόμος είναι το δίκιο του Μουζάκη". Η μπαχαλοποίηση του
θεσμού έφερε και το επιθυμητό αποτέλεσμα, αφού αυτό δεν ήταν σίγουρο μέσω μιας δημοκρατικής διαδικασίας.Μήπως αυτό είναι φασισμός τελικά?
Η ιδεολογική κυριαρχία της Αριστεράς στη Μεταπολίτευση επιβεβαιώθηκε ακόμη μια φορά (και ο Πάσχος επίσης...). Ο φόβος μήπως κάποιος σύμβουλος δεν χαρακτηρισθεί αρκετά "αριστερός" ή "προοδευτικός" (φυσικά ήταν ένα από τα "επιχειρήματα") τον κάνει να τραβάει την ουρά του απολογούμενος ουσιαστικά για την πρόταση που ο ίδιος έφερε παρά στηρίζοντάς την (αν το καλοσκεφθούμε τα σημεία που προτάθηκαν για την επανατοποθέτηση του αγάλματος μάλλον το έκρυβαν παρά το αναδείκνυαν.....)
Η Αριστερά διαλαλεί την ανεκτικότητά της στο διαφορετικό , αλλά στην πράξη φαίνεται να φοβάται μήπως το άγαλμα της Φρειδερίκης μαζέψει εδώ όλους τους φιλοβασιλικούς του πλανήτη και αυτοί ανατρέψουν το πολίτευμα.(το οποίο πάλι δεν αναγνωρίζουν.....).Δεν είναι ανθρωπίνως δυνατό να συμφωνούν όλοι με ένα σύμβολο ή έργο τέχνης. Στα Γιάννενα υπάρχει εδώ και χρόνια και μάλιστα σε περίοπτη θέση,ένα άγαλμα που απεικονίζει την Ολυμπιάδα(αυτή κι αν είναι αφμισβητούμενη προσωπικότητα)  με τον γιο της και για πολλούς είναι (καλλιτεχνικό) έκτρωμα. Για άλλους ο Μ.Αλέξανδρος ήταν σφαγέας και όχι εκπολιτιστής ενώ άλλοι (για να πάμε σε κάτι πιο ακραίο) γελάνε με τις ιστορίες περί Ιησού. Δεν είδα πολλούς από αυτούς όμως να λεηλατούν τα αντίστοιχα αγάλματα ούτε να καίνε εκκλησιές.
Όταν -και αν- έλθει ξανά το θέμα στο Δ.Σ. ο πρόεδρος και ο Δήμαρχος οφείλουν να φέρουν το θέμα σε ψηφοφορία. Προβλέπω πιο συντονισμένη "λαική αγανάκτηση" αλλά για την προστασία των θεσμών η λογική πρέπει να προσπεράσει το φόβο και τα "διλήμματα"αψηφώντας τα τεχνάσματα της οχλαγωγίας. Για να μην γίνει πραγματικά το Δ.Σ. αυτό που φώναζε αποχωρώντας ο κ. Τσαλιαμάνης...