Έγραφα στις 13/5/12 (" το τίμημα της αλλαγής "):" Η Αριστερά ούτε καν θα τολμήσει αν γίνει εξουσία να μετακινήσει έναν υπάλληλο σε μια άλλη θέση - όποιος πιστεύει το αντίθετο μάλλον ζει σε άλλη χώρα."
Ήταν η περίοδος που καβαλώντας το κύμα του λαϊκισμού ο ΣΥΡΙΖΑ φάνταζε ως η πολιτική δύναμη που άφθαρτη και αμόλυντη θα απέδιδε δικαιοσύνη -και- στο Δημόσιο που τόσο είχε χτυπηθεί από τις μνημονιακές πολιτικές. Λοιδωρήθηκα τότε επειδή προεξοφλούσα πως κρίνω χωρίς να δώσω την ευκαιρία στην Αριστερά να αποδείξει πως η καλή πρόθεση των στελεχών της θα έφτιαχνε ένα Δημόσιο τομέα λειτουργικό , σύγχρονο , μοντέρνο και αποτελεσματικό και για τους πολίτες (όχι μόνο για τους υπαλλήλους...).
Μα η κρίση μου δεν είχε να κάνει με την προκατάληψη αλλά με τα δείγματα γραφής του βρισκόμενου στα πρόθυρα της εξουσίας τότε κόμματος: υποσχέσεις σε όλους ανάλογα με τις επιθυμίες τους, κουβέντα για αξιολόγηση ή παραγωγικότητα (φτου κακά...) ,αυξήσεις στους μισθούς κλπ. Και φυσικά η μόνιμη δικαιολογία για εκείνους που πληρώνονται κανονικότατα από το δημόσιο κορβανά αλλά δεν έχουν τι να κάνουν είναι πως φταίει πάντα ένας ανώτερος που δεν τους βρίσκει αντικείμενο...
Τρία χρόνια κύλησαν από τότε και ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε επιτέλους κυβέρνηση. Από τις 25/1 έχει τη δύναμη που ήθελε για να αλλάξει τα πάντα στη δημόσια διοίκηση. Οι διαπραγματεύσεις στο εξωτερικό δεν εμποδίζουν καθόλου εκείνους που θέλουν να σπάσουν αυγά στο εσωτερικό. Δεν νομίζω να πέφτει λόγος στους "θεσμούς" και να απαγορεύουν στα τόσο πρόθυμα -προεκλογικά- μυαλά του δημοσίου που ήταν εγκλωβισμένα από τις μνημονιακές κυβερνήσεις ,να εκσυγχρονίσουν το ΙΚΑ(στο οποίο για να υποβάλλω πρόσφατα μία ξεχασμένη ΑΠΔ έπρεπε να την προσκομίσω στον Διευθυντή και μόνο σε μορφή cd ή δισκέτας-για ηλεκτρονική υποβολή ούτε λόγος...) ή οποιονδήποτε αντίστοιχο οργανισμό.
Σχεδόν πέντε μήνες πέρασαν και έχω την αίσθηση πως η πλειοψηφία των ΔΥ επαναπαύθηκε στις δάφνες των διαβεβαιώσεων της σίγουρης -και στο διηνεκές...- καταβολής του μισθού τους και φυσικά της μη απόλυσης ή μετακίνησής τους(παρά μόνο οικειοθελώς).
Φυσικά και δεν ισχυρίζομαι πως μπορούσε να συνεχισθεί η προηγούμενη κατάσταση. Όμως στην περίοδο του υπουργού Μητσοτάκη έβλεπες πως ο φόβος μιας πιθανής απόλυσης , μιας υποτυπώδους αξιολόγησης ή μιας μετακίνησης στα πλαίσια της κινητικότητας έκανε τουλάχιστον κάποιους που περνούσαν μόνο απ΄έξω από το χώρο εργασίας τους, να προσέρχονται κανονικά και να τηρούν υποτυπωδώς κάποιο ωράριο. Και φυσικά σήμερα θέλουν να αναπληρώσουν το χρόνο που έχασαν αυτήν την περίοδο...Όμως οι τελευταίοι που φταίνε είναι αυτοί-όταν βρίσκεις μπόσικο το κράτος φυσιολογικό είναι να το εκμεταλευτείς.(είναι σαν να πουλάω το δωμάτιο 50 ευρώ και να θέλει ο πελάτης να μου δώσει 300- δεν το αξίζω αλλά 99% θα τα πάρω).
Αν έχεις σχέδιο και πολιτική βούληση σε 5 μήνες προλαβαίνεις τουλάχιστον να δώσεις ένα δείγμα γραφής των αλλαγών που θες να φέρεις. Όταν όμως ο υπουργός Οικονομικών (εκείνος που μας είχε πρήξει πριν 3 χρόνια με την πρόταση του να συμπιεσθούν οι μισθοί από πάνω προς τα κάτω- γιατί δεν το εφαρμόζει σήμερα δεν καταλαβαίνω) γίνεται έρμαιο μιας καθαρίστριας (όχι του υπ.Οικονομικών) με σύμβαση χρόνου που ζητά και αυτή μονιμοποίηση ,της δίνει ελπίδα on camera ,τότε όλοι οι αντίστοιχοι υπάλληλοι ελπίζουν πως και εκείνοι το ίδιο. Όταν ένας ριζοσπάστης υπουργός δεν τολμά να πει πως όταν τελειώσει η σύμβασή σου και δεν χρειάζεσαι θα ψάξεις αλλού για δουλειά, το παιχνίδι των αλλαγών στο δημόσιο έχει χαθεί απ΄τα αποδυτήρια. Τη στιγμή μάλιστα που την ίδια μέρα ένας άλλος υπουργός (Κατρούγκαλος στο on-line) χαϊδεύει τα αυτιά κάποιας συνδικαλίστριας των Δημοτικών αστυνομικών και της υπόσχεται live πως μέσα σε 6 μήνες θα αποκατασταθούν οι αδικίες - δηλαδή θα της κάνει το χατίρι. Ξέρετε τι σημαίνει αυτό αν τολμήσει κάποιος στο άμεσο μέλλον να μιλήσει για μέτρηση απόδοσης του υπαλλήλου , μπόνους ή πέναλτι , εξέλιξη σε διευθυντικό στέλεχος με βάση τις ικανότητες και όχι τα χρόνια υπηρεσίας κλπ. Τα επιχειρήματα των συνδικαλισταράδων περί νεοφιλελεύθερης λαίλαπας δεν κοιτούν αριστερές ή δεξιές κυβερνήσεις, κάνουν απλά τη δουλειά τους να μην αλλάξει τίποτε. Οι καταλήψεις και οι "αγώνες" θα πονέσουν λίγο παραπάνω βέβαια...
Ακόμη όμως και στον τομέα της διαφθοράς και της αξιοκρατίας που κρατούσαν ψηλά την προεκλογική σημαία τα πράγματα δεν φαίνεται να ξεκίνησαν και τόσο καλά όταν αρχίζεις να ανοίγεις παραθυράκια στη "ΔΙΑΥΓΕΙΑ¨ ή διορίζεις περιφερειακούς διευθυντές στην παιδεία με καθαρά κομματικά κριτήρια. Τώρα δεν υποτίθεται βρε σύντροφοι πως θα τελειώσουμε το πελατειακό κράτος και οι πιο ικανοί...μπλα...μπλα....
Εδώ που φτάσαμε καλοδεχούμενη και η συμφωνία και τα λεφτά της. Όμως χωρίς πολιτικούς που γουστάρουν πραγματικά να αλλάξουν την Ελλάδα χωρίς να φοβούνται τον Παπαδάκη και τον Μπαλασόπουλο έτσι θα σερνόμαστε για χρόνια...
Ήταν η περίοδος που καβαλώντας το κύμα του λαϊκισμού ο ΣΥΡΙΖΑ φάνταζε ως η πολιτική δύναμη που άφθαρτη και αμόλυντη θα απέδιδε δικαιοσύνη -και- στο Δημόσιο που τόσο είχε χτυπηθεί από τις μνημονιακές πολιτικές. Λοιδωρήθηκα τότε επειδή προεξοφλούσα πως κρίνω χωρίς να δώσω την ευκαιρία στην Αριστερά να αποδείξει πως η καλή πρόθεση των στελεχών της θα έφτιαχνε ένα Δημόσιο τομέα λειτουργικό , σύγχρονο , μοντέρνο και αποτελεσματικό και για τους πολίτες (όχι μόνο για τους υπαλλήλους...).
Μα η κρίση μου δεν είχε να κάνει με την προκατάληψη αλλά με τα δείγματα γραφής του βρισκόμενου στα πρόθυρα της εξουσίας τότε κόμματος: υποσχέσεις σε όλους ανάλογα με τις επιθυμίες τους, κουβέντα για αξιολόγηση ή παραγωγικότητα (φτου κακά...) ,αυξήσεις στους μισθούς κλπ. Και φυσικά η μόνιμη δικαιολογία για εκείνους που πληρώνονται κανονικότατα από το δημόσιο κορβανά αλλά δεν έχουν τι να κάνουν είναι πως φταίει πάντα ένας ανώτερος που δεν τους βρίσκει αντικείμενο...
Τρία χρόνια κύλησαν από τότε και ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε επιτέλους κυβέρνηση. Από τις 25/1 έχει τη δύναμη που ήθελε για να αλλάξει τα πάντα στη δημόσια διοίκηση. Οι διαπραγματεύσεις στο εξωτερικό δεν εμποδίζουν καθόλου εκείνους που θέλουν να σπάσουν αυγά στο εσωτερικό. Δεν νομίζω να πέφτει λόγος στους "θεσμούς" και να απαγορεύουν στα τόσο πρόθυμα -προεκλογικά- μυαλά του δημοσίου που ήταν εγκλωβισμένα από τις μνημονιακές κυβερνήσεις ,να εκσυγχρονίσουν το ΙΚΑ(στο οποίο για να υποβάλλω πρόσφατα μία ξεχασμένη ΑΠΔ έπρεπε να την προσκομίσω στον Διευθυντή και μόνο σε μορφή cd ή δισκέτας-για ηλεκτρονική υποβολή ούτε λόγος...) ή οποιονδήποτε αντίστοιχο οργανισμό.
Σχεδόν πέντε μήνες πέρασαν και έχω την αίσθηση πως η πλειοψηφία των ΔΥ επαναπαύθηκε στις δάφνες των διαβεβαιώσεων της σίγουρης -και στο διηνεκές...- καταβολής του μισθού τους και φυσικά της μη απόλυσης ή μετακίνησής τους(παρά μόνο οικειοθελώς).
Φυσικά και δεν ισχυρίζομαι πως μπορούσε να συνεχισθεί η προηγούμενη κατάσταση. Όμως στην περίοδο του υπουργού Μητσοτάκη έβλεπες πως ο φόβος μιας πιθανής απόλυσης , μιας υποτυπώδους αξιολόγησης ή μιας μετακίνησης στα πλαίσια της κινητικότητας έκανε τουλάχιστον κάποιους που περνούσαν μόνο απ΄έξω από το χώρο εργασίας τους, να προσέρχονται κανονικά και να τηρούν υποτυπωδώς κάποιο ωράριο. Και φυσικά σήμερα θέλουν να αναπληρώσουν το χρόνο που έχασαν αυτήν την περίοδο...Όμως οι τελευταίοι που φταίνε είναι αυτοί-όταν βρίσκεις μπόσικο το κράτος φυσιολογικό είναι να το εκμεταλευτείς.(είναι σαν να πουλάω το δωμάτιο 50 ευρώ και να θέλει ο πελάτης να μου δώσει 300- δεν το αξίζω αλλά 99% θα τα πάρω).
Αν έχεις σχέδιο και πολιτική βούληση σε 5 μήνες προλαβαίνεις τουλάχιστον να δώσεις ένα δείγμα γραφής των αλλαγών που θες να φέρεις. Όταν όμως ο υπουργός Οικονομικών (εκείνος που μας είχε πρήξει πριν 3 χρόνια με την πρόταση του να συμπιεσθούν οι μισθοί από πάνω προς τα κάτω- γιατί δεν το εφαρμόζει σήμερα δεν καταλαβαίνω) γίνεται έρμαιο μιας καθαρίστριας (όχι του υπ.Οικονομικών) με σύμβαση χρόνου που ζητά και αυτή μονιμοποίηση ,της δίνει ελπίδα on camera ,τότε όλοι οι αντίστοιχοι υπάλληλοι ελπίζουν πως και εκείνοι το ίδιο. Όταν ένας ριζοσπάστης υπουργός δεν τολμά να πει πως όταν τελειώσει η σύμβασή σου και δεν χρειάζεσαι θα ψάξεις αλλού για δουλειά, το παιχνίδι των αλλαγών στο δημόσιο έχει χαθεί απ΄τα αποδυτήρια. Τη στιγμή μάλιστα που την ίδια μέρα ένας άλλος υπουργός (Κατρούγκαλος στο on-line) χαϊδεύει τα αυτιά κάποιας συνδικαλίστριας των Δημοτικών αστυνομικών και της υπόσχεται live πως μέσα σε 6 μήνες θα αποκατασταθούν οι αδικίες - δηλαδή θα της κάνει το χατίρι. Ξέρετε τι σημαίνει αυτό αν τολμήσει κάποιος στο άμεσο μέλλον να μιλήσει για μέτρηση απόδοσης του υπαλλήλου , μπόνους ή πέναλτι , εξέλιξη σε διευθυντικό στέλεχος με βάση τις ικανότητες και όχι τα χρόνια υπηρεσίας κλπ. Τα επιχειρήματα των συνδικαλισταράδων περί νεοφιλελεύθερης λαίλαπας δεν κοιτούν αριστερές ή δεξιές κυβερνήσεις, κάνουν απλά τη δουλειά τους να μην αλλάξει τίποτε. Οι καταλήψεις και οι "αγώνες" θα πονέσουν λίγο παραπάνω βέβαια...
Ακόμη όμως και στον τομέα της διαφθοράς και της αξιοκρατίας που κρατούσαν ψηλά την προεκλογική σημαία τα πράγματα δεν φαίνεται να ξεκίνησαν και τόσο καλά όταν αρχίζεις να ανοίγεις παραθυράκια στη "ΔΙΑΥΓΕΙΑ¨ ή διορίζεις περιφερειακούς διευθυντές στην παιδεία με καθαρά κομματικά κριτήρια. Τώρα δεν υποτίθεται βρε σύντροφοι πως θα τελειώσουμε το πελατειακό κράτος και οι πιο ικανοί...μπλα...μπλα....
Εδώ που φτάσαμε καλοδεχούμενη και η συμφωνία και τα λεφτά της. Όμως χωρίς πολιτικούς που γουστάρουν πραγματικά να αλλάξουν την Ελλάδα χωρίς να φοβούνται τον Παπαδάκη και τον Μπαλασόπουλο έτσι θα σερνόμαστε για χρόνια...
